Εἶναι περισσότερο ἀσφαλές…

Εἶναι κάτι γνώριμο…  Κάτι γνωστό… Κι ἄς πονᾷ ἀρκετά…
Εἶναι κάτι ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως δὲν εἶναι ζήτημα τοῦ συνειδητοῦ μας ἀλλὰ τοῦ ὑποσυνειδήτου μας. 
Καὶ συμβαίνει… Σὲ ὅλους μας, ἀναλόγως τῆς στιγμῆς, τῆς ἐποχῆς καὶ τῶν δεδομένων…

Πολλοὶ ἂνθρωποι εὑρίσκονται σὲ μία κατάστασι ποὺ δὲν τοὺς ἱκανοποιεῖ καὶ νοιώθουν κατὰ κάποιον τρόπο σὰ νὰ εὑρίσκονται φυλακισμένοι μεσα σὲ ἕνα κλουβί. Θέλουν κάτι καλλίτερα, ἀλλὰ ὅταν τὸ σύμπαν τραντάζῃ τὸ κλουβί τους, γιὰ νὰ τοὺς ἀπελευθερώσῃ ἐκεῖνοι ἁρπάζονται ἀπὸ τὰ κάγκελα γιατί προτιμοῦν τὸ οἰκεῖο…

Γιώτα Σούσουλα

Κάποιοι ὅμως ἔχουν καταφέρῃ νὰ βγοῦν… Νὰ παρατηροῦν… Νὰ ἀναγνωρίζουν πὼς αὐτό, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαβιοῦσαν, ἦταν κλουβί… 
Μόνον ποὺ μία σοβαρὴ λεπτομέρεια πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολῇ…
Πάντα θὰ παραμένουμε σὲ κάποιο κλουβί…
Κάθε φορὰ ποὺ καταφέρνουμε νὰ πετάξουμε κάποια κάγκελα, κάποια ἄλλα, λίγο πιὸ πέρα, μᾶς περιμένουν γιὰ νὰ τὰ ξεπεράσουμε… 
Τὸ τελευταῖο ἐπίπεδο ἀφορᾷ στὸ εἶδος τῆς ζωῆς ἐπὶ Γῆς.
Αὐτὸ ὅμως δὲν νομίζω νὰ χρειάζεται, τοὐλάχιστον γιὰ τὴν ὥρα, νὰ τὸ ἐξετάζουμε ὡς πιθανότητα. 
Αὐτὸ τὸ «κλουβὶ» εἰδικῶς τὸ ἔχουμε ἐπιλέξῃ μὲ ὅλην τὴν καρδιά μας….
Κι ἀκόμη μᾶς χρειάζεται…

Φιλονόη.