Δὲν εἶναι (σκέτα) θρασύτατα σοσιαλΗστρικὰ …κατάλοιπα!!!

Εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο… Εἶναι μία κατάστασις ποὺ ἐπικρατεῖ ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, ἡ ὁποία ἀνακυκλώνεται πατῶντας ἐπάνω στὴν παραποίησιν καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἐννοιῶν μὰ καὶ τῶν ὀνομάτων, πρὸ κειμένου νὰ διαιωνίζεται εἰς τὸ ἀπυρόβλητον, τὸ μόνιμον καὶ διαρκὲς ἔγκλημα εἰς βάρος μας. Φυσικὰ ἅπαντα τὰ σαπρόφυτα ἐπιτυγχάνουν τελικῶς νὰ παραμένουν διαρκῶς μέσα στὰ γεγονότα καὶ στὶς ἐξελίξεις. 

Ἡ εἰκόνα αὐτὴ λοιπόν… Συνέχεια

Βολεύει καὶ τὴν Δεξιὰ καὶ τὴν Ἀριστερὰ τὸ Πολυτεχνεῖο

Μεικτὸ ἄγημα ΠΖ, ΚΔ, ΠΒ καὶ ΠΑ.
Ἐφέτος ἀναμέναμε καὶ τὸ ΠΝ νὰ συμμετάσχῃ…
Παρακαλῶ ἂς ἐπιληφθῇ ἡ ΝΔ τοῦ θέματος.
Εἶναι γνωστὸν πὼς τιμᾶ τοὺς «ἀγῶνες» τῆς Ἀριστερᾶς.
Συνέχεια

Χρήσιμα γλωσσικὰ παίγνια μὲ τὸ «Πολυτεχνεῖο»

Ἡ παρεξήγησις γιὰ τὸ Πολυτεχνεῖο ὀφείλεται σὲ μεγάλο βαθμὸ σὲ μία σημασιολογικὴ σύγχυση. «Πολυτεχνεῖο» σημαίνει, ἀφ’ ἑνός, τὸ ἵδρυμα στὴν χωρική του διάσταση, ὅπως αὐτὴ ὁρίζεται ἀπὸ τὴν περίφραξή του στὸ οἰκοδομικὸ τετράγωνο τῶν ὁδῶν Πατησίων, Στουρνάρη, Μπουμπουλίνας καὶ Τοσίτσα. Συγχρόνως ὅμως τὸ «Πολυτεχνεῖο» λειτουργεῖ ὡς μετωνυμία γιὰ τὸ σύνολο τῶν γεγονότων ἐκείνων τῶν ἡμερῶν. Συνέχεια

Γεγονότα καὶ ἀλήθειες γύρω ἀπὸ τὸ «Πολυτεχνεῖο»

Οἱ Ἱστοριοδιφοῦντες ἐραστὲς τῆς Ἀληθείας συνδέουν τὴν 17η Νοεμβρίου 1973 στὴν ἀκολουθία ἐξυπηρετήσεως τῶν Σιωνιστικῶν συμφερόντων, ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Χούντας (1967) ἕως τὴν ἔναρξη τῆς Κομματοκρατίας (Μεταπολίτευσις 1974) καὶ τὴν προδοσία τῆς Κύπρου..
(…στὸ Σήμερα εἶναι προφανεστάτη ἡ παράδοσις τῆς Κυριαρχίας καὶ ὁλοκλήρου του Πλούτου μας στὰ Σιωνιστικὰ Ἀφεντικά). Συνέχεια

Δημοκρατικὴ ἀπέραντη σιωπὴ γιὰ τὸ Πολυτεχνεῖο

Οἱ Χουντικοὶ κατὰ καιροὺς ἔχουν παραδεχθῆ πολλὰ ἀπὸ ὅσα συνέβησαν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ἐπιχειρηματολογώντας γιὰ τὸ ἐὰν ἦσαν σωστὰ ἢ ὄχι.
Ξέρουμε, γιὰ παράδειγμα, ὄνομα κι ἐπώνυμο ἀπὸ τὸν στρατιώτη ποὺ ὁδηγοῦσε τὸ ἅρμα ποὺ ἔριξε τὴν πύλη τοῦ Πολυτεχνείου.

Συνέχεια

Γιά ἕνα ἇρμα ποὺ …προσεκλήθη!

Δέν εἶναι περίεργον πού τότε ἐμπρός προέβαλαν τήν Ἑλληνική σημαία, ἀκόμη καί τά πρακτόρια;

Εἶναι πολλὰ αὐτὰ ποὺ ἀγνοοῦμε γιὰ ἐκείνην τὴν ἡμέρα.
Εἶναι τόσο σκοτεινά, τόσο ἀσαφῆ καὶ τόσο παραπλανητικά, ποὺ δὲν ξέρουμε τὶ νὰ πιστέψουμε καὶ τὶ ὄχι.
Τὸ μόνο, πού, περισσότερο διαισθητικῶς, ἀντιλαμβανόμεθα, εἶναι πὼς ἀπὸ ἐκεῖ ξεκίνησαν πολλὰ κακά…

Συνέχεια