Φυτεύουμε φροῦτα τοῦ δάσους στόν ἐξώστη μας;

Ὅπως ὁδεύουμε, ὑποχρεωτικῶς, βάσει διεθνῶν πλέον νόμων, ὅσο κυλᾶ ὁ καιρὸς τόσο περισσότερο ἀπομεμακρυσμένοι θὰ εἴμαστε ἀπὸ τὴν πρωτογενὴ παραγωγὴ καὶ κατ’ ἐπέκτασιν, ἀπὸ τὸ δικαίωμά μας στὴν αὐτάρκεια καὶ τὴν αὐτοσυντήρησι.
Ἀπαιτεῖται δῆλα δὴ τώρα πιὰ νὰ ἀρχίσουμε σιγὰ σιγὰ νὰ φροντίζουμε πρὸ κειμένου νὰ ἔχουμε, ἀκόμη καὶ στοὺς ἐξῶστες μας, τροφή. Ἀπὸ τὸ νὰ ἔχουμε τίποτα, εἶναι προτιμότερον νὰ ἔχουμε κάτι,  ἀκόμη κι ἐλάχιστα.

Συνέχεια