Ἐφ΄ ὅσον ἡ ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία ἔπρεπε, ὠς ὁ «μεγάλος ἀσθενής», νὰ ἐκλείψῃ, ἦταν θέμα χρόνου οἱ διαβιοῦντες στὰ ἐδάφη της ἢ νὰ συμφωνήσουν μὲ τὸν τεμαχισμός της ἢ νὰ …ἐξαφανισθοῦν. Εἰδικῶς δὲ ἡ Παλαιστίνη, ποὺ ἀπὸ τότε προγραμματίζετο γιὰ νὰ …«φιλοξενήσῃ» (διὰ τῆς γνωστῆς βίας, βεβαίως βεβαίως) τοὺς …«περιουσίους» τοῦ κόσμου μας, ἔπρεπε νὰ …καθαρθῇ πλήρως, γιὰ νὰ προετοιμασθῇ τὸ ἔδαφος καὶ νὰ μπορέσουν, στὴν συνέχεια, μέσῳ ἐνὸς (ἂς ποῦμε, χάριν συντομίας τῆς συζητήσεως) «διωγμοῦ», ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ ἐδάφη, νὰ ὑποχρεωθοῦν σὲ ἐποικισμό.
Τὸ 1917 λοιπόν, ὅταν ἀκόμη ἡ ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία ἦταν σὲ περίοδο πολλαπλῶν κραδασμῶν, ἔσπευδαν, ἔνας πρὸς ἕναν, ὅλοι οἱ ἐπίδοξοι νὰ καταλάβουν ἐδάφη της. Ἀπὸ Ἄγγλους καὶ Νεοζηλανδοὺς καὶ Αὐστραλούς, ἔως Γάλλους καὶ λοιποὺς Εὐρωπαίους. Ἀπὸ τὴν ἄλλην οἱ Τοῦρκοι (πρὸ Κεμὰλ ἀκόμη), ποὺ μαζὺ μὲ τοὺς Αὐστριακοὺς καὶ τοὺς Γερμανούς, προσπαθοῦσαν νὰ διατηρήσουν τὰ ἐδάφη τῆς αὐτοκρατορίας, εἶχαν στὴν Παλαιστίνη σημαντικὲς ἐπιτυχίες σημειώση…
Καὶ στὸ κέντρο φυσικὰ πάντα οἱ ἄμαχοι… Μόνον 14.000 γιὰ λίγες ἡμέρες…
Ἅπαντες παρόντες σὲ μίαν ἀποσιωποιημένη γενοκτονία τοῦ 20ου αἰῶνος, ποὺ ἀκόμη δὲν ἔληξε.
Δοκικὴ μάσκας ἀπὸ τοὺς Αὐστριακούς.
