Ἡ στυγνὴ πραγματικότης μας μᾶς ὑποχρεώνει καθημερινῶς νὰ ἐνασχολούμεθα ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον μὲ τὰ τῆς ἐπιβιώσεώς μας. Ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον θὰ μᾶς μείνη κάποιος χρόνος, τότε ἴσως (ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον -πάντα- θὰ ἔχουμε τὰ ἀπαραίτητα κουράγια), νὰ καταπιασθοῦμε καὶ μὲ ζητήματα ποὺ εὐαρεστοῦν ἀληθῶς καὶ σὲ βάθος τὸ πνεῦμα, ἀνυψώνουν τὴν ἀντιληπτικότητα καὶ διευρύνουν τὸν τρόπο σκέψεως. Μά ποιός σήμερα δύναται νά ξεκλέψῃ ἀπό τόν ἐλάχιστο ἐλεύθερό του χρόνο ἐνέργεια γιά νά καταπιασθῇ μέ τά …«περιττά»;

Οἱ μόνες, συνήθως, ἐνασχολήσεις μας, κατὰ τὸν ἐλεύθερό μας χρόνο, εἶναι οἱ ὀνειροπωλήσεις μας.
Τί σημαίνει ὅμως αὐτή ἡ ὀνειροπώλησις; Πολὺ ἁπλᾶ, ἀκριβῶς λόγῳ ἐκπεσμοῦ μας, σημαίνει τὴν ἐπιθυμία μας, τὴν προσπάθεά μας καί, καταληκτικῶς τὸν μοναδικὸ σκοπό μας, νὰ ἐπιφέρουμε στὴν ζωή μας τέτοιες οἰκονομικὲς συνθῆκες, ὥστὲ νὰ μποροῦμε νὰ …ἀπολαμβάνουμε ἐλεύθεροι ἀπὸ ὑποχρεώσεις, τὶς ὁποίες ἡδονές, δίχως ἄγχος, φόβο καὶ περιορισμούς. Ἡδονὲς πρόσκαιρες, ἀνούσιες, ἐπιδερμικὲς ποὺ οὐδὲν προσφέρουν στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν παγιδεύουν διαρκῶς σὲ μεγαλύτερα τέλματα.

Ἐλπίζοντες σὲ κάποιες ἐλαφρύνσεις ἀπὸ τὸν καθημερινό μας κάματο, εἴμαστε ὅλο καὶ περισσότερο διατεθειμένοι νὰ προσφέρουμε ὁποιαδήποτε ἀνταλλάγματα, πρὸ κειμένου νὰ ἀπομειώσουμε τὸν πόνο καὶ τὸν κόπο μας. Ἤ, ἄλλως, εἴμαστε ὅλο καὶ πιὸ ἀνοικτοὶ σὲ νέες ὑποχωρήσεις, διαβρώσεις, συμβιβασμούς, πρὸ κειμένου νὰ ἐλαφρύνουμε, κάπως, τὸ βάρος τῶν δεινῶν μας. Εἴθισται μάλιστα, στὴν πλειονότητα τῶν περιπτώσεων, νὰ νομίζουμε πὼς πρέπει νὰ ξεχωρίσουμε ἀπὸ τὶς …μάζες. Ἀδιανόητον παραμένει γιὰ ἐμᾶς τὸ γεγονὸς πὼς εἴμαστε ἤδη μαζάνθρωποι καὶ πὼς γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους δὲν χρειάζεται νὰ ἀποκτήσουμε κάτι περισσότερο, παρὰ μόνον νὰ γίνουμε κάτι διαφορετικό.
Τελικῶς ὅμως τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε εἶναι ἡ ὅλο καὶ βαθυτέρα διάβρωσίς μας.

Ἐν ὀλίγοις ἡ πραγματική μας ἀνάγκη, βάσει καὶ μόνον τῶν ἐρμηνειῶν μας, δὲν εἶναι ἡ στροφή μας στὸ ΓΝΩΘΙΣΕΑΥΤΟΝ, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιλύση ἀμέτρητα προβλήματα, παρὰ μόνον σὲ ὅλα ἐκείνα ποὺ θὰ παγιώσουν τὴν ἐλαφρότητα καὶ τὴν ἐπιδερμικότητα, ἡ ὁποία σήμερα, οὔτως ἢ ἄλλως, ἐπικρατεῖ καὶ χαρακτηρίζει τὸν ἀνθρώπινον βίον.

Καταληκτικῶς, ἡ διαρκῶς ἐπιδεινουμένη κατάστασις τῶν οἰκονομικῶν συνθηκῶν τοῦ πλανήτου, ποὺ ἐπιφέρουν ἀλλεπάλληλες κατακρημνίσεις στὶς κοινωνικὲς καὶ ἠθικές μας δομές, προέρχεται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἀπὸ τὴν δική μας καὶ μόνον ὑποχώρησιν σὲ θέματα Ἀξιῶν, Ἤθους καὶ Ἀρχῶν, ἐφ΄ ὅσον ἂν τί νὰ προβληματισθοῦμε γιὰ τὰ αἴτια τῶν δεινῶν μας, ἑστιάζουμε στὸ πῶς ἐμεῖς (καὶ μόνον ἐμεῖς!!!) θὰ ἀποφύγουμε τὸ κόστος τους.

Ἡ δὲ δική μας ὑποχώρησις/παραίτησις προκύπτει, πολὺ εὔκολα, διότι πράγματι οἱ πιέσεις ποὺ μᾶς ἀσκῶνται εἶναι ὑπερβολικές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δυσκολευόμεθα νὰ τὶς ἀνθέξουμε. Ὅμως μὲ τὸ νὰ καταλήγουμε σὲ συμβιβασμούς, ἐκπτώσεις καὶ παρανοήσεις δὲν κερδίσαμε κάτι. Κι ἐὰν δὲν κερδίσαμε κάτι, εἶναι, μᾶλλον, καιρὸς νὰ ἀναθεωρήσουμε τὰ πάντα μά, κυρίως, νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὰ πάντα. Καιρὸς δῆλα δὴ εἶναι νὰ νὰ ὀνειρευόμεθα κατὰ πῶς μᾶς ἀξίζει κι ὄχι κατὰ πῶς μᾶς ὑπέδειξαν.
Τὸ δὲ «ὀνειρευόμεθα» πλέον θὰ πρέπη νὰ ἀφορᾶ μόνον στὸ πῶς θὰ ἐπαναδομήσουμε τὸν κόσμο μας καὶ οὐδέποτε στὸ πῶς θὰ ἐλαφρύνουμε τὰ ἀτομικά μας δεσμά. Αὐτὰ τὰ ἀτομικὰ δεσμὰ θὰ καταῤῥεύσουν τότεο καὶ μόνον τότε ποὺ θὰ διακρίνουμε ξεκάθαρα τοὺς λόγους ὑπάρξεώς τους. Γιὰ νὰ συμβῇ ὅμως τοῦτον κάτι ἐμεῖς, ἐπὶ τέλους, πρέπει νὰ ἀλλάξουμε.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἠ πραγματικὴ ζωή, ὅσο κι ἐὰν δυσκολευόμεθα νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, εἶναι κάτι ἄλλο. Κάτι τελείως ἄλλο καὶ τελείως διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὰ ὅλα πού, ἔως σήμερα, ἔτσι πιστεύαμε. Τὸ «πραγματικὴ ζωὴ» τοῦ τίτλου, κανονικά, ἔπρεπε νὰ εἶναι σὲ εἰσαγωγικά.

εἰκόνα