Ἀγαπῶ τοὺς γονεῖς μου, τὰ ἀδέλφια μου, τοὺς συγγενεῖς μου. Τοὺς νοιάζομαι καὶ πολὺ συχνὰ τρέχω σὲ ὅσα χρειάζονται ἢ ἀπαιτῶνται.
Ἀλλὰ ἐδῶ καὶ χρόνια γιὰ ἐμέναν οἰκογένεια εἶναι κάτι ἄλλο.
Κάτι πολὺ σημαντικότερον καὶ οὐσιαστικότερον.
Οἰκογένεια εἶναι αὐτοὶ οἱ λιγοστοὶ ἄνθρωποι, τοὺς ὁποίους συναντοῦμε σπανίως καὶ μαζύ τους αἰσθανόμεθα ὡς ὁ ἕνας κομμάτι τοῦ ἄλλου.
Εἶναι αὐτὰ τὰ πρόσωπα ποὺ, ἐὰν εἶναι κάποιος τυχερός, θὰ μοιρασθῇ τὴν ζωή του μαζύ τους.
Εἶναι, δύσκολον, ἀλλὰ ὄχι ἀπίθανον ὁ σύντροφός μας νὰ ἀνήκῃ σὲ αὐτὴν τὴν οἰκογένεια.
Βέβαια, οἱ περισσότερες σχέσεις συμβαίνουν γιὰ νὰ συμβαίνουν. Ἐξακολουθοῦν νὰ ὑφίστανται διότι κάποτε, κάποια χημικὴ ἀντίδρασις ᾡδήγησε δύο ἀνθρώπους νὰ θεωροῦν πὼς ἀνεκάλυψαν τὸ ταίρι τους.
Εἶναι ὅμως τρόπος νά διαβιῇ κάποιος αὐτός;
Ἡ πραγματικὴ ἐπικοινωνία, αὐτὸ ποὺ καταφέρνουμε νὰ δομήσουμε λίγες φορὲς στὴν ζωή μας, ἀλλὰ τόσες ὅσες χρειάζεται, εἶναι κάτι ποὺ ἀπαιτεῖ κότσια.
Ἀπαιτεῖ συνείδησι καὶ καθαρὴ καρδιά.
Ἀπαιτεῖ ἐντιμότητα, ἰδίως μὲ τὸν ἐαυτόν μας καὶ μετὰ μὲ τοὺς γύρω μας.
Τί νά τό κάνω ἐάν ἔχω μίαν στρατιά «φίλους» ἀλλά κανέναν φίλο τῆς καρδιᾶς μου; Τῆς σκέψεώς μου; Τῆς ζωῆς μου;
Οἰκογένεια γιὰ ἐμένα εἶναι τὰ πάντα. Ἀλλὰ ἡ δική μου οἰκογένεια εἶναι πρόσωπα μὲ τὰ ὁποῖα δὲν ἐγεννήθημεν κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια στέγη καὶ δὲν ἐμεγάλωσα κοντά τους.
Εἶναι ἄνθρωποι ποὺ μαζὺ δοκιμασθήκαμε σὲ πολλὰ καὶ καταφέραμε νὰ ξεπεράσουμε ἀκόμη περισσότερα.
Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ μαζύ τους κάποιες φορὲς δὲν χρειάζεται νὰ μιλᾷς… Ἀντιλαμβάνεσαι…
Ἔτσι κι ὁ σύντροφος. Αὐτὸς εἶναι πραγματικὴ οἰκογένεια. Ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι.
Διότι ἐάν δέν εἶναι, ποιός ὁ λόγος νά εἶναι σύντροφος;
Γύρω μας τόσοι καὶ τόσοι σκορποῦν τὴν ζωή τους σὲ ἐπιδερμικὲς συνήθειες. Σὲ καταστάσεις ποὺ δὲν τοὺς χρειάζονται καὶ οὐδόλως τοὺς κάνουν εὐτυχισμένους. Ὅμως ἐξακολουθοῦν καὶ ἁπλῶς ἀναλώνονται.
Ἔτσι ἔμαθαν.
Ἔτσι μεγαλώνουν τὰ παιδιά τους.
Ἔτσι θὰ φύγουν, μόνοι.
Κι ἔτσι ἐξακολουθοῦν νὰ δομῶνται κοινωνίες, ποὺ ὅμως καμμία χρησιμότητα δὲν ἔχουν.
Ὅλοι μόνοι μας ἐρχόμεθα σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη.
Μποροῦμε ὅμως νὰ κάνουμε τὸ ταξείδι καλλίτερο καὶ ἀπολαυστικότερο.
Αὐτὸ δύναται νὰ ἐπιτευχθῇ μόνον ὅταν ἐμεῖς ξέρουμε τὶ θέλουμε, ποιοὶ εἴμαστε καὶ ποῦ θέλουμε νὰ φθάσουμε.
Ὅταν δὲν διατηροῦμε τὰ προσχήματα πρὸς χάριν τῶν …προσχημάτων.
Ὅταν χαιρόμεθα μὲ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε καὶ τὰ μοιραζόμεθα μὲ αὐτοὺς ποὺ τὰ ἀντιλαμβάνοται, τὰ σέβονται καὶ τὰ κατανοοῦν.
Ζῶντας ἔτσι μποροῦμε νὰ φύγουμε μὲ χαμόγελο.
Ζῶντας ἀλλοιῶς δὲν θὰ καταλάβουμε τίποτα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς ἔλαχε καὶ λέγεται ζωή.
Εἶναι ὑπέροχο νὰ ἔχουμε μίαν οἰκογένεια, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ οἰκογένεια θὰ πρέπῃ νὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀξίζει κι ὄχι κάτι ποὺ μᾶς …ἐκληρώθη.
Ἡ οἰκογένεια εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Μία μικρογραφία της.
Ἀδέλφια, γονεῖς, παιδιά εἴμαστε ἐμεῖς, ὅταν μποροῦμε νὰ μοιρασθοῦμε καὶ νὰ μοιράσουμε.
Ἴσως νὰ μὴν εἶναι ἐξ αἵματος συγγένεια ἀλλά τί σημασία ἔχει;
Ἐάν ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά ἀγαπήσουμε τόν ἐαυτόν μας γιά ὄσα εἶναι, πῶς θά μπορούσαμε νά ἀγαπήσουμε τούς γύρω μας;
Ἐάν ἐμεῖς δέν εἴμεθα γιά τόν ἐαυτόν μας μάννα, πατέρας, παιδί, σύντροφος, τότε πῶς θά μπορέσουμε νά βάλουμε αὐτά τά πρόσωπα στήν ζωή μας καί νά δομήσουμε ἔντιμες σχέσεις μαζύ τους;
Εἶναι σπουδαῖο νὰ ἔχῃ κάποιος μία οἰκογένεια μὲ τὴν ὁποίαν ἐπικοινωνεῖ σὲ βάθος. Κι ἀκόμη σπουδαιότερον νὰ μεγαλώνῃ καὶ νὰ ἐμπλουτίζεται μὲ ἐμπειρίες ἡ κοινή τους διαβίωσις. Ἀλλὰ σπουδαιότερον ὅλων εἶναι νὰ παραμένουμε ἐμεῖς αὐτόνομοι καὶ ἱκανοὶ, πρὸ κειμένου ἀνᾷ πάσᾳ στιγμῇ νά ἀντιληφθοῦμε τό δῶρο τῆς παρουσίας τῶν ἄλλων.
Δὲν μᾶς ἔλαχε τίποτα! Ὅσα ἔχουμε, ὅσα εἴχαμε κι ὅσα θὰ ἀποκτήσουμε εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ δικοῦ μας αὐτοπροσδιορισμοῦ. Ἐὰν ἐμεῖς δὲνἤμεθα, τίποτα δὲν εἶναι.
πρώτη δημοσίευσις 23 Ἰανουαρίου 2012
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.