Κάτι μὲ (ξανά)-ἔπιασε αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ποὺ δὲν πολύ-ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν ἐπικαιρότητα. Ταξινομῶ σκέψεις, ἀρχεία καὶ δημοσιεύματα, προσπαθώντας νὰ τὰ χωρίσω σὲ ἑνότητες τέτοιες, ποὺ νὰ εἶναι διαχειρίσιμα καὶ νὰ παραμένουν ἐντὸς συγκεκριμένων κατηγοριῶν. Μά, τελικῶς, ξανά-διαβάζω κείμενα ἐπὶ κειμένων, κατὰ κάποιον τρόπο λησμονημένα, μὰ διαρκῶς ἐπίκαιρα, γιὰ νὰ ἐπαναφέρω καταληκτικῶς στὴν μνήμη μου τὰ πολὺ ἁπλᾶ ποὺ καθημερινῶς λησμονοῦμε… Τὰ ἁπλούστερα…
Ἔτσι λοιπόν, μέσα στὰ πολλὰ ἄλλα ποὺ ἔτυχαν κάποιας ἐπεξεργασίας (ἐλαφρᾶς, ἴσα γιὰ νὰ παραμένουν διαρκῶς ἐπίκαιρα), ἐνεθυμήθην καὶ ἐκεῖνο τὸ κείμενον τῆς 5ης Ἰουλίου τοῦ 2011, ποὺ μιλοῦσε γιὰ τὴν (μίαν χαμένη) Ἑλλάδα, ῤὲ γαμῶ το…
Προσέθεσα δίπλα στὸ ὄνομα τοῦ GAPάτου ἐκεῖνα τῶν σαμαράδων καὶ τῶν ἀλεξέιδων, προσέθεσα καὶ τὶς λέξεις «χρέος» καὶ «μνημόνια» δίπλα στὸ …«ὀρφανόν» (ἐκείνης τῆς ἐποχῆς) «μεσοπρόθεσμον» καὶ τὸ κείμενον ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένῃ ἐπίκαιρον.
Τὴν θυμᾶστε τὴν φράσι; Βούλα Πατουλίδου, 7 Αὐγούστου 1992, Βαρκελώνη. Ὅλη ἡ Ἑλλὰς ἐδάκρυσε, ἐχειροκρότησε, ἐχόρεψε….
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ῥὲ γαμῶ το…. Τὸ εἶπε καὶ ἡ Πατουλίδου… Κι ἀπὸ τότε, δὲν τὸ ξαναεῖπε κάποιος…
Πρὶν ἀπὸ μερικὲς ἑβδομᾶδες εἶχα μίαν συνάντησι μὲ κάποιους ἀγαπημένους φίλους. Φίλους ποὺ σὲ πολλὰ συμφωνοῦμε καὶ σὲ λίγα διαφωνοῦμε. Ξεκινήσαμε μίαν συζήτησι γιὰ τὸ τί θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε ἐμεῖς γιὰ τὴν Ἑλλάδα… (Δίχως τὸ γαμῶ το ὅμως!)
Ὁ ἕνας φίλος σηκώθηκε ὄρθιος κι ἄρχισε νὰ ἀγορεύῃ γιὰ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει στὸν ἐπαγγελματικό του χῶρο. Γιὰ τὴν ἀσυνέπεια, γιὰ τὴν βλακεία, γιὰ τοὺς ἀπατεῶνες, γιὰ τοὺς ἀλεξιπτωτιστές, γιὰ τοὺς ψεύτες, γιὰ τοὺς κακοπληρωτές… Δὲν τὸν διέκοψα.. Εἶχε ἀνάγκη νὰ ἐκφράσῃ τὴν ἀγανάκτισί του. Ἀλλὰ ἦταν ἐκτὸς θέματος.
Δὲν πίναμε τὸ κρασάκι μας. Δὲν κάναμε τὴν καλή μας παρέα σκέτο. Εἴχαμε ἀποφασίση νὰ συζητήσουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα ῥὲ γαμῶ το. Πόσο πολύ τὸν ἔνοιωθα. Πόσο πολὺ κατανοοῦσα τὰ προβλήματά του. Πόσο πολύ ἤθελα νὰ βοηθήσω. Ἀλλὰ ἐκείνη τὴν βραδιὰ εἴχαμε νὰ συζητήσουμε μόνον γιὰ τὴν Ἑλλάδα ῥὲ γαμῶ το. Καὶ δὲν γινόταν νὰ προσπαθήσουμε νὰ λύσουμε τὰ δικά του προβλήματα εἰδικά.
