Τὸ ξεπούλημα τῶν θησαυρῶν τοῦ Μουσείου Ἡρακλείου καὶ ἡ Ἀντίστασις Δημάρχου καὶ κατοίκων.

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ. ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΟΙΚΩΝ.

Μια παλιά, κακή ιστορία, που τελικά διασταύρωσα και επαλήθευσα, μέσα από το κείμενο του ίδιου του πρώην δημάρχου Ηρακλείου Κρήτης, κ. Μανόλη Καρέλλη.

«Το 1979 η κυβέρνηση Καραμανλή κάνει μια συμφωνία με το μουσείο Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης για την μεταφορά αρχαιοτήτων από το Μουσείο Ηρακλείου Κρήτης, προκειμένου να εκτεθούν στην Αμερική. Μεταξύ αυτών είναι και ο δίσκος της Φαιστού. Ίσως ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά ευρήματα παγκοσμίως. Η συμφωνία διαρρέει στον τοπικό τύπο με αποτέλεσμα να γίνει γνωστό ότι
δεν υπάρχει συμφωνία επιστροφής…
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

και όλα μοιάζουν να είναι στημένα ώστε το μουσείο της Νέας Υόρκης να αποκτήσει τον πλούτο του Μουσείου Ηρακλείου».

Νεφέλη Ὠκεανὶς

Διαβάστε την ομολογία του:

H αλήθεια για τα γεγονότα του Μουσείου

Toυ Μανόλη Καρέλλη

Τους αποκαλούν μασκοφόρους, όπως εκείνους της Κατοχής που υποδείκνυαν στους κατακτητές ποιους θα εκτελούσαν τα αποσπάσματά των, ή κουκουλοφόρους, όπως εκείνους με τις βαριοπούλες που χτυπούν αδιακρίτως.

Μασκοφόρους και κουκουλοφόρους της δημοσιογραφίας. (Μερικοί προχωρούν λίγο πιο πέρα, προσθέτοντας ένα παρά στο δημοσιογραφίας, φτιάχνοντας το “παραδημοσιογραφίας”).

Ποιοι, όμως, είναι αυτοί;

Μα, βέβαια, εκείνοι που γράφουν χωρίς να λένε το όνομά των, ανώνυμα (εδώ βρίσκεται η μάσκα, ή η κουκούλα) και που “ζωγραφίζουν κάποιον χωρίς να τον φωτογραφίζουν”, χωρίς δηλαδή να αναφέρουν την ταυτότητά του (και τούτο για να μην έχουν, έτσι νομίζουν ευθύνες), μα κάνοντας, από τα “σουσούμια” των που παραθέτουν ή από άλλες ενδείξεις, εύκολη την αναγνώριση και που τον γεμίζουν με χαρακτηρισμούς ονειδιστικούς, υβριστικούς, προσβλητικούς, συκοφαντικούς αδιακρίτως.

Ένας απ’ αυτούς τους μασκοφόρους ή κουκουλοφόρους του, κατά τα λοιπά έντιμους επαγγέλματος της δημοσιογραφίας, έγραψε ένα σχόλιο, σε τοπική εφημερίδα. Τίτλος του: “Το έπος (!) του Μουσείου”.

Στο σχόλιο γινόταν λόγος για κάποιον, “τοπικό άρχοντα” του 1979 που, διακατεχόμενος “από άκρατο λαϊκισμό”, “παρέσυρε τον κόσμο σε ένα χωρίς λόγο ξεσηκωμό” για τα αρχεία του Μουσείου μας”.

Αυτός, ασφαλώς, ο τοπικός άρχοντας του 1979 ήταν η ασημότητά μου, ο μόνιμος στόχος του ιδιοκτήτη του καλουμένου “συγκροτήματος” που δεν μου συγχωρεί τη μη προσχώρησή μου στο “δυναμικό” της τοπικής αυτοκρατορίας που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει και τη δηλωμένη αντίθεσή μου στις μεθόδους του, ελάχιστα ορθόδοξες, ας σημειωθεί.

Ο χαρακτηρισμός, βέβαια, του λαϊκιστή είναι βαρύτατος, περίπου εξοντωτικός.

Αν ανατρέξουμε σε κάποιο από τα βιβλία αναφοράς θα βρούμε τον ορισμό του: λαϊκιστής είναι πρόσωπο, (συνήθως του δημόσιου βίου) που κολακεύει το λαό ή υιοθετεί θέσεις και απόψεις ευχάριστες, όχι όμως και οφέλιμες, για το λαό, με σκοπό να κερδίσει την εύνοια και την υποστήριξή του. (Ένας πολιτικός απατεώνας, με άλλα λόγια).

