Ἐγκυκλοπαιδικὴ ἡ ἐρώτησις… Δὲν ἐπιδέχεται ἀπαντήσεως…

Ἔχω ἀποφασίσῃ ἐδῶ καὶ καιρό, νὰ μὴν ἀσχολοῦμαι μὲ ἠλιθίους κι ἀνεγκεεεεεεεφάλους.
Δυστυχῶς ὅμως «ἔπεσα» κυριολεκτικῶς ἐπάνω σὲ ἕνα σχόλιον κάποιου παπαρολόγου, ποὺ γενικῶς ἐξεθείαζε τὰ ὅσα ἔγραψε ὁ Δανίκας στὸ «Πρῶτο θέμα», τῆς περασμένης Κυριακῆς. Διάβασα τὸ σχόλιο κι ἀνατρίχιασα…
Οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, ὁ λοβοτομημένος ἠλίθιος ἀναγνώστης τοῦ Δανίκα ἔγραφε πὼς δὲν πειράζει… ὁ βιαστὴς τῆς Μυρτοῦς δὲν ἔφταιγε… Ἡ Μυρτούλα ἔφταιγε γιὰ τὸν βιασμό….
(Δὲν σᾶς μεταφέρω τὸ σχόλιον διότι… ἀντιλαμβάνεσθε!)
Κι ὅλα αὐτὰ διότι ὁ «ἀνθρωπιστής» Δανίκας ἀπεφάσισε νὰ γράψῃ μίαν ἀσυναρτησία καὶ νὰ τὸ παίξῃ περισσότερο «ἀνθρωπιστὴς» ἀπὸ κάθε ἄλλον ὅμοιόν του, καταστρατηγῶντας ὄχι πιὰ τὴν κοινὴ λογική, ἀλλὰ καὶ τὴν στοιχειώδη ἀντίληψιν ποὺ μᾶς ἀπέμεινε…

Διαβάζουμε λοιπόν…

Κανένας οίκτος για τα τρισάθλια ερπετά!

Πῶ πῶ πῶ κραυγαλέος τίτλος…
Προετοιμαζόμεθα γιὰ τὰ χειρότερα…
Φανταζόμεθα πὼς ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου θὰ ζητήσῃ τὸν τεμαχισμὸ τῶν καθαρμάτων…
Φορᾶμε τὶς πανοπλίες μας λοιπόν, τὶς περικεφαλαῖες μας, κρατᾶμε καὶ κάθε μορφῆς ὅπλου μαζύ μας καὶ ξεκινᾶμε…

Καὶ συνεχίζει τὸ ἄτομον…
Συζητᾶμε γιὰ συγκίνησιν…
Τὴν μεγαλυτέρα ὅλων…
Ἐγὼ τὴν ἔπαθα αὐτήν… Ὁ Δανίκας ἀποκλείεται…
Αὐτὸς τὸ ἔριξε στὸ κλᾶμα μόνον… Κλαίει κι ὀδύρεται… σὰν τοὺς κροκοδείλους…
Ποιός εἶναι ὅμως τελικῶς τό μεγαλύτερον κάθαρμα; Ὁ ληστής ἤ ὁ βιαστής; Ἤ ὁ κριτής τους;Ἔ;

Aγαπητή κυρία Κοτρώτσου, άκουσα με προσοχή τις καταγγελίες σας σχετικά με τις λαμογιές και τις λαθροχειρίες των ελληνικών σωματείων της Νέας Αγγλίας. Και καθώς τις άκουγα ηλεκτρικό ρεύμα χτύπησε σαν κεραυνός τη ραχοκοκαλιά μου και όλα τα κύτταρά μου. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να επουλώσει έστω μια ρανίδα του πόνου σας. Η τραγωδία της μικρής σας κόρης είναι ο αληθινός Γολγοθάς πρώτα για τη Μυρτώ και ύστερα για σας.