Τὸν ἄφησα νὰ τελειώσῃ καὶ τὸν ἐρώτησα, γιὰ τὸ τὶ ἀκριβῶς θὰ ἐπίστευε ἐκεῖνος πὼς πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ ἀλλάξουμε τὴν κατάστασι. Ἔνοιωσε ἀμήχανος. Σκέφτηκε γιὰ λίγο καὶ ἀπήντησε: «νὰ ἔχουμε δουλειές»….
Στράφηκα σὲ μίαν φίλη ποὺ ἦταν ἐκεῖ. Τῆς ἔκανα τὶς ἴδιες ἐρωτήσεις. Ἄρχισε κι ἐκείνη νὰ λέῃ τὰ δικά της, γιὰ τὶς δουλειές ποὺ δὲν πᾶνε καλά, γιὰ τὸν ἀνταγωνισμό, γιὰ τὴν ἀπουσία ῥευστοῦ…. Γνωστά! Ἤθελα ἐπίσης πάρα πολὺ νὰ κάτσουμε καὶ νὰ τὰ ποῦμε, νὰ καταλάβω, νὰ σκεφθῶ ἐὰν ὑπάρχῃ κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ βοηθήσῃ…. Ἀλλὰ δὲν ἦταν τῆς παρούσης… Ἐκείνη τὴν στιγμή εἴχαμε συναντηθῆ γιὰ νὰ εὕρουμε ἕναν τρόπο νὰ βοηθήσουμε στὴν ἐπίλυσι τοῦ κεντρικοῦ προβλήματος. Τὸ ὁποῖον ἐὰν ἐλύνετο, σταδιακῶς θὰ ἐλύνοντο κι ὅλα τὰ ἄλλα.
Τῆς ἔκανα ἐπίσης τὴν ἴδια ἐρώτησι. Τί ἐπίστευε πὼς ἔπρεπε νὰ ἀλλάξῃ; Ἡ κυβέρνησις, μοῦ ἀπήντησε…
Μετὰ πιάστηκα νὰ ἐρωτῶ ἕναν τρίτο φίλο ποὺ ἦταν στὴν παρέα. Ἄρχισε κι αὐτὸς νὰ μᾶς λέῃ τὰ δικά του προβλήματα, ἄλλοτε μὲ κι ἄλλοτε δίχως λεπτομέρειες… Κι ὅταν ἐτέθῃ τὸ κεντρικό ἐρώτημα, τί πιστεύει δῆλα δή πὼς πρέπει νὰ γίνῃ, μοῦ ἀπήντησε: «νὰ τιμωρηθοῦν οἱ ἔνοχοι»….
Συνέχισα τὸ «παιχνίδι» μου γιὰ ἀρκετή ὥρα, ἀλλὰ δὲν τὸ ἐτελείωσα. Δὲν εἶχα τὸ κουράγιο νὰ κάτσω καὶ νὰ τὸ ἀναλύσω περισσότερο. Ἄλλως τε ἡ καθημερινότης φέρνει διαρκῶς νέα καὶ νέα καὶ νεώτερα δεδομένα πρὸς ἀντιμετώπισι.
Σήμερα ὅμως, δὲν γινόταν νὰ κάνω διαφορετικά.
Εἴμαστε ὅλοι θυμωμένοι. Ἀπογοητευμένοι. Ἀπελπισμένοι.
Ὅλοι θέλουμε νὰ φύγουν οἱ πάσῃς φύσεως δοσίλογοι, ἀπατεῶνες καὶ μιζαδόροι. Ἄλλος ὅμως ἀπὸ ἐμᾶς θέλει ἀπλῶς ἐργασία. Ἄλλος ῥευστό. Ἄλλος τὴν σύνταξί του πίσω. Ἄλλος κρεμᾶλες. Ἄλλος νόμους. Ἄλλος σύνταγμα. Ἄλλος τίποτα…
Καθῖστε ὅμως μίαν στιγμούλα βρὲ παιδιά…
Ὅλοι κάτι θέλουμε… Γιατί τό θέλουμε; Ἐὰν ξεκουμπισθοῦν τά μνημόνια καί τά μεσοπρόθεσμα, γιατί θὰ πρέπῃ νὰ γίνῃ κάτι τέτοιο; Γιὰ νὰ ἀποφύγουμε νά πληρώσουμε τὰ 300 τόσα δισεκατομμύρια ἢ γιατί πρέπει νὰ στήσουμε τὴν Ἑλλάδα μας ἐπί τέλους ὄρθια; Μὰ ἐὰν ἐξαφανισθῇ τὸ «χρέος», σὲ λίγο, σὲ πολὺ λίγο, θὰ ἔχουμε κάποιο ἄλλο «χρέος», μὲ κάποιο ἄλλο ὄνομα ἀλλὰ ἐξ ἴσου ὀδυνηρό.
Γιά ποιόν λόγο νὰ ἐξαφανισθῇ ὅμως τὸ σημερινό χρέος; Γιά ποιόν λόγο νά ἐξαφανισθοῦν οἱ μνημονιακοί νόμοι; Γιά νά μὴν πονᾶμε στὴν τσεπούλα μας; Ἐν τάξει.. Νὰ μὴν πονᾶμε… Ἀλλὰ πῶς θὰ καταφέρουμε νὰ μὴν πονέσουν καὶ τὰ παιδιά μας καὶ τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν μας; Ἢ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει; Μήπως ὅμως θὰ ἔπρεπε;
Εἶναι λοιπόν τόσο σοβαρά τὰ προσωπικά μας προβλήματα, ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ κατανοήσουμε πὼς δὲν φταίει ὁ κάθε ἀλέκσις ἢ ὁ κάθε σαμαρᾶς ἢ ὁ κάθε GAP ἀλλὰ ἡ ἄρνησις; Πὼς δὲν φταίει κάποιος ἀπό ὅλους αὐτούς ἀλλὰ μόνον ἐμεῖς;
Τὰ λάθη τὰ δικά τους, εἶναι γνωστά. Τὰ δικά μας λάθη παραμένουν ὅμως αὐτὰ ποὺ ἦσαν πρὸ τοῦ 2009. Ὁ μικρός, ἑρμητικὰ κλειστός, δικός μας κόσμος. Ποὺ πάντα θὰ ἔχῃ προβλήματα μὲ τὸν γείτονα, μὲ τὴν στάθμευσι, μὲ τὸν προϊστάμενο, μὲ τὴν γυναίκα του, μὲ τὴν κίνησι… Γιατί νὰ μὴν κάτσουμε κάτω, μὲ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ νὰ ἀναζητήσουμε τὸ κύριο καὶ μοναδικό αἴτιο τοῦ ὅλου κακοῦ μας; Γιατί τὸ ἐπιμερίζουμε;
Τὸ μεγαλύτερό μας πρόβλημα φίλοι μου εἶναι ἕνα: ἡ ἀπουσία Ἑλλάδος ἀπὸ μέσα μας! Μόνον κατ’ ὄνομα ὑπάρχουμε. Κι αὐτὸ τὸ σέρνουν κάποιοι ὡς περίγελω ἀνὰ τῷ πλανήτῃ καὶ τὸ γελοιοποιοῦν.
Ἐὰν δὲν ἀποφασίσουμε νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ ἕναν κοινό σκοπό, γιὰ ἕναν καὶ μοναδικό λόγο ἀπὸ κοινοῦ, οὐδὲ ἕνα ἐκ τῶν προβλημάτων μας θὰ ἐπιλυθῆ. Ἐὰν δὲν κατανοήσουμε πὼς τὸ ἐργασιακό, τὸ νομικό, τὸ οἰκονομικό, τὸ ὁδικό, τό κοινωνικό, τὸ ἐκπαιδευτικό ὡς προβλήματα, πηγάζουν ἀπὸ τὴν ἀπουσία τῆς Ἑλλάδος, δὲν ἔχει κάποιο νόημα νὰ φωνάζουμε. Διότι ὅλα λύνονται μὲ τὴν παρουσία τῆς Ἑλλάδος.
