Σὰν αὔριο ἔχουμε νὰ θυμηθοῦμε μίαν ἐπέτειο, ποὺ γιὰ κάποιες δεκαετίες, λειτουργοῦσε ἀπολύτως συμβολικά, γιὰ τὴν πλειοψηφία τῆς κοινωνίας μας. Μία ἐπέτειος ὅμως ποὺ στὴν πραγματικότητα ἀποκρύπτει μεγάλο μέρος ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ μᾶς κρατοῦσε δεσμίους τόσα χρόνια σὲ ψευδῆ σύμβολα καὶ πρότυπα. Ὄχι διότι τὰ παιδιὰ ποὺ πράγματι ἐπίστευσαν στὰ σύμβολα τοῦ Πολυτεχνείου ἔλεγαν ψέμματα, ἀλλὰ γιατὶ ὅλα αὐτὰ τὰ σύμβολα ἦσαν ἀπολύτως ἐλεγχόμενα ἀπὸ ξένους πράκτορες μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν …«ἐπάνοδο στὴν δημοκρατία» ἐλέῳ καραμανλικῶν καὶ λοιπῶν (φερομένων ὡς) κυβερνητικῶν «φωστήρων» καὶ «σωτήρων».
Τὴν κατάντια αὐτῆς τῆς συνθήκης τὴν βλέπουμε σήμερα, βιώνοντας τὸν ἀπέραντο πόνο τῆς πλήρους ἀποδομήσεως ὅλου αὐτοῦ τοῦ μορφώματος τῆς μεταπολιτεύσεως. Ἑνὸς μορφώματος ποὺ ξεκίνησε μὲ τὰ ἐπεισόδια τοῦ Πολυτεχνείου, γιὰ νὰ φθάσῃ στὴν ἀπώλεια τῆς Κύπρου καὶ νὰ μᾶς …προϊδεάσῃ γιὰ τὸ ποὺ θὰ καταλήξουμε, ἐφ΄ ὅσον τὴν ὥρα ποὺ κάποιοι πανηγύριζαν γιὰ τὴν «παλινόρθωσιν τῆς δημοκρατίας» νέα παιδιὰ κατεσφάζοντο στὴν Μεγαλόνησο.
https://filonoi.gr/2017/11/19/dhmokratias-panhgyrismoi/
Δημοκρατίας πανηγυρισμοί;
Δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε ὅμως ὅλες ἐκεῖνες τὶς παραμέτρους ποὺ συνυπῆρξαν τότε, πρὸ κειμένου νὰ πέσουν ἐπάνω μας τόσες συμφορὲς μαζὺ καὶ νὰ χυθῇ τόσο αἷμα. Αὐτὸ ποὺ γνωρίζουμε, σὲ γενικὲς γραμμές, εἶναι πὼς ἐὰν οἱ Κερκόπορτες δὲν ἦσαν ἀνοικτές, ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἤμασταν τόσο εὐκολόπιστοι κι ἀμνήμονες κι ἐὰν δὲν παραδιδόμεθα στὴν δίνη τῶν πανηγυρισμῶν γιὰ τὴν ἀπαλλαγή μας ἀπὸ τοὺς συνταγματάρχες (ποὺ ὅμως ἀρκετὰ πρὶν εἶχαν ἢδη παραιτηθῆ…!!!), ἴσως νὰ εἴχαμε καθαρότερα μυαλὰ καὶ ἴσως νὰ ἀποφεύγαμε τόση φρίκη. Μὰ ἐπεὶ δὴ δὲν γράφεται ἡ Ἱστορία μὲ τὰ «ἴσως» καὶ «ἐάν», αὐτὰ θὰ παραμένουν στὴν σφαίρα τοῦ ὑποθετικοῦ κι ἐμεῖς ἀκόμη πιὸ ξεγυμωμένοι ἐμπρὸς στὴν σκληρὴ πραγματικότητα, ἐφ΄ ὅσον συμβάλαμε ὑπερβολικῶς στὸ νὰ ὁλοκληρωθῇ τὸ ἐν λόγῳ ἔγκλημα, εἴτε μὲ τὴν ἀποδοχή μας εἴτε μὲ τὴν συνενοχή μας εἴτε καὶ μὲ τὴν σιωπή μας.
Τὰ παθήματα ὅμως τοῦ παρελθόντος εἶναι σημαντικὸ σχολεῖο γιὰ νὰ διδαχθοῦμε τὶς πιθανὲς ἐξελίξεις τῶν σημερινῶν μειοδοσιῶν εἰς βάρος μας. Γιὰ νὰ συμβῇ ὅμως αὐτὸ ἐμεῖς, πρῶτοι πρῶτοι, ὀφείλουμε νὰ πατήσουμε γερὰ στὰ πόδια μας, νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν προπαγάνδα τῶν ἐγκαθέτων καί, κυρίως, νὰ προστατεύσουμε τὰ παιδιά μας ἀπὸ αὐτήν. Κι ἀναφέρομαι στὰ παιδιά, διότι ἐὰν δὲν ἐπιτύχουμε νὰ προστατεύσουμε ἀπὸ νέες λοβοτομὲς τὰ παιδιά μας, τότε ἀδυνατοῦμε νὰ ἀλλάξουμε τὰ εἰς βάρος μας δεδομένα καί, κατ’ ἐπέκτασιν, νὰ ἐπανακτήσουμε δικαίωμα στὴν Ἐλευθερία.
Θέλουμε δὲν θέλουμε, ἡ Ἐλευθερία πατᾶ σὲ Ἀλήθειες. Ὅσο περισσότερες ἐξ αὐτῶν ἀντιλαμβανόμεθα, τόσο πλησιέστερά της βαδίζουμε. Μὰ οἱ Ἀλήθειες ἐὰν δὲν εἶναι ἀνακοινώσιμες, δὲν ἔχουν λόγο ὑπάρξεως. Οἱ Ἀλήθειες κερδίζονται, βῆμα τὸ βῆμα, γιὰ νὰ διασφαλίζουν βαθμοὺς Ἐλευθερίας. Οἱ Ἀλήθειες εἶναι τὸ μέσον γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν γύμνια μας καὶ νὰ ἐξοπλισθοῦμε μὲ τὰ ἀναγκαία ὅπλα, ποὺ θὰ μᾶς μετατρέψουν σὲ αὐτὸ ποὺ χρειάζεται, γιὰ νὰ παραμένουμε διαρκῶς Ἐλεύθεροι.
Σήμερα λοιπὸν καὶ αὔριο καὶ ὅλες τὶς ἐπόμενες ἠμέρες, ἑβδομάδες ἀλλὰ καὶ χρόνια, χρέος μας εἶναι νὰ βαδίζουμε πλάι στὶς Ἀλήθειες, νὰ τὶς σκαλίζουμε, νὰ τὶς φωτίζουμε, νὰ τὶς συνειδητοποιοῦμε, νὰ τὶς μοιραζόμεθα μὲ τοὺς γύρω μας καί, κυρίως, νὰ τὶς ἀποκαλύπτουμε στὰ παιδιά μας.
Τὸ ταξείδι γιὰ τὴν Ἐλευθερία εἶναι μὲν μοναχικὸ ἀλλὰ ἐὰν δὲν ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ ἄλλοι, ἐπίσης μοναχικοί, ποὺ νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὸν ἴδιον σκοπό, τότε οἱ πιθανότητες ἐπιτυχίας μας ἀπομειώνονται δραστικά. Ἐπὶ πλέον αὐτοῦ ἐὰν δὲν συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας πὼς ἤμασταν, εἴμαστε καὶ θὰ παραμένουμε «κρίκοι μίας ἁλυσίδος», θεωρώντας λανθασμένα ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε τὸ κέντρο τοῦ κόσμου, τότε, δυστυχῶς μας, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ πράξουμε κάτι οὐσιαστικὸ καὶ γιὰ ἐμᾶς, μὰ κυρίως γιὰ τὴν Ἀνθρωπότητα.
Σήμερα λοιπόν, γιὰ ἀρχή, κάνοντας μικρὲς λογικὲς κι αὐτονόητες κινήσεις, ἀπαγορεύουμε στὴν προπαγάνδα νὰ ἐνσπείρῃ περισσότερα δηλητήρια. Ἐὰν ξεκινήσουμε ἀπὸ αὐτό, τὸ ἁπλό, τότε αὔριο θα ξέρουμε καί, τελικῶς, θὰ βαδίσουμε τὸ ἐπόμενό μας βῆμα.
Διότι ἡ Ἐλευθερία δὲν εἶναι κατάστασις ἀλλὰ πορεία καὶ τὴν προσεγγίζουν μόνον αὐτοὶ πού, σὰν τὸν Κατσίφα, ξεχνοῦν τὴν ἀτομικότητά τους καὶ μετουσιώνονται σὲ κύτταρον τοῦ Ὅλου. Διότι ἡ Ἀλήθεια εἶναι δρόμος ποὺ ὅσο τὸν περπατοῦμε, τόσο περισσότερο ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Ἐλευθερία. Διότι ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὸν Ἕλληνα ἦταν πάντα τὸ μέσον γιὰ νὰ συνειδητοποιῇ τὴν Εὐθύνη καὶ νὰ ὁπλίζεται μὲ τὴν ἀναγκαία ἀποφασιστικότητα, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιστέκεται στοὺς εἰσβολεῖς καὶ νὰ νικᾷ τοὺς ἐχθρούς.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.