Κι ἄλλο κλάααααααμα τὸ πιντί…
Κι ἀνατρίχιασε… Καὶ πόσο ἔκλαψε δὲν λέγεται…
Γιὰ νὰ μὴν σᾶς πῶ πὼς ἔπιασε  καὶ τὸν τσάμικο…
Εἶναι δυνατόν νά μή κάνῃ κι αὐτός τήν τρίχα τριχιά; Εἶναι δυνατόν νά μήν εὕρῃ μία ὀκά λάσπη καί νά μή τήν μετατρέψῃ σέ βάλτο;
Ἀλήθεια… Τί ἀκριβῶς ἔκανε αὐτός γιά νά μή συμβοῦν, τά ὅσα συνέβησαν, στήν οἰκογένεια Κοτρώτσου; Ἔ;

Καὶ ἐξακολουθεῖ κλαίγοντας:

Αποφεύγω εντελώς τις γνωστές και ολότελα άχρηστες συνηθισμένες και τυπικές ευχές για σύντομη αποκατάσταση, γρήγορη ενσωμάτωση και μια καλύτερη ζωή. Η αλήθεια είναι πικρή. Η ανελέητη βία που δέχτηκε η Μυρτώ στην Πάρο από εκείνον τον Πακιστανό λαθρομετανάστη θα χαραχτεί εσαεί στην ψυχούλα της. Στη θέση σας θα επιθυμούσα να με καταπιεί η γη. Στη θέση σας θα επιθυμούσα να αρπάξω ένα περίστροφο και να τινάξω τα μυαλά αυτού του άθλιου κτήνους στον αέρα. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Στη θέση σας δεν ξέρω κι εγώ τι θα έκανα. Η βαρβαρότητα πιο βάρβαρους μας κάνει!

Γιὰ νὰ μὴ πῶ μυξοκλαίγοντας….

Όμως έπειτα από δεκαπέντε και τόσους μήνες που πέρασαν από αυτό το εφιαλτικό περιστατικό που εντελώς τυχαία χτύπησε και καθόρισε τη μοίρα σας. Και ύστερα από το δεύτερο περιστατικό που σας συνέβη με τις απάτες αυτών των ελληνικών σωματείων Νέας Αγγλίας, θα επιχειρούσα, στη θέση σας, να ανασυγκροτήσω την παρόρμησή μου και να τακτοποιήσω τη λογική μου.

Μπήκαμε στὸ θέμα μας…
Καί τί μᾶς λέει ὁ «πεπολιτισμένος» συντάκτης τοῦ ἄρθρου;
Ἔ; Μπᾶ… τίποτα σπουδαῖον… Ἀρχίζει ἁπλῶς νὰ ἀερολογῇ ὅπως κάθε ἄλλο ἀνάλογον …ΤΙΠΟΤΑ!!!

Θα σκεφτόμουν ως εξής: Ο Αχμέτ Βακάς (αν προφέρω σωστά το όνομά του) προέρχεται από μια κατεστραμμένη περιοχή της υφηλίου. Το πολιτιστικό σοκ που δέχτηκε με τη γεωγραφική μετακίνησή του ήταν τεράστιο και κατακλυσμιαίο. Εννοώ τη μετακίνησή του από το θεοσεβούμενο καθεστώς της χώρας του στην περιρρέουσα, καλοκαιρινή, ελευθεριότητα μιας ευρωπαϊκής, τουριστικής παραλίας.

Σωστά…
Πολὺ σωστά…
Κι ἐπεὶ δὴ τὸ τσαμένο σίχαμα ἔπαθε ἕνα πολιτισμικὸ σόκ, ἀπεφάσισε, ὡς σοκαρισμένος, νὰ ἐκμεταλλευθῇ τὴν σεξουαλικὴ λύσσα ἄλλων…
Τὶ δὲν μάθαμε γιὰ τὶς δράσεις του… Τὴν ἡμέρα εσκάλιζε κήπους καὶ τὶς νύκτες κώλους καὶ αἰδοῖα… Μὲ τὸ ἀζημίωτον φυσικά…
Εἶχε τέτοιο σὸκ πάθη, τὸ ἀπροσάρμοστον, κατὰ Δανίκα, ποὺ ἐθησαύριζε ἐκμεταλλευόμενος τὶς ὀρέξεις κάθε πεινασμένου… Καὶ ποιὸν δὲν ἐξυπηρετοῦσε… Ἀπὸ παρτούζα σὲ παρτούζα κυκλοφοροῦσε… Ἰδίως κατὰ τὸ ῤαμαζάνι τους… Τότε ἔκανε μάλιστα νηστεία ὅλην τὴν ἡμέρα καὶ τὴν νύκτα ξέσκιζε ὅ,τι τοῦ εὑρίσκετο…
Ὅσο νὰ τὸ πῇς μίαν ἀνικανότητα προσαρμογῆς τὴν εἶχε… Δὲν συνήντησε βλέπετε ἐμπρός του τὴν θυγατέρα Δανίκα…
Τὴν θυγατέρα Κοτρώτσου συνήντηε…
Διότι ἐὰν συναντοῦσε ἐμπρός του τὴν θυγατέρα τοῦ κάθε Δανίκα τώρα θὰ ἦταν κρεμασμένος ἀνάποδα ἀπὸ τὰ @ρχίδι@ του καὶ ὁ κάθε Δανίκας, ποὺ τώρα συμβουλεύει, ἀπὸ κάτω θὰ τοῦ ἔκοβε φέτες τὸ τομάρι του καὶ θὰ τὶς ἐπέταγε στὰ σκυλιά…
Ἤ μήπως κάνω λάθος;