Γιατί νὰ ἐνδιαφερθῶ γιὰ τὴν παιδεία τῶν παιδιῶν μου; Μήπως γιατί τὸ σύστημα τὰ καταντᾶ φυτά; Ἐὰν ὅμως ὑπῆρχε ἕνα σύστημα ποὺ θὰ δομοῦσε σκεπτομένους ἀνθρώπους, ποῦ ἀκριβῶς θὰ εἴχαμε πρόβλημα; Καὶ γιὰ ποιόν νὰ διεκδικήσουμε κάτι τέτοιο, ἐὰν δὲν ἀπαιτηθῇ ἀπό ἐμᾶς γιὰ τὰ παιδιά μας; Θὰ ἔλθῃ ὁ πακιστανὸς νὰ νοιασθῇ γιὰ τὰ προβλήματα τῆς παιδείας τῶν δικῶν μου παιδιῶν; Γιατί νὰ τὸ κάνῃ; Τὸ παιδί μου ὅμως μὲ καίει.. Καὶ πρέπει νὰ τὸ κάνω ἐγώ… Ὀφείλω νὰ τοῦ προσφέρω ὅσα μοῦ ὑστέρησαν!
Γιατί νὰ ἐνδιαφερθῶ γιὰ τὴν παύσι τῶν μνημονιακῶν νόμων; Γιατί νὰ τὸ κάνω; Γιὰ νὰ μὴν πληρώσουν τὰ παιδιά μου τὰ λάθη τῶν παππούδων τους; Ἐ καί; Ἂς παλέψουν κι αὐτά ὅπως ὅλοι μας…. Ἤ μήπως ὄχι; Κι ἐὰν ὄχι, γιὰ ποιά παιδιά νὰ ἀγωνισθῶ πρὸ κειμένου νὰ ἔχουν αὔριο χῶμα νὰ πατοῦν; Γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ ἀλβανοῦ ἢ τοῦ ῥουμάνου; Μήπως κατέβηκαν νὰ ἀγωνισθοῦν μαζύ μου αὐτοί; Μήπως δὲν ἔχουν λύσι διαφυγῆς ἐὰν ζορισθοῦν; Ἐγὼ ποῦ θὰ πάω; Μήπως θὰ πονέσω περισσότερο ὅταν θὰ βλέπω τὰ παιδιά μου νὰ πονοῦν; Μήπως δῆλα δή πρέπη σὲ τελικὴ ἀνάλυσι νὰ δουλέψω, νὰ παλέψω γιὰ νὰ φτιάξω μίαν Ἑλλάδα Ἑλλάδα; Μίαν Ἑλλάδα ποὺ θὰ τρέφῃ τὰ παιδιά της καὶ δὲν θὰ τρέφεται ἀπό τὰ παιδιά της;
Γιατί νὰ ἀγωνισθῶ λοιπόν; Γιὰ ποιά παιδεία; Γιὰ ποιάν ὑγεία; Γιὰ ποιάν σύνταξι; Γιὰ ποιόν λαό;
Ὅλα ὅσα χρειάζομαι, ὅλα ὅσα πρέπει νὰ διεκδικήσω, ὅλα ὅσα ἀπαιτῶ νὰ μοῦ ἐπιστραφοῦν, ἔχουν ἕνα κέντρο, μίαν βάσι, ἕναν πυλώνα. Τὴν Ἑλλάδα. Ἐὰν δὲν μπορέσω νὰ τὸ κατανοήσω, τότε δὲν ἀξίζει τὸν κόπο νὰ βγαίνω στὸν δρόμο. Ἐὰν δὲν νοιάζομαι νὰ στήσω ἐκ νέου τὸ σκηνικό μίας χώρας ποὺ θὰ προοδεύῃ γιὰ τὸ καλό τοῦ συνόλου, δὲν ἀξίζει τόν κόπο. Δὲν κάνω τίποτα. Δὲν χρειάζεται νὰ ἀσχολοῦμαι.