Κρίνοντας αυστηρώς αντικειμενικά τον εαυτό μου (όσο κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο δύσκολο, είναι φορές που (είναι κατορθωτό) θα μπορούσα να πω ότι όχι μόνο λαϊκιστής δεν είμαι, αλλά αντίθετα, είμαι ο ορισμός του αντιλαϊκιστή.

Θα αναφέρω ένα-δυό παραδείγματα για να στηρίξω τον ισχυρισμό μου.

Ήταν κάπου το 1977 ή 1978 που ο Στέφανος Μάνος, τότε στον Οικισμό, κατάργησε τον διαβόητο “όροφο του Παττακού”, το επιπλέον ύψος στις οικοδομές του Ηρακλείου που ο αστείος της παρέας των παρανοϊκών, ο Στυλιανός Παττακός, είχε δώσει στους ιδιοκτήτες της πόλης του Ηρακλείου για να τους φανεί αρεστός. (Αυτό κι αν ήταν λαϊκισμός!).

Γινόταν μια συγκέντρωση, στη “Βασιλική”, στην οποία λάμβαναν μέρος, ιδιοκτήτες ακινήτων του Ηρακλείου, που δήλωναν την “αγανάκτησή των” για την “προσβολή” στην ιδιοκτησία των, μιλούσαν με τα χειρότερα λόγια για τον Μάνο και τις “παράνομες” ενέργειές του και ζητούσαν την ανάκληση της απόφασης για την κατάργηση του ορόφου.

Με κάλεσαν στο βήμα, Δήμαρχο, τότε, στο Ηράκλειο.

Είπα, πάνω-κάτω τα εξής: Το γνωρίζω ότι δεν θα με χειροκροτήσει ούτε ένας γι’ αυτά που θα σας πω. Θα τα πω, όμως, γιατί αυτά πιστεύω ότι είναι τα σωστά.

Ο Στέφανος Μάνος δεν είναι πολιτικός φίλος μου.

Όμως, αυτή η ενέργειά του για την κατάργηση του ορόφου του Παττακού ήταν σωστή. Ο επιπλέον όροφος στο Ηράκλειο που είχε δώσει ο Παττακός δημιουργεί πληθυσμιακές πυκνότητες που η πόλη δεν θα τις αντέξει. Καλώς, επομένως, καταργήθηκε.

Ένα δεύτερο παράδειγμα του “λαϊκισμού” μου.

Ήταν οι δημοτικές εκλογές του 1986, οι πιο δύσκολες από τις τέσσερις που είχε κερδίσει ο συνδυασμός της “δημοκρατικής συνεργασίας”. Απέναντί μας βρισκόταν όχι μόνο η Ν.Δ. και το ΚΚΕ αλλά και μερικοί του ΠΑΣΟΚ που δεν μας ήθελαν, το γιατί δεν το έμαθα ποτέ. (Μια εκδοχή: δεν ήμουνα το πειθήνιο όργανο της Νομαρχιακής).

Είχε έλθει στο γραφείο μου, στο Δήμο, μια μεγάλη αντιπροσωπεία από τη λεωφόρο Δημοκρατίας και μου είπε τα εξής:

– Δώσε μας την υπόσχεση ότι θα καταργηθεί η πρασιά και το ασυνεχές σύστημα της Λεωφόρου Δημοκρατίας και θα σας δώσουμε όλους τους ψήφους της περιοχής.

Η απάντησή μου: όχι μόνο δεν υπόσχομαι κάτι τέτοιο, αλλά δηλώνω επισήμως ότι αν κάποιος, όποιος και αν είναι αυτός, θα προσπαθήσει να αλλάξει την περιοχή, θα τον αντιμετωπίσω ως προσωπικό αντίπαλο και θα ανατρέψω τους σχεδιασμούς του. Ακόμα κι αν σημαίνει αυτό ότι θα χάσουμε τις εκλογές.

Αυτά για τον “λαϊκισμό” που μου καταλόγισε ο μασκοφόρος και ο κουκουλοφόρος της (παρα)δημοσιογραφίας.

Για τα γεγονότα του Μουσείου του 1979, τώρα πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, κοντά τριάντα.

Δεν είμαστε τότε εναντίον της έκθεσης αντικειμένων των συλλογών του Μουσείου εκτός Ηρακλείου, όπως γράφει το αχαρακτήριστο σχόλιο της “ναυαρχίδας” του συγκροτήματος.

Αυτό που υποστηρίζαμε ήταν το αυτονόητο: να μην φεύγουν από το Μουσείο ευπαθή αντικείμενα με κίνδυνο ανεπανόρθωτων καταστροφών και πριν εκφράσουν τη σύμφωνη γνώμη των οι υπεύθυνοι αρχαιολόγοι για το ποια θα είναι αυτά. Και οι εκθέσεις στο εξωτερικό να γίνονται με την υποχρέωση της αμοιβαιότητας, να μας στέλνουν δηλαδή και τα ξένα μουσεία τους δικούς τους θησαυρούς.