Ἀλλὰ ἄς συνεχίσουμε…

Ο Αχμέτ, χωρίς καν να τον έχω δει έστω σε φωτογραφία, είναι η τυπική περίπτωση ανθρώπινου ερειπίου. Γι’ αυτόν, όπως και για εκατομμύρια μουσουλμάνους, η γυναίκα είναι τρία πράγματα μαζί: υποζύγιο του άνδρα, αντικείμενο αναπαραγωγής του είδους και εργαλείο ηδονής. Με απλά λόγια, αποθέωση της φαλλοκρατίας και θρίαμβος του σεξισμού. Η γυναίκα, με τις ευλογίες του Υψίστου, είναι πλάσμα δεύτερης, ευτελούς, αναλώσιμης κατηγορίας.

Καί δέν μᾶς λές ῥέ Δανίκα;
Στό χωριό σου δέν σοῦ ἔμαθαν πώς ὄχι ὅπως τά ἤξερες ἀλλά ὅπως τά βρῆκες;
Γιὰ πές μας… Ἐσύ ὅταν πηγαίνῃς σέ ξένους τόπους βγαίνεις ξεβράκωτος στούς δρόμους καί χοροπηδᾶς μέ ὅποιαν σοῦ κάνει κέφι ἤ μήπως σέβεσαι τίς τοπικές κουλτοῦρες, τά ἤθη καί τά ἔθιμα; Καί τί εἶναι αὐτό πού σέ σταματᾶ ῥέ Δανίκα ἀπό τό νά συμπεριφέρεσαι ὡς κτῆνος; Μήπως ἡ άρετή, πού δέν ἔχεις, ἐφ΄ ὅσον γράφεις τέτοιες ἀσυναρτησίες, ἤ μήπως ὁ φόβος τοῦ νόμου;
Καί γιατί βρέ Δανίκα ἐσύ δέν παθαίνεις πολιτισμικό σόκ ἀλλά τό τσαμένο ὐπανθρωπάριον παθαίνει; Μήπως διότι αὐτό τό ὑπανθρωπάριον ἐκπαιδεύθηκε γιά νά ἀντιμετωπίζῃ τήν ἀνθρώπινο ζωή ὥς τίποτα; Μήπως διότι θεωρεῖ ἀποκλειστικό του δικαίωμά τό νά ἐπιτρέψῃ στίς ζωές τῶν ἄλλων νά ἐξακολουθήσουν ἤ νά παύσουν;
Γιὰ πέ… Γιὰ πέ…
Μπορεῖς ἤ ὄχι;

Κι ἐξακολουθεῖ τὸ ἀνεγκέφαλον:

Άλλωστε, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, κι εμείς στον υποτιθέμενα πολιτισμένο δυτικό κόσμο, εξακολουθούμε ακόμα να πορευόμαστε με τις ίδιες με τον Αχμέτ αντιλήψεις για τη γυναίκα. Σε χαμηλότερο επίπεδο, με συγκρατημένες τις ορμές μας, όμως περίπου με την ίδια φαλλοκρατική επιθετικότητα. Κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις μας με το άλλο φύλο. Κτηνώδεις βιαστές κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Παντού. Από τη Βοστόνη, πρωτεύουσα των καλύτερων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, μέχρι το Βερολίνο, τη Βιέννη, τη Στοκχόλμη και φυσικά την Αθήνα.

Ναί… Κυκλοφοροῦν κτηνώδεις βιαστὲς ἀνάμεσά μας…
Ἰδίως βιαστὲς ἀντιλήψεως… Ἰδίως βιαστὲς λογικῆς… Βιαστὲς τῆς σκέψεῶς μας…
Βιαστὲς σὰν κι ἐσέναν Δανίκα… Ἐσέναν ποὺ συγκρίνεις τὸ ἀκραῖον μὲ τὸ σύνηθες…
Σοβαρολογεῖς λοιπόν;
Δῆλα δή συγκρίνεις τό ἕνα στό ἐκατομμύριον ἀκραῖον  περιστατικόν, πού συναντοῦμε στήν Ἑλλάδα, μέ τίς 950.000 στό ἐκατομμύριον περιστατικά, πού συναντοῦμε στούς προστατευομένους σου;
Δῆλα δή θέλεις νά μᾶς πῇς ῥέ Δανίκα πώς συγκρίνονται οἰ ἐξαιρέσεις μέ τούς κανόνες;
Δῆλα δή ῥέ Δανίκα μᾶς λές πώς ἐμεῖς, οἱ διαβιοῦντες στίς φαλλοκρατικές μας κοινωνίες ἀνεχόμαστε ἀνάλογα περιστατικά καί τά θεωροῦμε φυσιολογικά; Δὲν πᾶς νά δῇς ἐάν ἔρχομαι Δανίκα;
Καταργεῖς τήν λογική μου καί μοῦ τό παίζεις καί εύφυής; Ποιός;  Ἐσύ πού συγκρίνεις τούς ἀνθρώπους μέ τά περιττώματα;
Ἄει ἀπὸ ἐκεῖ… σούργελο…
Ἐσύ, ναὶ ἐσύ, ποὺ θεωρεῖς τὸν κανόνα τοῦ ὑπανθρωποειδοῦς συγκρίσιμον μὲ τὴν ἐξαίρεσιν τῆς δικῆς μου κοινωνίας…

Αν λοιπόν υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά για την κτηνώδη συμπεριφορά του. Αν λοιπόν, κυρία Κοτρώτσου, έπειτα από τόσους μήνες αισθανθήκατε συγχώρεση και όχι εκδίκηση, αυτό τιμάει το ήθος και τον ανθρωπισμό σας. Οι τραγωδίες εξανθρωπίζουν και εξαγνίζουν. Μόνο όσοι βιώνουν ακραίες καταστάσεις, μόνο αυτοί συγχωρούν και αληθινά αγαπούν. Ο πόνος σκοτώνει το κτήνος που κατοικεί μέσα μας. Σε άλλους εν υπνώσει. Σε άλλους εν εγρηγόρσει!

Τί λέ ῤέ;
Ἐλαφρυντικά; Ἐλαφρυντικά;
Ξέρεις κάτι Δανίκα…
Ὁ μεγάλος πόνος σοῦ ἐξαφανίζει τὸ μῖσος, ἀλλὰ σὲ βοηθᾶ νὰ εἶσαι διαυγέστερος…
Πρόσεξε μόνον ἐσὺ τὸν ἑαυτόν σου καὶ τὶς συμπεριφορές σου ὅταν θὰ κτυπήσῃ ὁ πόνος τὴν δική σου πόρτα…
Διότι θὰ τὴν κτυπήσῃ Δανίκα… Πῶς καὶ πότε δὲν ξέρω… Ἀλλὰ θὰ τὴν κτυπήσῃ… Νὰ εἶσαι βέβαιος…
Καὶ τότε θέλω νὰ δῶ τὸν πολιτισμό σου καὶ τὴν συγχώρεσίν σου πρὸς αὐτοὺς ποὺ θὰ σοῦ προκαλέσουν τὸν πόνο…

Φυσικά όλα αυτά στην περίπτωση που επαληθευτούν οι καταγγελίες σας, ότι δηλαδή κάποια φιλανθρωπικά χρηματικά εμβάσματα για τη νοσηλεία της κόρης σας δεν μπήκαν στον τραπεζικό λογαριασμό και ότι μια 16χρονη ξεκίνησε την καμπάνια στο Διαδίκτυο με αποκλειστικό σκοπό να αναδειχθεί πρωταθλήτρια ουμανισμού κι έτσι να καταφέρει να μπει σε ένα πολύ καλό αμερικανικό πανεπιστημιακό ίδρυμα.

