Μποροῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι νά ἀνθίσουμε;
Καὶ καλά… Αὐτὸ θὰ μπορούσαμε νὰ τὸ ποῦμε γιὰ κάποιους πολὺ νέους ἀθρώπους…
Μά γιά αὐτούς πού ἔχουν ἀφήσει πίσω τους τήν πρώτη νεότητα; Μποροῦμε νά ποῦμε κάτι τέτοιο;

Οἱ πιὸ …«ἀνθισμένοι» ἄνθρωπου ποὺ γνώρισα στὴν ζωή μου ΔΕΝ ἦσαν νέοι… Ἦσαν ὤριμοι…
Ἦσαν αὐτοὶ ποὺ ἔζησαν τὴν ζωή τους καλά, ποὺ μάζεψαν τὶς ἐμπειρίες τους καὶ ποὺ ὁ κόσμος, γιὰ αὐτούς, παρέμενε κάθε στιγμὴ μία νέα εὐκαιρία γιὰ νέες ἐμπειρίες… Ἐμπειρίες ὅλων τῶν εἰδῶν, στὴν φιλία, στὸν ἔρωτα, στὴν μάθησιν, στὴν ἐπικοινωνία, στὴν ἀντιληπτικότητα, στὴν ἐξερεύνησιν…
Ὤωωω… Μὴν ἀνησυχεῖτε… Δὲν πρόκειται γιὰ τρελλούς…
Μόνον γιὰ ἐρωτευμένους μὲ τὴν ζωή…
Πρόκειται γιὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν γνωρίζουν ῥουτίνα, διότι κάθε τί, ὅσες φορὲς κι ἐὰν τὸ ἔχουν ξαναζήσει, παραμένει πάντα κάτι νέο, φρέσκο, πρωτόγνωρον…

Τί λέτε λοιπόν;
Μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ζήσουμε …«ἀνθίζοντας»; 

Φιλονόη

φωτογραφία