Δέν εἶναι καιρός πιά νά ὑπερασπισθοῦμε, μὲ ὁποιοδήποτε κόστος, τοῦ δικαιώματος τῆς ζωῆς μας;

Καί πῶς μπορεῖ νά συμβῇ αὐτό;
Μήπως νά ξεκινούσαμε ἀπό τούς κάθε λογῆς ἐπιπέδου καί εἴδους …ἐμβολιασμούς μας;

Τὸ μπόλι.

Γιὰ ἀρχὴ ἂς συνειδητοποιήσουμε τὰ ἁπλᾶ, πού, λίγο ἔως πολύ, μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε ὅλοι μας. Τὰ ὑπόλοιπα, τὰ δεύτερα ἀλλὰ ἴσως καὶ σημαντικότερα, ἂς τὰ ἀφήσουμε γιὰ μετά, ὅταν θὰ ἔχουμε ἤδη κάνη τὰ πρῶτα βήματά μας.

Ἂς σταθοῦμε ὅμως στὴν ἔννοια τῆς ἀσθενείας, ποὺ δηλώνει τὴν διαβίωσιν δίχως σθένος (σθένος = δύναμις).
Οἱ περισσότερες ἐκ τῶν ἀσθενειῶν, ποὺ σήμερα μαστίζουν τὴν ἀνθρωπότητα, προέρχονται κυρίως (βάσει κοινῶν διαπιστώσεων τῶν εἰδικῶν) ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνσίν μας ἀπὸ τὸν φυσικὸ τρόπο διαβιεῖν. Λίγο τὸ ἀστικὸ περιβάλλον, λίγο ἡ τροφή μας (ποὺ ἐπὶ πλέον δὲν παράγουμε μόνοι μας), λίγο οἱ ἀντινοβολίες (κυρίως ἠλεκτρομαγνητικές, πάλι ἀπότοκον ἀνθρωπίνου δραστηριότητος) μᾶς ἐξασθενοῦν τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα καὶ μᾶς ἐκθέτουν, ὅλο καὶ περισσότερο, σὲ ὑψηλοὺς ὑγειονομικοὺς κινδύνους, πού, σὲ ἀρκετὲς τῶν περιπτώσεων, ἀποδεικνύονται μοιραῖοι.

Ἡ μόλυνσις, ὅμως ἀπὸ μόνη της, ὅσο ἐξαπλωμένη κι ἐὰν εἶναι, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς σκοτώσῃ, ἐὰν κι ἐμεῖς δὲν …συνεργούσαμε καταλλήλως.
Στὶς συνθῆκες τῆς μολύνσεως ἔρχεται ὑποστηρικτικὰ νὰ προστεθῇ ὁ καθιστικὸς τρόπος ζωῆς, συνεπικουρούμενος ἀπὸ τὸ γρήγορο (κι εὔκολο) φαγητό, μαζὺ μὲ τὶς σύγχρονες καὶ  πολυδιαφημιζόμενες γευστικὲς προτάσεις, ποὺ φυσικὰ δὲν ὁδηγοῦν σὲ ἐναλλακτικὲς  ὀπτικὲς βελτιώσεως τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ σὲ ἐπὶ πλέον ἐπιβαρύνσεις τῆς ὑγείας μας.
Δὲν ἦσαν ἠλίθιοι οἱ παπποῦδες μας, ποὺ παρέμεναν στὰ αὐστηρὰ διατροφικὰ ὅρια τῆς μεσογειακῆς κουζίνας.

Γιὰ νὰ καταδείξω τὴν σοβαρότητα τῶν σημερινῶν συνθηκῶν, ποὺ ὁδηγοῦν, σύμπασα τὴν ἀνθρωπότητα σὲ (ὑποσυνείδητο ἴσως, ἀλλὰ βεβαιωμένον) ἀφανισμό, πολλῶ δὲ μᾶλλον ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, θὰ σταθῶ μόνον σὲ μίαν ἀσθένεια ποὺ μᾶς ἀπειλεί. Τὸν καρκίνο.
Διάβαζα τὶς πρὸ ἄλλες πὼς τὸ 40-45% τῆς ἀνθρωπότητος ἐὰν δὲν πάσχῃ ἤδη, θὰ πάθη σίγουρα, ἔως τὸ 2030, κάποιον καρκίνο.

Αὐτὴ ἡ πληροφορία, ἀπὸ μόνη της, ἴσως νὰ φαντάζῃ τρομακτική, ἀλλὰ ἴσως καὶ νὰ εἶναι μία μοναδική μας εὐκαιρία γιὰ νὰ ἐπανεξετάσουμε τὰ πάντα μὲ ἄλλες ὁπτικές. Διότι ὁ καρκίνος, ἀπὸ μόνος του, δὲν εἶναι καλὸς ἢ κακός, μά, σύμφωνα μὲ τὶς διαπιστώσεις κάποιων σοβαρὰ ἐνασχολουμένων εἰδικῶν ἐρευνητῶν καὶ θεραπευτῶν, εἶναι μία τελευταία κραυγὴ τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, πρὸ κειμένου νὰ ἀλλάξουν οἱ  συνθῆκες ποὺ τὸ περιβάλλλουν. Οἱ συνθῆκες αὐτές, ποὺ ὁδήγησαν τὸ σῶμα στὸ νὰ ἀσθενήσῃ, ἦσαν τέτοιες ποὺ ἐὰν ὁ ἀσθενὴς τὶς εἶχε ἀντιληφθῆ ἐγκαίρως, θὰ μποροῦσε, θεωρητικῶς (κι ἐφ΄ ὅσον θὰ ἤθελε), νὰ τὶς ἀλλάξῃ καὶ νὰ ἀποφύγῃ τὴν ἀσθένεια. Ἀν τὶ αὐτοῦ ὅμως ἀσθενεῖ ἢ θὰ ἀσθενήση, συντόμως, κατὰ τὶς ἐπίσημες διακοινώσεις.

Συνεπῶς, πάντα βάσει αὐτῶν τῶν ἰσχυρισμῶν, γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ἐπιβιώσῃ ὁ ἄνθρωπος τοῦ κάθε καρκίνου ποὺ θὰ τὸν ἐπισκεφθῆ, ἀρκεῖ πρωτίστως νὰ ἀλλάξῃ τὶς συνθῆκες (συνήθειες, τρόπο ζωῆς, διατροφή) ποὺ τὸν ὁδήγησαν στὴν ἀσθένεια. Κατ’ αὐτούς, πάντα, ποὺ ἰσχυρίζονται τὰ προαναφερθέντα, ὁ καρκίνος εἶναι ἡ τελευταία γραμμὴ ἀμύνης τοῦ ὀργανισμοῦ μας, ποὺ ἐὰν δὲν γίνῃ ἀντιληπτὴ τὸ σῶμα θὰ χαθῆ, μέσα σὲ πολλὲς …ἐλπιδοφόρες, χημειοθεραπευτικοῦ τύπου, δολιοφθορές.
(Καί, ἐὰν κρίνω ἀπὸ αὐτὰ ποὺ βλέπουν τὰ ματάκια μου, σὲ ἐλαχίστους ποὺ γνωρίζω καὶ οἱ ὁποῖοι ἀπεφάσισαν νὰ ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς καρκίνους τους, διαφαίνεται μία μεγάλη ἀλήθεια στὰ παραπάνω.)

Τὰ σκουπίδια, ἡ ῥύπανσις, οἱ ἀλόγιστες ἐξορύξεις τελικῶς εἶναι μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως, θεωρητικῶς, θὰ μᾶς ἀφανίσουν, ἀκόμη κι ἐὰν καταφέρουμε νὰ ἐπιβιώσουμε τῶν καρκίνων καὶ τῶν ὁποιονδήποτε ἄλλων ἀσθενειῶν.
Αὐτὸ ὅμως, τὸ ζήτημα τῶν καρκίνων, ποὺ συμβαδίζει μὲ τὰ αὐτοάνοσα, τὶς ἐπιδημίες καὶ τίς, κατὰ καιρούς, ἐξάρσεις διαφόρων, ὄχι καὶ τόσο γνωστῶν ἀσθενειῶν, εἶναι μόνον ἕνα παράδειγμα, καθαρὰ ἀνθρώπινον, ποὺ βάσει τῶν παραπάνω, μόνοι μας τὸ …«ἐκτρέφουμε» τόσο, ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ μᾶς …σκοτώσῃ!!!

Ἀλλὰ δὲν εἴμαστε οἱ μόνοι…
Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ σὲ κάθε ἄλλο ἔμβιον ὄν τοῦ πλανήτου μας.

Κι ἐπεὶ δὴ ἴσως κάποιοι νὰ θεωροῦν πὼς γράφω ὑπερβολές, ἂς δοῦν καὶ ἕνα φυσικὸ φαινόμενον, ἀπὸ τὸν θαυμαστὸ κόσμο τῶν μυρμηγκιῶν, ποὺ ἁπλῶς μᾶς θυμίζει πὼς ἐλάχιστα διαφέρουμε κι ἐμεῖς ἀπὸ αὐτά:

Το παράσιτο που ελέγχει το μυαλό και κάνει το μυρμήγκι… ζόμπι

Ένας από τους πιο μακάβριους τρόπους της φύσεως να δημιουργεί άβουλα υποχείρια!

Από την απελευθέρωση χημικών που κάνουν αποικίες ολόκληρες μυρμηγκιών να παραδίδονται αμαχητί μέχρι και χειρισμούς που τα κάνουν να… αυτοκτονούν, τα παράσιτα έχουν αναπτύξει μια τεράστια γκάμα τρόμου και φρίκης για να πλήττουν τους ξενιστές τους….

…Την ώρα που το κάνει αυτό, τρέφεται με τα όργανα του σώματος του μυρμηγκιού, αφήνοντας άθικτα αυτά που χρειάζεται περισσότερο για τους σκοπούς του. Όταν το ελέγξει πλήρως, το αναγκάζει να σκαρφαλώσει σε υψηλά σημεία και να γραπωθεί γερά από κάπου, πριν ξεπροβάλει τελικά από μέσα του και ρίξει κάτω στο έδαφος τους σπόρους του, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να μολύνει το επόμενο μυρμήγκι.

Μοιάζει με θεότρελλο σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είναι όμως μια αντριχιαστική αλήθεια…

Γιὰ νὰ μπορῇ ὅμως νὰ συμβῇ τὸ παραπάνω, εἶναι αὐτονόητον πὼς σταδιακῶς τὸ μυρμήγκι ἔχασε ἕναν πρὸς ἕναν τοὺς μηχανισμοὺς ἀμύνης του σὲ τέτοιον βαθμό, ποὺ κατέληξε καὶ νὰ δέχεται τὸ παράσιτο δίχως νὰ τὸ σκοτώνῃ αὐτομάτως, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιτρέπῃ στὸ παράσιτο νὰ ἀναπτυχθῇ μέσα του καὶ νὰ δολοφονήσῃ τὸν ξενιστή του.

Ὥρα μας νά Ἑνωθοῦμε μέ τούς γύρω μας;

Συνεπῶς, ἐὰν ἀληθεύουν αὐτοὶ οἱ ἰσχυρισμοὶ τῶν προαναφερομένων ἐπιστημόνων, μόνοι μας ἐπιτρέπουμε στὶς ἀσθένειες αὐτοῦ τοῦ εἴδους νὰ εἰσβάλουν στὸ σῶμα μας, νὰ ἐκκολαφθοῦν μέσα μας καὶ νὰ μᾶς σκοτώσουν. Καί, καταληκτικῶς, μόνοι μας, ἐὰν τὸ ἐπιλέξουμε, θὰ παύσουμε νὰ εἴμαστε …ξενιστὲς αὐτοκτονικοί!!!

Εἶναι μία πραγματικότης ἡ μετατροπή μας σὲ …ξενιστές, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν συμφωνοῦμε ἢ ὄχι, μὲ τὶς παραπάνω θέσεις περὶ τῶν καρκίνων. Καὶ εἴμαστε αὐτοκτονικοὶ ξενιστές, ἐφ΄ ὅσον, πέραν τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν μας, πάσχουμε σὲ μεγάλον βαθμὸ καὶ νοητικῶς καὶ ἀντιληπτικῶς.
Μήπως ὅμως θά πρέπη σιγά-σιγά νά τήν δοῦμε κατάματα αὐτήν τήν ἀλήθεια καί νά τήν παύσουμε;
Ἤ μήπως θά ἀκολουθήσουμε ὅλοι μας τήν …πεπατημένη;

Φιλονόη

Σημείωσεις

Ἐννοεῖται πὼς εἴμαστε «ξενιστές», ἐκτὸς τῶν ὁποιωνδήποτε ἀσθενειῶν, πολλῶν καὶ διαφορετικῶν «ἰδεῶν», «ἀπόψεων» καὶ πεποιθήσεων.
Μήπως ὅμως κι αὐτές οἱ παράμετροι συμβάλλουν στόν γενικότερό μας ἀφανισμό;

Ἐὰν παρατηρήσουμε φυσικὰ προσεκτικὰ γύρω μας, θὰ διαπιστώσουμε πὼς δὲν πάσχουμε μόνον ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Σὲ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα περιβαλλοντικά μας πεδία, θὰ διακρίνουμε πὼς κι ἐκεῖ τὰ πάντα εἶναι ἀκόμη πιὸ ἐπικίνδυνα κι ἀπειλητικά, γιὰ τὰ διάφορα εἴδη, ἐφ΄ ὅσον τὸ ὑπερβολικὰ μολυσμένο περιβάλλον (κυρίως ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο) δὲν ἐπιδρᾶ μόνον ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ συμπαρασύρη κάθε τὶ στὸν ἀφανισμό του. Μᾶς δηλώνει πλέον ἀνοικτὰ ὁ πλανήτης μας πὼς λίγες εἶναι ἀκόμη οἱ ἡμέρες παραμονῆς ἐπάνω του, τῶν περισσοτέρων ἐκ τῶν ἐμβίων ὄντων.

Παρατηρώντας λίγο πιὸ λεπτομερῶς τὰ τοῦ χώρου μας, θὰ διακρίνουμε πὼς ὄχι μόνον ἐμεῖς, ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ πανὶς τοῦ πλανήτου μας πάσχει, σὲ μεγάλον ἢ μικρὸ βαθμό, ἐξ ἴσου, ἀπὸ διαφόρων τύπων ἀσθένειες, ποὺ συχνὰ ἀποδεικνύονται θανατηφόρες.  Τὰ ζῶα καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ διαρκῶς ἀπομειώνονται, ὄχι μόνον λόγῳ τῆς ἀνθρωπίνου παρεμβάσεως πλέον. «Συμβαδίζουν», κατὰ κάποιον τρόπο δῆλα δή, μὲ τὴν ἀνθρώπινο πορεία ἀποπληθυσμοῦ. Ἡ διαρκὴς ἀπομείωσις τῶν πληθυσμῶν τῆς πανίδος, ἐξελίσσεται ταὐτοχρόνως μὲ τὸν ἀφανισμὸ καὶ τὶς (τυχαῖες;;;) μεταλλάξεις τῆς χλωρίδος, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ ἕνα (συνωμοσιολογικό;;;) σενάριο φρίκης γιὰ τὴν ἰδίαν τὴν ζωή, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὴν γνωρίζαμε, στὸν πλανήτη μας.

Συνυπολογίζοντας φυσικὰ στὰ πρὸ ἀναφερθένατα καὶ τοὺς παράγοντες τῶν (οὐδόλως …τυχαίων) ἐπερχομένων …«ἐκμοντερνισμένων» ἐπιδημιῶν, τῶν πολεμικῶν συῤῥάξεων (ποὺ ὁσονούπω ἐξαπλώνονται), τῶν πυρηνικῶν καταστροφῶν (ποὺ κι αὐτὲς σιγὰ σιγὰ πλησιάζουν) μά, κυρίως, τῶν φυσικῶν βιαίων ἀλλοιώσεων, καταστροφῶν καὶ ἀνατροπῶν, (σεισμοί, κατολισθήσεις, πλημμύρες) ποὺ ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἀναμένονται, ἐλαχιστοποιῶνται ἀπίστευτα οἱ πιθανότητες ἐπιβιώσεως καὶ τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπολοίπων εἰδῶν.

Τί πρέπει νά κάνουμε λοιπόν;

Ἐν ὀλίγοις…
Τὸ σκηνικὸ ποὺ ἐντὸς του διαβιοῦμε εἶναι ζοφερότατον…
Θὰ μπορούσαμε μάλιστα, κάπως ἀκραία, νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς …ἐνστικτωδῶς ἀκολουθοῦμε ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα, μίαν προδιαγεγραμμένη πορεία πρὸς τὸν ἀφανισμό μας (δραστικὴ ἀπομείωσις πληθυσμῶν), ἐκ παραλλήλου μὲ τὸ νέκρωμα τοῦ πλανήτου μας. Ἀπὸ τὸν ζωτικὸ χῶρο, ποὺ διαρκῶς μειώνεται, ἔως τὴν ἐπιβιωσιμότητα τῶν εἰδῶν, διανύουμε παράλληλες πορείες τέτοιες, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως, μᾶς ἀρέσει δὲν μᾶς ἀρέσει, συμβαίνει.
Τελειώνουμε μὲ τὸν τρόπο ποὺ γνωρίζαμε τὴν ζωὴ στὸν πλανήτη μας. Ἡ ἐπομένη ἡμέρα, ἄγνωστος γιὰ ὅλους μας, πλησιάζει καὶ δὲν μᾶς προδιαθέτει γιὰ τὰ καλλίτερα.
Συνεπῶς;

Συνεπῶς ἢ ἀκολουθοῦμε τὴν γενικωτέρα πορεία ἀποσυνθέσεως ἢ …ἀντιστεκόμεθα.
Ἀλλά, ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, ἡ ἀντίστασις δὲν εἶναι κατὰ τὰ συνήθη καὶ ἐγνωσμένα, ἀλλὰ κάτι τελείως διαφορετικό, ποὺ ἐὰν δὲν τὸν ἐπιλέξουμε, δὲν θὰ τὰ καταφέρουμε. Κι ὅλο αὐτὸ ποὺ συμβαίνει μέσα μας καὶ γύρω μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ μηνύματα ποὺ μᾶς στέλνει, μᾶς ἀπογυμνώνει διαρκῶς ἀπὸ δυνάμεις, ἐπιχειρήματα καὶ ἐναλλακτικές, ὁδηγώντας μας βεβαιωμένα σὲ μία καὶ μόνον ἐπιλογή: τὴν Φυσική.

Κατ’ ἐπέκτασιν, σιγὰ σιγά, ἐὰν δὲν ἐπιλέξουμε τὴν φυσικὴ ὁδό, πρὸ κειμένου νὰ ἀνακτήσουμε τὴν χαμένη μας προσαρμοστικότητα, ἂς μᾶς ξεχάσουμε. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς οὐδέποτε τὸ παρὰ φύσιν εἶχε χῶρο νὰ ὑπάρξῃ στὸν κόσμο μας.
Γιατί νά ἀποτελέσουμε ἐμεῖς κάποιου εἴδους ἐξαίρεσιν;