Γιὰ νὰ μποροῦν τὰ πιντιὰ καὶ νὰ εἰσπράττουν ἀπὸ πολλὲς πλευρὲς μά, κυρίως, νὰ μποροῦν νὰ …μεταπηδήσουν, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, σὲ …«ἀντίθετες» παρατάξεις. Τί «ἀντίθετες» δῆλα δή; Προβατο-προβιὲς ἀλλάζουν μόνον σὲ χρώματα καὶ οὐδέποτε στὸ εἶδος τοῦ …λύκου ποὺ τὶς φορᾶ.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς εἶναι λίγοι καὶ σὰν τόσοι λίγοι πρέπει, ἐνίοτε, νὰ καλύπτουν ὅλα τὰ γοῦστα, μὰ καὶ ὅλες τὶς θέσεις ἐλέγχου.
Δίπορτα λοιπόν, τοὐλάχιστον, ἔχουν ἅπαντες ὅσοι εὑρίσκονται σὲ «θέσεις-κλειδιά», διαθέτοντας στοιχειώδεις βαθμοὺς εὐφυΐας καί, πρὸς τοῦτον, ἐκτὸς τοῦ ὄτι παραμένουν εἰς τὸ ἀπυρόβλητον, ἐπιτυγχάνουν παραλλήλως νὰ δροῦν σὰν …πανταχοῦ παρόντες, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐφαρμόζουν κυριολεκτικῶς τό: «καὶ μὲ τὸν ἀρχιφύλαξ καὶ μὲ τὸν χωροφύλαξ». Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: τοκογλυφικὴ ἀσυλία
Ὑπὸ τόν ἔλεγχο τῶν …στοῶν τίθεται καί ὁ πατριωτισμός μας;
Κάθε λογῆς καὶ φύσεως στοῶν…
Κάθε ἐκδοχῆς καὶ «φιλοσοφίας»…
Κάθε μορφῆς στοῶν καὶ -μὲ ἀνθρωπιζτικὸ- ἐνίοτε προσωπεῖο λεσχῶν καὶ «κοινωφελῶν ἱδρυμάτων» συνήθως, ἀλλὰ καὶ συλλόγων, κινημάτων, Μ.Κ.Ο…
… ποὺ ἐμφανίζονται οἱ ψευδο-σωτῆρες μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀποτελειώσουν.
Δὲν …«μασσᾶμε» ὅμως πλέον, διότι, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο ἀπὸ ἐμᾶς, ἔχουμε ξεκινήση νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὰ παιχνιδάκια τους καὶ νὰ τοὺς ἀποῤῥίπτουμε καθολικῶς. (Πάντα φυσικὰ μὲ τὶς σχετικὲς ἐξαιρέσεις κάποιων, ποὺ ἐμμένουν, γιὰ τοὺς δικούς τους -ὀποίους- λόγους, νὰ ἐθελοτυφλοῦν…!!!)
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἔχουμε ἀντιληφθῆ πὼς πρόκεται γιὰ τὶς ἴδιες οἰκογένειες, ποὺ μὲ τὴν τακτική τους νὰ ἀλλάζουν ὀνόματα, ἐξακολουθοῦν (ἐπισήμως) ἐδῶ κι ἔναν αἰῶνα νὰ μᾶς καταστρέφουν, ἀπολαμβάνοντας πέραν τῆς ἀσυλίας του, ἐπὶ πλέον καὶ τὴν ἐπιτυχῆ τους διαδοχή, ἀπὸ τὰ παιδιά τους καὶ τὰ ἐγγόνια τους.
Δημόσιος Φορεύς, ὁ καταστολεύς μας
Τὸ παρὸν δημοσίευμα ξεκίνησε νὰ γράφεται τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2013, ἀλλὰ γιὰ κάποιους λόγους ποὺ δὲν ἐνθυμοῦμαι, παρέμεινε ἀτελές. Ἀφορμὴ γιὰ νὰ ξεκινήσῃ νὰ γράφεται ἦσαν τὰ ΚΕΠ καὶ ἡ …παλαβωμάρα ποὺ αὐτὰ καθρεπτίζουν.
Μὲ ἕνα κράτος ἀράχνη, ποὺ ὅμως ἀδυνατεῖ, καὶ τὶς περισσότερες φορὲς δὲν θέλει, νὰ ἐλέγξῃ τὸ ὁ,τιδήποτε…
Μὲ μίαν νοοτροπία δημοσίου ὑπαλλήλου, σχεδὸν στὸ μεγαλύτερον τμῆμα τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων καὶ τῶν κρατικῶν λειτουργῶν…..
Μὲ μίαν κοινωνία ποὺ ἔχει μάθη νὰ ἀντιμετωπίζῃ ὁποιανδήποτε συναλλαγή της μαζύ τους, εἶτε μὲ τρόμο εἶτε μὲ τὸ χέρι στὴν τσέπη…
Μία μόλυνσις εἶναι ὅλο αὐτὸ ποὺ λέγεται σήμερα δημόσιος φορεύς… Κρατικὸς μηχανισμός… Κράτος….
