Ἦταν 12 Μαΐου τοῦ 1992 ὅταν πέθανε ὁ ποιητὴς – στιχουργὸς Νίκος Γκάτσος. 
«Τὸ ξέρω πάνω στὰ χείλια σου ἔγραψε ὁ κεραυνὸς τ᾿ ὄνομά του
Τὸ ξέρω μέσα στὰ μάτια σου ἔκτισε ἕνας ἀητὸς τὴν φωλιά του
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀφιερώματα
Μάννα…
Μάννα…
σκορπίσανε παντοῦ τὰ ὄνειρά μου…
ἔφυγες Μάννα ἐσὺ κι ἡσύχασες γιὰ πάντα…
καὶ γὼ ἐδῶ, νὰ κουβαλάῳ τὴν σκιά μου…
ὡσεὶ παρών, νὰ σοῦ μιλάῳ ἀπ’ τὴν καβάντζα…
Λὲς δὲν ὑπάρχεις …ὅ,τι σ’ ἔλειωσε τὸ χῶμα… Συνέχεια
Μὲ μῖσος καὶ διχόνοια…
Έτη 1812-15-16.
Από την μία είναι η φατρία του Σωτηράκη Λόντου (Αχαϊκό κόμμα), προεστού της Βοστίτσας. Κοντά του είναι ο Ζαΐμης από τα Καλάβρυτα, ο Σισίνης από την Γαστούνη, ο Παπαφωτόπουλος από την Αρκαδία, ο Κοπανίτσας από τον Μυστρά και ο Καραμάνος από τον Πραστό Κυνουρίας.
Από την μία είναι η φατρία του Σωτηράκη Λόντου (Αχαϊκό κόμμα), προεστού της Βοστίτσας. Κοντά του είναι ο Ζαΐμης από τα Καλάβρυτα, ο Σισίνης από την Γαστούνη, ο Παπαφωτόπουλος από την Αρκαδία, ο Κοπανίτσας από τον Μυστρά και ο Καραμάνος από τον Πραστό Κυνουρίας.
«27 Ἀπριλίου, τὸ πρωΐ, ἦλθαν…»
Μία πολὺ σημαντικὴ περιγραφὴ τῆς 27ης Ἀπριλίου 1941, εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Γεώργιος Θεοτοκᾶς.
Λιτή, περιεκτική, σαφής.
27 Ἀπριλίου. Ἦλθαν.
Ἡ σημαία τους, ποὺ κι αὐτῆς τὸ σύμβολο μᾶς λεηλάτησαν, κυμάτιζε πλέον στὴν Ἀκρόπολη.
Συνέχεια
Ὁ Ἥρως τῆς Ἀκροπόλεως Κωνσταντῖνος Κουκκίδης!
Τὸ πρόσωπο αὐτό, μία ἀφανὴς φιγούρα, γιὰ πολλὰ χρόνια, ἀμφισβητήθηκε, περιγελάσθηκε, γελοιοποιήθηκε διότι …ἐνοχλοῦσε ἡ θυσία του, ἐφ΄ ὅσον ἀπεδείκνυε τὴν συνέχεια τῆς φυλῆς, γιὰ ἀκόμη μία φορά!!!
Δὲν ἔχει σημασία ὅμως, τώρα πιά, τὸ ἐὰν ὑπάρχουν τρισάθλιοι ἀποδομητὲς αὐτῆς τῆς ἱστορίας, ἐφ΄ ὅσον, ὅσο κυλοῦν τὰ χρόνια, ὅλο καὶ λιγότεροι ἀσχολοῦνται μαζύ τους.
Σημασία ἔχει πὼς ὅλο καὶ περισσότεροι τὸν τιμοῦν, τὸν συζητοῦν, τὸν διδάσκουν, τὸν θαυμάζουν, τὸν φέρνουν γιὰ παράδειγμα… Συνέχεια
Ἐθνική κυριαρχία ἤ Ἀνθρώπινα δικαιώματα;
Ἐπετειακὸ Ἐρώτημα:
«10.000 ἐξόριστοι στά ξερονήσια…
Ἤ 10.000 ἀπελπισμένοι πού αὐτοκτόνησαν;»