Τί νά σοῦ πῶ τώρα;
Δὲν μᾶς ἔφθαναν τόσα ἀνεγκέφαλα καθάρματα, μᾶς προέκυψες κι ἐσύ..
Καὶ καλά… Μία δεκαεξάχρονη ἀπεφάσισε νὰ γίνῃ τὸ κέντρο τοῦ κόσμου της, διότι τῆς ἄρεσε καὶ διότι κάπου ἀποσκοποῦσε…
Μέ ποιόν τρόπο, μέ ποιόν νόμο, μέ ποιάν ἠθική συγκρίνονται οἱ δύο πράξεις; Τό ἕνα κατακάθι διέλυσε τίς ζωὲς τόσων ἀνθρώπων… Τά ἄλλα τὰ κατακάθια, ἐὰν εἶναι πράγματι ἔτσι τὰ πράγματα, στὴν τελικὴ προσέφεραν καὶ κάτι…
Μέ ποιάν λογική λοιπόν συγκρίνονται; Μέ ποιόν νόμο; Μέ ποιάν ἠθική; Μέ τήν δική σου;
Σοβαρά;

Ο Αχμέτ, αγαπητή κυρία, έπραξε με εφαλτήριο την άγρια, ασυγκράτητη παρόρμηση της στιγμής. Με την τύφλωση που προκαλεί η στέρηση και η πείνα. Με την αδίστακτη διάθεση μιας αδηφάγου ανικανοποίητης ορμής. Ένοχος, αλλά κατεστραμμένος και τελειωμένος. Όμως όλοι αυτοί οι γραβατωμένοι, οι κουστουμαρισμένοι, οι τάχα μου πολιτισμένοι, όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι και αλληλέγγυοι, όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας, εκλεκτά μέλη της ομογένειας. Οι τάχα μου συμπάσχοντες. Οι δήθεν ανιδιοτελείς ουμανιστές. Αυτοί, λοιπόν, χωρίς να ασκήσουν ίχνος σωματικής βίας στο χαρακωμένο σώμα της κόρης σας, χωρίς να αισθάνονται την παραμικρή σεξουαλική πείνα, εντελώς προσχεδιασμένα, εντελώς οργανωμένα, εντελώς ψυχρά και κυνικά, ασελγούν πάνω στον πόνο και την τραγωδία σας για μία ακόμα φορά.

Ἔ τί νά σοῦ πῶ τώρα;
Τά ἀνθρωπιστικά σου γιατί μετατρέπουν τό ὑπανθρωπάριον σέ θῦμα τῶν περιστάσεων καί τούς ὀμογενεῖς σέ ἐγκληματίες πρώτου μεγέθους; Καί σέ τελικήν ἀνάλυσιν ἐσύ, μέ τόν ἀνθρωπισμό σου, ποῦ ἦσουν; Γιατί δέν ἔγραψες ἕνα κείμενον ὅταν ἡ Μυρτούλα χρειάστηκε τά εἰκοσιπέντε χιλιάρικα; Γιατί δέν ξεκίνησες ἕναν ἔρανον γιά νά συγκεντρωθοῦν τά χρήματα καί νά μήν ἐμπλακοῦν ἀπατεῶνες στήν μέσι; Γιατί τώρα, ἄν καί ἀδιάφορος ἔως ἐχθές, ἀνύπαρκτος καί ἀνούσιος, ἔρχεσαι καί κρίνεις κάτι πού δέν γνωρίζεις παρά μόνον ἐλάχιστες λεπτομέρειες, πού εἰπώθηκαν ἐν βρασμῷ ψυχῆς;
Καί εἶσαι ἐσύ ἄτομο γιά νά διαμορφώνῃς τήν κοινή γνώμη; Μέ τί; Μέ τίς ἀπόψεις σου;
Χά….

Στη θέση σας ένα πράγμα θα κυρίευε τη σκέψη μου. Αν όλες αυτές οι καταγγελίες επαληθευτούν, ε τότε κανένα έλεος, ούτε μισό γραμμάριο οίκτου για όλα αυτά τα υποκείμενα, τα τρισάθλια ερπετά!

Σῶπα…
Θὰ πονέσῃς…

Φιλονόη

Υ.Γ.1.  Γιὰ πρώτη μου φορά, ἔως σήμερα, χρησιμοποιῶ τέτοιου εἴδους γλῶσσα. Ζητῶ συγγνώμη ἀπὸ τοὺς φίλους ἀναγνῶστες, ἀλλὰ δὲν ἄντεξα… Ἡ βλακεία, ἡ ἀνηθικότης καὶ ἡ ἀναισθησία περίσσεψαν!

