Ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Ναπολέοντος.
Τὸν τσιπάρισαν κι αὐτόν, ὅπως θὰ μᾶς τσιπάρουν τώρα ποὺ θὰ ἔλθουν καὶ οἱ κεφαλές τους, ὅλους μας.
Στὸ μεταξύ, γιὰ νὰ μὴν χάνουν χρόνο, ἔχουν στείλῃ ἐδῶ καὶ κάτι αἰῶνες ἀντιπροσωπεία.
Εἶναι οἱ κεφαλὲς τῆς νέας (καὶ παλαιᾶς) τάξεως πραγμάτων.
Ναί, αὐτοὶ ποὺ λύσσαξαν νὰ μᾶς σφραγίσουν, πρὸ κειμένου, σὰν γελάδια ποὺ εἴμαστε, νὰ μὴν χάνουν τὸν λογαριασμό.

Ναί, αὐτὰ συμβαίνουν τὴν σήμερον ἡμέρα.
Οἱ ἐξωγήινοι, οἱ Ἕλ, οἱ Βρῦλ, οἱ Λοῦτς, οἱ Ἐλοχῆμ, οἱ Ἀρειανοὶ καὶ κάτι ἄλλοι ποὺ ξέμειναν, μᾶς στρογγυλοκάθισαν στὴν κεφαλὴ καὶ δὲν ξέρουμε ποιὸς εἶναι ποιός.
Ἐγώ εἶμαι ἐγώ; Ἤ ἐγώ εἶμαι ἐσύ; Κι ἐάν εἶμαι ἐσύ, τότε ἐσύ ποιός εἶσαι;

Ἄει πιά…
Σούργελα… Ἔ σούργελα…

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ἐγὼ πάντως δηλώνω ἐξωγήινη. Ἔχω καὶ κεραῖες. Ἔως τὸ ταβάνι…. (Ὄχι, δὲν εἶναι κέρατα! Ὄχι ἀκόμη τοὐλάχιστον!) Θὰ τὰ ἀποκτήσω ὅμως. Ποῦ θά μοῦ πάῃ;