Σμύρνη…. Ξεῤῥιζωμός… Μία μάννα….. Χαμένο τὸ βλέμμα της… Ποιὸς νὰ ξέρῃ τὸ τὶ σκέπτεται… Τὸ τὶ θυμᾶται… Ἐὰν κρύβῃ τὸ κλᾶμα ἤ τὴν ἀπελπισία ἤ ἐὰν θρηνῇ τοὺς νεκρούς της…
Κουρέλια τὴν ντύνουν…
Καὶ τὰ παιδιά της…
Τὸ ξαπλωμένο παιδί, ἐμπρός της, ἴσως νὰ κοιμᾶται… Ἴσως κι ὄχι.
Τὸ παιδί, δεξιά, τὴν κυττᾶ μὲ λατρεία… Μὲ ἀπόλυτον ἀφοσίωσιν. Μὲ θαυμασμό…
Συνέχεια
Δὲν ἀντέχεται ἡ θύμισις τέτοιων στιγμῶν…
Οὔτε ἡ Ὕβρις ποὺ συντελεῖται ἀπὸ τοὺς ἀνεγκεφάλους τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, ποὺ θυμοῦνται τὴν «ἀνθρωπιά» τους μόνον γιὰ τοὺς ΛΑΘΡΟεποίκους. Αὐτὰ τὰ κεφάλια ῥέέέέεεεεεεεεεεεε… δέν ἀνῆκαν σέ ἀνθρώπους;
”Ας λέγω σας, ε παιδία, ντο έντον ση Ρουσίαν
το μιλλέτ ετοπλάεψαν άμον κωσσους πουλία.
Τη Ουζμπεκιστάν Ουράλια Καζαχστάν τα δρόμια έρημα ν’ απόμενε
έφαγαν το καρδόπον μου και ολίγον επέμνε.”
Με αυτούς τους στίχους από ένα ποντιακό ποίημα θα ξεκινήσουμε μαζί το οδοιπορικό στη Σοβιετική Ρωσσία. Εκεί που στις αρχές έως τα μέσα του αιώνα μας διαδραματίστηκε ο διωγμός και η γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων της Κριμαίας και του Καυκάσου. Μια περιοχή στην οποία η καρδιά του Ελληνισμού χτυπούσε για αιώνες αφού οι πρώτες ελληνικές αποικίες που ιδρύθηκαν στην περιοχή αυτή χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα π.Χ. Μέχρι και σήμερα αν πάτε μια βόλτα προς την περιοχή εκείνη, οι αρχαίες πόλεις των Ελλήνων βρίσκονται βυθισμένες μέσα στο νερό, μαρτυρώντας ότι και από εκεί κάποτε πέρασε το ένδοξο γένος των Ελλήνων. Αυτούς τους Έλληνες λοιπόν, με κατηγορίες ανυπόστατες ο πατερούλης Στάλιν μαζί με τον συνεργό του Μπέρια τους οδήγησαν στις ερήμους του Καζακστάν και του Ουζμπεκιστάν με σκοπό να αφανίσουν και να εκμηδενίσουν τον Ελληνισμό της Ρωσσίας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…..
Ναί, γιατί ὄχι;
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὸ πρόβλημά τους δὲν ἦταν ἡ ὑπαρξις τοῦ Ἑλληνικοῦ στοιχείου στὴν Μικρὰ Ἀσία ἀλλὰ ἡ ἀνακοπὴ τῆς ὅποιας πορείας του.
Συνέχεια
Ἐγὼ οὔτε ἐβίωσα, οὔτε ἐγεύθην, οὔτε ἐπόνεσα μὲ ὅσα συνέβησαν πρὸ 90 ἐτῶν στὴν ἀπέναντι ἀκτή.
Οὔτε εἶχα παπποῦδες μέσα στὸ σπίτι γιὰ νὰ μοῦ μεταβιβάσουν τὶς μνῆμες τους καὶ τὰ βιώματά τους.
Μία θεία τοῦ πατέρα μου εἴχαμε, κι αὐτὴν ἐλάχιστα χρόνια πρὸ τοῦ θανάτου της.
Ὅμως, αὐτὰ τὰ λιγοστά, αὐτὰ τὰ σκόρπια, αὐτὲς οἱ κομματιασμένες μνῆμες, ἦσαν ἀρκετὲς γιὰ νὰ μὲ «ἐμβολιάσουν» καὶ νὰ «φυτεύσουν» μέσα μου ψήγματα γνώσεως καὶ ἄσβεστον πόθο ἀναζητήσεως τῶν ῥιζῶν μου.
Ἦταν ἀρκετὰ γιὰ νὰ μπορῶ νὰ νοιώσω ὅλον τὸν πόνο καὶ τὴν ἀπελπισία ποὺ ἐκεῖνοι ἔνοιωσαν… Νὰ ξαναζήσω κάθε τους στιγμή, κάθε τους κραυγή, κάθε σταγόνα αἵματος…
Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερά μας προβλήματα παραμένει ἡ ἄρνησίς μας νὰ μάθουμε τὴν ἱστορία μας.
Δὲν μπορῶ νὰ πῶ…
Ὅλο καὶ συχνότερα συναντῶ νέους ἀνθρώπους ποὺ πασκίζουν φιλοτίμως νὰ ἀποκαταστήσουν τὶς ἀπουσίες τῶν διδασκάλων τους, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀφορᾷ σὲ ὅλην τὴν κοινωνία μας.
Συνέχεια
