Ἐσύ ἤ ἐγώ;

Εἶχα κάποτε ἕναν συμφοιτητὴ ποὺ πάντα κατάφερνε νὰ εὑρίσκῃ τὰ θέματα τῶν ἐξετάσεων, πρὶν ἀπὸ τὶς ἐξετάσεις.
Ὅταν λοιπὸν ἐρχόταν ἡ ὥρα τῶν ἐξετάσεων εἶχε τὸ θράσος νὰ πουλᾶ θέματα, κατὰ πῶς ἐκεῖνος ἐκτιμοῦσε τὶς οἰκονομικὲς δυνατότητες τῶν ἀγοραστῶν. Σὲ ἄλλον ζητοῦσε τόσα καὶ σὲ κάποιον ἄλλον δύο φορὲς τόσα… Ἤ, ἐὰν τοῦ ἄρεσε κάποια κοπέλλα, ἡ ἀνταλλαγὴ ἐγίνετο σὲ …εἶδος.
Ἡ κατάστασις εἶχε κυριολεκτικῶς ξεφύγῃ ἀπὸ κάθε ἔλεγχο, ὅταν ἐνεφανίσθη ἕνας καθηγητής, πολὺ ἔντιμος, ἀλλὰ κι ἀποφασισμένος, νὰ πατάξῃ κάθε εἴδους διαφθορὰ μέσα στὰ τμήματά του. Τὸ τὶ ἔγινε δὲν περιγράφεται… Ὁ συμφοιτητής μου ἐξηφανίσθη κυριολεκτικῶς ἀπὸ τὶς ἐξετάσεις γιὰ χρόνια, μετὰ τὴν ἀποκάλυψι.
Τελείωσα τὶς σπουδές μου, ἐργάσθηκα γιὰ χρόνια καὶ τελικῶς, ὅλος αὐτὸς ὁ συρφετός, τὸν ὁποῖον ὁ συμφοιτητής μου συντηροῦσε καὶ κουβαλοῦσε μαζύ του, παρέμεινε στάσιμος… Οὐδέποτε κατάφεραν νὰ φθάσουν στὸ πτυχίο ὅλοι αὐτοί… Κι εὐτυχῶς, ἤ δυστυχῶς, ἦσαν ἀρκετοί.

Ἡ ὑπόθεσις αὐτὴ εἶναι παλαιά.
Κι εὐτυχῶς εἶχε καλὴν ἔκβασιν…

Ὁ συμφοιτητής μου κατάφερε νὰ ἀναπαράξῃ αὐτὸ ποὺ ἔβλεπε γύρω του. Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε ΟΛΟΙ μας γύρω μας. Αὐτὸ δῆλα δὴ ποὺ εἶναι ἡ πραγματικότης μας… Αὐτὸ ποὺ μισοῦμε ΟΛΟΙ αὐτοὶ ποὺ δὲν λειτουργοῦμε ἔτσι…

Τότε, ὅταν ὁ καθηγητής μας προσεπάθησε νὰ «καθαρίσῃ» τὸ τμῆμα ἀπὸ τὶς βρωμιὲς τῶν διαφόρων «ἐπικρατούντων», ἀντιμετώπισε πολὺ μεγάλη ἀντίδρασι, ἰδίως ἀπὸ συναδέλφους του. Μάλιστα, μέσα ἀπὸ τὶς ἔρευνες, ἀπεδείχθῃ πὼς καὶ καθηγητὲς εἶχαν ἐμπλακῇ στὶς παραπάνω ἀνομίες καὶ παρατυπίες. Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ καθηγητές, πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἀποκαλυφθῇ ὁ ῥόλος τους, προσεπάθησαν μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις νὰ «κλείσουν» τὴν ἔρευνα. Δὲν τὰ κατάφεραν. Εὐτυχῶς γιὰ ὅλους μας.

