Ὑπάρχουν καθημερινῶς πολλὲς δυσκολίες στὴν καθημερινότητά μας.
Καὶ κάποιες φορές, ὅταν ἰδιαιτέρως κουρασμένοι, ἤ κι ἀπογοητευμένοι, διαπιστώνουμε πὼς ἔχουμε ἀκόμη ἕναν μικρὸ ἀγωνα δρόμου νὰ τρέξουμε, ἡ πρώτη ἐρώτησις ποὺ γεννᾶται μέσα μας εἶναι: «Πρέπει νά περάσῳ κι ἀπό αὐτό»;

Ἡ ἀτομικὴ διαδρομὴ τοῦ κάθε ἑνός, ἀπὸ ἐμᾶς, εἶναι κάτι προσωπικό, μὲ τὶς δικές του ἀνηφοριὲς καὶ κατηφοριές.
Τὸ κάθε πρόβλημα, μικρὸ ἤ μεγάλο, ἐμφανίζεται μᾶλλον γιὰ νὰ μᾶς δυναμώσῃ παρὰ γιὰ νὰ μᾶς τσακίσῃ.
Καὶ κάθε φορὰ ποὺ κάποιο πρόβλημα καταφέρνουμε νὰ τὸ ξεπεράσουμε ἐπιτυχῶς, ἡ αἰσιοδοξία μας ἐπιστρέφει καὶ ἡ  δύναμίς μας ἐπιβεβαιώνεται. Ναί, ἔπρεπε κι αὐτὸ νὰ τὸ περάσουμε.
Κι αὐτό, καὶ κάποιο ἀκόμη… Ἴσως καὶ πολλὰ πολλὰ ἀκόμη.
Μὰ καί μόνον ἡ διαπίστωσις πὼς τὰ καταφέραμε κι αὐτὴν τὴ φορὰ εἶναι ἱκανὴ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ σὲ ὅλο καὶ ὑψηλότερα ἐπίπεδα ἐπιγνώσεως.
Μὰ καὶ ἡ θέλησίς μας διαρκῶς ἀτσαλώνεται..
Κι ὅταν κυττάζουμε πίσω, τόσο περισσότερο διαπιστώνουμε πὼς ναί, ἐμεῖς τὰ καταφέραμε.

Ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα παιχνίδι, ποὺ νικητής του βγαίνει πάντα ἐκεῖνος ποὺ ἀποφασίζει νὰ παίξῃ κι ὄχι νὰ παρατηρῇ, ἀκόμη κι ἐὰν ἀρκετὲς φορὲς χάνῃ πολλά.

Φιλονόη

φωτογραφία