Τὰ «εὐπώλητα» βιβλία.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΟΠΩΣ Η ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ δὲν εἶναι ἀσυνήθιστη στὸν χῶρο τῆς λογοτεχνίας. Ἡ ἴδια ἔχει «πουλήσει» κοντὰ στὸ ἕνα ἑκατομμύριο ἀντίτυπα (αὐτὸ τοὐλάχιστον διατείνεται ὁ ἐκδοτικός της οἶκος) βιβλίων μὲ περιεχόμενο ἐλαφρὺ ποὺ προσιδιάζει σὲ κείμενα τύπου ἄρλεκιν ἢ σὲ «ρόζ» ἱστορίες. Δηλαδή, γιὰ νὰ τὸ κάνω πιὸ λιανά, ἡ Μαντᾶ ἀνήκει στοὺς συγγραφεῖς ἐκείνους ποὺ καταφέρνουν μὲ ἁπλοïκές κι ἀνάλαφρες ἱστοριοῦλες νὰ διαβάζονται παντοῦ ἀπὸ πλῆθος «ἀναγνωστών».

Παρόμοια περίπτωση ἦταν κι αὐτὴ τοῦ ποιητῆ Ἀχιλλέα Παράσχου ποὺ ὅταν διάβαζε «ποιήματά» του, ντελίριο κατακυρίευε τοὺς ἀκροατές του κι ἔσπευδαν ὅλοι νὰ φιλήσουν τὸ χῶμα ὅπου πάτησε. Σήμερα ὅμως οἱ πλεῖστοι (πέραν τῶν εἰδικῶν) δὲν τὸν θυμοῦνται κἂν ἢ δὲν διαβάζουν τοὺς στίχους του, καὶ δικαίως βέβαια. Τὰ ἴδια καὶ μ’ ἐκεῖνες τὶς χιλιάδες ἀντιτύπων ἀπ’ Τὸ φοβερὸ βῆμα ἢ Τὸ τρίτο στεφάνι τοῦ Ταχτσῆ. Ἡ λίστα μ’ ὀνόματα δῆθεν φτασμένων συγγραφέων εἶναι μεγάλη. Πάντα ἦταν, σ’ ὅλες τὶς ἐποχές καὶ τοὺς αἰῶνες.

Θ’ ἀντιτείνουν πολλοὶ ὅτι γιὰ νὰ διαβάζονται ὅλοι αὐτοὶ ἀπὸ τόσους ἀναγνῶστες θάχουν σίγουρα τὴν «ἀξία» τους καὶ τὴν «ποιότητά» τους, τόσος κόσμος κάτι θὰ ξέρῃ! Ξέρει ὅμως; Δηλαδὴ ἔχουν ὅλοι αὐτοὶ οἱ χιλιάδες σ τ έ ρ ε η κι ο ὐ σ ι α σ τ ι κ ὴ παιδεία; Διαθέτουν κ ρ ι τ ή ρ ι α γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἀξιολογοῦν σωστά; Ἔχουν ε ὐ α ί σ θ η σ ι α καὶ κ ε ρ α ῖ ε ς γιὰ νάναι σὲ θέση νὰ κάνουν διάκριση ποιοτήτων καὶ νὰ ἀντιλαμβάνονται τὸ ἄξιο καὶ τὸ μὴ ἄξιο; Καὶ τέλος δ ι α β ά ζ ο υ ν γιὰ νάναι σὲ θέση νὰ κρίνουν;

Στὴ σύγχρονη Ἑλλάδα τῆς κατανάλωσης καὶ τῆς μπαρούφας, τῆς ἀποχαύνωσης καὶ τοῦ μουδιάσματος ἀμφισβητῶ ὅτι ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ «ἀναγνῶστες» ποὺ νὰ διαθέτουν τὰ παραπάνω τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἡ πλύση ἐγκεφάλου ἀπ’ τὶς «ἔγκριτες» ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικὰ ἐμποδίζει ὅλο αὐτὸ τὸ ἀνυποψιάστο πλῆθος νάρθῃ σ’ ἐπαφὴ μὲ τὸ ποιοτικὸ βιβλίο.

Ἡ διαπίστωση αὐτὴ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀπουσία λογοτεχνικῆς κριτικῆς διαμορφωτικῆς αὐστηρῶν κριτηρίων καὶ καθοδηγητικῆς τοῦ κοινοῦ στὸ ποιοτικὸ καὶ ἄξιο (ἀλήθεια, πόσοι θυμοῦνται ἢ ἔχουν διαβάσει τὶς πράγματι ἀξιόλογες κριτικὲς ποὺ ἔγραφε πρὶν ἀπὸ 40 μὲ 50 χρόνια ὁ Ῥένος Ἡ. Ἀποστολίδης ἢ ἀκόμα παλιώτερα ὁ Φῶτος Πολίτης καὶ τελευταῖα ὁ Στάντης Ῥ. Ἀποστολίδης;), ὁδηγεῖ ἀβίαστα στὸ συμπέρασμα ὅτι τὰ «εὐπώλητα» καὶ «δημοφιλῆ» βιβλία ποὺ δεσπόζουν κάθε χρόνο στὶς βιτρῖνες καὶ τοὺς πάγκους μεγάλων βιβλιοπωλείων τῆς χώρας, ὅπως ὁ Ἰανὸς ἢ τὸ Public, μόνον λογοτεχνία δὲν συνιστοῦν, καὶ γιὰ πολλὰ χρόνια ἀκόμα, ὅσο τὸ ἐπίπεδο τοῦ κόσμου δὲν θὰ βελτιώνεται, θὰ προβάλλονται ὡς «ἀριστουργήματα».

Ἐρινύες Τίσις

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Τὰ «εὐπώλητα» βιβλία.

Leave a Reply