Οὐσιαστικῆς κι ὄχι πλασματικῆς.

Διαβάζουμε καθημερινῶς γιὰ σκάνδαλα, γιὰ ἀπάτες, γιὰ λεηλασίες, γιὰ Μ.Κ.Ο. ποὺ εἶδαν φῶς καὶ μπῆκαν, γιὰ ἐγκληματικὲς ἀποφάσεις δικαστηρίων, γιὰ καταπατήσεις τῶν ἐθνικῶν μας ἐδαφῶν, γιὰ εἰσβολὲς τυχοδιωκτῶν ἐποίκων ποὺ πολλαπλασιάζονται, γιὰ νομομαγειρεύματα κατ’ ἐντολὴν τοῦ (κάθε) πSoros, γιὰ ἐπελάσεις πολυεθνικῶν, γιὰ λεηλασίες κάθε ἐπιπέδου, γιὰ καταστρατηγήσεις βασικῶν καὶ αὐτονοήτων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, γιὰ ἐθνικὲς ἀποδομήσεις, ἀλλὰ καὶ κάθε εἴδους κοινωνικὲς ἀποσυνθέσεις καί, ἐκ τῶν πραγμάτων, αἰσθανόμεθα, ἐκτὸς ἀπὸ ἀπογοητευμένοι (καὶ πιθανὸν τρομοκρατημένοι), ἀπέραντη, ὀργή, μαζὺ καὶ ἀπελπισία, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως νοιώθουμε ἀδύναμοι, ἀπολύτως ἐγκλωβισμένοι σὲ κάτι ποὺ μᾶς σκοτώνει καθημερινῶς.
Παραλλήλως, ὅπως ἐξελίσσονται τὰ γεγονότα, ἐὰν δὲν λειτουργοῦμε χαμαιλεοντικῶς, αἰσθανόμεθα ὅλο καὶ πιὸ ἀκραία στοχοποιημένοι.

Πολῖτες σὲ μίαν χώρα καρικατούρα, ποὺ ἐφ΄ ὅσον δὲν προλάβαμε νὰ φύγουμε κι ἐμεῖς, μαζὺ μὲ τόσους καὶ τόσους ἄλλους, πνιγόμαστε καὶ βουλιάζουμε στὸ χάος καὶ στὴν καταστροφή…
Τί εἶναι αὐτό πού ζοῦμε; Καί γιατί σέ ἐμᾶς;
Τί στό καλό πῆγε τόσο στραβά καί ὅλα καταῤῥέουν, ἐνᾦ δέν ὑπάρχει ἔστᾦ κι ἕνας εὐσυνείδητος στόν εὑρύτερο κρατικό μηχανισμό ἤ στά κυβερνητικά σχήματα, γιά νά μᾶς ἐνημερώσῃ στοιχειωδῶς, περί τῆς ἐπερχομένης θορυβώδους καί γενοκτονικῆς (μας) ἀποδομήσεως τῶν πάντων;