Δὲν ξέρω τί σκέπτεσθε. Ἐγὼ καταλαβαίνω ἕνα μόνον. Ὁ δικός μου ὁ ἀγὼν εἶναι γιὰ νὰ μπορέσω νὰ δώσω στὶς ἐπόμενες γενεές, σὲ ὅλες τὶς ἐπόμενες γενεές, ἕναν δικό τους τόπο. Ἕναν ἐλεύθερο χῶρο. Μίαν Ἑλλάδα. Κι ὄχι ἕνα κράτος μισακό, ἀνεύθυνο καὶ ἀπάνθρωπο. Διότι ἀντιλαμβάνομαι πὼς ἐὰν κτίσουμε τὴν Ἑλλάδα, ἐὰν κτίσουμε τὰ σωστὰ θεμέλια, ἐὰν φροντίσουμε μὲ προσοχή τὶς βάσεις, κάθε γενεὰ ποὺ θὰ ἀκολουθήσῃ, θὰ ἀπολαμβάνῃ τὰ ἀποτελέσματα τῶν δικῶν μας πράξεων… Ὄχι κάτι ἀσαφές… Ἀλλὰ Ἑλλάδα….
Κι ἐὰν τολμήσουμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸν δικό μας κόσμο, ἐὰν τολμήσουμε νὰ ἀφήσουμε τὸν μικρόκοσμό μας ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ καὶ μᾶς βασανίζει, γιὰ λίγο, τότε ἴσως νὰ μπορέσουμε νὰ κατανοήσουμε πὼς ὅσα κάνουμε, ὅσα θέλουμε, ὅσα διεκδικοῦμε, ὀφείλουν νὰ γίνουν γιὰ ἕναν καὶ μόνον λόγο:
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ῥὲ γαμῶτο… Μόνον γιὰ τὴν Ἑλλάδα…
Αὐτὰ λοιπόν, τὰ ἁπλᾶ, λίγο πρὶν ἀφήσουμε αὐτὴν τὴν δύσκολο χρονιά.
Ναί, ἦταν πολὺ δύσκολα ὅλα… Ἔ καί; Μήπως τώρα πού θά δυσκολεύουν ὅλα πολύ περισσότερο ἔχουμε ξεφύγη ἀπό αὐτά πού συζητούσαμε τόχα χρόνια πρίν; Μήπως ἀκόμη καί σήμερα, ποὺ ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἐκτὸς ἀπὸ τὰ οἰκονομικὰ καὶ τὰ ἐθνικὰ προβλήματα, ἔχει ἀλλάξη κάτι στήν πλειοψηφία μας; Μήπως ἔχουμε συνειδητοποιήση τό γιατί ἔχουμε αὐτά τά προβλήματα πού ἔχουμε;
Σαφῶς καὶ εἶναι σοβαρότατον τὸ νὰ μὴν ἔχω δουλειά, τὸ νὰ μὴν ἔχω χρήματα, τὸ νὰ πεινοῦν τὰ παιδιά μου…
…ἀλλά, ἐπί τῆς οὐσίας, τί σημασία ἔχουν ὅλα αὐτά ἐάν δέν ἔχω Πατρίδα; Καί πῶς θά ἔχω Πατρίδα ἐάν δέν ἐπικεντρωθῶ στήν οὐσία τῶν προβλημάτων μου; Ἐάν δέν τήν ἀνακαλύψω πρῶτα καί κύρια μέσα μου; Ἐάν δέν μπορῶ νά καταφύγω σέ αὐτήν ὅταν ὅλοι κι ὅλα μέ στοχοποιοῦν;
Ναί, μόνον γιὰ τὴν Ἑλλάδα ῥὲ γαμῶ το… Ἀλλὰ τὴν ἀληθὴ Ἑλλάδα κι ὄχι αὐτὸ τὸ μόρφωμα τῆς Ψωροκώσταινας… Γιὰ μίαν Ἑλλάδα Φῶς κι ὄχι πτωχὸ συγγενὴ ξεπεσμένων ἀπογόνων… Γιὰ μίαν Ἑλλάδα πρότυπο κι ὄχι γιὰ μίαν Ἑλλαδίτσα τῶν σαπροφύτων, τῆς κακομοιριᾶς καὶ τῆς μιζέριας…
Δὲν ξέρω γιὰ ἐσᾶς, μὰ ἐγὼ πλέον δὲν ἀρκοῦμαι στὸ λίγο ἀπὸ ὅλα… Ἢ ὅλα ἢ τίποτα. Γιὰ ἐμέναν τὰ ψίχουλα δὲν φθάνουν. Δὲν σταματῶ ἐάν, γιὰ παράδειγμα, μοῦ προσφέρουν λίγες αὐξήσεις ἢ μικροτέρους φόρους ἢ πιὸ ἐλαφρᾶς μορφὴ δουλείας.
Θέλω τὴν Πατρίδα μου ὁλόκληρο πίσω, ὅπως τῆς πρέπει καὶ ὅπως πρέπει σὲ ὅλην τὴν Ἀνθρωπότητα.
Κι αὐτὸς ὁ σκοπὸς πλέον εἶναι κάτι πολὺ μεγαλύτερον ἀπὸ ἐμέναν…
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Δὲν εἶναι, Φιλονόη μας, ἐπικοινωνιακῶς ὀρθὸς ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο μιλᾶς στοὺς “ἀπὸ τὴν ἴδια Μήτρα ἀδελφούς μας”. Δὲν ἔχεις ἀναλογιστῆ ὅτι μπορεῖ νὰ ἐκλάβουν τὴ σιωπή σου ὡς εἰρωνεία καὶ νὰ καιρίως νὰ τραυματιστῆ ἡ ψυχή τους; Ἄ, ὄχι, ὄχι! Ἐπειδὴ σὺ (ποιὸς ξέρει τί μέσον εἶχες στὸ ὑπερπέραν) βγῆκες ἐξυπνότερη, ἔχεις τὸ δικαίωμα νὰ τοὺς προσβάλης – σιωπηρῶς ἔστω;
Ὄχι, ὄχι καὶ πάλι ὄχι! Ὀφείλεις σὰν καλὴ “ἀδελφή τους” νὰ σέβεσαι τὴν ντουβαροσύνη τους καὶ ἀενάως νὰ προσπαθῆς νὰ τοὺς προσεγγίσης ἐπικοινωνιακῶς.
Ἔτσι, διὰ νὰ εἴμεθα ἐξηγημένοι!
(Τὰ βαρύτατα ὀρθογραφικὰ λάθη σου τὰ ἀφήνω κατὰ μέρος: Θὰ σοῦ τὰ ἐξηγήσω ἐν τῷ καιρῷ τῷ δέοντι καί, ἐξυπακούεται, μὲ ἐπικοινωνιακῶς ἄψογη μέθοδο.)
Δὲν πειράζει κε καθηγητά μας. Δὲν εἶμαι ἐπικοινωνιολόγος, ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ὁπότε αὐτὸ τὸ ἀφήνω στοὺς εἰδικούς.
Ἄλλως τέ… Ὅσοι ἐκ τῆς αὐτῆς μὲ ἐμὲ Μήτρας διαβάζουν τὸ παραπάνω, εὐτυχῶς τὸ καταλαβαίνουν… Οἱ ἄλλοι τὸ ἀγνοοῦν ὡς μὴ ὑπάρχον ἢ καὶ προσπαθοῦν νὰ τὸ γελοιοποιήσουν. Νομίζεις ὅμως πώς μέ ἀπασχολοῦν αὐτά τά ζητηματάκια; Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὁ καθεὶς γράφει ὅ,τι τοῦ ἔρχεται. Γιατί νά ἀλλάξω ἐγώ τόν γενικό κανόνα; Θὰ γράφω κι ἐγὼ λοιπὸν ὅ,τι μοῦ ἔρχεται…
Καί, φυσικά, δὲν νομίζω νὰ ξεκίνησα τώρα εἰδικῶς νὰ προσβάλω κάποιον γενικῶς, διότι δὲν μοῦ ἀρέσει αὐτὸ καί, ἐξ ὅσων κι ἐσὺ γνωρίζεις, δὲν τὸ συνηθίζω. Ἐὰν ὅμως κάποιοι προσβάλονται ἀπὸ τὰ γραφόμενά μου, δὲν μπορῶ νὰ κάνω κάτι γιὰ νὰ τοὺς λύσω τὸ πρόβλημά τους. Προφανῶς δικές τους «εὐαίσθητες χορδὲς» εἶναι τὸ «κλειδί». Εἰλικρινῶς πάντως δὲν μὲ ἀπασχολοῦν τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα τοῦ ὁποιουδήποτε, ἤ ἀκόμη καὶ τὰ -πιθανὰ- δικά σου κε καθηγητά, διότι εἰλικρινῶς δὲν ἔχω καὶ χρόνο καὶ διαθέσεις καὶ γνώσεις γιὰ νὰ τὰ λύσω. Αὐτὸ ποὺ μὲ ἐνδιαφέρει εἶναι μόνον ἡ ἡρεμία μου, ὅσο κι ἐὰν φαντάζῃ κάπως ἐξωπραγματικὸ κάτι τέτοιο, ἰδίως στὴν ἐποχή μας, ποὺ ὅλοι τὰ βάζουν μὲ ὅλους, πολλῷ δὲ μᾶλλον μὲ τὰ …ῥοῦχα τους.
