Ἔτσι μᾶς δηλώνουν οἱ ξένοι ἀνταποκριτὲς εἰδησεογραφικῶν πρακτορείων, γιὰ τὴν (νομικὴ) μελέτη τοῦ Χάρβαρντ.
Ἐδῶ βέβαια ἔπεσαν καὶ πανηγύρια καὶ χοροὶ καὶ χειροκροτήματα… Ἔτσι… γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε ἐθνικῶς ὑπερήφανοι, ἐφ΄ ὅσον διαθέτουμε τὸν μέγιστον τῶν μεγίστων «ἐπαναστάτη» γιὰ πρωθυπουργό, λέμε.
Τὸ ὅ,τι κατόπιν τῆς «διαπραγματεύσεως» μᾶς προέκυψαν νέες μνημονιακὲς συνθῆκες γαλέρας εἶναι ἐπουσιῶδες.
Βέβαια, σημασία ἔχουν τὰ πανηγύρια ποὺ ἔγιναν, γιὰ νὰ τὰ δοῦν οἱ παλαμοκροῦστες ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν ἐν λόγῳ κουστωδί. Αὐτοὶ πρέπει νὰ χαίρονται μὲ κάθε κραυγή, ἀνάσα ἢ καὶ παπαριὰ τῆς «πρώτης φορᾶς ἀριστερά», πρὸ κειμένου «ὁ στρατὸς τῶν τοκογλύφων» νὰ παραμένῃ διαρκῶς ἑστιασμένος στὰ (ἀληθῆ ἢ πλαστὰ) εἴδωλά του.
Τὸ ἐὰν τὰ «ψιλὰ γράμματα» κρύβουν καὶ τὴν οὐσία, εἶναι ἐπίσης ἐπουσιῶδες. Σημασία ἔχει πὼς ἔγινε τὸ πανηγύρι, οἱ μετέχοντες αὐτοῦ πῆγαν γιὰ ὕπνο εὐτυχισμένοι καὶ ἐμεῖς, οἱ λοιποί, ὅσο καὶ νὰ φωνάζουμε, καθιστάμεθα «ἐχθροὶ τῆς δημοκρατίας», «ἐμμονικοί», «πικρόχολοι» καὶ πολλὰ ἄλλα κοσμητικά.
Καί, στὸ μεταξύ, ὅλοι μας (μὰ ὅλοι μας) καλούμεθα ὁσονούπῳ νὰ ξεκινήσουμε νὰ πληρώνουμε τὸ «μάρμαρον» καὶ τῆς «διαπραγματεύσεως» καὶ τῶν ὑπογραφῶν καὶ τῶν ἐντολῶν.
Τὸ πόσοι τὸ κατενόησαν γιὰ νὰ λάβουν, ὅσο τὸ δυνατόν, τὰ μέτρα των εἶναι δευτερεῦον.
Τὸ πόσο περισσότερο ἀντέχουμε ἀκόμη νὰ πονέσουμε, εἶναι ἕνα ἐρώτημα τοῦ ὁποίου τὶς ἀπαντήσεις θὰ λάβουμε συντόμως.
Προφανῶς ἔχουμε κι ἄλλον δρόμο γιὰ τὸν πάτο.