Υ.Γ.2. Ῥόμπες ξεκούμπωτες… Τρισάθλια ὑπανθρωπάρια… Ἀπόλυτα Τίποτα… Αὐτὰ τὰ τίποτα ὅμως διαμορφώνουν τὶς ἀπόψεις τῶν κοινωνιῶν μας… Γράφει τίποτα, ἕνα τίποτα καὶ καταλήγουμε ἐμεῖς νὰ ἔχουμε …τίποτα στὰ κεφάλια μας!

Υ.Γ.3. Αὐτὸ ποὺ οὐδεὶς θὰ μοῦ ἀπαντήσῃ εἶναι τὸ ἐρώτημα τοῦ τίτλου: τί θά συνέβαινε ἐάν στήν θέσιν Κοτρώτσου ἦταν ἠ Δανίκα; Ἡ κάθε Δανίκα ὅμως; Θυγατέρα ἐπιφανοῦς προσώπου, διακεκριμένου δημοσιοκάφρου, πολιτικοῦ, τραπεζίτου, μεγαλο-ἐπιχειρηματία, παρατρεχαμένου;Ἤ μήπως αὐτά τά κορίτσια κυκλοφοροῦν πάντα μέ τήν ἀνάλογον προστατευτικήν συνοδεία πού φυσικά ἐμεῖς πληρώνουμε; Ἔ;

Ὅλο τὸ κείμενον:

Κανένας οίκτος για τα τρισάθλια ερπετά!

Aγαπητή κυρία Κοτρώτσου, άκουσα με προσοχή τις καταγγελίες σας σχετικά με τις λαμογιές και τις λαθροχειρίες των ελληνικών σωματείων της Νέας Αγγλίας. Και καθώς τις άκουγα ηλεκτρικό ρεύμα χτύπησε σαν κεραυνός τη ραχοκοκαλιά μου και όλα τα κύτταρά μου. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να επουλώσει έστω μια ρανίδα του πόνου σας. Η τραγωδία της μικρής σας κόρης είναι ο αληθινός Γολγοθάς πρώτα για τη Μυρτώ και ύστερα για σας.

Αποφεύγω εντελώς τις γνωστές και ολότελα άχρηστες συνηθισμένες και τυπικές ευχές για σύντομη αποκατάσταση, γρήγορη ενσωμάτωση και μια καλύτερη ζωή. Η αλήθεια είναι πικρή. Η ανελέητη βία που δέχτηκε η Μυρτώ στην Πάρο από εκείνον τον Πακιστανό λαθρομετανάστη θα χαραχτεί εσαεί στην ψυχούλα της. Στη θέση σας θα επιθυμούσα να με καταπιεί η γη. Στη θέση σας θα επιθυμούσα να αρπάξω ένα περίστροφο και να τινάξω τα μυαλά αυτού του άθλιου κτήνους στον αέρα. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Στη θέση σας δεν ξέρω κι εγώ τι θα έκανα. Η βαρβαρότητα πιο βάρβαρους μας κάνει!

Ομως έπειτα από δεκαπέντε και τόσους μήνες που πέρασαν από αυτό το εφιαλτικό περιστατικό που εντελώς τυχαία χτύπησε και καθόρισε τη μοίρα σας. Και ύστερα από το δεύτερο περιστατικό που σας συνέβη με τις απάτες αυτών των ελληνικών σωματείων Νέας Αγγλίας, θα επιχειρούσα, στη θέση σας, να ανασυγκροτήσω την παρόρμησή μου και να τακτοποιήσω τη λογική μου.

Θα σκεφτόμουν ως εξής: Ο Αχμέτ Βακάς (αν προφέρω σωστά το όνομά του) προέρχεται από μια κατεστραμμένη περιοχή της υφηλίου. Το πολιτιστικό σοκ που δέχτηκε με τη γεωγραφική μετακίνησή του ήταν τεράστιο και κατακλυσμιαίο. Εννοώ τη μετακίνησή του από το θεοσεβούμενο καθεστώς της χώρας του στην περιρρέουσα, καλοκαιρινή, ελευθεριότητα μιας ευρωπαϊκής, τουριστικής παραλίας.