Τέλος ἀντιλαμβάνομαι πὼς μᾶλλον μεγάλη ὀργὴ διακατέχει κάθε τελευταῖο σου σχόλιον κύριε καθηγητά. Ἐάν εἶμαι ἐγώ ἡ αἰτία αὐτῆς τῆς ὀργῆς σου τότε ἢ ἐγὼ ἄλλαξα ἢ ἐσύ. Τὸ γενικὸ πάντως συμπέρασμα εἶναι πὼς κάτι σὲ ὅσα γράφω ἢ σὲ ὅσα δημοσιεύονται στὴν σελίδα μας σὲ ἐνοχλεῖ.
Ἐὰν ὅμως ἄλλαξα ἐγώ, τότε γιατί ἐξακολουθεῖς συστηματικῶς καί ἀνελλιπῶς νά μᾶς διαβάζῃς; Μαζοχισμός εἶναι αὐτό; Κάτι ἄλλο;
Ἐὰν πάλι δὲν ἄλλαξα ἐγώ, τότε μήπως συμβαίνει κάτι σέ ἐσέ κε καθηγητά; Μήπως ἔπαθες κάτι; Μήπως κάποια ἀσθένεια; Μήπως κάποιο συμβάν;
Δὲν γνωρίζω τὰ αἴτια τῆς συμπεριφορᾶς σου κε καθηγητά. Κι ἐφ΄ ὅσον τὰ ἀγνοῶ δὲν γίνεται νὰ μετουσιωθῶ σὲ μάντισσα γιὰ νὰ τὰ ὑποθέσω. Μπορῶ ὅμως, διαφυλάσσοντας τὴν ἡρεμία μου, νὰ παύσω νὰ ἀσχολοῦμαι μὲ αὐτὰ μά, κυρίως, νὰ ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ ἐσέ, πρὸ κειμένου νὰ ἐνασχολοῦμαι μόνον μὲ ὅσα χρειάζομαι.
Ἴσως βέβαια ἁπλῶς καὶ μόνον διακαής σου πόθος εἶναι νὰ μὲ ἐπιμορφώσῃς καί, ἐὰν συμβαίνῃ τοῦτο, σὲ εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδιᾶς. Ἴσως κι ὄχι ὅμως.
Τὸ ποιὲς λοιπὸν εἶναι, ἐπὶ τοῦ παρόντος, οἱ προτεραιότητές μου ὅμως, θὰ μοῦ ἐπιτρέψης νὰ τὸ ἀποφασίσω μόνη μου.
Ἐν τούτοις, εἰλικρινῶς, νομίζω πὼς ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἔχει ἤδη λάβη τὶς ἀτομικές του ἀποφάσεις, πορεύεται τὴν ἀτομική του διαδρομὴ καὶ δὲν εἶναι εὔκολο, ἐὰν δὲν συμβῇ κάτι ἰδιαιτέρως συγκλονιστικὸ στὴν ζωή του, νὰ τὶς ἀλλάξῃ.
