Τὸν ἔλεγαν Σωτήρη.
Ἕνας ὑψηλός, λυγερόκορμος, καλοβαλμένος νέος. Ἀπὸ τὴν Σταυρούπολι Θεσσαλονίκης. Μόνιμα γελαστός, πρόθυμος, πειθαρχικός. Ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες ποὺ ἡ ἐμφάνισις καὶ συμπεριφορά τους, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἱστορία, ποὺ παρὰ τὸ νεαρό της ἡλικίας, κουβαλοῦν στὶς πλάτες τους, σοῦ μένουν ἀξέχαστοι.

Ἐπαρουσιάσθη στὴν Ἐπιλαρχία (Τάγμα στὰ Τεθωρακισμένα) στὸ Πολύκαστρο τρεῖς ἡμέρες μετὰ τοὺς ὑπολοίπους τῆς κλάσεώς του, μιᾶς καὶ γιὰ κάποιον λόγο εἶχε πάρει παραπάνω ἄδεια.. Ὅταν ἐκάθισε ἀπέναντι μοῦ γιὰ νὰ γνωρισθοῦμε μοῦ ἔδωσε μιὰν ἐπιστολὴ ἀπὸ τὸν Ταξίαρχο Διοικητὴ τοῦ ΚΕΤΘ στὸν Αὐλώνα. Ἐδιάβασα τὸ γράμμα ἀλλὰ προτίμησα αὐτὰ ποὺ ἔγραφε νὰ μοῦ τὰ πῇ μὲ περισσότερες λεπτομέρειες ὁ Σωτήρης.

Ἦταν 20 χρόνων. Οἱ γονεῖς του καὶ οἱ δύο κωφάλαλοι, καὶ ὁ πατέρας μὲ πολλὰ προβλήματα ὑγείας. Ζοῦσαν μὲ ὅ,τι βοηθήματα τοὺς ἔδινε τὸ κράτος. Αὐτός, καλὸς μαθητὴς ἕως τότε, ἀπὸ 16 ἐτῶν ἄφησε τὸ σχολεῖο καὶ ἄρχισε δουλειὰ στὸ μηχανουργεῖο ἑνὸς γείτονος ποὺ ἤξερε τὴν κατάστασι τοῦ σπιτιοῦ. Ἡ μάννα του τό μόνο ποὺ μποροῦσε νὰ κάνῃ ἐκτὸς σπιτιοῦ, ἦταν νὰ πάῃ στὴ γειτονιὰ γιὰ ψωμί. Ὅλα τὰ ἄλλα ψώνια ὁ Σωτήρης. Σοῦπερ μάρκετ, μανάβικο, μπακάλικο, ἰατρούς, φάρμακα, λογαριασμούς…. ὅλα.

Τὸν ἐκάλεσαν πρὶν 1,5 χρόνο νὰ παρουσιασθῇ, στὸν Αὐλώνα καὶ πάλι γιὰ νὰ κάνῃ τὴν θητεία του. Δυὸ ἑβδομάδες πρὶν ξεκινήσῃ γιὰ τὸν Στρατό, ἕνα πρωὶ στὶς 6.30 πηγαίνοντας γιὰ τὸ μεροκάματο, ἕνα ἀγροτικὸ ποὺ ὁδηγοῦσε ἕνας γύφτος, χωρὶς δίπλωμα καὶ ἀνασφάλιστο, παραβιάζοντας Στόπ, τὸν ἐκτύπησε ἄσκημα. Τό …«ὅπου πτωχὸς κι ἡ μοῖρα τοῦ» ἐταίριαξε ἀπόλυτα.
Ἐνοσηλεύθη, μαζὺ μὲ τὴν κινησιοθεραπεία, κοντὰ στὸν ἕνα χρόνο. Λάμες στὸ ἀριστερὸ πόδι καὶ χέρι. Ἐνοσηλεύθη χωρὶς τὴν παρουσία τῶν γονέων του, μιᾶς καὶ οὔτε μέσον ἀλλὰ οὔτε καὶ δυνατότητα νὰ πηγαινοέρχονται μὲ ταξὶ δὲν ὑπῆρχε.
Ὁ Ταξίαρχος ἔγραφε ὅτι γι’ αὐτὸ πῆρε 3 ἡμέρες παραπάνω ἄδεια καὶ νὰ κάνουμε ἄμεσα ἐνέργειες γιά, κατ’ ἐξαίρεσιμ, μετάθεσίν του στὴν Θεσσαλονίκη. Ἔτσι κι ἔγινε καὶ σὲ 1,5 μῆνα μετετέθη…..

Ἀσυναίσθητα ἐχθές, μοῦ ἦλθε στὸ μυαλὸ ἡ ἱστορία του Σωτήρη.
Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχῃ ὁ κάθε ἀνώνυμος Σωτήρης, αὐτοῦ τοῦ κόσμου μὲ τὸν κάθε ἐπώνυμο Νίκο Ῥωμανό, ποὺ γιὰ νὰ διασκεδάσῃ τὴν ἀνία ποὺ τοῦ προεκάλεσε ἡ καλοπέρασις καὶ ἡ ἔλλειψις χειροπιαστῶν καὶ ὑπαρκτῶν προβλημάτων, ἀπεφάσισε νὰ κάνῃ δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ δὲν τοῦ ἔφταιξαν πουθενὰ καὶ σὲ τίποτα….

Ἔτσι χωρὶς λόγο, γιατί ἁπλᾶ ἔτσι τοῦ ἐκάπνισε. Τὸ δίκαιο λοιπὸν καὶ τὸ σωστὸ εἶναι, ὁ κάθε ἕνας μας νὰ κουβαλᾷ τὸν Σταυρὸ ποὺ εἴτε ἀπεφάσισε γι’ αὐτὸν ὁ Θεός, εἴτε ὁ ἴδιος μὲ τίς πράξεις καὶ τίς ἀποφάσεις του, κι ὄχι ἐκεῖνον ποὺ ἀπεφάσισε ἐρήμην του ὁ κάθε κακομαθημένος στὸ ὄνομα μιᾶς ἀναρχοαρλουμπολογίας, παριστάνοντας τὸν δράκο ὅταν κρατοῦσε ὅπλο καὶ φορῶντας κουκούλα, μετετράπη αὐτομάτως σὲ κλαψιάρικο κοριτσάκι, ὅταν ἀπεκαλύφθη τὸ προσωπάκι του καί του τὸ πῆραν τὸ «παιχνίδι» ἀπὸ τὰ χέρια.

Γιατί εἴτε μᾶς ἀρέσει, εἴτε ὄχι, οἱ ἀνώνυμοι Σωτήρηδες αὐτῆς τῆς ζωῆς, κρατοῦν ὄρθιο αὐτὸν τὸν τόπο, σὲ πεῖσμα ὅλων τῶν ὑπολοίπων ποὺ παρασιτοῦν εἰς βάρος τους, ἀπαιτῶντας ἐπίμονα τὰ «δικαιώματά» τους καὶ περιφρονῶντας ταυτόχρονα προκλητικὰ τίς ὅποιες, ὑποχρεώσεις τους.

Ἀπόστολος Ἀθανασάκης

φωτογραφία