Θὰ μπορούσαμε νὰ γράφουμε γιὰ πολλὲς ὧρες μερικὰ ἀπὸ τὰ αἴτια μόνον αὐτῆς τῆς καταῤῥεύσεως καὶ τῆς κατάντιας, ἢ τὰ συμπτώματά της.
Θὰ μπορούσαμε ἐπίσης νὰ κλαῖμε γοερῶς γιὰ τὶς χαμένες μας δόξες καὶ γιὰ ὅλα ὅσα δὲν θὰ καταφέρουμε (ἐπισήμως) νὰ κληροδοτήσουμε στὰ παιδιά μας, ἐφ΄ ὅσον ὅλα ὅσα θεωρούσαμε ὡς δεδομένα χάνονται ὁριστικῶς.
Θὰ μπορούσαμε ἀκόμη καὶ τώρα ἴσως, νὰ …δραπετεύσουμε γιὰ νὰ μὴν βιώσουμε τὸν ἀπόλυτο εὐτελισμό, ποὺ ὅλοι μας ὁσμιζόμεθα πὼς ὁσονούπω θὰ μᾶς περιλάβη.
Μά, δὲν ἔχει νόημα. Δὲν ἔχει κάποιαν ἀξία.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἀκόμη κι ἐὰν καταφέρουμε νὰ δραπετεύσουμε, ἡ καταιγὶς ποὺ ξεκίνησε δὲν θὰ περιορισθῆ στὰ …σύνορά μας καί, σίγουρα, ἡ σφοδρότης της, θὰ μᾶς παρασύρη, ὅσο μακρυὰ κι ἐὰν θὰ μπορούσαμε νὰ εὑρεθοῦμε. Διότι πλέον αὐτὸ ποὺ βιώνουμε δὲν εἶναι χωρικό, μὲ τὴν συνοριακή του ἐκδοχή, ἀλλὰ συνειδησιακό.
Θὰ μᾶς παρασύρη λοιπὸν καὶ θὰ μᾶς τσακίση, μαζὺ μὲ τόσους ἀκόμη συμπολῖτες μας, ποὺ θὰ παραμένουν ἐντὸς συνόρων, σὲ ἄλλα ἐπίπεδα, ἀπολύτως ἀναγκαία καὶ αὐτονόητα, ποὺ τώρα ὅμως δὲν ὑποψιαζόμεθα.

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἐλάχιστα θὰ ἀποφύγουμε ἀπὸ τὸ συνολικὸ κακό.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἐδῶ ποὺ φθάσαμε, εἴτε ἐντὸς εἴτε ἐκτὸς διαβιοῦντες, τὸ πρῶτο ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ σώσουμε εἶναι τὸ κρατικὸ μόρφωμα πού, κατ’ ἐπίφασιν (καὶ εἰρωνικότατα!!!), ἀποκαλοῦμε Ἑλλάς.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἐὰν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς «ἐπομένης ἡμέρας» δὲν ἀφυπνισθοῦμε ὅπως μᾶς πρέπει, δὲν ἔχουμε καὶ πολλὰ νὰ ἐλπίζουμε καὶ ὡς ἄτομα, ἀλλὰ καὶ ὡς κοινωνίες.
Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα… Ὅλο αὐτὸ τὸ κακὸ ἐὰν δὲν μᾶς ἀφήσῃ κάποια ἀναγκαία καὶ οὐσιώδη μαθήματα, τότε θὰ ἔχουμε χάση τὴν μοναδική μας ἐλπίδα νὰ λειτουργήσουμε ὡς ἀναγκαία καὶ χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα κύτταρα τοῦ κόσμου μας,
Καὶ τὰ μὴ ἀναγκαία εἶναι περιττά… Τὰ περιττὰ ὅμως…

Στὴν πραγματικότητα ὀφείλουμε ἐπὶ τέλους, νὰ παύσουμε νὰ κυττᾶμε τὰ ἐπίσημα γεγονότα καὶ νὰ ἑστιάσουμε σὲ ὅσα δὲν ὁμολογοῦνται δημοσίως.
Στὴν πραγματικότητα θὰ πρέπη, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀποσαφηνίσουμε πλήρως μέσα μας τὸ πῶς θὰ θέλαμε νὰ εἶναι ὁ κόσμος μας καί, ἐμπράκτως, νὰ ἐφαρμόσουμε τὶς ἀποφάσεις μας στὴν καθημερινότητά μας ἀπὸ τώρα, μὲ ὁποιοδήποτε ἀτομικό, οἰκογενειακὸ ἢ κοινωνικὸ κόστος.
Στὴν πραγματικότητα ἡ μοναδική μας ἐλπὶς νὰ σώσουμε κάτι βασίζεται στὸ ἐδῶ καὶ τώρα καὶ ἔχει νὰ κάνῃ μόνον μὲ τὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τῶν πάντων. Κυρίως ὅμως ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τῶν Ἀρχῶν, τῶν Ἀξιῶν καὶ τῶν Ὁρίων καί, κυρίως, τὸν βαθμὸ δεσμεύσεώς μας ἀπέναντί τους.

