Ἐπαναστατικὸς Ντεφαιτισμός:

Μιλᾶμε γιὰ μία θεωρία ποὺ ἀνεπτύχθη ἀπὸ τὸν Λένιν, στὴν βάση τῆς δημιουργίας τοῦ κομμουνιστικοῦ κράτους.

Κατὰ τὸν κομμουνισμό, κάθε πόλεμος ποὺ δὲν εἶναι ταξικός, εἶναι ἀναγκαστικὰ ἰμπεριαλιστικός, ἀδιαφόρως τοῦ ἐὰν εἶναι ἀμυντικὸς ἢ ἐπιθετικός. Οἱ ἐπιταγὲς τῆς θεωρίας λοιπὸν προστάζουν οἱ κομμουνιστὲς νὰ σαμποτάρουν καὶ νὰ φθείρουν ὅσο γίνεται ἐσωτερικῶς τὰ κράτη ποὺ πολεμοῦν, ὥστε διὰ τῆς ἥττης νὰ προέλθῃ ἡ ἐπανάστασις καὶ νὰ ἐπικρατήσουν.
Ὅ,τι ἔγινε τὸ ’17, ἐν μέςῳ Α’ΠΠ ποὺ ἐπαναστάτησαν οἱ «κόκκινοι», χάνοντας ἡ Ῥωσσία ἐδάφη.

Ὁ Ντεφαιτισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὸ γαλλικὸ defaite ποὺ σημαίνει ἥττα.

Θυμήθηκε (ἐπὶ τέλους) τὸν πραγματικό του ἑαυτὸ τὸ ΚΚΕ!!!

Στὴν Πατρίδα μας, ἔχει ἐφαρμοσθῆ δύο φορὲς ἐπισήμως (Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία καὶ Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος), ἀλλὰ ἡ διαχρονική, σταθερά, «ἀντιμιλιταριστικὴ» προπαγάνδα τοῦ ΚΚΕ μᾶς δείχνει πὼς ὕπηρξε ὡς σταθερὸ μέρος τῆς πολιτικῆς τῶν κομμουνιστῶν στὴν χώρα μας. Οἱ ἴδιοι κομμουνιστὲς ποὺ ἐλάτρευαν κι ἐθαύμαζαν μία πάνοπλο, ὑπερεξοπλισμένη Σοβιετικὴ Ἕνωση, ἦσαν κι αὐτοὶ ποὺ ἐδῶ, παρὰ τὴν Τουρκικὴ ἀπειλὴ καὶ τὸν ἀναθεωρητισμό, προπαγάνδιζαν τὸ «ὄχι λεφτὰ σὲ ὄπλα, ἀλλὰ μόνο στὴν Παιδεία». Μία Παιδεία ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως ἦταν δική τους κι ἀπὸ ἐκεῖ χρηματοδοτοῦσαν μέρος τῶν δραστηριοτήτων τους.

Δὲν γνωρίζω (καὶ δὲν πιστεύω) ἐὰν οἱ ἐν λόγῳ μαϊντανοὶ καὶ τόσοι ἄλλοι συμμερίζονται τὴν προδοτικὴ αὐτὴ τακτική, διότι πάντοτε ὑπάρχουν καὶ οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι, ὅμως νὰ εἶσθε σίγουροι πὼς ὑποτάσσονται καὶ ἐξυπηρετοῦν τὴν πολιτικὴ τοῦ κόμματος, ὅσο ἀνθελληνικὴ κι ἂν εἶναι.
Αὐτὸ τὸ κόμμα, μὲ τὶς δεδηλωμένες προδοτικές του πράξεις, τὸ ἀνέσυρε ἀπὸ τὴν ἀνομία ἡ ΝΔ.
Γιατί…;

Στὴν «Θεωρία Παιγνίων» ἡ ἀπάντησις, ποὺ θὰ ἀναλύσω παρακάτω, μαζὺ μὲ μικρὸ ἀφιέρωμά μου γιὰ τὸ κόμμα τοῦ Κουλή…

Τὸ κλειστὸ μονοπολικὸ σύστημα τῆς μεταπολεμικῆς Ἑλλάδος εἶχε ἕνα κακό: δὲν εἶχε τράγο, ἀποδιοπομπαῖο.
Ἔτσι, ἀφοῦ ἡ γνωστὴ δεξιὰ συμμορία διεχειρίσθη ἐλευθέρως ὅλα τὰ ὑπέρογκα κονδύλια ἀνασυγκροτήσεως τοῦ κράτους μὲ σκάνδαλα καὶ ἀτασθαλίες, γιὰ τὰ ὁποία γιὰ λόγους, δῆθεν «ἐθνικῆς ἀσφαλείας», οὐδεὶς μποροῦσε νὰ κατηγορήσῃ τὸν «φρυδᾶ» καὶ τὴν παρέα του, καὶ νὰ ζητήσῃ λογαριασμό, (θυμίζω τὶς ἐκλογὲς βίας καὶ νοθείας), ποὺ ἐφθάσαμε στὸ σημεῖο ὁ λαὸς νὰ στρέφεται ξανὰ πρὸς μία κάποιαν Ἀριστερά, ἡ ὁποία παγιώθηκε στὸν σχηματισμὸ ποὺ γνωρίζουμε ὡς ΕΔΑ καὶ σὲ ἕνα παρόμοιο μὲ τὴν ΕΡΕ ἀστικὸ κόμμα τὴν «Ἕνωση Κέντρου».
Τὴν ἀκυβερνησία καὶ τὴν ἀνομία, μὲ παρακρατικούς, τραμπούκους, δολοφονίες κλπ, διέκοψε ἡ ἐπανάστασις τῆς 21ης Ἀπριλίου πού, πιθανῶς νὰ μᾶς ἐγλύτωσε ἀπὸ νέο ἐμφύλιο. Αὐτὴ ἦταν μία ἀπρόσμενη ἐξέλιξις ποὺ δὲν ἔπρεπε νὰ ἐπαναληφθῇ.

