Ποιά Ἀνάστασις;

Ὅλης τῆς Ἀνθρωπότητος;
Τοῦ Γένους μας;
Ἤ τοῦ ἑνός Ἀνθρώπου;

Χρόνια τώρα, ἀπὸ παιδί, ἀκούω διαρκῶς, τέτοιες ἡμέρες, μίαν εὐχή: «Καλὴν Ἀνάστασιν».
Ὡραῖα εὐχή… Ἐὰν συνυπολογίσουμε καὶ τὴν ὅποια ἱστορία, ἀληθὴ ἤ ψευδή, κρύβει πίσω της, ἀκόμη πιὸ ὡραία.
Μά μᾶς ἀρκεῖ μία εὐχή; Ποῦ εἶναι ἡ δρᾶσις; Ποῦ εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς δράσεως;
Γιατί νά περιορίζεται ὅλο μας τό ἐνδιαφέρον σέ μίαν εὐχή πού ἀκούγεται μιμητικά κι ὄχι ἀπό τά βάθη τῆς ὑπάρξεώς μας;
Καί γιατί ἡ Ἀνάστασις νά εἶναι κάτι ἔξω ἀπό ἐμᾶς, πού δέν μᾶς ἀφορᾶ κι ὄχι κάτι πού ἀφορᾶ μόνον σέ ἐμᾶς;

Ἡ πραγματικότης, ποὺ δὲν θέλουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε καὶ τελικῶς νὰ διαχειριστοῦμε, εἶναι στὴν ἐπανάληψιν τῆς φράσεως αὐτῆς κατ’ ἔτος, ποὺ ὅμως οὐδέποτε συνειδητοποιήσαμε! Ξέρουμε τί λέμε; Ξέρουμε τί ἀκοῦμε; Ξέρουμε τί εὐχόμεθα;
Γιατί εὐχόμεθα «καλήν Ἀνάστασιν»; Εἶναι μόνον ἀνάμνησις ἑνός τελετουργικοῦ ἤ κρύβει κάτι πολύ μεγαλύτερο πίσω της;
Κι ἐάν δέν εἶναι μόνον ἀνάμνησις ἑνός τελετουργικοῦ, τότε τί εἶναι αὐτό πού πρέπει νά μάθουμε; Τί πρέπει νά ἀλλάξουμε; Τί πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε, πού τόσα χρόνια τό ἀφήναμε ἔξω ἀπό τίς ζωές μας;

Μία τέτοια φράσις, ποὺ ἐδῶ καὶ ἑκατοντάδες χρόνια ἀκούγεται, ἀπὸ ἕναν λαὸ ποὺ παραμένει ὑπὸ κατοχήν, θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς προβληματίσῃ κάποτε σοβαρά. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ἡ πραγματικὴ Ἀνάστασις εἶναι πάντα ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ὑπόθεσις κι ὄχι ἀποτέλεσμα τῶν πράξεων κάποιου ἄλλου, ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὸς ὁ ἄλλος θεωρεῖται θεός. Καὶ ἡ πραγματικὴ Ἀνάστασις ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸν τρόπο ποὺ βλέπουμε τὸν κόσμο μας. Ἐμεῖς, ὄχι οἱ ἄλλοι.
Τί νά τό κάνῳ ἐάν κάποιος θυσιάστηκε γιά ἐμέναν, πρό κειμένου νά σωθῷ, ἐάν ἐγώ εἶμαι στήν …κοσμάρα μου;
Τί νά τήν κάνῳ τήν θλίψιν καί τήν συμπόνια γιά τήν σταύρωσι κάποιου ἄλλου, ὅταν ἐγώ παραμένῳ ἔξω ἀπό τόν ὅποιο πόνο του καί εἶμαι ζωντανός;
Τί μοῦ προσφέρει ἡ θυσία, σὰν ἔννοια, τήν στιγμή πού τελειώνοντας μέ τά ἐθιμοτυπικά ἐγώ θά ἐπιστρέψω στήν δική μου, ἄσχετη μὲ αὐτά, πραγματικότητα;
Ἡ Ἀνάστασις, ἰδίως ἐν τῷ μέσῳ τῆς Ἀνοίξεως, ὡς εὐχή, δηλώνει τὸν πόθο τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐπιτύχῃ τὴν προσωπική του Ἀνάστασιν-Ἀναγέννησιν. Τὴν δική του, τοῦ γένους του ἤ ἀκόμη κι ὅλης τῆς Ἀνθρωπότητος. Ἀλλὰ κάθε εὐχὴ ποὺ δὲν ἐμπεριέχει καὶ τὴν δρᾶσιν, εἶναι λόγια τοῦ ἀέρος…

Τὰ τελευταία χρόνια ἰδίως, ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα, ἀρχίζουμε σιγὰ σιγὰ νὰ συνειδητοποιοῦμε τὸ τὶ σημαίνει πραγματικὴ κατοχή.
Τὸ τὶ σημαίνει νὰ διαβιοῦμε ὑπὸ καθεστὼς δουλείας καὶ νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὶς τύχες μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς τύχες τῶν παιδιῶν μας, ἀνθέλληνες, ὑπάνθρωποι, πράκτορες.
Κι ὅσο βαθύτερα τὸ συνειδητοποιοῦμε, τόσο περισσότερο ἀγανακτοῦμε καὶ τόσο λιγότερο …ἐπαναστατοῦμε.
Βλέπετε… Τὰ καθεστῶτα πρῶτα φρόντισαν νὰ δόσουν ὅλες τὶς ἀπαραίτητες ἀσυλίες, καθὼς καὶ προστασίες, στοὺς ἑαυτούς τους καὶ στοὺς παρατρεχαμένους τους, καὶ μετὰ ξεκίνησαν νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν γενοκτονία μας. Μὰ τὸ σημαντικότερον ἐπίτευγμα τους εἶναι πὼς μᾶς ἐκπαίδευσαν στὸ νὰ ἑστιάζουμε μόνον στὸ ἄτομό μας καὶ νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸ σύνολον.

Θά τά καταφέρουν τελικῶς νά ὁλοκληρώσουν τά σχέδιά τους, ἤ ὄχι;
Σαφῶς καὶ δὲν θὰ τὰ καταφέρουν.

Ναί, θὰ ἐπιτύχουν σοβαρὰ πλήγματα στὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ ἐδῶ εἶναι καὶ τὸ σημεῖον κλειδί.
Ἡ ἀνθρωπότης ἀντιδρᾶ καὶ θὰ ἀντιδρᾶ συνολικῶς ὅσο τὸ μέγεθος τῆς δουλεία της μεγαλώνει. Σπασμωδικῶς κι ἐνστικτωδῶς γιὰ τὴν ὥρα, ἀλλὰ σιγὰ σιγά, ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, ὅλο καὶ πιὸ συγκροτημένα. Κι αὐτὸ δὲν μπορεῖ πλέον νὰ ἀνακοπῇ, διότι εἶναι μία ἀνάγκη ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ὅλο καὶ μεγαλυτέρα ἀπουσία ἐλευθερίας. Καὶ εἶναι παγκόσμιον…
Ὅμως ἡ ἀντίδρασις δὲν γίνεται ἀπὸ ἄτομα ἀδιάφορα ἀλλὰ ἀπὸ ἄτομα ποὺ ἐνδιαφέρονται καὶ νοιάζονται. Ὄχι μόνον γιὰ τὸ ἄτομό τους, συνήθως, ἀλλὰ γιὰ τὸ σύνολον. Κι αὐτὸ δηλώνει πὼς σιγὰ σιγά, κάθε ἕνας ἀπὸ αὐτὲς τὶς μονάδες, ἀνακαλύπτει τὸ μεγαλεῖον τῆς θυσίας.
Ἄτομα ποὺ κάτι μέσα τους ἀνεστήθη. Κάτι ξύπνησε… Κάτι ποὺ ἀρχίζει νὰ τὰ δένῃ μὲ τοὺς γύρω τους, μὲ ἄῤῥηκτα δεσμά.
Κάτι ποὺ παρὰ τοὺς ἐκφοβισμούς, ἀν τὶ νὰ σβήνῃ μεγαλώνει…
Ἄνθρωποι ποὺ ἀνεστήθησαν, γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους, μὲ τὸ ὅποιο κόστος καὶ δίχως νὰ πιστεύουν στὸν ἴδιο θεό.
Ἄνθρωποι κάθε χρώματος, ἐθνικότητος, φυλῆς…
Καὶ θὰ τὰ καταφέρουν…

