Τὸ σημεῖον σταθμὸς στὴν ζωὴ τοῦ Μπαμπινιώτου.

(πηγή φωτογραφίας)

Ἐγὼ δὲν ξέρω νὰ ὑπάρχει παρὰ μία γλῶσσα, 
ἡ ἐνιαία γλῶσσα, ἡ Ἑλληνική, ὅπως ἐξελίχθηκε ἀπὸ 
τὴν Ἀρχαία ποὺ ἔφτασε νὰ εἶναι 
τὸ μεγάλο καμάρι μας καὶ τὸ μεγάλο μας στήριγμα.

Ἐγὼ εἶμαι ὑπὲρ τοῦ παλαιοῦ συστήματος, ἐναντίον τοῦ μονοτονικοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Εἶναι ἡ βάση γιὰ νὰ ξέρεις τὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων. Ἡ σημερινὴ κακοποίηση τῆς γλώσσας μὲ ἐνοχλεῖ καὶ αἰσθητικά. Θέλω νὰ δῶ γραμμένο τὸ «καφενεῖον» κι ἂς μὴν προφέρουμε τό «ν». Τώρα, ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν μιὰ τρύπα.

Ὀδυσσέας Ἐλύτης 

Γιατί ξεκινῶ μέ Ἐλύτη; Θὰ καταλάβετε.

Ποιός εἶναι ὁ Μπαμπινιώτης;
Ποιός εἶναι αὐτός πού «ἐξουσιάζει» ἐδῶ καί τόσες  δεκαετίες τήν γλῶσσα μας καί τήν παιδεία μας;
Γιατί στίς ἡμέρες του φθίνει μέ ὅλο καί μεγαλυτέρα ταχύτητα τό ἐπίπεδον τῆς παιδείας;

Γιατί τά παιδιά μας εἶναι ἀμόρφωτα ἀπό τά ἀποτελέσματα τῶν δικῶν του ἐπιλογῶν καί πράξεων;
Γιατί ὥς γλωσσολόγος, πού δηλώνει, τόσες δεκαετίες σιωποῦσε, παραποιοῦσε, ἀλλοίωνε; (Ἄς μὴν ξεχνάμε τὸ «ἀφτί» του, τὸ «ἀβγό» του, τὴν «βρόμα» του, τὸ «χρόμα» του… Ἀμέτρητες οἱ παρεμβάσεις του καὶ οἱ συγχύσεις ποὺ προεκάλεσε, καθῶς καὶ οἱ γενεὲς ἀμορφώτων καὶ ἀγραμμάτων!)(πηγή φωτογραφίας)

Ὁ Μπαμπινιώτης ἦταν ἀπὸ τοὺς πλέον  ἐνθέρμους ὑποστηρικτὲς τοῦ πολυτονικοῦ.  
Μαζὺ μὲ τὸν Ὀδυσσέα Ἐλύτη,  εἶχαν ξεκινήσει μίαν κίνησιν ὑπὲρ τοῦ πολυτονικοῦ, ὑπὲρ τῆς ἐπιστροφῆς τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στὰ σχολεῖα μας καὶ φυσικὰ ὑπὲρ τῆς καταργήσεως τοῦ μονοτονικοῦ. 
Τί ἤταν αὐτό πού τόν ἔκανε νά ἀλλάξῃ στάσι καί κατεύθυνσιν;
Αὐτό:

(πηγή)

Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τοῦ ἀνετέθῃ συγγραφὴ τῆς παραπάνω γραμματικῆς, ξέχασε αὐτομάτως καὶ γλῶσσες καὶ ἱστορίες καὶ …ἦθος! Βλέπετε ἡ γραμματικὴ πλήρωνε…  Ὁ Ἐλύτης καὶ οἱ ἐρωτευμένοι μὲ τὴν γλῶσσα μας ὅμως δὲν πλήρωναν….

Φιλονόη. 

Υ.Γ.1. Τὴν γλῶσσα τὴν πρόδοσες… Τὸν Ἐλύτη τὸν πρόδοσες… Τήν Πατρίδα…. Ξέρεις, ἔτσι δέν εἶναι;

Υ.Γ.2. Τί σοῦ θύμισα ὅμως τώρα βρέ… Ἔ, δὲν ἔχεις νὰ πῇς….

Υ.Γ.3.Κι ὁ Πλεύρης ἔτσι ἦταν. Καὶ τώρα τὰ γύρισε. Νά ὑποθέσω πώς σέ λίγον καιρό θά δοῦμε νέα γραμματική διά χειρός Πλεύρη;

Ἡ Ὀρθογραφία καὶ τὸ Καίριο στὴ Ζωή αὐτή

Θέλω νὰ πιστεύω –καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαὶνει πάντοτε πρώτη στὸν ἀγώνα της μὲ τὴ γνώση– ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε, ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ εκείθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώσει μιὰν ὀ ρ θ ο γ ρ α φ ί α, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὓψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κὰθε ὑπογεγραμμένη, δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστερῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια.

