Γράφει ὁ Δημήτριος Μιχαλόπουλος
Ἱστορικὴ ἀνασκόπησις καὶ μελλοντολογικὴ προοπτικὴ
Ὄλβιος ὃς Ἱστορίης ἔσχε μάθησιν, ἔλεγαν οἱ Ἀρχαῖοι μας∙ καὶ ἐπειδὴ σπανίως τὰ ῥητὰ τῶν Ἀρχαίων, Ἑλλήνων καὶ Ῥωμαίων, ἀποδεικνύονται ἀναληθῆ, θὰ ἀρχίσω τὴν διήγησή μου μὲ ἀναφορὰ ἱστορικοῦ χαρακτήρος. Συνέχεια
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς αὐτὲς οἱ ἐκλογές, δημοτικές, περιφερειακὲς καὶ εὐρωβουλευτικές, ἦσαν ἡ χαρὰ τῆς γελοιότητος.
Ὅ,τι πιὸ τίποτα ἀπὸ τὸ βασίλειον τοῦ Τιποτιστᾶν μᾶς προέβαλε τὴν φάτσα του, μᾶς κουνοῦσε τὸ δάκτυλο καὶ τελικῶς, σὲ ἀρκετὲς ἐκ τῶν περιπτώσεων, σήμερα κατέχει κάποιαν ἀπὸ τὶς πλέον ἀκριβοπληρωμένες θέσεις τῆς (τάχα μου) διοικήσεως.
Τὸ ἀποκορύφωμα ὅμως ὅλων αὐτῶν εἶναι τὰ ὅσα διεδραματίσθησαν στὴν Ἀττικὴ καί, κυρίως, στὸν Δῆμο Ἀθηναίων, ὄπου, κατὰ τὰ γνωστά, τὸν πρῶτο λόγο ἔχουν τὰ συμφέροντα τοῦ μπάρμπα τους τοῦ γιώργη πSoros.
Κοινῶς μᾶς ἔπαιξαν κατὰ πῶς βολεύοντο κάποιοι κι ἐμεῖς, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, χορέψαμε.
Συνέχεια
Πρὸ καιροῦ λοιπὸν ἔγραφα, σὲ σελίδα κοινωνικῶν δικτύων, στὴν ὁποίαν γίνονται αὐτόματοποιημένες ἀναρτήσεις ἀπὸ τὸ «Φιλονόη καὶ φίλοι», τὰ ἐξῆς:
Παρακαλῶνται πολὺ οἱ μΠατΣοΚοι, οἱ ΝουΔουλάκηδες, οἱ τΣΥΡΙΖΑῖοι, οἱ Χρυσαυγῆτες, οἱ ΚΚΕδες, οἱ Ποταμίσιοι, οἱ ἀνταρCIAις καὶ οἱ λοιποὶ κομματικοὶ λακέδες νὰ ἀποχωρήσουν ἀπὸ τὴν σελίδα ὁσονούπῳ, διότι θὰ διαγράφονται πάραυτα, μόλις ἐντοπίζονται, γιὰ κομματικὸ προσηλυτισμὸ καὶ παραπληροφόρησιν. Συνέχεια
Πρὶν ἀπὸ κάθε ἐπικειμένη μεγάλη μάχη παιχνίδια ψυχο-τρομοκρατίας, ἐντυπώσεων καί, κυρίως, προπαγανδιστικῆς παραπληροφορίας πάντα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦσαν τὸ πρῶτο ὅπλο τῶν διαφόρων ἐμπολέμων. Κι ἔτσι οἱ Πέρσες (καὶ δὴ ὁ Ξέρξης) ἢ κάτι Βρυώνηδες καὶ κάτι Δράμαληδες καὶ Ἰμπραήμηδες μόνον μὲ τὸν ὄγκο τῶν στρατευμάτων τους εἶχαν πράγματι μουδιάση (καί, κατ’ ἐπέκτασιν τρομοκρατήση) τοὺς ἀπανταχοῦ Ἕλληνες, τόσο, ὅσο νὰ παραιτηθοῦν σχεδὸν ἅπαντες καὶ νὰ παραδώσουν αὐτοβούλως τὶς πόλεις τους, τὶς οἰκογένειές τους καὶ τὶς ζωές τους, ἀμαχητί. 
Συνέχεια
Δὲν ἔχω, ἐδῶ καὶ πάρα πολὺν καιρό, πρόβλημα μὲ τὶς πολιτικο-κομματικὲς ἀπόψεις τῶν συμπατριωτῶν μου. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἐκτὸς ἀπὸ ἀπόψεις, ποὺ συνήθως στερῶνται γνώσεων κι ἐπιχειρημάτων, ἐξακολουθοῦν νὰ παραμένουν ἀτομικό τους δικαίωμα. Ἔχω ὅμως πρόβλημα μὲ τοὺς φανατισμούς, τὶς παρά-πληροφορίες καὶ τὶς ἀκρότητες. Ἔχω πρόβλημα μὲ κάθε ἕναν καὶ κάθε μία ποὺ ὑπὸ τὴν σκέπη μίας «ἰδεολογίας» μᾶς ζαλίζουν τὰ …μέζεα νυχθημερόν, μὴ ἀντιλαμβανόμενοι πὼς ἀπὸ ἀρχῆς ἔως τέλους ὅλα αὐτὰ ποὺ διακινοῦν καὶ διατυμπανίζουν πάσχουν καὶ κυρίως, τώρα πιὰ ποὺ ὁ κόσμος ἀρχίζει νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸν μῦθο τῶν κομμάτων, ἐνοχλοῦν. Ἀρνοῦμαι ἐν ὀλίγοις τὸν κομματικὸ προσηλυτισμό, ὅπως ἐπίσης ἀρνοῦμαι γενικῶς κάθε εἴδους προσηλυτισμό. Μπορεῖ κάποιος νὰ διατηρῇ τὶς ἀπόψεις του, νὰ παρουσιάζῃ τὰ ἐπιχειρήματά του, ἐὰν ὑφίστανται, ἀλλὰ νὰ μᾶς ἀφήνῃ στὴν ἡσυχία μας καὶ νὰ μὴν θέτῃ ὡς στόχο ζωῆς του τὸ νὰ μᾶς …«ἀλλάξῃ μυαλά».
Αὐτὰ γενικῶς.
Εἰδικότερα μπορεῖτε νὰ διαβάσετε καὶ τὸ ἐξαιρετικὸ κείμενον τοῦ κου Μιχαλοπούλου:
Σχεδὸν δέκα ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κρίσεως ποὺ βουλιάζει τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἡ κατάστασις, στὰ καθ’ ἡμᾶς δρώμενα, ἀκόμη χειροτερεύει.
Οἱ ἐξελίξεις, πολιτικές, κοινων
Συνέχεια
