Ὀνήσιλος ὁ Σαλαμίνιος.

Ἄλλος ἕνας Ἕλλην …«ἀνύπαρκτος»!
Γράφει ὁ Αἴας.

Ὄχι ὅμως μόνον ξεχασμένος. Δολοφονημένος ἀπὸ προδοσία!!!

Σαράκι κι αὐτό ὅμως… Ἀπέραντο!
Τὸν Αἴαντα ὅμως τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὰ ἐξαιρετικά του ἀφιερώματα. 

Φιλονόη.

Στην Ιωνική γη καίει η φωτιά της επανάστασης κατά της Περσικής τυραννίας. Οι Ίωνες μαζί με τους Αθηναίους καίνε τις Σάρδεις, την πρωτεύουσα της σατραπείας που πήρε φωτιά σαν ένας τεράστιος πυρσός, μιας και όλη η πόλη ήταν ξύλινη. Καθώς τα ερείπια των Σάρδεων καπνίζουν, οι Πέρσες στέκουν άπραγοι και σαστισμένοι από την καταστροφή.

Κατά το έτος 499 π.Χ. στην Σαλαμίνα της Κύπρου, υπάρχει ένας άνδρας που είναι έτοιμος να αντισταθεί στους βάρβαρους της Ασίας. Είναι ο Ονήσιλος, ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας, Χέρσιου. Την βασιλεία όμως, έχει ο Γόργος, ο πρωτότοκος γιος του. Ο Ονήσιλος προσπαθεί να πείσει τον αδελφό του να συμπαραταχθεί με τους αδελφούς Ίωνες στον υπέρ πάντων αγώνα, εναντίον του κοινού εχθρού. Ο Γόργος, από δειλία ή από καιροσκοπισμό δεν δέχεται την γνώμη του αδελφού του. Τα δυο αδέλφια διαπληκτίζονται έντονα υποστηρίζοντας με πάθος τις απόψεις τους.

Ο Ονήσιλος έχει πάρει τις αποφάσεις του, ο αδελφός του δεν πρέπει πια να έχει την βασιλεία, γιατί με την πολιτική που ακολουθεί καθίσταται επικίνδυνος για τους Έλληνες. Όταν κάποια στιγμή ο Γόργος θα φύγει από την Σαλαμίνα για υποθέσεις του βασιλείου του, ο Ονήσιλος θα αρπάξει την ευκαιρία και συνεννοημένος με τους οπαδούς του θα κλείσει τις πόρτες της πύλης. Ο Γόργος ακούγοντας την πύλη της Σαλαμίνας να σφραγίζει πίσω του, ξαφνιάζεται. Γυρνάει και φωνάζει τους φρουρούς να ανοίξουν την πύλη αλλά δεν κουνιέται κανείς. Καταλαβαίνει ότι πίσω απ’ όλα είναι ο αδερφός του, τον οποίο βρίζει.

Όπως όταν ο φθόνος κυριεύει τον οποίο χαρακτηρίζει η μικρότητα, έτσι κι ο Γόργος καταφεύγει στην περσική αυλή για να προδώσει το έθνος του.

