Ὁ ἀτομικός μου.
Αὐτὸς ποὺ θὰ μὲ φέρη, ἀμέτρητες φορές, στὸ σημεῖον ἐκεῖνον ποὺ θὰ πῶ: «φθάνει, δὲν ἀντέχω ἄλλο…», μὰ ποὺ εἶναι μονόδρομος καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸν ἀποφύγῳ.
Εἶναι ὁ δικός μου δρόμος. Αὐτὸς ποὺ οὔτε ἄλλος μπορεῖ νὰ περπατήσῃ, οὔτε νὰ μοῦ συμπαρασταθῇ, οὔτε νὰ μοῦ διευκολύνῃ τὴν διαδρομή…

Ὁ ἀγών, τοῦ κάθε ἑνός, εἶναι μία διαρκὴς πορεία πρὸς τὸ ἄγνωστον, συνήθως.
Ὅμως κάτι, ἤ κάποιος, (ἤ μόνον ἐμεῖς), εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ σωστὰ πάντα.
Εἶναι κάτι, ποὺ δὲν ἐξηγεῖται, ἀλλὰ πάντα, παρὰ τὰ ὅποια λάθη, μᾶς προστατεύει ἀπὸ τὸ νὰ φθάσουμε στὰ ὅρια, ὅταν ὁ πραγματικός μας στόχος ἀκόμη δὲν ἔχει προσεγγισθεῖ.
Καὶ εἶναι μακρύς, διαρκής, βασανιστικός…
Μὰ πράγματι ἀξίζει τὸν κόπο νὰ μποῦμε σὲ αὐτόν. Ἀξίζει…
Τὸ γνωρίζουμε…

Φιλονόη

φωτογραφία