Κάθε ημέρα το ίδιο επεισόδιο! Η καθημερινότητά μου.
Το απόγευμα βυθίζομαι στο Διαδίκτυο. Προσπαθώ να διακρίνω μία ακτίδα ελπίδας. Ένα καλό νέο για την χώρα και τους πολίτες. Ψάχνω ανάμεσα στις γραμμές μήπως και κρύβεται η προοπτική ανάστασης της χώρας. Ο θάνατος του συστήματος. Η αποπομπή των γραικύλων υπηρετών. Μάταια!
Βρίσκω πατριωτικές γραφές. Στα μηνύματα άλλων οργισμένων. Μεμονωμένων ή μικρών ομάδων. Προσπαθώ να γαντζωθώ από στιγμιαίες λάμψεις.
Οι γράφοντες θηρία-θηρευτές που βρυχώνται στο χάος των ιστότοπων. Εκατοντάδες. Άλλα λιοντάρια αληθινά και άλλα κουτάβια με λεοντή. Το καθένα στον τόπο του, στη φωλιά του, να μη δει το ‘να τ’ άλλο και παλέψουν. Και σέρνονται και φίδια… Η λογική είναι κλειδωμένη. Το θήραμα είναι το ίδιο: η Δημοκρατία. Δύσμοιρη, «τυχερή» Ελλάδα. Παλεύουν τα παιδιά σου πιο είναι τ’ αξιότερο να σε σώσει. Αντί να συνθέσουν τον γίγαντα, τρομακτικό, που μόνο η όψη του θα διώξει τους μικρόκαρδους ξένους και μπιστικούς τους.
Γράφω, λυπάμαι και οργίζομαι. Φουντώνω, νοιώθω έτοιμος να γίνω γίγαντας. Κοιτάζω γύρω μου και γι’ άλλους οργισμένους. Τους βλέπω. Περπατούν με το σώμα γερμένο ελαφρά μπροστά, κόντρα στον αέρα των επίβουλων, τα φρύδια είναι σμικτά, τα μάτια πετούν φωτιές, αλλοίμονο σ’ όποιον βρεθεί μπροστά τους. Έρχονται και απ’ τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Περπατάω προς το μέρος τους με την ίδια αποφασιστικότητα με την ίδια ορμή.
Βγάζουν τα κλειδιά, μπαίνουν σπίτι τους και η πόρτα κλείνει πίσω τους . Σε λίγο ακούω κρότους, σβήνει και το φως. Και εγώ μόνος κοιτάζω τους έρημους δρόμους.
Παίρνω φόρα και κτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο. Γνωστός κρότος. Βγάζω τα κλειδιά μου και κατευθύνομαι στην δική μου πόρτα.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Κοντός ψαλμός..
Σ.Λ.
Χὶ χὶ χί…
Χὶ χὶ χί…