Προχθὲς τὸ βράδυ, στὸ τραῖνο ἀπὸ Ἀθήνα γιὰ Θεσσαλονίκη, αὐτὴ ἦταν ἡ εἰκόνα ἔξω ἀπ’ τὸ κουπέ μου, στ’ ἀριστερὰ καὶ στὰ δεξιά.
Εἶπα στὸν ἐλεγκτὴ: «Συγγνώμη, ἀλλὰ εἶναι συνθῆκες ταξειδιοῦ αὐτές;»
Μοῦ ἀπήντησε σὲ ἄπταιστο …ἑνικὸ: «Ἂν δὲν σ΄ ἀρέσῃ νὰ πάρῃς ἀεροπλάνο».
Κανεὶς δὲν ἔβγαλε κίχ. Ὅλοι ὑπέμειναν μαρτυρικὰ τὴν Μοῖρα τους. Συνέχεια
Εἶπα στὸν ἐλεγκτὴ: «Συγγνώμη, ἀλλὰ εἶναι συνθῆκες ταξειδιοῦ αὐτές;»
Μοῦ ἀπήντησε σὲ ἄπταιστο …ἑνικὸ: «Ἂν δὲν σ΄ ἀρέσῃ νὰ πάρῃς ἀεροπλάνο».
Κανεὶς δὲν ἔβγαλε κίχ. Ὅλοι ὑπέμειναν μαρτυρικὰ τὴν Μοῖρα τους. Συνέχεια