Ο Αχμέτ, χωρίς καν να τον έχω δει έστω σε φωτογραφία, είναι η τυπική περίπτωση ανθρώπινου ερειπίου. Γι’ αυτόν, όπως και για εκατομμύρια μουσουλμάνους, η γυναίκα είναι τρία πράγματα μαζί: υποζύγιο του άνδρα, αντικείμενο αναπαραγωγής του είδους και εργαλείο ηδονής. Με απλά λόγια, αποθέωση της φαλλοκρατίας και θρίαμβος του σεξισμού. Η γυναίκα, με τις ευλογίες του Υψίστου, είναι πλάσμα δεύτερης, ευτελούς, αναλώσιμης κατηγορίας.

Αλλωστε, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, κι εμείς στον υποτιθέμενα πολιτισμένο δυτικό κόσμο, εξακολουθούμε ακόμα να πορευόμαστε με τις ίδιες με τον Αχμέτ αντιλήψεις για τη γυναίκα. Σε χαμηλότερο επίπεδο, με συγκρατημένες τις ορμές μας, όμως περίπου με την ίδια φαλλοκρατική επιθετικότητα. Κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις μας με το άλλο φύλο. Κτηνώδεις βιαστές κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Παντού. Από τη Βοστόνη, πρωτεύουσα των καλύτερων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, μέχρι το Βερολίνο, τη Βιέννη, τη Στοκχόλμη και φυσικά την Αθήνα.

Αν λοιπόν υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά για την κτηνώδη συμπεριφορά του. Αν λοιπόν, κυρία Κοτρώτσου, έπειτα από τόσους μήνες αισθανθήκατε συγχώρεση και όχι εκδίκηση, αυτό τιμάει το ήθος και τον ανθρωπισμό σας. Οι τραγωδίες εξανθρωπίζουν και εξαγνίζουν. Μόνο όσοι βιώνουν ακραίες καταστάσεις, μόνο αυτοί συγχωρούν και αληθινά αγαπούν. Ο πόνος σκοτώνει το κτήνος που κατοικεί μέσα μας. Σε άλλους εν υπνώσει. Σε άλλους εν εγρηγόρσει!

Φυσικά όλα αυτά στην περίπτωση που επαληθευτούν οι καταγγελίες σας, ότι δηλαδή κάποια φιλανθρωπικά χρηματικά εμβάσματα για τη νοσηλεία της κόρης σας δεν μπήκαν στον τραπεζικό λογαριασμό και ότι μια 16χρονη ξεκίνησε την καμπάνια στο Διαδίκτυο με αποκλειστικό σκοπό να αναδειχθεί πρωταθλήτρια ουμανισμού κι έτσι να καταφέρει να μπει σε ένα πολύ καλό αμερικανικό πανεπιστημιακό ίδρυμα.

Ο Αχμέτ, αγαπητή κυρία, έπραξε με εφαλτήριο την άγρια, ασυγκράτητη παρόρμηση της στιγμής. Με την τύφλωση που προκαλεί η στέρηση και η πείνα. Με την αδίστακτη διάθεση μιας αδηφάγου ανικανοποίητης ορμής. Ενοχος, αλλά κατεστραμμένος και τελειωμένος. Ομως όλοι αυτοί οι γραβατωμένοι, οι κουστουμαρισμένοι, οι τάχα μου πολιτισμένοι, όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι και αλληλέγγυοι, όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας, εκλεκτά μέλη της ομογένειας. Οι τάχα μου συμπάσχοντες. Οι δήθεν ανιδιοτελείς ουμανιστές. Αυτοί, λοιπόν, χωρίς να ασκήσουν ίχνος σωματικής βίας στο χαρακωμένο σώμα της κόρης σας, χωρίς να αισθάνονται την παραμικρή σεξουαλική πείνα, εντελώς προσχεδιασμένα, εντελώς οργανωμένα, εντελώς ψυχρά και κυνικά, ασελγούν πάνω στον πόνο και την τραγωδία σας για μία ακόμα φορά.

Στη θέση σας ένα πράγμα θα κυρίευε τη σκέψη μου. Αν όλες αυτές οι καταγγελίες επαληθευτούν, ε τότε κανένα έλεος, ούτε μισό γραμμάριο οίκτου για όλα αυτά τα υποκείμενα, τα τρισάθλια ερπετά!

πρῶτο θέμα

φωτογραφία