Δεν μου έκανε καμμία έκπληξη η ανάγνωση του άρθρου αυτού. Στην καιόμενη Χίο, που οικονομικά καταστράφηκε, κάποιοι σήμερα ξεκίνησαν κυνήγι, επειδή άρχισε επίσημα η κυνηγετική περίοδος!!
Ζω σε δασική αλλά και θαλασσινή περιοχή και ξέρω καλά από τέτοιους κάφρους,που νομίζουν πως το κυνήγι ή το ψάρεμα είναι σπορ χωρίς κανόνες επειδή έτσι τους βολεύει.
Στήνουν καρτέρι στα άμοιρα ζωάκια που προσπαθούν να σωθούν από φωτιά ή είναι παγωμένα από το χιόνι..ή πετούν δυναμίτες μέσα στην θάλασσα σκοτώνοντας τα πάντα,για να πάρουν στο τέλος μερικά κιλά ψάρια..
Σπουδαίοι άνθρωποι…
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Χῖος
Οἱ ἀνεμογεννήτριες ποὺ φυτρώνουν ὡς …μανιτάρια παντοῦ!
Ἔχουν κατανήσει μάστιγα!
Ἀλήθεια, ποιός ἔχει ἀναρωτηθεῖ γιά τό κόστος τους;
Ποιός ἔχει κάτσει νά μετρήσῃ πόσο βαρύ φόρο πληρώνουμε ὄλοι μας, πρό κειμένου νά ἐξορυχθῇ τό μέταλλον, νά ἐπεξεργαστῇ καί νά φθάσῃ στήν θέσιν του;
Ποιός ἔχει πεισθεῖ γιά τίς δῆθεν πράσινες ἐπενδύσεις τήν στιγμή πού πληγώνεται ἀνεπανόρθωτα ἡ Γῆ μας, τό νερό μας καί ὁ ἀέρας πού ἀναπνέουμε ἀπό κάθε ἀνεμογεννήτρια χωριστά; Συνέχεια
Θά ἔκαναν στάκτη τή Λέσβο τρεῖς Τοῦρκοι τό 2001
Τό παρακάτω, πολύ ἐνδιαφέρον ἄρθρο, μᾶς τό ἔστειλε ὁ Νικόλαος:
Πως δύο Κρητικοί αξιωματικοί απέτρεψαν σχέδιο εμπρησμού του τρίτου μεγαλύτερου νησιού της χώρας – Μια απίστευτη ιστορία Συνέχεια
Οἱ καστροηρώισσες τοῦ Αἰγαίου!
«Οὐδέν μονιμότερον τοῦ προσωρινοῦ »
Ἄς ποῦμε λίγα λόγια γιά τίς ἡμέρες ἐκείνες πού ἐνέπνευσαν τόν μεγάλο Γάλλο ζωγράφο Εὐγένιο Ντελακρουά τό 1824 νά δημιουργήση τόν περίφημο πίνακα «ἡ σφαγή τῆς Χίου». Τό πρωτότυπο ἐκτίθεται στό Λοῦβρο. Πιστό ἀντίγραφο ἐξετίθετο στό Μουσεῖο τῆς Χίου.
Ἡ κατάκτησις τῆς Χίου ἀπό τούς Τούρκους τό 1566, ἀνέστειλε προσωρινά τήν οἰκονομική δραστηριότητα τοῦ νησιοῦ. Βάσει τῶν ἀχτιναμέδων ἐπετράπη στούς κατοίκους νά συνεχίσουν ὄχι μόνο τήν ἐμπορική ἀλλά καί τήν πνευματική ἀνάπτυξι πού εἶχε ἀρχίσει κυρίως κατά τά τελευταῖα χρόνια τῆς Γενουατικῆς κατοχῆς. Κατά τόν 17ο αἰῶνα ἡ παιδεία στήν Χίο παρουσίασε νέα ἄνοδο καθώς πολλοί Χιῶτες ἐδώρισαν στό κοινό χρήματα, σπίτια καί σημαντικό ἀριθμό βιβλίων. Συνέχεια
Τό 1822 δέν ἦταν ἀρκετό γιά τήν Χίο;
Ντρέπομαι!
Εἶναι λίγο αὐτό ποὺ γράφω!
Ντρέπομαι!
Ἐγὼ τὸν Τοῦρκο δὲν τὸν μισῶ. Δὲν τὸν φοβᾶμαι. Ἀλλὰ ξέρω καὶ τὰ κακὰ ποὺ ἐπισύρει ἡ παρουσία του! Ξέρω καλά! Ἀπὸ χέρι Τούρκου χάθηκε παραπάνω ἀπὸ τὴν μισὴ μας γενιά! Κι αὐτὸ δὲν τὸ λησμονῶ! Δὲν πρέπει στοὺς παποῦδες μου νὰ γίνῃ τέτοια προσβολή! Σὲ κανέναν νεκρό μας!
Ἑγώ τοὺς Τούρκους δὲν τοὺς μισῶ. Ἀλλὰ δὲν τοὺς θέλω καὶ στὴν ζωή μου. Θυμᾶμαι τὴν Κύπρο. Τοὺς ἀγνοουμένους καὶ πονάω. Σὰν νὰ ἦταν ὁ πατέρας, μου ἡ μάνα μου, τὸ παιδί μου ἐκεῖ. Κι αὐτὰ δὲν Συνέχεια