Και τότε, το 1979, τα “κομμάτια” που είχε υποσχεθεί ο (πρεσβύτερος) Κωνσταντίνος Καραμανλής στους Αμερικανούς για την έκθεση στο Μετροπόλιταν ήταν “μοναδικά” και “ευπαθή” και οι αρχαιολόγοι μας με επικεφαλής τον αείμνηστο Νικόλαο Πλάτωνα και τον κ. Στυλιανό Αλεξίου που είχαν χρηματίσει προϊστάμενοι στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου ήσαν άκρως αντίθετοι με την εξαγωγή των.

“Η ιδέα μου αυτή που την είχα αναπτύξει στην πρώτη μου επαφή με τον τότε υπουργό Πολιτισμού κ. Νιάνια σε συνέδριο που είχε γίνει στην Ορθόδοξη Ακαδημία στο Κολυμπάρι, εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη έκθεση των 42 ζωγραφικών αριστουργημάτων του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου που έγινε στο Ηράκλειο το 1990, μετά από προσωπική μου πρωτοβουλία. Τα Μουσεία, πράγματι, που μας δάνεισαν έργα για την έκθεση, φιλοξένησαν εκθέματα Ελληνικών Μουσείων, στα πλαίσια μιας πολιτικής πολιτισμικών ανταλλαγών.

Και για να συνεχίσω με τα “γεγονότα” του Μουσείου, στην περίοδο του 1979.

Ήταν, τότε, όλη η κοινωνία του Ηρακλείου ενωμένη επί το αυτό, για μια υπόθεση που δεν αφορούσε ούτε σταφίδα, ούτε λάδι, ούτε κρασί, ούτε ξύδι, ούτε χρηματιστήρια. Αποφασίζαμε όλοι, ο Δήμος, τα κόμματα, οι βουλευτές, τα Επιμελητήρια, οι Σύλλογοι, η Εκκλησία πρώτη απ’ όλους, για τα αρχαία μας και η ασημότητά μου, ο Δήμαρχος, εφάρμοζε με συνέπεια τις κοινές αποφάσεις.

Και τελικά μας πέρασε.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναγκάσθηκε να ματαιώσει την εξαγωγή των αρχαιοτήτων του Μουσείου Ηρακλείου με τις συνθήκες που είχε κατά νου.

Είπε, μάλιστα, τότε, το περίφημο “αισθάνομαι αηδιασμένος”, κάτι που δεν ερμηνεύθηκε ποτέ αυθεντικά, όπως δεν είχαν ερμηνευθεί και οι αμφίσημοι χρησμοί της Πυθίας των Δελφών.

Έχοντας συνυπηρετήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με τον κ. Νιάνια, ευρωβουλευτή του κόμματος της ΔΗΑΝΑ του κ. Κώστα Στεφανόπουλου, μετέπειτα πρόεδρο της Δημοκρατίας, σμίγαμε στις διάφορες επιτροπές, στις Βρυξέλλες και στην ολομέλεια του Στρασβούργου. Στα διαλείμματα μιλάγαμε για ιστορία, κοινό πάθος μας.

Η Κρήτη, μου θύμιζε ο κ. Νιάνιας (βρίσκεται τώρα στον “πύργο” του στη Μυτιλήνη, σε κάποια σεβαστή ηλικία), έσωσε δύο φορές τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Την πρώτη φορά το τέλος του 17ου αιώνα, τότε που καθυστέρησε για κοντά 25 χρόνια τους Τούρκους, στην πολιορκία του Χάνδακα, και όταν επέδραμαν στη συνέχεια στην Ευρώπη είχαν χάσει την ορμή των και αποκρούσθηκαν στη Βιέννη. Και το 1941, τη δεύτερη φορά, όταν έχασαν οι Γερμανοί ζωτικό χρόνο με τη Μάχη της Κρήτης και τους πρόλαβε στη συνέχεια ο “στρατηγός χειμώνας” ιδιαίτερα βαρύς τη χρονιά εκείνη, στη Ρωσία.

“Και ποιόν, άραγε, εννοούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν εξέφραζε τον χρησμό του “αισθάνομαι αηδιασμένος”, ρώτησα τον κ. Νιάνια κάποια στιγμή.

Η απάντησή του, με την οποία δεν διαφώνησα: “Ίσως εμένα που δεν σε αντιμετώπισα τότε επιτυχώς, ίσως εσένα που είχες καταφέρει τότε να με κερδίσεις, ίσως όμως, και κάποιον τρίτο”.

Πατρὶς

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply