Μία, ἰδιαιτέρως σοβαρὴ λεπτομέρεια, ἀναφορικῶς μὲ τὰ ὅσα γνωρίζουμε γιὰ τὴν Ἱστορία μας, εἶναι ἡ ἔννοια τῆς φυλῆς. Ὅλοι μας θεωροῦμε πὼς ὁ Πελοποννησιακὸς Πόλεμος ἦταν ἐμφύλιος πόλεμος, ἀλλᾶ μᾶλλον, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ νοοῦμε λάθος τὶς γλωσσικὲς ἔννοιες, κάτι τέτοιο δὲν ἴσχυε. Ὀπωσδήποτε ὑπῆρξαν καὶ ἐμφύλιοι, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν τότε πολεμικῶν ἐπεισοδίων, ἀλλὰ ἦσαν ἀπολύτως τοπικοὶ καὶ οὐδόλως θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηρίσουν γενικῶς τὸν ἐν λόγῳ πόλεμο ὡς ἐμφύλιο. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Πλάτων
Τιμιώτερον καὶ ἁγιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς
Τιμιώτερον καὶ ἁγιώτερον ἐστὶν ἡ πατρὶς
Πλάτων, «Κρίτων»
Στὸν Κρίτωνα ὁ Σωκράτης, θεωρώντας ὅτι ἀδικήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς νόμους τῶν Ἀθηνῶν, ἐξηγεῖ στὸν στενό του φίλο γιατί ἡ ἀπόδρασίς του θὰ ἦταν ἀντίθετος στὸ δίκαιον καὶ μένει στὴν θέση του γιὰ νὰ ἐκτελεσθῇ:
Σωκράτης: Σύμφωνα λοιπὸν μὲ αὐτά, δῶσε τώρα προσοχή. Ἂν ἐμεῖς φύγουμε ἀπὸ δῶ χωρὶς [50a] νὰ πείσουμε τὴν Πολιτεία, βλάπτουμε κάποιους, καὶ μάλιστα ἐκείνους ποὺ δὲν πρέπει νὰ βλάψουμε καθόλου, ἢ ὄχι; Καὶ μένουμε ἔτσι σταθεροὶ σέ αὐτὰ πού συμφωνήσαμε πώς εἶναι δίκαια, ἢ δὲν μένουμε;
Κρότων: Δὲν μπορῶ, Σωκράτη, νὰ ἀπαντήσω σὲ αὐτὸ ποὺ μὲ ῥωτᾶς. Δὲν καταλαβαίνω τί θέλεις νὰ εἰπῇς. Συνέχεια
Ψυχῆς λογικὸν μέρος
«…ὅπου κατ’ ἀντεστραμμένη ἀναλογία, μποροῦν νὰ ἐκληφθοῦν εἴτε ὑπὸ μίαν ἀνωτέρα εἴτε ὑπὸ μίαν κατωτέρα ἔννοια: ἔτσι, παραδείγματος χάριν, σὲ μιὰ παραδοσιακὴ κοινωνικὴ ὀργάνωση ἕνα ἄτομο μπορεῖ νὰ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὶς κάστες μὲ δύο τρόπους, εἴτε ἐπειδὴ εἶναι ἀνώτερός τους (ativarna) εἴτε ἐπειδὴ είναι πιὸ κάτω ἀπὸ αὐτὲς (avarna) καί, εἶναι προφανὲς ὅτι, οἱ περιπτώσεις αὐτὲς ἀντιπροσωπεύουν δύο ἀκραῖα ἀντίθετα. Συνέχεια
Ὕμνος εἰς τό …παράλογον;
Κάποιοι πέφτουν εὔκολα σὲ παγίδες…
Γίνονται ἐπικίνδυνοι… Συνέχεια
Ὁ Πλάτων στὸ Σούνιο
Ὁ Πλάτων στὸ Ἀκρωτήριο τοῦ Σουνίου, ἀνάμεσα στοὺς μαθητές του.
Platon sur le Cap Sunium au milieu de ses disciples.
Plato on Cape Sunium among his disciples.
Πρῶτος ἀναφέρεται στὸ Σούνιο ὁ Ὅμηρος (Ὀδύσσεια, γ΄ 278), περιγράφοντάς το ὡς τὸ «ἱερὸ ἀκρωτήριο τῶν Ἀθηναίων». Ὁ Ἡρόδοτος (6,87) μᾶς πληροφορεῖ ὅτι κάθε τέσσερα χρόνια οἱ Ἀθηναῖοι ὀργάνωναν ἐκεῖ μεγάλη γιορτή. Τὸ ἱερὸ τοῦ Ποσειδῶνος μνημονεύουν οἱ τραγικοὶ ποιητὲς Εὐρυπίδης καὶ Σοφοκλῆς καὶ ὁ κωμικὸς Ἀριστοφάνης.
Ὁ μῦθος γιὰ τὰ τζιτζίκια.
Ο ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ
Σωκράτης
Καί ὅσον ἀφορᾶ στόν χρόνον, ἔχομεν ἀρκετόν. Ἄλλωστε τὰ τζιτζίκια ποὺ κατὰ τὴν συνήθειάν των μέσα εἰς τὸν καύσωνα τραγουδοῦν, καὶ συνομιλοῦν ἐπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μας, ἔχω τὴν ἐντύπωσιν ὅτι μᾶς βλέπουν. Ἐὰν λοιπὸν μᾶς ἔβλεπον κι᾿ἐμᾶς τοὺς δύο, ὅπως τὸν πολὺν κόσμον, τὸ μεσημέρι νὰ μὴν συνομιλοῦμε ἀλλὰ νὰ εἴμαστε νυσταγμένοι, καὶ μ Συνέχεια