Ἂν ἰσχύῃ ἡ θεωρία τῆς «συνολικῆς ζητήσεως», πῶς ἐξηγεῖτε ἀγαπητοί μου new economic thinkers, τήν ἀνομοιόμορφος κατανομή τῶν ζημιῶν στήν ἀγορά, κατά τήν περίοδο κρίσεων;
Πῶς ἐξηγεῖτε τήν κατάῤῤευσις τῆς ἀγορᾶς ἀκινήτων, ὅταν τό λιανεμπόριο καταναλωτικὼν ἀγαθῶν δέν ἔχει πληγεῖ καθόλου;
Δέν σημαίνει αὐτό, πώς ἡ πιστωτική ἐπέκτασις καί ἡ «τόνωσις τῆς ζητήσεως» προκαλοῦν λανθασμένη κατανομή κεφαλαίων;

Καὶ κάτι ἀκόμη.
Ὁ περιβόητος γενικὸς δείκτης τιμῶν, δέν βλέπετε πώς δέν ἔχει καμμία μά καμμία ἐφαρμογή στήν πράξι;
Κάθε ἐπαγγελματικὸς τομέας καὶ κάθε ἀγαθό, ἔχει τὴν δική του ξεχωριστὴ τιμολογιακὴ «συμπεριφορά».

Τέλος, θὰ ἤταν πολὺ καλλίτερα ἐὰν κατανοούσατε πὼς δὲν δύναται νὰ ὑπάρχῃ ξεχωριστὴ οἰκονομία χρήματος καὶ παραγωγῆς.
Ἡ οἰκονομία εἶναι ἔνα γενικὸ ἐνιαῖο σύνολο πράξεων, οἱ ὁποῖες ἐπηρεάζουν ἡ μία τὴν ἄλλη ἀνατροφοδοτικά, χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ οὐδετερότης.
Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ χωρέσῃ ὁ νοῦς τοῦ ὑποχονδρίου κεντρικοῦ σχεδιαστοῦ τῆς μακροοικονομίας.
Θέλει μὲ τὸ κομπιουτεράκι νὰ δημιουργήσῃ paterns, σὲ μιὰ διεργασία, ἡ ὁποία εἶναι κυρίως κομμάτι ἀνθρωπιστικῶν ἐπιστημῶν.
Οἱ ἀριθμοὶ καὶ οἱ φυσικὲς ἐπιστῆμες ὑπάρχουν γιὰ νὰ διευκολύνουν τὴν ἀνθρώπινο δράσι καὶ ὄχι γιὰ νὰ τὴν ὑποκαθιστοῦν (ψυχοπάθεια).

Εὐθύμης Μαραμῆς

φωτογραφία