Πρὸ μερικῶν μηνῶν συνήντησα ἕνα πρόσωπο ἀπὸ τὴν τότε «οὐρὰ» αὐτοῦ τοῦ συμφοιτητοῦ.
Ἄνεργο, πλέον, καὶ μὲ πολὺ θυμό, γιὰ τὰ ὅσα εἶχαν τότε συμβῇ στὴν σχολή μας. Ἔτρεφε μῖσος κι ὀργή, ἀκόμη καὶ σήμερα,  γιὰ ἐκεῖνον τὸν καθηγητὴ ποὺ οὐσιαστικῶς τοῦ ἐστέρησε τὸ πτυχίο του.  (Γιὰ τὴν ἀκρίβεια δὲν τοῦ ἐστέρησε τὸ πτυχίο. Τοῦ ἐστέρησε ὅμως τὴν δυνατότητα νὰ τὸ κλέψῃ!!!)
Τώρα γυρνᾶ δεξιὰ κι ἀριστερά, κλαίγεται, ὑβρίζει, ἀπειλεῖ, καταριέται, παρακαλεῖ, αὐτοκαταστρέφεται… Μὰ ἐξακολουθεῖ νὰ μὴν ἔχῃ ἀντιληφθῇ τὸ αὐτονόητον… Τὸ λάθος, τὴν παγίδα, τὸ σημεῖον ἐκεῖνο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ ἀλλάξῃ τὴν ζωή, οὔτε ποὺ τὸ εἶδε, ἀλλὰ οὔτε καὶ θὰ τὸ δῇ ποτέ του. Βλέπετε, εἶναι ἀπὸ ἐκείνους τοὺς «ἀνθρώπους» ποὺ ὄχι μόνον ἀρνοῦνται νὰ ἀποδεκτοῦν τὰ λάθη τους, ἀλλὰ θεωροῦν πὼς μόνον λάθρα πρέπει νὰ διαβιοῦμε. Τζᾶμπα μάγκες σὲ τζάμπα κοινωνίες εἰς ὑγείαν τῶν κορόιδων.

Προχθὲς τὸ βράδυ, ἀνακατεύοντας τὰ χαρτιά μου, ἀνεκάλυψα κάποιες παλαιὲς φωτογραφίες, μὲ ὅλους τοὺς συμφοιτητές μου.
Θυμήθηκα τὸ περιστατικὸ καὶ προσεπάθησα νὰ ἀνασυνθέσω μὲ τὴν μνήμη μου τὰ ὅσα τότε συνέβησαν.
Συνειδητοποίησα πὼς ναί, κι ἐγώ, γιὰ ἀρκετὰ χρόνια κουβαλοῦσα ὀργή, μῖσος, θυμὸ γιὰ τὸν συμφοιτητή μου καὶ τὶς «οὐρές» του, καθὼς ἐπίσης καὶ γιὰ ὅλο τὸ κύκλωμα τῶν καθηγητῶν ποὺ τὸν ἐστήριζαν. Συνειδητοποίησα ἐπίσης τὸ πόσοι πολλοί, ἀπὸ ἄλλες σχολές, ἔλαβαν πτυχίο μὲ τὸν αὐτὸν τρόπο, εἶτε διότι κάποιος καθηγητὴς ἔκανε τὰ στραβὰ μάτια, εἶτε διότι ἁπλῶς «συνέπεσε» νὰ εἶναι τοῦ «αὐτοῦ κυκλώματος» ἤ τῶν «αὐτῶν συμφερόντων». Καὶ τότε κατάλαβα…

Ἡ σημερινὴ  κατάστασις τῆς χώρας ἐβασίσθη σὲ τέτοιες δομές.
Ὅλοι μας, μὲ τὸν Ἄλφα ἤ τὸν Βῆτα τρόπο, εἶτε γιατὶ κάναμε τὰ στραβὰ μάτια, εἶτε διότι ἐλάβαμε μέρος στὶς παρατυπίες, εἶτε ἀκόμη διότι θεωρήσαμε πὼς ἡ ἀνομία ἔχει τὴν ἰσχύ, ἐπιτρέψαμε στὸ ὑβρίδιο νὰ ὑπερισχίσῃ τοῦ πρωτογενοῦς.
Ἀποτέλεσμα φυσικὰ σήμερα εἶναι ἡ κατάστασις ποὺ ἀντιμετωπίζουμε.
Καὶ τὸ ἐρώτημα, ποὺ ἀνακύπτει;
Πῶς ἀλλάζει; Πῶς γκρεμίζουμε τὰ πήλινα πόδια τοῦ συστήματος; Πῶς καταφέρνουμε νά βγοῦμε ὑγιεῖς κι ἀσφαλεῖς ἀπό τήν σπηλιά τοῦ Κύκλωπος πού χωθήκαμε;

Ἕνας τρόπος ὑπάρχει. Ἕνας δρόμος. Μία ἐπιλογή!
Ἡ ἀλλαγή! Ἡ ἀνατροπή! Ὁ ἐπαναπροσδιορισμός μας…
Καὶ φυσικά, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ἡ ἀκύρωσις τῆς εἰκόνας ποὺ εἴχαμε ἔως τώρα γιὰ τὴν παντοδυναμία τοῦ ἄλλου.
Ἐὰν δὲν ἀποδομήσουμε μέσα μας τὸν Κύκλωπα, ἐὰν δὲν τὸν «μικρύνουμε» γιὰ νὰ τὸν δοῦμε στὶς πραγματικές του διαστάσεις, πάντα ἡ σκιά του θὰ μᾶς τρομάζῃ. Θὰ μᾶς ἀπειλῇ.
Μόνον ἡ ἀλλαγὴ τῶν «φίλτρων» εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ ἀλλάξῃ τὰ δεδομένα μας.

Καί τελικῶς;
Ποιός εἶναι αὐτός πού ὀφείλει νά ἐπιβιώσῃ καί τελικῶς νά ἀλλάξῃ τά πάντα συνθέμελα;
Ἐγὼ εἶμαι. Ὄχι ἐσύ, ὁ παλαιός μου ἑαυτός.
Ἐγὼ εἶμαι. Αὐτὸς ποὺ ὄφειλα νὰ εἶμαι καὶ δὲν ἐτόλμησα.
Ἐγὼ εἶμαι. Αὐτὸς ποὺ πρέπει πλέον νὰ ἀναγεννηθῇ μέσα ἀπὸ τὶς καμμένες του σάρκες.
Ἐγὼ εἶμαι. Ὄχι αὐτὸς ποὺ ἐπίστευσα πὼς κατήντησα, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ πρέπει νὰ πιστεύσω πὼς ὀφείλω νὰ γίνω.

Τὸ ἐγὼ λοιπόν πλέον ἀρχίζει νὰ διαφαίνεται, σὲ ὅλο καὶ περισσότερα βλέμματα, πὼς εἶναι ἡ ἀρχὴ γιὰ νὰ τεθοῦν τὰ θεμέλια τοῦ «αὔριο», σὲ νέες βάσεις. Βάσεις ὅμως τέτοιες ποὺ τὸ «ἐγὼ» ἔχει ἐνσωματωθῇ στὸ «ἐμεῖς», γιὰ νὰ τὸ γκρεμίσῃ καὶ νὰ τὸ ἐπαναδομήσῃ. Τὸ «ἐσὺ» ὅμως πεθαίνει. Τελειώνει… Σβήνει, μαζὺ μὲ γκρεμίδια τοῦ ἐχθὲς ποὺ ἐπὶ τέλους ἀρχίζουμε νὰ συνειδητοποιοῦμε τὸ πόσο καταστροφικὰ μᾶς ἐκράτησαν στὴν στασιμότητα.

Φιλονόη

Σημείωσις

Χρόνια ἀργότερα μοῦ ἐτηλεφώνησαν γιὰ νὰ παραστῶ στὴν κηδεία αὐτοῦ τοῦ παλαιοῦ συμφοιτητοῦ.
Δὲν πῆγα. Δὲν ἤθελα νὰ ἔχω σχέσεις οὔτε μὲ τὸν ἴδιο οὔτε μὲ τὴν «οὐρά» του.
Δὲν ἐλυπήθην. Δὲν ἐχάρην.
Ἀντιμετώπισα μάλλον ἀδιάφορα τὸ γεγονός, ἄν κι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ἀρκετὰ νέος.

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply