«Τίποτε δὲν ἀπόμεινε στὸν κόσμο πιὰ γιὰ μένα,
ὅλα βρωμοῦν τριγύρω μου καὶ φαίνονται χεσμένα.
Ὅλα σκατὰ γενήκανε καὶ ὁ δικός μου κῶλος
σκατὰ ἐγίνηκε κι αὐτός, σκατὰ ὁ κόσμος ὅλος.
Μόνο σκατὰ φυτρώνουνε στὸν τόπο αὐτὸ τὸν ἄγονο
κι ὅλοι χεσμένοι εἴμαστε, σκατάδες στὸ τετράγωνο.
Μᾶς ἔρχεται κάθε σκατάς, θαρροῦμε πὼς σωθήκαμε,
μὰ μόλις φύγει βλέπομε πὼς ἀποσκατωθήκαμε. Συνέχεια →