– Πόλεμος!
Βούρ στὰ σοῦπερ μάρκετ, ν᾿ ἀδειάσουμε τὰ ράφια μὲ τὰ γάλατα!

Ἐγὼ λοιπὸν ποτὲ δὲν ἀνησυχοῦσα γιὰ τὸ «τί θὰ γίνῃ», ὄχι τόσο ἀπὸ γενναιότητα, ὅσο ἀπὸ ἔμφυτο σνομπισμό. Τὸ «τρέχω στὸ σοῦπερ μάρκετ κι ἀδειάζω τὰ ράφια μὲ τὰ γάλατα, μὴ γίνῃ πόλεμος καὶ κατοχή», πάντοτε μοῦ φαινόταν ἀναξιοπρεπές, πολὺ μπὰς κλὰς ῥὲ παιδί μου.
(Συχνὰ ἄσκοπο καὶ βλακῶδες κιόλας, ἀλλὰ πρὸ παντὸς ἀναξιοπρεπές· ἀντίδρασις ποὺ περιφρονοῦσα ὄχι μόνον λογικῶς ἀλλὰ καὶ αἰσθητικῶς.)

– Μά, καὶ πόλεμος; (Μιλοῦμε γιὰ περιπτώσεις casus belli Αἰγαῖο 1987, Ἴμια 1996 κ.λπ., ὄχι παῖξε-γέλασε.)
– Ἔ ναί, καὶ πόλεμος.
– Μά τί θὰ κάνουμε;
– Τί θὰ πῇ «τί θὰ κάνουμε»; Ὅ,τι κάναμε πάντοτε ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια· θὰ ἀκολουθήσουμε τὸ πεπρωμένο μας. Ἄμα εἶναι νὰ γίνῃ πόλεμος, ἂς γίνῃ. (Περιττὸν νὰ τρωγόμαστε μὲ πράγματα ποὺ μᾶς ὑπερβαίνουν.)

– Χρεωκοπία!
Βούρ στὰ ΑΤΜ, μὴ μᾶς τὰ φάῃ ὁ Τσίπρας!

Γιατί μοῦ κάνει κάπως τὸ ἴδιο; Γιατί νοιώθω παρόμοια ἀπαρέσκεια γιὰ τὶς καταστροφολογίες (ἀνεξαρτήτως ἰδεολογικοπολιτικῆς ὀπτικῆς);

Ὄχι ἀπὸ οἰκονομικὸ πατριωτισμό (νὰ κρατήσω τὶς καταθέσεις μου στὴν Ἑλλάδα)· θὰ μποροῦσα ἐνδεχομένως νὰ ἐπενδύσω καλλίτερα ὅ,τι ἔχω – λέμε τώρα… Ἁπλῶς, καὶ πάλι, ἀπαξιῶ. Ἂς γίνῃ καὶ στάσις πληρωμῶν, ἂς διαλυθῇ τὸ σύμπαν.

Στὴν φωτιά, στὸ σφυρὶ καὶ στὸ ἀμόνι φαίνεται τὸ καλὸ ἀτσάλι.

Φειδίας Μπουρλᾶς

φωτογραφία