Εἶναι μιὰ γλώσσα μὲ πολὺ αὐστηρὴ γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο. Καὶ τὴν τήρησε μὲ θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη, μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἑκατονταετίες. Ὥσπου ἤρθαμ΄ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα καὶ τοὺς νόμους, νὰ τὸν βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὸν ἀφανίσαμε. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τοῦ φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς του καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τοῦ ροκανίσαμε τὴν ἴδια του τὴν ὑπόσταση, τὸν κοινωνικοποιήσαμε, τὸν μεταβάλαμε σὲ ἕναν ἀκόμα μικροαστὸ, ποὺ μᾶς κοιτάζει ἀπορημένος ἀπὸ κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας τοῦ Αἰγάλεω.

Δὲν ἀναφέρομαι σὲ καμιὰ χαμένη γραφικότητα. Οὔτε θυμᾶμαι νὰ ΄χω ζήσει σὲ καμιὰ καλὴ ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴ νοσταλγῶ. Ἁπλῶς, δὲν ἀνέχομαι τὶς ἀνορθογραφίες. Μὲ ταράζουν. Νιώθω σὰν ν΄ ἀνακατώνονται στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴν ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω πουθενά. Τόσο πολύ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου συνυφασμένη μ΄ αὐτὴν τὴν ὑδρόγεια λαλιά, ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἠ ὀπτικὴ φάση τὴς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴ διπλὴ της ὑπόσταση νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ ζωγραφίζει συνάμα. Καὶ ποὺ ἐξακολουθεῖ ἀθόρυβα ὅσο καὶ δραστικά, παρὰ τὶς ἄνωθεν ἐπεμβάσεις, νὰ εἰσχωρεῖ ὁλοένα μέσα στὴν ἱστορία καὶ μέσα στὴ φύση ποὺ τὴ γέννησαν, ἔτσι ὣστε νὰ μετατρέπει τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σὲ παρόν, καὶ νὰ μετατρέπεται ἀπὸ τὸ παρὸν αὐτὸ σὲ ὂργανο προικισμένο μὲ τὴ δύναμη νὰ ὁδηγεῖ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας στὴν πρωτογενὴ φυσικὴ τους ἀλήθεια. Ὅμως, γιὰ νὰ τὸ ἀντιληφθεῖ αὐτὸ κανείς, πρέπει νὰ ΄χει περάσει ἀπ΄ ὅλες τὶς διεργασίες, ὅσες ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διακρίνει ποῦ κεῖται τὸ καίριο. Τὸ καίριο στὴ ζωὴ αὐτὴ κεῖται πέραν τοῦ ἀτόμου. Μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι, ἄν δὲν ὁλοκληρωθεῖ κανεὶς σὰν ἄτομο –κι ὅλα συνωμοτοῦν στὴν ἐποχή μας γι’ αὐτὸ– ἀδυνατεῖ νὰ τὸ ὑπερβεῖ.

Ἡ Ἀρχοντιὰ καὶ οἱ Λουδοβίκοι

Κοντολογίς, νὰ μποροῦσαν καὶ τὴ σημασία τῶν λαῶν νὰ τὴ μετρᾶνε ὂχι ἀπὸ τὸ πὸσα κεφάλια διαθέτουνε γιὰ μακέλεμα, ὅπως συμβαίνει στὶς μέρες μας, ἀλλὰ ἀπ’ τὸ πόση εὐγένεια παράγουν, ἀκὸμη καὶ κάτω ἀπὸ τὶς πιὸ δυσμενεῖς καὶ βάναυσες συνθῆκες, ὅπως ὁ δικὸς μας ὁ λαὸς στὰ χρὸνια τὶς Τουρκοκρατίας, ὅπου τὸ παραμικρὸ κεντητὸ πουκάμισο, τὸ πιὸ φτηνὸ βαρκάκι, τὸ πιὸ ταπεινὸ ἐκκλησάκι, τὸ τέμπλο, τὸ κιοὺπι, τὸ χράμι, ὅλα τους ἀποπνέανε μιὰν ἀρχοντιὰ κατὰ τι ἀνώτερη τῶν Λουδοβίκων.

 Ὀδυσσέας Ἐλύτης, Τὰ Δημόσια καὶ τὰ Ἰδιωτικά (Ἐν λευκῷ), 
Ἐκδόσεις Ἲκαρος, Α΄ Ἒκδοση, Ἀθήνα 1990

(πηγὴ ἀποσπασμάτων)

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply