Ἡ ὁποιαδήποτε ἀλλαγὴ πρὸς τὸ καλλίτερον, γιὰ τὸν κόσμο μας, δὲν γίνεται νὰ ἐπέλθῃ μὲ εὐχολόγια. Οὔτε γίνεται νὰ ἐπέλθῃ ὅταν κυττᾶμε γύρω μας ἐλπίζοντες ἀπὸ τοὺς ἄλλους κάτι νὰ ἀλλάξουν. Οὔτε πρόκειται νὰ μᾶς λυπηθοῦν οἱ δυνάστες μας.
Ἡ ὁποιαδήποτε ἀλλαγὴ γιὰ νὰ ἐπέλθῃ πρέπει πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὸ κάθε «κύτταρον» τοῦ κόσμου μας, ποὺ συνιστᾶ «δομικὸν λίθο τοῦ ὀργανισμοῦ» τῆς ἀνθρωπότητος, νὰ «μετουσιωθῇ» αὐτοβούλως σὲ κάτι χρήσιμο καὶ νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ κάθε τί ἐμμονικὸ κι αὐτοκαταστροφικό.
Συμβαίνει; Ἤ ὄχι;

Γιὰ νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο λοιπόν, καθολικῶς κι ὄχι περιστασιακῶς (ὄχι φυσικὰ βάσει τῶν ἀπόψεων ποὺ ἡ πλειοψηφία ἀσπάζεται), δὲν γίνεται νὰ συμβῇ μὲ …«ἐκπτώσεις». Οὔτε μὲ χάιδια καὶ παρακάλια. Θὰ συμβῆ αὐτομάτως, ἀπολύτως καὶ δίχως ἡμίμετρα γιὰ ὄλους.
Δὲν θὰ προκύψη μὲ τὸ νὰ διαιωνίζουμε ὅλες ἐκεῖνες τὶς συμπεριφορὲς ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὴν φρίκη τοῦ σήμερα. Τὸ τομάρι μας δὲν εἶναι σημαντικότερον ἀπὸ τὸ Ἀναγκαῖον, ποὺ οἱ Φυσικοὶ Νόμοι καὶ ἡ Εἰμαρμένη ἐπιφέρουν.
Θὰ προκύψη ἔτσι, ξαφνικά, δίχως περιθώρια ἐπιστροφῆς.
Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ συντηρήσουμε κάτι, ὁ,τιδήποτε, ἀπὸ ὅσα πιστεύαμε γιὰ σημαντικά.
Θὰ ἑστιάσουμε, γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, στὰ ἀληθῶς σημαντικά.
Ἀρνούμενοι δὲ νὰ ἀλλάξουμε τὶς ἀπόψεις μας καὶ τὶς στοχεύσεις μας, τὸ μόνον ποὺ κερδίζουμε εἶναι ὁ πολλαπλασιασμὸς τῶν ἀδιεξόδων μας καί, καταληκτικῶς, ἠ ἐπιτάχυνσις τοῦ τέλους μας.

Καί πῶς λοιπόν θά ἀντιπαρέλθουμε τά (φαινομενικά μας) ἐμπόδια; Πῶς θά ἀπεγκλωβισθοῦμε ἀπό (ὅσα ἀντιλαμβανόμεθα ὡς) ἀδιέξοδα; Πῶς θά ξεφύγουμε ἀπό τίς (αὐτό)-παγιδεύσεις μας;

Ἡ μόνη μας διαδρομή, γιὰ νὰ ἐντοπισθῇ, νὰ διερευνηθῇ καί, τελικῶς, αὐτοβούλως νὰ ἐπιλεγῇ, ξεκινᾶ ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μόνον. Ἐφ’ ὅσον δῆλα δὴ θὰ συνειδητοποιήσουμε πρωτίστως πὼς ἡ Ἀνάγκη τὸ ἐπιβάλλει, ξεκινᾶμε ἀπὸ τὸ νὰ δημιουργήσουμε τὶς ἀναγκαῖες ῥωγμὲς στὶς ἀπόψεις μας. Ῥωγμὲς τέτοιες, ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν, ἐπὶ τέλους, νὰ διακρίνουμε τὸ τί εἶναι ἐπίκτητο καὶ τὶ ἀναγκαῖον, ἀφ΄ ἑνός, ἀλλὰ καὶ ἀφ΄ ἑτέρου νὰ μᾶς ἐπιτρέψουμε νὰ διακρίνουμε κάποιο φῶς μέσα στὶς ἀπέραντες σκιάσεις τῶν παρανοήσεών μας. Συνεπῶς, γιὰ νὰ κινηθοῦμε πρὸς τὰ ἐμπρός, ἀπαιτεῖται, γιὰ ἀρχή, νὰ κυττάξουμε μέσα μας, ἀπηλλαγμένοι ἀπὸ τὰ ὅσα πιστεύαμε πὼς πρέπει νὰ πράξουν οἱ ἄλλοι. Κυττῶντας πίσω μας, ἀπαιτεῖται νὰ φιλτράρουμε τὶς ἀπόψεις μας καὶ νὰ τὶς καθάρουμε πλήρως ἀπὸ ἐμμονές, παρανοήσεις καὶ κάθε λογῆς ἐρμηνείες..

Ἡ διαιώνισις τῆς ἐλαφρότητος, τῆς ἐπιδερμικότητος καὶ τῆς ὀνειροπωλήσεως τελικῶς εἶναι καὶ ἡ ἀρίστη μέθοδος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αὐτοχειρία τὶς κοινωνίες μας, ἐφ΄ ὅσον, οὔτως ἢ ἄλλως, ἡ ἀναγκαία κάθαρσις, οὔτως ἢ ἄλλως θὰ ἐπέλθη. Ὅμως γιὰ νὰ ἐπέλθῃ, μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ μᾶς ἀφήσῃ ἐνδυναμωμένους κι ὄχι …ἀνθρώπινα ῥετάλια, ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸ ἄτομον νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τὰ βαρίδια του. Τὸ πρῶτο μας λοιπὸν μέλλημα εἶναι νὰ «καθαρθοῦμε».

Συνεπῶς ὅσοι ἀδυνατοῦν ἢ ἀρνῶνται νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ -ἐπιπλάστως- νομίζουν πὼς τοὺς παρέχουν ἀσφάλεια, τὸ μόνον ποὺ κερδίζουν εἶναι τυφλὲς ἐλπίδες, ποὺ τοὺς κρύβουν τὸ ὀδυνηρὸ τέλος. Ἡ -ἐπιπλάστως- θεωρουμένη ἀσφάλεια τοῦ ἀτόμου ὁδηγεῖ σὲ περαιτέρω ὑποταγές/παραιτήσεις/συμβιβασμοὺς μὰ καὶ παρανοήσεις, ἐφ΄ ὄσον ὁ βασικὸς δομικὸς λίθος τῆς κρίσεως τοῦ ἀτόμου καθίσταται ὁ φόβος τῆς ἀπωλείας τῶν κεκτημένων. Ἡ ἐξακολούθησις συντηρήσεως, μὲ κάθε κόστος καὶ τίμημα, τῶν ὑπαρχόντων συνθηκῶν διαβιώσεώς μας, εἶναι καὶ ἡ μεγίστη πλάνη μας.

Φθάνουμε οὔτως ἢ ἄλλως σὲ σημεία τέτοια ποὺ νὰ καταῤῥεύσουν ὅλες οἱ παρανοήσεις μας καὶ νὰ ἀντικρύσουμε ξεγυμνωμένη, μὰ καὶ φωτεινή, τὴν Ἀλήθεια τοῦ κόσμου μας. Κάποιοι, ἀρκετοί, θὰ …«καοῦν» ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀνατροπές. Κάποιοι ἄλλοι ὅμως, ποὺ θὰ ἔχουν στοιχειωδῶς προετοιμασθῆ, ὄχι μόνον δὲν θὰ καοῦν, ἀλλὰ θὰ «φωτισθοῦν» τόσο, ὄσο νὰ …μετουσιωθοῦν σὲ πολῖτες ἑνὸς ἀληθοῦς κόσμου.

Φιλονόη