Μὲ τὴν πτώση τοῦ καθεστῶτος Ἰωαννίδου ὅλα ἦσαν πασιφανῆ πλέον: χρειαζόμασταν ἕνα «παιχνίδι» τὸ ὁποῖο νὰ εἶναι ἰσοῤῥοπημένο, ὥστε νὰ ἐξασφαλίζῃ τὴν παραμονὴ τῆς Ἐξουσίας κοντὰ στὸ κέντρο, μὲ ἐλεγχομενες βαλβίδες ἀποσυμπιέσεως. Ἔτσι λοιπόν, οἱ δύο πόλοι ΕΡΕ/Ἐνωσις Κέντρου μετετράπησαν σὲ ΝΔ καὶ ΠΑΣΟΚ μὲ τὸ ΚΚΕ καὶ τὴν Ἀριστερὰ νὰ ἀποτελῇ μπαμπούλα, ῥυθμιστὴ καὶ συντονιστὴ τῶν «ἐπαναστατικῶν πνευμάτων» ἐξουδετερώνοντας κάθε πατριωτικὴ ἐπαναστατικὴ δράση.

«Ἐπὶ τέλους» ἐσχηματίσθη ἕνα σταθερὸ «παίγνιο μηδενικοῦ ἀθροίσματος», χωρὶς κίνδυνο νὰ ἀπομακρυνθῇ ἡ ἐξουσία σὲ χέρια ποὺ δὲν πρέπει. «Παίγνιο μηδενικοῦ ἀθροίσματος» ὀνομάζουμε τὴν κατάσταση ἐκείνη ὁπού δύο ἢ περισσότεροι παῖκτες (κόμματα) ἂν καὶ ἀντικρουόμενοι δημιουργοῦν μία ἀνταγωνιστικὴ ἀλληλεξάρτηση, μὲ συγκεκριμένους διαθεσίμους πόρους (Ἐξουσία) ποὺ δὲν μεταβάλλονται σὲ ποσότητα, παρὰ μόνον ἀλλάζουν χέρια.
Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ σύστημα πορευθήκαμε τὰ τελευταία 45 χρόνια. Ὅμως μετὰ τὸ ’12 συνέβη κάτι ποὺ ἔκανε ἀσταθὲς τὸ σύστημα: ἡ ἀπότομη κατρακύλα τοῦ ἑνὸς ἐκ τῶν δύο πόλων ἐδημιούργησε νέους παῖκτες βγάζοντας ἀπὸ τὴν «σκακιέρα» πολλὰ παλαιὰ πιόνια. «Εὐτυχῶς», ἐδημιουργήθη ἕνας ἀριστερὸς πόλος ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε νὰ πάρῃ τὸ βάρος τοῦ συστήματος. Κατόπιν, ἀφοῦ πέρασε ἡ τετραετία, ὁ ἕτερος πόλος (ἡ ΝΔ) ἔκανε κάτι πού, ἄς μου ἐπιτραπῇ ἡ ἔκφρασις, εἶναι «ζαβολιά». Οἰκειοποιήθηκε κάθε ἐπιχείρημα τοῦ ἀντιθέτου ἰδεολογικοῦ πόλου καὶ τὸ πάντρεψε μὲ τὰ δικά της. Σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν αὐξημένη ἀποδοκιμασία ἐδημιούργησε μία συνταγὴ ἐπιτυχίας ἡ ὁποία αὔριο θὰ φέρη ἰσχυρὸ ποσοστὸ αὐτοδυναμίας.

Ὅμως τὸ σύστημα αὐτοδιορθώνεται καί, φυσικά, εἴπαμε εἶναι μηδενικοῦ ἀθροίσματος. Ἡ αὐτοδυναμία τῆς ΝΔ, μεταφέρει τὸ (συντόμως) κυβερνὸν κόμμα σὲ μία πρὸ συστήματος ἐποχὴ ὁπού θὰ δράσῃ μὲν ἀνενόχλητο γιὰ μία τετραετία, μὲ πολιτικὲς ποὺ εἶναι δὲ σίγουρο πὼς θὰ γεννήσουν τεραστία δυσαρέσκεια. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ κόπτεται τόσο καὶ ἀβαντάρει ὥστε νὰ νεκραναστήσῃ τὸ ΚΙΝΑΛ, διότι μετὰ τὴν διετία -τριετία, οἱ ἀλλαγὲς καὶ οἱ ἐξελίξεις ποὺ θὰ προκύψουν γιὰ τὴν ἐξισοῤῥόπηση τοῦ συστήματος εἶναι ἄγνωστες καὶ σίγουρα τὶς τρέμουν.
Πιθανῶς αὐτὲς οἱ ἀλλαγὲς νὰ στείλουν τὴν ΝΔ στὰ ἀζήτητα…

Δαφνομήλης Εὐστάθιος