Θὰ πρέπῃ συνεχῶς νὰ τονίζεται ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια: Ὁ Πυθαγόρας καὶ οἱ Πυθαγόρειοι ἀγνοοῦσαν παντελῶς τὴν χορτοφαγία, ὁμοίως καὶ οἱ Αἰγύπτιοι ἱερεῖς. Ἔκαναν δὲ κανονικότατα ἱεροθυσίες.

Αὐτὸ ποὺ δὲν κατανοοῦν κάποιοι σήμερα εἶναι ὅτι οἱ Πυθαγόρειοι δὲν ἀνῆλθαν σὰν φιλοσοφικὴ σχολὴ ἀλλὰ ὡς πολιτικὴ Ἐταιρεία. Ὑπῆρχε ἐπιλογή, ἐξωτερικὸς καὶ ἐσωτερικὸς κύκλος καὶ βαθμίδες. Δὲν ἦταν ὁ τυχάρπαστος καθένας Πυθαγόρειος.
Μετὰ ἀπὸ αἰῶνες ἐμφανίσθησαν οἱ λεγόμενοι «πυθαγοριστές», ἀπλοὶ ἄσχετοι ποὺ ἐπεδίδοντο σὲ διαφόρους τρόπους ζωῆς ποὺ θεωροῦσαν δημοφιλεῖς. Δὲν εἶχαν τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὴν Πυθαγόρειο Ἐταιρεία.