Ο Ονήσιλος πείθει όλους τους βασιλείς της Κύπρου να συμμαχήσουν υπό την αρχηγία του. Οι βασιλείς συμφωνούν, εκτός από τον βασιλιά του Αμαθούντα (πόλη της Ν.Α. Κύπρου). Ξεκινά να πολιορκεί τον Αμαθούντα με τον στρατό του, γιατί δεν ήθελε μια εχθρική πόλη πίσω από τις γραμμές του. Ενώ πολιορκεί τον Αμαθούντα, πληροφορείται ότι μια περσική στρατιά καταφθάνει από την Κιλικία (νότια μικρασιατικά παράλια) μαζί με τον φοινικικό στόλο. Αρχηγός της στρατιάς ήταν ο Αρτύβιος. Ο Ονήσιλος λύνει κατευθείαν την πολιορκία και ετοιμάζει τον στρατό του για να αντιμετωπίσει τους Πέρσες. Τα όπλα βγαίνουν από τις οπλοθήκες, τα ξίφη ακονίζονται και γυαλίζονται. Καλεί όλους τους βασιλιάδες της Κύπρου να σπεύσουν στην Σαλαμίνα για να αντιμετωπίσουν την απειλή. Ο περσικός στρατός αποβιβάζεται στα πάνσεπτα και βασανισμένα χώματα της Κύπρου. Ο φοινικικός στόλος περιπλέει την χερσόνησο της Καρπασίας και φθάνει έξω από το λιμάνι της πανέμορφης Σαλαμίνας, πατρίδας του Τεύκρου (αδελφού του περίφημου Αίαντα του Τελαμώνιου) πολεμιστή του Τρωικού πολέμου. Ο Ονήσιλος μαζί με τους Σαλαμίνιους και ο Αριστόκυπρος βασιλιάς των Σόλων (πόλη της Β.Δ. ακτής της Κύπρου) με τους επίλεκτους στρατιώτες του, παρατάσσονται στο κέντρο της παράταξης. Οι υπόλοιποι Κύπριοι μαζί με τον Στασάνορα βασιλιά του Κουρίου (αποικία του Άργους, κοντά στην Λεμεσό), παρατάσσονται στα άκρα της παρατάξεως. Ο Αρτύβιος μαζί με τους επίλεκτους στρατιώτες καταλαμβάνει την θέση του κέντρου, απέναντι από τον Ονήσιλο.

Ο Πέρσης ηγεμόνας έχει ένα άλογο εκπαιδευμένο να μάχεται κι’ αυτό στην σύγκρουση. Να στέκεται στα πίσω πόδια και να κτυπάει τον αντίπαλο με τα μπροστινά του. Όταν ο Ονήσιλος μαθαίνει για το άλογο του Πέρση βασιλιά, ζητάει την συμβουλή του Κάρα υπασπιστή του για το πώς θα τον αντιμετωπίσουν.

Η μάχη ξεκινάει και ταυτόχρονα έξω από την Σαλαμίνα στην θάλασσα συγκρούονται ο ιωνικός με τον φοινικικό στόλο. Ο Ονήσιλος βαδίζει με τον στρατό του εναντίον του Αρτύβιου. Οι σάλπιγγες ηχούν, προτάσσονται τα δόρατα και με βηματισμό στην αρχή και τροχάδην στο τέλος, συγκρούονται. Ένα τείχος από μέταλλο, σάρκα, οστά και άλογα πέφτουν επάνω στους δύστυχους Πέρσες, σμπαραλιάζοντας τις γραμμές τους και σκορπώντας τον πανικό. Ο Σαλαμίνιος βασιλιάς μάχεται με το δόρυ του και κτυπάει τους στρατιώτες του Αρτύβιου, ενώ το άλογο του Αρτύβιου στέκεται στα πίσω του πόδια και κτυπάει την ασπίδα του Ονήσιλου, ρίχνοντάς τον κάτω.

Ο Κάρας ο υπασπιστής του τρέχει αστραπιαία και με δρεπάνια κόβει τους τένοντες των πίσω ποδιών, σωριάζοντας κάτω άλογο και αναβάτη. Ο Ονήσιλος ορμάει και κτυπάει τον Αρτύβιο, ο οποίος αποκρούει. Ξανακτυπάει με δύναμη τον Πέρση δυνάστη με την λαμπρή στολή του και τα χρυσοποίκιλτα στολίδια, ρίχνοντας τον κάτω και τον αποτελειώνει.

Εκείνη όμως την στιγμή που οι Έλληνες κέρδισαν την μάχη, ξαφνικά και χωρίς καμμιά προειδοποίηση, ο βασιλιάς του Κουρίου Στασάνωρ αυτομολεί στους Πέρσες. Μαζί του παίρνει και τους Σαλαμίνιους αρματηλάτες και τους περισσότερους Κυπρίους. Ο μόνος που παραμένει με το μέρος του Ονήσιλου είναι ο Αριστόκυπρος, ο βασιλιάς των Σόλων. Μάχονται σαν τα λιοντάρια στα κλουβιά. Ξέρουν ότι θα σκοτωθούν, αλλά είναι ταγμένοι στις αξίες και τα ιδανικά τους. Τα ξίφη τους πετούν σπίθες κτυπώντας τις ασπίδες και τα όπλα των «αντιπάλων». Ο Αριστόκυπρος, ο μοναδικός σύμμαχος του Ονήσιλου, τον συναγωνίζεται στην παλληκαριά. Οι Αμαθούσιοι θέλουν νεκρό τον Ονήσιλο και αγωνίζονται ποιος θα προλάβει να τον κτυπήσει με το δόρυ του. Θέλουν να εκδικηθούν για την πολύμηνη πολιορκία της πόλης τους. Ένα δόρυ τον βρίσκει στο κορμί και τα μάτια του σκοτεινιάζουν, τα χέρια του κρεμούν και τα πόδια του λυγίζουν από το βάρος του θώρακα και της ασπίδας. Το ξίφος πέφτει από το χέρι του. Ένας Αμαθούσιος χωρίς δισταγμό του παίρνει το κεφάλι με το ξίφος του κρατώντας το σαν τρόπαιο.

Η μάχη χάθηκε από την προδοσία ενός ανδρός, του Στασάνορα, που πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο τους Έλληνες. Οι Αμαθούσιοι κρεμούν το κεφάλι του Ονήσιλου στην πύλη του Αμαθούντα για να τον χλευάσουν. Αλλά άνθρωποι που υπηρετούν αξίες και ιδανικά σαν τον Ονήσιλο, μένουν αθάνατοι, όσο κι’ αν κάποιοι κακοποιούν το θνητό κορμί τους ή τους λοιδορούν.

Αίας ο Τελαμώνιος 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Ὀνήσιλος ὁ Σαλαμίνιος.

  1. Εἰς τὴν ἀθλιότητα αὐτὴν τῆς προδοσίας καὶ τοῦ θανάτου τοῦ ἡρωος ὑπάρχει καὶ μία ἀξιομνημόνευτος συνέχεια..Εἰς τὴν εἰς κοινὴν θέαν ἐκτεθεῖσαν κεφαλὴν τοῦ ἥρωος Ὀνησίλου ἀργότερον ἐφώλευσαν ἐντὸς τοῦ κρανίου μέλισσαι καὶ οἱ Ἀμαθούσιοι ἔλαβον χρησμὸν ὅπως θάψουν τὸ κρανίον μὲ τιμὰς καὶ νὰ τοῦ προσφέρουν θυσίας κατ’ ἔτος, ὅπερ καὶ ἐγένετο. «Ὀνησίλου μὲν νυν Ἀμαθούσιοι, ὅτι σφέας ἐπολιόρκησε ἀποταμόντες τὴν κεφαλήν ἐκόμισαν εἰς Ἀμαθοῦντα καὶ μιν ἀνεκρέμασαν ὑπὲρ τῶν πυλέων. Κρεμαμένης δὲ τῆς κεφαλῆς καὶ ἤδη ἑούσης κοίλης ἐσμὸς μελισσέων ἐδύς ἐς αὐτὴν κηρίων μιν ἐνέπλησε. Τούτου δὲ γενομένου τοιούτου, ἐχρέοντο γὰρ περὶ αὐτῆς οἱ Ἀμαθούσιοι, ἐμαντεύθη σφι τὴν μὲν κεφαλὴν κατελόντας θάψαι, Ὀνησίλῳ δὲ θύειν ὡς ἥρωι ἀνὰ πᾶν ἔτος, καὶ σφι ποιεῦσαι ταῦτα ἄμεινον συνοίσεσθαι. Ἀμαθούσιοι μὲν ἐποίευν ταῦτα καὶ τὸ μέχρι ἐμέο»
    (Ἡρόδοτος, 5,114,1)

Leave a Reply