Μιὰ φορὰ κι ἕναν καρὸ ἔνας βασιλιᾶς ζοῦσε στὰ σκοτεινὰ καὶ γεμάτα ὑγρασία ὑπόγεια τοῦ παλατιοῦ του.
Ὅλοι προσπαθοῦσαν νὰ τοῦ περιγράψουν τὸ πανέμορφο παλάτι μὲ τοὺς ὑπερόχους κήπους…
Ἐκεῖνος ὅμως δὲν πίστευε κάποιον, ἀπὸ ὅλους αὐτούς…
Θεωροῦσε παλαβὲς αὐτὲς τὶς περιγραφές.
Ἔτσι λοιπὸν πέρασε ὅλη του τὴν ζωὴ στὸ ὑπόγειο, μέσα στὸ μισοσκόταδο.

Ἡ ζωή μας εἶναι ὅπως πιστεύουμε, περιμένουμε καὶ τελικὰ θέλουμε νὰ εἶναι.
Οἱ ἡμέρες περνοῦν κι ἐμεῖ προτιμοῦμε τὰ μισοσκότεινα κελάρια.
Μά γιατί;
Ποιός θά ἐπέλεγε τίς δυσκολίες;
Γιατί ἔχουμε προσκολληθεῖ στήν δυστυχία καὶ στήν συμφορά;
Ποιό εἶναι αὐτό τό δηλητηριῶδες φυτό πού ἀναρριχᾶται καί κρύβει τό φῶς ἀπό τήν ζωή μας;

Οἱ φόβοι μας, οἱ περιοριστικὲς πεποιθήσεις μας καὶ ἡ αἴσθησις τοῦ ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι μᾶς κάνουν νὰ κολλοῦμε στὴν νοοτροπία τοῦ θύματος καὶ νὰ ἀποδυναμώνουμε τὸν ἑαυτό μας. Πολλοὶ ἄνθρωποι περνοῦν ὁλόκληρητὴν ζωή τους, χωρὶς νὰ τολμήσουν νὰ ἀμφισβητήσουν καὶ νὰ ξεμακρύνουν ἀπὸ τὰ ὅρια, ποὺ ἔχουν βάλει στὸν ἑαυτόν τους.
Χρειάζεται προσωπικὴ δουλειὰ γιὰ νὰ πάρῃ κάποιος τὸν ἔλεγχο αὐτῆς τῆς πεποιθήσεως, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἀνάξιο νὰ δεχθῇ τὰ καλά, ἀλλὰ καὶ νὰ δημιουργήσῃ…

Ἐκεῖ ἔξω, πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια ποὺ ἔχεις βάλη στὸν ἑαυτό σου,  ὑπάρχει ἔνας κόσμος ποὺ ἔχει χῶρο γιὰ κάθε σου ἐπιθυμία.
Ἡ πιὸ δυνατὴ καὶ ἡ πιὸ τρυφερὴ ἀπὸ ὄλες τὶς δυνάμεις ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ μεταφέρῃ μὲ ἀσφάλεια πέρα ἀπὸ τὴν ὄχθη τῶν φόβων καὶ τῶν περιορισμῶν σου, εἶναι ἡ δύναμις τῆς ἀγάπης…

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία