…γιὰ νὰ ἐπιλέξουμε τὴν διαδρομή μας.
Ὅλα αὐτὰ ποὺ πιστεύαμε πὼς ἐξυπηρετοῦν τὸν Ἄνθρωπο πρέπει, ἕνα πρὸς ἕνα, νὰ ἀναθεωρηθοῦν καὶ νὰ ἀποδειχθοῦν ὡς ἀληθῆ, γιὰ νὰ τὰ διατηρήσουμε ζωντανὰ μέσα μας. Ἐὰν ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι, ἁπλῶς τὰ πετᾶμε. Μόνον ὅ,τι ὑπηρετῇ τὴν ἀλήθεια μπορεῖ νὰ εἶναι κριτήριον καὶ ὁδηγός μας.
Ὅλα τὰ ἄλλα ἦσαν καὶ θὰ παραμένουν ἡμίμετρα καὶ καθυστερήσεις.
Ὁ κόσμος μας κυβερνᾶται ἀπὸ σαπρόφυτα, ποὺ καλλιεργοῦν ψέμματα ἐπάνω σὲ ψέμματα, γιὰ νὰ μᾶς χρονοκαθυστεροῦν καὶ ἐξαπατώντας μας νὰ μᾶς διατηροῦν διαρκῶς ὑποτεταγμένους.
Ἐὰν λοιπὸν δὲν δεσμευθοῦμε ἀπολύτως ἀπέναντι στὴν Ἀλήθεια, ἁπλῶς θὰ ἀλλάζουν …προβιές, παραμένοντας διαρκῶς οἱ δυνάστες μας.
Ὅμως οἱ Ἀλήθειες, ὅταν κατακτῶνται, δὲν εἶναι ἰδιοκτησίας μας, παρὰ κοινὸ κτῆμα ὅλης τῆς Ἀνθρωπότητος. Δὲν ἀρκεῖ λοιπὸν μόνον νὰ εἶμαι πιστὸς καὶ ἄοκνος ὑπηρέτης τῆς Ἀληθείας, ἀλλὰ διαρκῶς, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, νὰ τὴν μοιράζομαι μὲ τοὺς γύρω μου. Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν θέλουν νὰ ἀκούσουν. Σημασία ἔχει ἡ δική μου διαρκὴς καὶ συστηματικὴ προσφορὰ τῶν γνώσεών μου πρὸς τοὺς ἄλλους.
Ἐγὼ εἶμαι κύτταρον ἑνὸς κόσμου μεγάλου καὶ ἀπολύτως ξεκομμένου ἀπὸ …ἐμέναν, ἐὰν δὲν ἀντέχω νὰ αἰσθανθῶ τμῆμα του. Κι αὐτὸ τὸ συναίσθημα, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ σταθῇ ἐξαιρετικός μου σύντροφος, ἐπιλέγω νὰ μὴν τὸ συντηρῶ, ἐὰν περιορίζομαι μόνον στὰ τῆς ἰδιωτείας μου. Κατ’ ἐπέκτασιν οὐδὲν νόημα ἔχει τὸ νὰ ἀναζητῶ τὶς ἀλήθειες, ἐὰν ἀρνοῦμαι νὰ τὶς μοιρασθῶ μὲ ἄλλους. Ἄλλοτε ἀπὸ φόβο καὶ ἄλλοτε ἀπὸ ἄγνοια ὅμως τὶς ἀποκρύπτω, μὴ συνεργώντας στὸ νὰ τεθοῦν οἱ ἀναγκαῖες βάσεις γιὰ νὰ γίνουν κτῆμα περισσοτέρων, νὰ ἐπεκταθοῦν καὶ νὰ γίνουν, γιὰ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσοτέρους, προσβάσιμες.
Ὁ λόγος ποὺ οὐδεὶς ξεκινᾶ, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, νὰ ἐκτεθῇ περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἀντέχει, εἶναι διότι δὲν ἔχει ἀκόμη γίνη κτῆμα ὅλων μας ἡ ἐπίγνωσις τῆς καταστάσεως ποὺ βιώνουμε. Κρεμᾶμε τὶς ἐλπίδες μας σὲ ψευδεῖς ὑποθέσεις, ποὺ ἐὰν τὶς ἐξετάσουμε σὲ βάθος, θὰ διαπιστώσουμε πὼς συνειδητῶς κρατᾶμε τοὺς ἑαυτούς μας ἔξω ἀπὸ τὶς δράσεις. Ὅσα σκεπτόμεθα, συνήθως, ἀφοροῦν μόνον στὰ ὅσα θὰ μπορούσαμε νὰ πράξουμε, δίχως ὅμως ἀφ΄ ἑνός, νὰ ξεβολευθοῦμε πολύ, μὰ κι ἀφ΄ ἑτέρου, δίχως νὰ κυττάξουμε μέσα μας καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε, μὲ διαφορετικὰ πρίσματα, τὸν κόσμο μας.
Σὲ ἐλάχιστες περιπτώσεις ποὺ κάποιοι πράγματι τολμοῦν νὰ ἐκτεθοῦν, ἀνεξαρτήτως κινήτρων καὶ πιέσεων ποὺ τοὺς ἠσκήθησαν, οὐδέποτε σπεύδουμε νὰ στηρίξουμε καὶ νὰ συμπαρασταθοῦμε. Ἀφήνουμε μόνους τους τοὺς πολεμιστές, γιὰ νὰ μπορῇ ὁ σαπροφυτικὸς μηχανισμὸς νὰ τοὺς ἐξαφανίζῃ ἀνενόχλητος.
Εἶναι πλέον γεγονὸς πὼς μόνον αὐτοὶ ποὺ ἀντέχουν, δίχως πρίσματα καὶ στεγανά, τὴν ἀλήθεια, μποροῦν ἐπὶ τῆς οὐσίας νὰ λειτουργήσουν ἔτσι. Μὰ αὐτοὶ εἶναι καὶ λιγοστοί…
Τελικῶς πράγματι θὰ μπορούσαμε νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς ἔτσι, ἀλλὰ κάτι τέτοιο ἀπαιτεῖ διαρκεῖς ἀγῶνες καὶ θυσίες καὶ ὄχι λίγο βόλεμα καὶ λίγο …«ἐπαναστατικότητα».
Κατὰ τὸ «ὀλίγον ἔγκυος» λοιπόν, ἔτσι καὶ τὸ «ὀλίγον ἀλήθεια» δὲν ἀποτελεῖ πρότυπο μὰ καταλήγει, ἐπὶ πλέον, νὰ ἀπωθῇ ἀπὸ δίπλα μας καὶ εἰλικρινεῖς συντρόφους.
πλήρως ὅλους αὐτοὺς ποὺ πράγματι νοιάζονται, ἀπὸ αὐτῆς τῆς κατηγορίας τοὺς …«προβατάρηδες».
Ἤ θὰ εἴμαστε ἢ ὄχι. Γιὰ νὰ εἴμαστε κάτι, πρέπει νὰ ἑστιάζουμε μέσα μας κι ὄχι στοὺς γύρω μας.
Γιὰ νὰ ἑστιάσουμε μέσα μας ἀπαιτεῖται νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἑστιάζουν στὸ ἐγώ μας, πατώντας στοὺς ἄλλους.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.