Θὰ μοῦ πεῖτε, ἴσως, πὼς ἐδῶ καίγεται ἡ …γούνα μας, μέ τά ἰδανικά μας θά ἀσχοληθοῦμε;
Σωστὸ κι αὐτό. Οὐδέποτε ὅμως θὰ παύσουμε, ἔτσι κι ἀλλοιῶς, νὰ πατᾶμε μὲ τὸ ἕνα πόδι μας στὸ ἐδῶ καὶ τώρα, ἀγωνιώντας νὰ ἐπιλύσουμε τὰ ζητήματα τῆς ἐπιβιώσεώς μας…
Ὅμως… ὅσο παραμένουμε μόνον σὲ αὐτὸν τὸν τομέα, παραμένουμε καὶ …κουτσοί!!!
Διότι τὸ ἄλλο μας …πόδι, μετεωριζόμενον, δὲν μᾶς βοηθᾶ στὸ νὰ σταθοῦμε κάπου γερὰ καὶ νὰ ἀνασυνταχθοῦμε. Ἀντιθέτως… Παρασυρόμεθα, ζομποποιούμεθα καὶ λειτουργοῦμε ἐπιδερμικῶς, δίχως ξεκάθαρο σχέδιον δράσεως, δίχως σκοπὸ καί, καταληκτικῶς, δίχως λόγο ὑπάρξεως. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα… τὸ νὰ ὑποστηρίζουμε πρόσκαιρα τὴν παρουσία μας στὸν πλανήτη, δὲν συνιστᾶ σκοπό. Συνιστᾶ παρασιτισμό.

Ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε οὐδὲ μίαν ἀξία ἔχει ἡ δική μας διάσωσις, ἐφ΄ ὅσον τί νόημα ἔχει νά ἐπιβιώσουμε σέ ἕναν κόσμο, πού ὅσοι θά ἐπιβιώσουν θά εἶναι καί μέ τήν βούλα ὑποχείρια; Καλούμεθα, θέλουμε δὲν θέλουμε, ὄχι μόνον νὰ ἐπιβιώσουμε τῆς καταιγίδος, ἀλλὰ νὰ βοηθήσουμε νὰ διασωθοῦν κι ἄλλοι, ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότεροι, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν καί, καταληκτικῶς, νὰ συνεργήσουν στὸ νὰ ξαναστήσουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ νὰ ξανακερδίσουμε τὸ δικαίωμα ἐλέγχου στὶς ζωές μας. Γιὰ νὰ σταθοῦμεε ὅμως τὸ ταχύτερον δυνατὸν στὰ πόδια μας, γιὰ νὰ δομήσουμε, ὅπως μᾶς πρέπει, ὅλο ἐκεῖνο τὸ «οἴκημα» ποὺ χρειαζόμεθα νὰ ἔχουμε, ἀφήνοντας διὰ παντὸς πίσω μας τὴν σημερινὴ καρικατούρα του, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα πρέπει νὰ ἔχουμε καθορίση πλήρως τὰ ὅρια, ἐντὸς τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦμε.
Πρέπει νὰ ξέρουμε.

Στὴν πραγματικότητα θὰ πρέπη, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ «δοῦμε» πίσω ἀπὸ τὶς εἰκόνες τῆς ἀποσυνθέσεως καὶ νὰ ἐντοπίσουμε τὶς ἀλήθειες ποὺ οὐδέποτε ὑποψιασθήκαμε πὼς ὑπάρχουν. Στὴν πραγματικότητα πρέπει, γιὰ τὸ καλὸ ὅλων μας, νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τώρα νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὸ ποῦ ἀκριβῶς χρειάζεται νὰ φθάσουμε, τὸ γιατί, μὰ κυρίως τὸ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ πατήσουμε, ὅσο τὸ δυνατὸν καλλίτερα, ἐπάνω στὰ ἐρείπια γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ κτίσουμε σὲ γερὰ θεμέλια τὸν νέο μας οἶκο.
Ἑστιάζουμε στὰ σημαντικὰ καὶ δίδουμε βαρύτητα στὰ οὐσιαστικά, γιὰ τὴν ὥρα. Διαφυλάττουμε ὅσα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ Ἀρχές, Ἀξίες καὶ Ὅρια. Αὐτὰ χρειάζεται νὰ ἐπανεξετάσουμε καὶ νὰ ἐπεξεργασθοῦμε, γιὰ νὰ λάβουμε τὶς ἀποφάσεις μας καὶ νὰ ὁριστικοποιήσουμε τὶς δεσμεύσεις μας.

