Ὁ Καραμανλὴς δὲν εἶπε «ὅσοι δὲν πληρώνουν εἰσιτήριο εἶναι ἀποβράσματα».
Ἡ ἀκριβὴς δήλωσίς του ἦταν:

«Αὐτὸ ποὺ σκεπτόμεθα νὰ κάνουμε, εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο ἔχει συμβῆ στὴν Γαλλία καὶ τὴν Ἀμερική, εἶναι νὰ ὑπάρξῃ μία πολὺ μεγάλη διαφημιστικὴ καμπάνια γιὰ τοὺς λεγομένους τζαμπατζῆδες. Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι νὰ ἔλθω ἐγὼ νὰ σὲ πιάσω, τὸ ζήτημα εἶναι ὅτι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ποὺ κάνει αὐτὴν τὴν πράξη πρέπει νὰ νοιώθῃ ὡς ἀπόβρασμα τῆς κοινωνίας».

Ἡ δήλωσις εἶχε δεοντολογικὸ χαρακτῆρα καὶ γιὰ αὐτὸ εἶναι ἀκόμα πιὸ ἀποτρόπαιος. Δὲν εἶναι μία καφρίλα καφενειακοὺ τύπου π.χ. «ὅλες οἱ γυναῖκες εἶναι πο@τάνες» ποὺ λέμε μὲ τοὺς κολλητούς μας γιὰ νὰ περνᾷ ἡ ὥρα. Οἱ φιλελὲ δημοκρατίες δὲν συμπαθοῦν τὴν ἄμεσο καταστολὴ ἀλλὰ λειτουργοῦν πιὸ ὕπουλα. Σὲ φορτώνουν μὲ ἐνοχὲς καὶ φιλοδοξοῦν νὰ σὲ μεταβάλουν σὲ πειθήνιο ὑποκείμενο ποὺ θὰ ἔχη ἐσωτερικεύση τὶς ἐπιταγὲς τῆς ἐξουσίας.

Ὁ ἦχος τῆς κοινωνικῆς ἀποδοκιμασίας

Σὲ παλαιότερο σχόλιό μου εἶχα ἀναφερθῆ στὸν ἀπαίσιο ἦχο ποὺ βγάζουν τὰ ἀκυρωτικὰ μηχανήματα στὸ μετρὸ ὅταν περνᾷ κάποιος χωρὶς νὰ κτυπήσῃ εἰσιτήριο. Ὁ ἦχος αὐτὸς δὲν δίδει σῆμα σὲ κάποια δημόσιο ἀρχὴ γιὰ νὰ ἔλθῃ νὰ σοῦ ῥίξῃ πρόστιμο. Σκοπός του εἶναι νὰ σὲ ἐξευτελίσῃ στὰ μάτια τῶν συνανθρώπων σου. Νὰ γυρίσουν ὅλοι νὰ σὲ κυττάξουν μὲ οἶκτο ἐπειδὴ εἶσαι φτωχὸς ἢ παραβατικός.
Μία ζοφερὴ κοινωνικὴ μηχανικὴ ποὺ στρέφει τὴν μία κοινωνικὴ ὁμάδα ἐναντίον τῆς ἄλλης ὥστε στὸ τέλος, διαιρεμένες καὶ ἀλληλοσπαρασσόμενες, νὰ στρέφονται γιὰ προστασία στὸν μεγάλο νταβατζή, δηλαδὴ τὸ κράτος. Ὁ ἐφιαλτικὸς αὐτὸς ἦχος ὑποδαυλίζει τὸ ταξικὸ μῖσος καὶ τὸ ἐγκαθιστᾶ στὴν καρδιὰ τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ. Χωρίζει τοὺς πολίτες σὲ «νομιμόφρονες» καὶ μιάσματα, αὐτοὺς ποὺ πληρώνουν εἰσιτήριο καὶ αὐτοὺς ποὺ συμπεριφέρονται ἀντικοινωνικά.

Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ τὸ ἀστικὸ κράτος ἀποφεύγει τὴν καταστολὴ εἶναι πολὺ πιὸ πεζός. Ἡ δήλωση Καραμανλὴ εἶναι ἀποκαλυπτικὴ στὴν ὠμότητά της: θὰ κάνουμε διαφημιστικὲς καμπάνιες κατὰ τῶν τσαμπατζήδων, ποὺ σημαίνει λεφτὰ σὲ ἡμέτερους, ἀναθέσεις, ΕΣΠΑ καὶ φαγοπότι μὲ δημόσιο χρῆμα. Θυμίζω γιὰ μία ἀκόμα φορᾶ ὅτι τὰ «προβλήματα» δὲν συλλαμβάνονται γιὰ νὰ λυθοῦν ἀλλὰ γιὰ νὰ δομοῦν τὸ πεδίο τῆς πολιτικῆς ἀντιπαράθεσης καὶ διαιωνίζονται σκοπίμως γιὰ νὰ ἀποφέρουν κέρδη σὲ αὐτοὺς ποὺ τὰ διαχειρίζονται. Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τὴν ἀντικαπνιστικὴ ἐκστρατεία. Ἂν τὸ κράτος ἤθελε θὰ μποροῦσε νὰ ἐφαρμόσει τὸν ἀντικαπνιστικὸ νόμο σὲ μία νύκτα μὲ δρακόντεια μέτρα. Ἡ ἰσχὺς τοῦ εἶναι ἀσύλληπτη. Ἐπιλέγει νὰ μὴν τὸ κάνει καὶ νὰ συντηρεῖ τὸ «πρόβλημα» πρῶτον διότι θέλει νὰ διαιρεῖ τὶς κοινωνικὲς ὁμάδες (divide and conquer) καὶ δεύτερον διότι τὸ «πρόβλημα» εἶναι μία παχουλὴ ἀγελάδα ποὺ δίνει ἄφθονο γάλα δηλαδὴ διαφημιστικὲς καμπάνιες καὶ παιχνίδι μὲ δημόσιο χρῆμα στὶς πλάτες μας. Δὲν σφάζεις τὴν ἀγελάδα γιὰ νὰ φᾶς μία φορὰ κρέας καὶ ὕστερα πάπαλα. Τὴν ἔχεις μαντρωμένη καὶ τὴν ξεζουμίζεις
 
Ἐξοργισμένος Ἕλλην