Θέλουμε νά ξεκινήσουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, κάτι πού νά μᾶς βγάλῃ πολιτικοκοινωνικά ἀπό τό τέλμα;
Μποροῦμε ὅμως;
Ἔχουμε ἐπιλογή; Ἤ μήπως ὄχι;
Στὴν παρούσα περιόδο σαφῶς καί, ἐκ πρώτης ὄψεως, ἔχουμε…
Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει καὶ πάρα πολλά…
Καὶ δὲν σημαίνει πάρα πολλὰ διότι, οὔτως ἢ ἄλλως, θὰ κληθοῦμε νὰ διεκδικήσουμε ἐξ ἀρχῆς ὅλα ὅσα θεωρούσαμε ὡς δεδομένα, ἀρχῆς γενομένης φυσικὰ  ἀπὸ τὸ δικαίωμά μας στὴν ζωή.

Μά, εἶναι καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ ἐπὶ τοῦ παρόντος μᾶς ἀπαγορεύει ἀπὸ τὸ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς γύρω μας. Κι αὐτὸ τὸ κάτι ἄλλο εἴμαστε ἐμεῖς!!!
Εἶναι ὅλο τὸ σύστημα πεποιθήσεών μας, ποὺ μᾶς κάνει νὰ διαφωνοῦμε, ἀκόμη καὶ στὰ ἁπλούσττερα, μὲ τοὺς γύρω μας καὶ νὰ λειτουργῇ αὐτὸ σὰν ἀγκάθι ἀπαγορευτικό, πρὸ κειμένου νὰ προσεγγισθοῦμε μεταξύ μας καὶ νὰ σπάσουμε τὰ δεσμὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν ἀκινητοποιημένους.
Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα… Τὰ μόνα μας ὁρατὰ δεσμὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ  μόνοι μας συντηροῦμε καὶ διατηροῦμε ἰσχυρά.
Ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ ἀόρατα, δὲν εἶναι τῆς παρούσης.

Κατ’ ἐπέκτασιν, ὅσο καὶ νὰ ἀναζητοῦμε …ὁμοϊδεάτες μας σήμερα, τόσο θὰ παραμένουμε μόνοι μας καὶ δίχως πραγματικοὺς συντρόφους. Ὅσο θὰ βλέπουμε τοὺς γύρω μας μὲ τὰ ὁποία πρίσματά μας, τόσο θὰ περιορίζονται οἱ ὀπτικές μας καί, καταληκτικῶς οἱ ἑνωτικές μας δράσεις θὰ στρέφονται σὲ ἐλαχίστους (σχετικῶς) ὁμοϊδεάτες μας.
Μὰ κι ὅσο θὰ ἐπιτρέπουμε σὲ ἐπιμολυντὲς νὰ παρεισφρέουν στὰ ἑνωτικά μας σχήματα (ὀργανισμούς), τόσο αὐτὰ τὰ σχήματα (ὀργανισμοί) θὰ αὐτοκαταστρέφονται. Διότι τὸ πρῶτο ἀπαιτούμενον στοιχεῖον γιὰ νὰ δημιουργηθῇ ἕνα ἑνωτικὸ σχῆμα (ἢ ἄλλος ἕνας νέος ὀργανισμός) εἶναι ἡ Ἀνάγκη τῆς Ἐπιβιώσεως. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι γιὰ νὰ λέμε…

Τὸ μπόλι.

Χρειαζόμεθα λοιπὸν δεσμοὺς τέτοιους, ποὺ δένουν τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ δημιουργηθῇ ἡ ἱκανὴ κι ἀναγκαία συνθήκη τῆς πραγματικῆς (ἑνωτικῆς) κοινωνίας μας καὶ ὄχι οἱ ἴδιες πεποιθήσεις καὶ οἱ παρεμφερεῖς ἀπόψεις, ποὺ σήμερα ὅλοι μας κουβαλοῦμε, σὲ διαφορετικὲς καὶ ἀνάκατες ἐκδοχές.
Χρειαζόμεθα νὰ …«μηδενίσουμε» τὰ πιστεύω μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ προσχωρήσουμε σὲ μίαν Ἕνωσιν. Διαφορετικὰ θὰ γίνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὰ παράσιτα ποὺ θὰ ἐπιμολύνουν καί, καταληκτικῶς θὰ καταστρέψουν (δολιοφθείρουν-δολοφονήσουν) τὴν ὁποιανδήποτε Ἕνωσιν.

Κι ἐπεὶ δὴ ἴσως κάποιοι νὰ θεωροῦν πὼς γράφω ὑπερβολές, ἂς δοῦν καὶ ἕνα φυσικὸ φαινόμενον, ἀπὸ τὸν θαυμαστὸ κόσμο τῶν μυρμηγκιῶν, ποὺ ἁπλῶς μᾶς θυμίζει πὼς ἐλάχιστα διαφέρουμε κι ἐμεῖς ἀπὸ αὐτά:

Το παράσιτο που ελέγχει το μυαλό και κάνει το μυρμήγκι… ζόμπι

Ένας από τους πιο μακάβριους τρόπους της φύσεως να δημιουργεί άβουλα υποχείρια!

Από την απελευθέρωση χημικών που κάνουν αποικίες ολόκληρες μυρμηγκιών να παραδίδονται αμαχητί μέχρι και χειρισμούς που τα κάνουν να… αυτοκτονούν, τα παράσιτα έχουν αναπτύξει μια τεράστια γκάμα τρόμου και φρίκης για να πλήττουν τους ξενιστές τους.

Κι ενώ αυτά είναι καλά καταγεγραμμένα, οι επιστήμονες συνεχίζουν να μην γνωρίζουν πώς συμβαίνουν όλα αυτά. Ο κλάδος της νευροπαρασιτολογίας είναι σχετικά καινούργιος και φτιάχτηκε για να μελετηθούν ειδικά αυτά τα φαινόμενα ελέγχου του νου.

«Τα παράσιτα έχουν εξελιχθεί μέσα από χρόνια συνυπάρξεως με τους ξενιστές τους, με μια σημαντική κατανόηση του νευρο-χημικού συστήματος του ξενιστή τους», εξηγεί ο καθηγητής Frederic Libersat, ο οποίος συνυπέγραψε την σχετική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο «Frontiers of Psychology», «η εξερεύνηση αυτών των εντελώς εξειδικευμένων μηχανισμών μπορεί να αποκαλύψει περισσότερα για τον νευρικό έλεγχο της ζωικής συμπεριφοράς».

Πολλά είναι τα παράσιτα που χειραγωγούν τους ταλαίπωρους ξενιστές τους, από μύκητες και ιούς μέχρι και έντομα. Και η επιστήμη γνωρίζει σήμερα τους περισσοτέρους τρόπους αυτής της χειραγωγήσεως. Ο γνωστότερος είναι ίσως το παράδειγμα του μύκητα Cordyceps, ο οποίος μολύνει τον εγκέφαλο του μυρμηγκιού, καταλαμβάνει τα εσωτερικά του συστήματα και το κάνει να συμπεριφέρεται με τρόπο ολότελα ξένο για το είδος του!

Την ώρα που το κάνει αυτό, τρέφεται με τα όργανα του σώματος του μυρμηγκιού, αφήνοντας άθικτα αυτά που χρειάζεται περισσότερο για τους σκοπούς του. Όταν το ελέγξει πλήρως, το αναγκάζει να σκαρφαλώσει σε υψηλά σημεία και να γραπωθεί γερά από κάπου, πριν ξεπροβάλει τελικά από μέσα του και ρίξει κάτω στο έδαφος τους σπόρους του, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να μολύνει το επόμενο μυρμήγκι.

Μοιάζει με θεότρελλο σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είναι όμως μια αντριχιαστική αλήθεια…

πηγὴ

Γιὰ νὰ μπορῇ ὅμως νὰ συμβῇ τὸ παραπάνω, εἶναι αὐτονόητον πὼς σταδιακῶς τὸ μυρμήγκι ἔχασε ἕναν πρὸς ἕναν τοὺς μηχανισμοὺς ἀμύνης του σὲ τέτοιον βαθμό, ποὺ κατέληξε καὶ νὰ δέχεται τὸ παράσιτο δίχως νὰ τὸ σκοτώνῃ αὐτομάτως, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιτρέπῃ στὸ παράσιτο νὰ ἀναπτυχθῇ μέσα του καὶ νὰ δολοφονήσῃ τὸν ξενιστή του.

Κάπως ἀντίστοιχα λοιπὸν πράττουμε κι ἐμεῖς σήμερα. Ἡ ἀπάντησις στὸ ποιοὶ θὰ εἶναι οἱ σύντροφοί μας λοιπὸν δὲν ἀπαντᾶται …λογικά, διότι ἁπλῶς δὲν τοὺς γνωρίζουμε ἀκόμη.
Καὶ δὲν τοὺς γνωρίζουμε διότι ἀκόμη τὸ μαχαίρι δὲν ἔχει φθάση στὸ …κόκκαλο!!!
Αὐτὸ τὸ ἀντιμετωπίζουν ἐλάχιστοι, γιὰ τὴν ὥρα, συμπολῖτες μας, ποὺ πλέον διαβιοῦν ἐντὸς ὁριακῶν καταστάσεων καί, ἐκ τῶν πραγμάτων, ὑποχρεοῦνται, γιὰ λόγους ἐπιβιώσεώς τους, νὰ ἀντιδράσουν ἀποφασιστικὰ καὶ δυναμικὰ στὸν ἀφανισμό τους. Πρὸς τοῦτον, αὐτοὶ καὶ μόνον αὐτοί, γιὰ τὴν ὥρα, μποροῦν νὰ διαβιοῦν σὲ ἐξ ἀνάγκης συνθῆκες ἑνωτικές, ποὺ τοὺς ὑποχρεώνουν νὰ παραβλέπουν πολλὰ καὶ νὰ λειτουργοῦν ὅπως ἡ Φύσις ὁρίζει.

Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἡ μία ἐκδοχὴ ποὺ ἀφορᾶ στὸν ἀτομικό μας ἀντιληπτικὸ κόσμο.
Στὴν πραγματικότητα (ἔτσι κι ἀλλοιῶς) ὅλα ὅσα πιστεύουμε εἶναι λάθος καὶ οὐδὲ μίαν ἀξίαν ἔχουν.
Στὴν πραγματικότητα στὴν προσπάθειά μας νὰ ἐντοπίσουμε ὁμοϊδεάτες μας, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε συντρόφους, καταλήγουμε στὸ νὰ διαιωνίζουμε τὴν ἤδη ὑπάρχουσα συνθήκη τῆς ἀποδιαλύσεώς μας. Κι ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν (καὶ θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ συμβαίνουν) διότι αὐτοὶ οἱ ἀναγκαῖοι δεσμοί, οἱ ἄῤῥηκτοι, γεννῶνται στὸν κίνδυνο καὶ στὸν πόλεμο. Καὶ τότε μόνον δὲν σπάζουν…

Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι, ποὺ δὲν διαβιοῦμε σὲ συνθῆκες ἀκρότητος, ἢ δὲν ἔχουμε ἀντιληφθῆ τὸ τὶ συμβαίνει ἤ, ἀκόμη κι ἐὰν ἔχουμε ἀντιληφθῆ, δὲν πιεζόμεθα τόσο, ὅσο ἀπαιτεῖται, γιὰ νὰ ἐξέλθουμε τῆς νοθρότητός μας καὶ τῆς ἀναβλητικότητός μας, ἢ ἀκόμη καὶ τῆς παραιτήσεώς μας ἀπὸ τὰ πεποιθησιακά μας πρίσματα, πρὸ κειμένου νὰ λειτουργήσουμε ἑνωτικὰ γιὰ τὸ κοινὸ καλό.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ ἐμᾶς καὶ τὸ ὁποιοδήποτε πεποιθησιακό μας σύστημα, σὲ ὁποιανδήποτε προσπάθεια ἑνωτική, ἐπὶ τοῦ παρόντος, ἐμφωλεύουν κι ἄλλοι κίνδυνοι. Κι αὐτὸ θὰ συμβῆ διότι ὅποιοι ἑνωτικοὶ δεσμοὶ σήμερα θὰ δημιουργηθοῦν θὰ εἶναι πλαστοί, κάλπικοι καί, σίγουρα, θὰ ἐμπεριέχουν τὸ στοιχεῖον τῆς αὐτό-ἀποδομήσεώς τους, ἐφ΄ ὅσον, βάσει ἱστορικῆς ἐμπειρίας, θὰ ἐμπεριέχουν ἐν τῇ γενέσει τους, τὸν παράγοντα τῆς αὐτό-καταστροφῆς τους. Εἶναι γνωστὸν ἄλλως τὲ πὼς ἀπὸ τὰ πρῶτα πρόσωπα ποὺ θὰ σπεύσουν νὰ στηρίξουν τέτοιου εἴδους κινήματα, θὰ εἶναι ἐκεῖνα τὰ ἴδια πρόσωπα πού, κατ’ ἐντολήν, θὰ εἰσέλθουν σὲ αὐτὰ τὰ κινήματα, γιὰ νὰ τὰ ἐλέγξουν καί, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, νὰ τὰ καταστείλουν.
(Κι αὐτά, τὰ γνωστὰ – ἄγνωστα πρόσωπα, ποὺ πάντα διαθέτουν τὸν ἀναγκαῖο χρόνο γιὰ νὰ συνδράμουν σὲ κινήματα, σὲ ὀργανώσεις καὶ  σὲ κοινοὺς ἀγῶνες, εἴθισται νὰ μὴν εἶναι σὰν τοὺς ὑπολοίπους, τοὺς πολλούς, ποὺ πέραν τῶν ἀνησυχιῶν τους καὶ  τῶν ἀγωνιῶν τους, ἔχουν νὰ ἐπιλύσουν καὶ ζητήματα ἐπιβιώσεώς τους. Οἱ ἐνασχολούμενοι μὲ ζητήματα ἐπιβιώσεώς τους, δὲν διαθέτουν ἄπλετο χρόνο γιὰ νὰ στήσουν καὶ νὰ στηρίξουν τέτοιου εἴδους δράσεις, συνήθως.)

Συζητᾶμε λοιπὸν γιὰ Ἑνώσεις…
Συζητᾶμε γιὰ …φασισμούς…
Συζητᾶμε, στὴν πραγματικότητα, γιὰ τὴν ἀναγκαία καὶ ἱκανὴ συνθήκη τῆς Ἐπιβιώσεώς μας.

Φασίστες ὅλου τοῦ κόσμου ἐπὶ τέλους ἂς …ἑνωθοῦμε!!!

Τώρα ὅμως δὲν μᾶς ἀπειλεῖ ἀνοικτὰ κάτι… Μόνον σὰν σκιὲς καὶ σὰν ὁσμὲς μᾶς προειδοποιοῦν οἱ κίνδυνοι πὼς ἔρχονται… Οἱ κίνδυνοι ὅμως ἀκόμη δὲν εἶναι ὁρατοὶ καὶ μόνον νὰ προετοιμαζόμεθα μποροῦμε, γιὰ τὴν ὥρα.
Συνεπῶς; Πότε θά ἑνωθοῦμε; Ἐάν τώρα, ποὺ ὅλα καταῤῥέουν, δέν τό πράξουμε, μήπως κινδυνεύουμε νά παρασυρθοῦμε ἀπό τήν λαίλαπα τῶν γεγονότων καί τελικῶς νά ἀφανισθοῦμε; Μήπως πρέπει ἀπό τώρα νά κινηθοῦμε μέ τέτοιον τρόπο, πρό κειμένου νά ἐντοπίσουμε, τοὐλάχιστον, τούς ἐν δυνάμει συμμάχους μας, πρό κειμένου νά παραμένουμε σέ μίαν σχετική ἑτοιμότητα; Μήπως ἡ ἀναβλητικότης καί ἡ νοθρότης προδιαγράφουν τόν ἀφανισμό μας; Μήπως χάνουμε τόν χρόνο μας μέ περιττά ἐνᾦ θά ἔπρεπε νά ἐνασχολούμεθα μόνον μέ τά οὐσιώδη;

Θεωρητικῶς καὶ μόνον πράγματι θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε πρὸ πολλοῦ κινητοποιηθῆ, πρὸς πολλὲς κατευθύνσεις, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε, σὲ κάποιον βαθμό, νὰ αὐξήσουμε τὶς πιθανότητες ἐπιβιώσεώς μας. Θεωρητικῶς. Κάθε καθυστέρησις σαφῶς καὶ εἶναι εἰς βάρος μας καὶ δὲν γνωρίζουμε πόσο καθοριστικὴ θὰ φανῆ, γιὰ τὴν μελλοντική μας ἐπιβίωσιν.
Ἐν τούτοις, ἐφ΄ ὅσον τὸ ζήτημα τοῦ κατ΄ ἐπείγοντος δὲν ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ ὅλην τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν αὐτὸν τρόπο, εἶναι ὁπωσδήποτε καὶ ὁ κύριος ἀνασταλτικὸς παράγων κάθε διαδικασίας συνεργασίας μὲ τοὺς γύρω μας. Στὴν πραγματικότητα ἡ Ἕνωσίς μας, ὑπὸ τὶς παροῦσες, ἀσαφεῖς καὶ πολύπλοκες συνθῆκες, εἶναι ἀδύνατος, ἐφ΄ ὅσον οἱ περισσότεροι ἐξ ἡμῶν κάτι ἐλπίζουν, κάτι περιμένουν, κάπου προσβλέπουν ἤ, ἀκόμη χειρότερα, θεωροῦν πὼς οἱ ἴδιοι θὰ διαφύγουν τῆς καταιγίδος μὲ τὶ μικρότερες ἀπώλειες.
Οὐδεὶς ἐξ ἡμῶν φαντάζεται πὼς ὁ πρῶτος «στόχος» ὅλων τῶν ἐπερχομένων ἀνατροπῶν ἴσως νὰ εἴμαστε ἐμεῖς!!!

Συνεπῶς ποιά Ἕνωσις νά συμβῇ ἐπί τοῦ παρόντος;
Τὸ μοναδικὸ ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε, πρὸ κειμένου νὰ εἴμαστε ἀρκούντως προετοιμασμένοι γιὰ κάτι τέτοιο, εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ τὴν Ἀνάγκη της καὶ τὸν σκοπό της μά, ἰδίως, τὸ γιατὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς συμβῇ τόσα καὶ τόσα χρόνια.
Ἐὰν κατανοήσουμε τὸ γιατὶ οὐδέποτε καταφέραμε νὰ δημιουργήσουμε τὴν ἀναγκαία συνθήκη τῆς Ἑνώσεώς μας, τότε θὰ ἔχουμε κάνη τὸ ἀπαραίτητον βῆμα, πρὸ κειμένου νὰ προετοιμασθοῦμε ἐμεῖς (καὶ μόνον ἐμεῖς) γιὰ νὰ λειτουργήσουμε ὡς καταλύτες ἑνωτικοὶ σὲ ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα. Τὰ ὑπόλοιπα ὅλα εἶναι τῆς Φύσεως ἔργα καὶ τῶν λοιπῶν ἀπαιτουμένων ἐκείνων μηχανισμῶν, ποὺ ἢ θὰ λειτουργήσουν, συμπαρασύροντάς μας, ἢ θὰ μᾶς ἀποκοιμίσουν πλήρως, πρὸ κειμένου νὰ ἀπαλλάξουμε τὸν μάταιο ἐτοῦτον κόσμο ἀπὸ τὸ περιττό μας σαρκίο.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἐὰν ἀγαπητοί μου δὲν ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν (ὁποιονδήποτε) συνειδησιακό, πεποιθησιακὸ καὶ ἰδεολογικὸ ἐμβολιασμό μας, ὄχι Ἕνωσις, ἀλλὰ οὔτε κἂν ἐπιβίωσις θὰ μᾶς …δικαιολογηθῆ!!!