Συνεπῶς;
Τί πρέπει νά κάνουμε;
Κατ’ ἀρχὰς θὰ πρέπη νὰ ἀπεγκλωβισθοῦμε, γιὰ τὴν ὥρα, ἀπὸ τὴν εἰδησεογραφία, ποὺ μᾶς ἀναστατώνει καὶ νὰ ζυγίσουμε τὰ ὅσα ὀφείλουμε νὰ διασφαλίσουμε. Θά παύσουμε δῆλα δή νά προσπαθοῦμε νά διασώσουμε κάτι ἀπό αὐτά πού μᾶς ἀπέμειναν καί θά ἑστιάσουμε σέ κάτι ἀόριστον καί ἀσαφές, τοῦ ὁποίου ἀγνοοῦμε ἀκόμη καί τό μέγεθος;
Ἤ μήπως θά πρέπη νά τά κάνουμε παραλλήλως ὅλα αὐτά; Μήπως νά ἐπιτρέψουμε στά ὄνειρα νά ἐπιστρέψουν; Ἤ μήπως εἶναι ὥρα μας νά μελετήσουμε καί νά θεμελιώσουμε τὰ σπουδαία ἔργα;

Μά γίνονται αὐτά; Καί πῶς; Γιατί;

Τὸ ἐὰν γίνονται ἢ ὄχι εἶναι καλλίτερον νὰ ἀφήσουμε τὸν χρόνο νὰ μᾶς τὰ ἀποδείξῃ.

Ἐκ πρώτης ὄψεως λοιπόν, ἐν ἀναμονῇ ἐξελίξεων, καλὸ εἶναι νὰ τοποθετηθοῦμε ὡς ἄτομα γιὰ τὰ πάντα.
Στὴν συνέχεια καλὸ εἶναι νὰ ἐπιλέξουμε τὸ τὶ θὰ προασπίσουμε καί, καταληκτικῶς, νὰ ζυγίσουμε τὸν βαθμὸ τῆς δεσμεύσεώς μας, ἀπέναντι στὶς ἐπιλογές μας.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς . Κι αὐτὰ ποὺ θὰ πρέπη νὰ θέλουμε νὰ διασώσουμε δὲν εἶναι ὑλικά, παρὰ μόνον τὰ ὅσα θὰ ἀποκαταστήσουν τὴν φυσική μας προσαρμοστικότητα.

Τὸ πῶς, θὰ τὸ ἀνακαλύψουμε ὅταν θὰ ξεκινήσουμε.
Τὸ γιατὶ θὰ τὸ ἀπαντήσουμε, ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν, στὴν ὥρα του.
Τώρα ὅμως προέχει κάτι σημαντικότερον. Τώρα προέχει τὸ νὰ ξεκαθαρίσουμε μέσα μας, ἀπολύτως, τὸ ἐὰν θέλουμε πράγματι νὰ διασώσουμε κατί, καθὼς καὶ τὸ τὶ εἶναι αὐτό. Κι ὅταν λέμε νὰ διασώσουμε δὲν ἐννοῦμε τὰ …τομάρια μας, ἀλλὰ πολλὰ ἄλλα.
Κι αὐτά, τὰ πολλὰ ἄλλα, ἕνα πρὸς ἕνα, ἀπαιτοῦν ἀπὸ ἐμᾶς πλέον νὰ «ξεσκονισθοῦν», νὰ καθαριστθοῦν καὶ νὰ λάμψουν.

Φιλονόη

εἰκόνα