Ἐὰν λοιπὸν κε καθηγητὰ κάτι σὲ ἐνοχλεῖ σὲ ὅσα γράφω, ποὺ δὲν σὲ ἐνοχλοῦσε ἔως προσφάτως, τότε, λογικῶς, ἢ ἐγὼ ἄλλαξα ἢ ἐσύ. Ἐὰν λοιπὸν ἐγὼ ἄλλαξα, τότε ὀφείλεις στὸν ἑαυτόν σου, νὰ μὲ …«κόψῃς» ὁριστικῶς, πρὸ κειμένου, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, νὰ προστατεύσῃς τὴν πνευματική σου ὑγεία. Ἐὰν πάλι δὲν ἄλλαξα ἐγὼ ἀλλὰ κάτι ἄλλαξε σὲ ἐσέ, τότε κε καθηγητά, δὲν σοῦ ζητῶ νὰ μοῦ τὸ ἐκμυστηρευθῇς, διότι σέβομαι ἀπολύτως τὴν ἰδιωτικότητά σου ἀλλὰ ἔως νὰ τελειώσῃ αὐτὸ τὸ ὁποιοδήποτε, ποὺ σὲ ἀπασχολεῖ, νομίζω εἶναι καλὸ γιὰ ὅλους μας νὰ παραμένουμε στὰ δικά μας.
Ὅμως σοῦ ζητῶ καὶ κάτι ἄλλο, εἰλικρινῶς κι ἀπὸ καρδιᾶς: νὰ σεβασθῇς τὴν δική μου ἀνάγκη γιὰ ἡρεμία, εἰδικῶς αὐτὴν τὴν περίοδο. Ὅποιος δὲν ἔχει τὴν στοιχειώδη εὐαισθησία νὰ σεβασθῇ τὴν (δική μου ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, ἀλλὰ καὶ γενικῶς κάθε συνανθρώπου του) ἀνάγκη γιὰ ἡρεμία, νομίζω πὼς πρέπει νὰ ἀναζητήσῃ ἀλλοῦ τρόπους ἐκτονώσεώς του, διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ἡ περίοδος ποὺ διανύουμε εἶναι ἰδιαιτέρως δύσκολος καὶ ἡ ὑπομονὴ ὅλων μας δοκιμάζεται.
Λοιπόν, κε καθηγητά. Θέλω νὰ διαφυλάξω τὴν γαλήνη μου καὶ θὰ τὸ κάνω, ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὴ ἡ ἀπόφασίς μου ἐκληφθῆ ἀπὸ ἐσὲ ὡς προσβολή. Ὅπως ἀκριβῶς ἔχω πράξη ἔως τώρα, γιὰ ὁποιονδήποτε σχολιαστὴ προσβάλλει ὁποιονδήποτε ἐδῶ μέσα, ἔτσι καὶ θὰ ἐξακολουθήσω.
Ἔκανα λοιπὸν ὑπομονή, ἀλλὰ μοῦ τελείωσε. Αἰσθάνομαι πὼς δέχομαι εὐθεία μορφὴ ἐπιθέσεως ἀπὸ ἐσέναν καὶ εἶμαι ὑποχρεωμένη, ἰδίως χάριν τοῦ αὐτοσεβασμοῦ μου, νὰ τὸ σταματήσω ἐδῶ. Ἐὰν ἔχῃς κάτι νὰ πῇς, εὐχαριστως καὶ νὰ τὸ ἀκούσω καὶ νὰ τὸ διαβάσω. Ἐὰν ὅμως ὄχι, ἂς σιωπήσουμε καλλίτερα.
Καλὸ βράδυ.
(Ὅσο γιὰ τὰ βαρύτατα ὀρθογραφικά μου λάθη… Τί νά κάνουμε κύριε καθηγητά; Τὰ εἴπαμε. Ἐμεῖς γεννηθήκαμε ὡς παιδιὰ …κατωτέρων θεῶν καὶ ἔτσι δὲν ἐτύχαμε μίας ὑψηλῆς μορφώσεως. Ὑπόσχομαι στὴν …ἐπομένη ζωὴ νὰ μὲ φροντίσουν καλλίτερα…)
Ὡς πρὸς τοὺς κατώτερους θεούς, δὲν μπορῶ νὰ κάνω κάτι, διότι δὲν ἔχω προσβάσεις οὔτε σὲ αὐτοὺς ἀλλὰ οὔτε καὶ στοὺς ἱεραρχικῶς ἀνώτερούς τους. Στὴν ἑπόμενη ζωὴ ὅμως θὰ ἀσχοληθῶ προσωπικῶς μὲ τὸ θέμα τῆς -γλωσσικῆς- ἐπιμόρφωσής σου.
(Εἶμαι ἐπικοινωνιακῶς all right;)