Γιατί; Μήπως ἔτσι μᾶς ἔμαθαν; Μήπως ἀκόμη καί σέ αὐτόν τόν τομέα μᾶς τά ἔμαθαν λάθος;
Θά ἀλλάξουμε χώρα ἤ θά ἀλλάξουμε τήν χώρα;
Τὶς προηγούμενες ἡμέρες, συζητῶντας μὲ πολλοὺς καὶ διαφορετικοὺς φίλους, τὸ ἐρώτημα τοῦ τίτλου, καταλήγαμε, ἅπαντες, σὲ ἕνα καὶ μόνον συμπέρασμα: δὲν μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε χώρα, διότι αὐτὸς ἐδῶ εἶναι ὁ τόπος μας καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ὅπου κι ἐὰν εὑρεθοῦμε, ἐκτὸς τοῦ ὅτι θὰ τὸν κουβαλᾶμε διαρκῶς μέσα μας, θὰ πονᾶμε σαφῶς πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἀπουσία μας παρὰ ἀπὸ τὴν ὑπομένουσα δυσβάστακτο παραμονή μας, ὑπὸ τὶς ὑπάρχουσες συνθῆκες. Κι ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ πόνος ποὺ μᾶς πνίγει εἶναι τόσο βαθύς, ποὺ ἐξ Ἀνάγκης ἀρχίζουμε ὅλοι μας νὰ σκεπτόμεθα, δειλά-δειλά, πὼς ἔφθασε ἡ στιγμὴ νὰ ἀλλάξουμε τὴν ἰδίαν τὴν χώρα, ἐκ βάθρων καὶ διὰ παντός.
Μά πῶς ὅμως ἀλλάζει μία χώρα; Καί, ἐπὶ τῆς οὐσίας, πῶς ἀπαλλασσόμεθα ἀπό τούς γνωστούς ὡς βενιζελικούς ἀπογόνους σήμερα, πού ἁπλῶς εἶναι οἱ ἴδιοι προαιώνιοι δυνάστες μας μέ ἄλλα ὀνοματάκια;
Διαφυλάττουμε, ὡς …«κόρην ὀφθαλμοῦ» τὸν ἔμφυτό μας πατριωτισμό…!!!
Διότι ἀπειλεῖται σοβαρότατα ἀπὸ νέους «ἐθνοσωτῆρες» κάθε εἴδους, ποὺ ἔχουν ἁρπάξη ντουντοῦκες, μικρόφωνα καί, κυρίως, ἑλληνικὲς σημαῖες, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν νὰ χειραγωγήσουν, πρὸς ὄφελός τους, κάτι τὸ ὁποῖον οὔτως ἢ ἄλλως, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, χαρακτηρίζει τὴν Ἀνθρωπότητα, ἰδίως σὲ κρίσιμες περιόδους. Καί, φυσικά, ὅλοι αὐτοὶ δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι μόνον ὅσοι ἀποδεδειγμένα προέρχονται ἀπὸ τὶς γνωστές μας -μία ἐπὶ τῆς οὐσίας- οἰκογένειες…
Τὰ ὀνόματά τους ἴσως νὰ τὰ ἀλλάζουν, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα τὸ μόνον ποὺ ἀλλάζουν εἶναι αὐτά. Οὐδέποτε τὶς τακτικές τους.
Βρωμιά, βρωμιά, βρωμιά…!!!
Ὁ διαδικτυακὸς φίλος Νῖκος Ῥούσσης συχνὰ πυκνὰ ἀναφωνεῖ: «Βρωμιὰ ῥέ!!!», οὐδόλως γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως, ἐφ’ ὅσον μὲ τὴν δημοσιογραφική του ἰδιότητα πολλάκις ἔχει «πέση» μέσα σὲ ἀπερίγραπτες βρωμιὲς τῆς (φερομένης ὡς) κρατούσης τάξεως.
Κι ἐπεὶ δὴ αὐτὴ ἡ βρωμιὰ οὐδόλως θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι …τοπική, ἐφ΄ ὅσον ἐὰν ἦταν μόνον τοπικὴ κάποιαν στιγμὴ θὰ ἔβγαινε στὴν ἐπιφάνεια καὶ θὰ ὑποχρεούμεθα ἅπαντες νὰ ἀσχοληθοῦμε μαζύ της καὶ νὰ τὴν περιορίσουμε…
…εἶναι εὐκόλως ἀντιληπτὸ πὼς αὐτὴ ἡ βρωμιὰ εἶναι τόσο πολὺ καὶ τόσο καθολικῶς ἐξηπλωμένη, ποὺ τελικῶς μόνον ἔνα …μπουρλότο θὰ τὴν καθάριζε…
…κι αὐτὸ ἐάν!!!
Συνέχεια