Γιατί θά τά καταφέρουν;
Διότι ἡ συλλογικότης, ὡς στάσις ζωῆς, εἶναι αὐτὴ ποὺ ὁδήγησε τὶς κοινωνίες, στὸ παρελθόν, νὰ μεγαλουργήσουν καὶ νὰ δημιουργήσουν πολιτισμούς. Ἡ ἀγέλη, ποὺ βλέπουμε στὸ ζωϊκὸ βασίλειον, εἶναι τὸ μοναδικὸν μέσον ἐπιβιώσεως τῶν εἰδῶν. Τὸ μοναχικὸ ζῶον γρήγορα τὸ κατατροπώνουν οἱ ἐχθροί του. Ἡ ἀγέλη ὅμως δίνει τὴν δυνατότητα νὰ αὐξηθοῦν οἱ πιθανότητες ἐπιβιώσεως ὅλης τῆς ὁμάδος. Καὶ κάθε μέλος αὐτῆς τῆς ἀγέλης, ἐὰν δὲν εἶναι ἕτοιμο, κάθε στιγμή, νὰ θυσιασθῆ γιὰ τὴν ἐπιβίωσιν τῆς ἀγέλης, ἀποκόπτεται καὶ χάνεται.
Καὶ ναί… αὐτὸ ἀκριβῶς ὀφείλουμε νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς σὰν ἀνθρωπότης.
Νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἀγελαία συμπεριφορά, ἀλλὰ μὲ τὰ ἀνθρώπινα χαρακτηριστικά της. Δῆλα δὴ νὰ ξαναδομήσουμε ὅλα αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ ἀλλοιώσαμε καὶ ἀπαρνηθήκαμε, πρὸ κειμένου νὰ ἀποκτήσουμε προσβάσεις στὶς πιὸ …πολιτισμένες κοινωνίες τῶν πόλεων.

Γιὰ νὰ μπῇ ὅμως κάποιος στὴν ἀγέλη ἀπαιτεῖται νὰ συνειδητοποιήσῃ πὼς εἶναι ἡ ἐπιβίωσις τῆς ἀγέλης εἶναι ἀνωτέρα ἀπὸ τὴν ἐπιβίωσιν τοῦ ἀτόμου καὶ πὼς ἀνᾷ πάσᾳ στιγμῇ ὀφείλει νὰ θυσιασθῇ γιὰ τὴν προστασία της. Δῆλα δὴ νὰ μπορῇ νὰ αἰσθανθῇ πὼς ἡ θυσία εἶναι ἀνάγκη καὶ τρόπος ζωῆς.
Καί δέν εἶναι πραγματική Ἀνάστασις αὐτό;
Τί περισσότερο ὀφείλουμε νά συνειδητοποιήσουμε, ἐάν θέλουμε νά ἐπιτύχουμε μίαν πραγματική Ἀνάστασιν γιά ὅλην τήν ἀνθρωπότητα; Πόσο πιό μεγάλο εἶναι τό νά θεωροῦμε δική μας, προσωπική μας ὑπόθεσιν τήν διάσωσιν τοῦ Άνθρώπου, ἀπό τό νά τό ἐναποθέτουμε σέ κάτι ἤ σέ κάποιον ἔξω ἀπό ἐμᾶς;

Ὁ δρόμος εἶναι μακρύς.
Γιὰ νὰ  τὰ καταφέρουμε ἀπαιτεῖται νὰ …Ἀναστηθοῦν πολλοί, πάρα πολλοί.
Ἀπαιτεῖται νὰ ἔχουμε συνειδητοποιήσῃ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο πὼς τὸ «νὰ ζήσῳ ἐγὼ κι ἄς ψοφήσουν οἱ ἄλλοι» μᾶς τελείωσε. Νὰ θεωρήσουμε πὼς τὸ σύνολον εἶναι σημαντικότερον τοῦ ἀτόμου καὶ νὰ τὸ κάνουμε τρόπο ζωῆς…

Αὐτὰ ὅμως ἀφοροῦν στὶς συνολικὲς δράσεις. Θὰ τὰ διαπιστώσουμε ἀργότερα, ὅταν τὸ …τοπίον θὰ καθαρθῆ περισσότερο.
Γιὰ τὴν ὥρα ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ κυττάξουμε μέσα μας. Νὰ ἀνακαλύψουμε τὸν Ἄνθρωπο ποὺ χάσαμε, ἐὰν ἀκόμη εἶναι ἐκεῖ. Νὰ τὸν δυναμώσουμε καὶ νὰ τὸν ἀναδείξουμε. Νὰ τὸν Ἀναστήσουμε. Νὰ κάνουμε πράξιν τὴν εὐχή, ποὺ ἀπὸ παιδιὰ παπαγαλίζουμε.
Νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ Ἕν καὶ τὴν ἀναγκαιότητά του.
Νὰ αἰσθανθοῦμε τμῆμα τοῦ συνόλου.
Νὰ ξεκαθαρίσουμε τὸ ποιὸς εἶναι ὁ ῥόλος μας καὶ ὁ δρόμος μας.
Νὰ πιστέψουμε στὴν Ἀνθρωπότητα καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε, μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, γιὰ τὴν πραγματική της Ἀνάστασιν.

Τὸ πῶς ἐννοεῖ φυσικὰ ὁ κάθε ἔνας ἀπὸ ἐμᾶς τὴν Ἀνάστασιν, εἶναι προσωπική του ὑπόθεσις.
Γιὰ τὴν ὥρα ἀρκεῖ νὰ τὴν συνειδητοποιήσουμε καὶ νὰ μὴν τὴν ἀντιλαμβανόμεθα ὡς κάτι ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς ἤ κάτι ποὺ δὲν μᾶς ἀφορᾶ.
Ἡ θυσία, ἡ ὅποια θυσία, ἐὰν δὲν εἶναι γιὰ τὸ κοινὸ καλό, δὲν ἔχει νόημα.
Ἐὰν λοιπὸν κι ἐμεῖς δὲν συνειδητοποιήσουμε τὸ ποιὸν ῥόλο καλούμεθα νὰ παίξουμε, δὲν ἔχει νόημα νὰ παραμένουμε στὸν πλανήτη. Σπαταλοῦμε τὴν ἐνέργεια αὐτῶν ποὺ μποροῦν πράγματι νὰ κάνουν κάτι μεγάλο γιὰ τὸ σύνολον, δίχως νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ ἄτομον καὶ γιὰ τὴν πάρτη τους.
Καλὴν Ἀνάστασιν σὲ ΟΛΟΥΣ μας λοιπόν!!!
Πραγματικὴν Ἀνάστασιν εὔχομαι σὲ κάθε Ἄνθρωπο, σὲ κάθε ἄκρη τῆς Γῆς μας, μὲ ὁποιανδήποτε θρησκεία, χρῶμα, γλῶσσα, πίστη, ἀντίληψιν… Ἀπὸ καρδιᾶς!!!

Φιλονόη

Υ.Γ.1. Τί νόημα ἔχει νά σωθῷ ἐγώ ἐάν δέν ὑπάρχῃ ἡ Πατρίς;

Υ.Γ.2. Ἐπ-Ἀνάστασις; Ἴσως… Ἀλλὰ ἡ σημερινὴ Ἐπ-Ἀνάστασις, ὅπως καὶ κάθε ἄλλη φυσικά, πρῶτα ἀπαιτεῖ τὴν Ἀνάστασιν. Ἡ πρώτη Ἐπ-Ἀνάστασις ποὺ κάνουμε εἶναι κατὰ τοῦ ἰδίου τοῦ ἐαυτοῦ μας. Ἐὰν τὰ πάθη μας δὲν μποροῦμε νὰ τὰ διαχειρισθοῦμε, τότε θὰ μᾶς διαχειρησθοῦν αὐτά, καταλλήλως.

Υ.Γ.3. Σημασία ΔΕΝ ἔχει νὰ ἔχῳ ἐγὼ τὸ δίκαιον ἀλλὰ ὅ,τι κάνῳ νὰ ἀποσκοπῇ στὸ κοινὸ καλό!!!

Σημείωσις

Ἴσως νὰ διαφωνεῖται μὲ τὴν σημερινή μου τοποθέτησιν. Ἴσως νὰ βλέπετε τὰ πάντα μέσα ἀπὸ ἕνα θρησκευτικὸ πρίσμα, ποὺ σᾶς ἀπαγορεύει νὰ θεωρήσετε κι ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ἀνθρωπότητα τμῆμα τοῦ ἰδίου σώματος, στὸ ὁποῖον ΟΛΟΙ μας ἀνήκουμε.
Ἴσως νὰ ἀντιληφθεῖτε τὰ γραφόμενά μου ὡς μίαν ἀκόμη Ὕβριν πρὸς τὰ πιστεύω σας.
Εἰλικρινῶς ὅμως δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ πρόθεσίς μου.
Ἡ ἀνάγκη μου, καθὼς φυσικὰ καὶ ἡ ἀγωνία μου, παραμένει μόνον στὸ πῶς θὰ μπορέσουμε ὡς Ἀνθρωπότης γενικότερα, ἀλλὰ κι ὡς Ἕλληνες εἰδικότερα, νὰ διαφύγουμε τῆς δουλείας. Μίας δουλείας ποὺ μᾶς καταδυναστεύει τόσους αἰῶνες καὶ ποὺ ἐπὶ τέλους φθάνει στὸ τέλος της. Μὰ γιὰ νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο θὰ πρέπη πολλοί, πάρα πολλοί, σχεδὸν ὅλοι μας, νὰ διαχωρίσουμε μέσα μας τὸ τὶ σημαίνει, στὴν πραγματικότητα, αὐτὴ ἡ φράσις.
Εἶναι μία πολὺ καλὴ εὐκαιρία, λόγῳ τῶν ἡμερῶν, νὰ ἀναλογισθοῦμε τὸ δικό μας μερίδιον εὐθύνης καὶ νὰ πάψουμε νὰ μιμούμεθα.
Ἐπὶ τέλους… Ἐὰν θέλουμε νὰ λεγόμεθα Ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὰ μαϊμουδίσματα ἔξω ἀπὸ τὶς ζωές μας.
Κι ἄς ἀφήσουμε ἔξω ἀπὸ τὸν σημερινὸ διάλογο τὴν νεκρ-Ἀνάστασιν. Αὐτό, γιὰ τὴν ὥρα, εἶναι ἄλλο ζήτημα.
Σήμερα ἀσχολούμεθα μόνον μὲ τὸ τὶ μποροῦμε ΕΜΕΙΣ νὰ κατανοήσουμε ἀπὸ μίαν Ἀνάστασιν, τὸ τὶ μποροῦμε ΕΜΕΙΣ νὰ καταθέσουμε σὲ αὐτὴν καὶ τὸ κατὰ πόσον ΕΜΕΙΣ εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ θυσιασθοῦμε γιὰ τὰ πιστεύω μας.

φωτογραφία

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply