Εἶναι λίγες ἡμέρες τώρα, ποὺ ἔφθασε στὰ χέρια μου τὸ τελευταῖον ἔργο τοῦ ἐγκρίτου Ἱστορικοῦ μας Δημητρίου Μιχαλοπούλου, μὲ τὸν (κάπως …περίεργο) τίτλο: «τὸ DNA τοῦ ΠΑΣΟΚ». (Ἀθῆναι 2019, ἐκδόσεις «ΛΟΓΧΗ».)
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Μιχαλόπουλος Δημήτρης
Διαλέξεις τοῦ Δημητρίου Μιχαλοπούλου γιὰ τὸ Κυπριακὸ Ζήτημα
Βιβλιοπαρουσιάζοντας τὰ Καραμανλή(δικα)
Τὶς τελευταῖες ἡμέρες ἔφθασε στὰ χέρια μου τὸ νέο βιβλίο τοῦ ἐγκρίτου Ἱστορικοῦ μας Δημητρίου Μιχαλοπούλου, μὲ τίτλο: «Ἑλλάδα καὶ διεθνεῖς ἐξελίξεις, 1944-1974» (ἐκδόσεις Παπαζήση), τὸ ὁποῖον καὶ μελέτησα ἀμέσως.
(Στοιχεία γιὰ τὸ βιβλίο μπορεῖτε νὰ δεῖτε ἐδῶ.)
Ὅπως φυσικὰ θὰ γνωρίζετε ἐγὼ μὲ τὰ τῶν καραμανλήδων, γενικῶς καὶ εἰδικῶς, συμπάθειες δὲν …(ἐκ)τρέφω. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἔκανα, γιὰ λόγους καθαρὰ ἱστορικούς, «τὴν καρδιά μου πέτρα» καὶ τὸ ξεκίνησα, γιὰ νὰ ἀνακαλύψω πὼς καὶ πάλι ὁ κος Μιχαλόπουλος μπορεῖ νὰ μᾶς ξαφνιάσῃ εὐχάριστα μὲ τὴν συγγραφή του καὶ τὴν διεισδυτικὴ ἱστορική του ἔρευνα. Μία ἔρευνα πού, ἂν καὶ δημοσιεύεται μία εἰκοσαετία καὶ κάτι μετὰ τὸν θάνατο τοῦ «ἐθνάρχου», ἐν τούτοις παραμένει ἀκόμη ἐπίκαιρος, ἐφ΄ ὅσον ὁ Ἱστορικός μας ἐπιχειρεῖ νὰ φωτίσῃ, ὅσο τὸ δυνατόν, τὴν προσωπικότητα τοῦ «ἐθνάρχου». Συνέχεια
Προστατευμένο/-α: Λησμονοῦμε (ἀκόμη καὶ σήμερα!!!) τὰ αἴτια τῆς «4ης Αὐγούστου»…
Εἰσάγετε τὸν συνθηματικό σας κωδικὸ γιὰ νὰ δεῖτε σχόλια.
Οἱ χαλύβδινοι κανόνες τοῦ πολιτικοῦ γίγνεσθαι
Οἱ χαλύβδινοι κανόνες τοῦ πολιτικοῦ γίγνεσθαι καὶ οἱ συνέπειες τῆς τηρήσεώς τους.
Γράφει ὁ Δημήτριος Μιχαλόπουλος
Τὸν δημόσιο βίο τῶν ἀνθρώπων διέπουν κανόνες – «νόμοι» κατὰ τὴν μαρξιστικὴ φρασεολογία. Εἶναι λάθος -ὀλέθριο μάλιστα- τὸ νὰ νομίσῃ κάποιος πὼς οἱ κανόνες αὐτοὶ «εἶναι γιὰ πέταμα». Κάθε ἄλλο! Ἐπειδὴ ὅμως, ὅπως ἐτόνισε καὶ ὁ Δημήτρης Χατζής, «ἀλέθεται [καθημερινὰ] ὁ ἄνθρωπος μὲ τοῦτο καὶ μὲ ἐκεῖνο καὶ τὸ ἄλλο καὶ δὲν προλαβαίνει νὰ πάρῃ χαμπάρι τὸ τί γίνεται γύρω του», καλὸ εἶναι νὰ θυμηθοῦμε τὸν βασικό, τὸν χαλύβδινο κανόνα, ποὺ ἀπαρέκκλιτα ὀφείλει νὰ τηρῇ ὁποιοσδήποτε ἀπευθύνεται σὲ πλήθη∙ συγκεκριμένα:
Συνέχεια
Γιατί μᾶς ζαλίζουν μέ τό «Ὅλοι μαζὺ μποροῦμε»;
«Ὅλοι μαζὺ μποροῦμε»…
Καὶ ἄλλα τέτοια, πολλά, εὐτράπλεα καὶ γραφικά…
Γράφει ὁ Δημήτριος Μιχαλόπουλος
Τὸ ἀνωτέρω -δῆθεν- ὑπὲρ τῆς «Ἐθνικῆς Ἑνότητος» σύνθημα εἶχε πρωτολανσαρισθῆ, ἐὰν θυμᾶμαι καλά, περὶ τὶς ἀρχὲς τῆς «ἐποχῆς τῶν μνημονίων». Τότε, πράγματι, ἦταν ὁ καιρὸς κατὰ τὸν ὁποῖο οἱ «εἰδήμονες» ἀφ’ἑνὸς «προφήτευαν» πὼς ἡ Ἑλλὰς ἔμελλε ταχύτατα νὰ ξαναπέσῃ στὴν πολὺ δύσκολη ἐποχὴ τῆς δεκαετίας τοῦ 1950 (πῶς τὸ ἤξεραν;) καί, ἀφ’ἑτέρου, πρότειναν τὴν τόνωση τοῦ -κατ’αὐτοὺς μελλοθάνατου- Ἑλληνικοῦ Λαοῦ μέσῳ… διαλέξεων γιὰ τόν… Βενιζέλο καὶ τοὺς ἐπιγόνους του ποὺ εἴχαν καταφέρη «νὰ κάνουνε τὴν μικρή, φτωχὴ καὶ ταπεινωμένη Ἑλλάδα, Μεγάλη Δύναμη τῶν δύο ἠπείρων καὶ τῶν πέντε θαλασσῶν».
Τὸ κόλπο μὲ τὶς διαλέξεις (!) δὲν ἔπιασε, ἐπειδὴ ὄχι μόνο ἤταν, ἀλλὰ καὶ προδήλως φαινόταν κοροϊδία τεραστία. Ὁπότε… τσοῦπ… ἀνεφάνη (ὅπως ἔλεγαν καὶ οἱ παλαιότεροι) τὸ slogan «Ὅλοι μαζὺ μποροῦμε», μέσῳ τοῦ ὁποίου γινόταν ἐπίκλησις στὸν «ἔμφυτο πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων», μὲ σκοπό, ἐξυπακούεται, τὴν «ἀποτροπὴ τῶν συμφορῶν ποὺ ἐλλοχεύουν, ὁποτεδήποτε ἐκδηλώνονται τάσεις διχαστικὲς στοὺς κόλπους τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους».
Συνέχεια