Ναί, γιατί ὄχι;
Ἐδῶ ποὺ ἔχουμε φθάσει τὰ φυτίλια εἶναι πανέτοιμα. Ὄχι ἕνα, ἀλλὰ πάρα πάρα πολλὰ φυτίλια, ἀπὸ πάρα πάρα πολλὲς πλευρὲς τῆς κοινωνίας μας. 
Βέβαια, τὸ παρακάτω, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἀθωώνει ἐν μέρει τοὺς ΛΑΘΡΟμετανᾶστες, διότι τοὺς ἀναφέρει, περιφραστικῶς μέν, σαφέστατα δέ, ἀδικημένους. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια γράφει: «…Τυφλοί από μίσος προετοίμαζαν ένα κύμα εκδίκησης με στόχο «αιμοσταγείς» μουσουλμάνους και «απάνθρωπους» αλβανούς…..» (κοκκινισμένο καὶ  μέσα στὸ κείμενον ἀπὸ ἐμέναν.)

Ἔχω λοιπὸν νὰ ἐπισημάνω, στὸν συντάκτη τοῦ ἄρθρου, πὼς τὸ 70% τῶν ἐγκληματιῶν, ποὺ σήμερα κάνουν διακοπὲς μὲ ἔξοδα τοῦ δημοσίου, στὰ περίφημα σωφρονιστικά μας ἱδρύματα, εἶναι ΛΑΘΡΟμετανάστες. Εἶτε Ἀλβανοί, εἶτε Πακιστανοί, εἶτε τέλος πάντων τὸ ὁ,τιδήποτε. Αὐτὸ φυσικὰ δὲν ἀκυρώνει ὅλους αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ διαβιώσουν ἐν εἰρήνῃ στὴν χώρα μας. Οὔτε τοὺς ἀγνοοῦμε. Οὔτε τοὺς περιφρονοῦμε. Ἁπλῶς ἀναγνωρίζουμε πὼς τὸ μεγαλύτερον τμῆμα αὐτῶν τῶν νεοελλήνων εἶναι αὐτὸ ποὺ καταδεικνύουν οἱ ἀριθμοὶ τῶν φυλακῶν. Ἤ γιὰ νὰ τὸ θέσουμε ὀρθότερα, μήπως καὶ τὸ καταλάβῃ, ἀπὸ τὴν δική μας κοινωνία προέρχονται οἱ τριάκοντα στοὺς ἑκατό, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς δικές τους προέρχονται οἱ ἐβδομήντα. Ἐὰν λοιπὸν δεκτῶ (ποὺ δὲν τὸ δέχομαι) πὼς εἶναι μόνον ἕνα ἐκατομμύριο, τὸ πολὺ ἕνα ἐκατομμύριο καὶ διακόσιες χιλιάδες, τότε ἀγαπητὲ συντάκτη, οὐδόλως φταίει ἡ δική μας κρίσις. Διότι ἐὰν 10 ἐκατομμύρια παράγουν 30 ἐγκληματίες, τότε πῶς γίνεται τό 1,2 τοῦ ἐκατομμυρίου νά παράγῃ 70 στούς ἐκατό ἐγκληματίες; Δῆλα δή, ἐάν ἐπισκεπτόμασταν καί τούς πραγματικούς ἀριθμούς, σύν αὐτούς πού εἶναι βεβαιωμένα ἐγκληματίες ἀλλά δέν ἔχουν συλληφθῇ ἤ ἔχουν συλληφθῇ κι ἔχουν ἀφεθῇ ἐλεύθεροι, γιά πόσους ἀκριβῶς ἐγκληματίες πρέπει νά συζητήσουμε;
Μᾶλλον ἡ φύσις αὐτῶν τῶν ὄντων φταίει. 
Τί νά κάνουμε; Ἔχουν περισσότερα κτήνη στοὺς κόλπους τους ἀπὸ ὅ,τι ἐμεῖς. 

Τὸ δεύτερο σημεῖον ποὺ ἔχει ἐνδιαφέρον εἶναι τὸ «μένος μας» κατὰ τοῦ φονιᾶ. 
Ἀλήθεια, ποῦ ἦταν αὐτό τό μένος ὅταν τό κορίτσι ἐσφάδαζε ἀπό τήν φρίκη τοῦ βιασμοῦ καί ἀπό τούς πόνους τῆς θανατώσεως; 
Πολὺ μᾶγκες εἴμαστε. Νὰ μᾶς χαρῶ… Κατόπιν ἐορτῆς τιμωροί.. Χά!
Σὲ αὐτὸ λοιπὸν συμφωνῶ μὲ τὸν συντάκτη. Ἀλλὰ νομίζω πὼς παρὰ πῆρε φόρα μὲ τὴν εἰρωνία του. 
Δυστυχῶς γιὰ αὐτόν, ἀκόμη ὑπάρχουν ἄνθρωποι. Ἄς θυμηθοῦμε τὸν Δημήτρη Μίχα, ποὺ ἔπεσε νεκρὸς ἀπὸ τὶς σφαῖρες τῶν ληστῶν τῆς Πάρου. Ἄν καὶ πράγματι τὸ πανελλήνιον ἐπόνεσε ἀπὸ αὐτό, ἄς παραμείνουμε στὴν ἀντίδρασι τοῦ νεκροῦ. 
Ἀγαπητὲ κύριε συντάκτα, δυστυχῶς γιὰ τὶς πεποιθήσεις σου, ὑπάρχουν ἀκόμη κάποιοι ποὺ νοιάζονται, κι ἄς πέφτουν νεκροί. Κάποιοι ἄλλοι πάλι, ποὺ εἶναι περισσότερο τυχεροί, ἀλλὰ πάντα φιλότιμοι, τρέχουν, μὴ ὑπολογίζοντας κανέναν κίνδυνο…  Καὶ νὰ εἶσαι σίγουρος πὼς δὲν βγαίνουν μὲ ἀπειλὲς καὶ προειδοποιήσεις νὰ ἐπιβάλλουν, κατόπιν ἐορτῆς, τὸ ἠθικὸν καὶ τὸ δίκαιον. 
Σὲ παρακαλῶ πολὺ λοιπὸν μὴν κρίνῃς ἐξ ἰδίων τὰ ἀλλότρια. Δὲν κάνει. Δὲν εἶναι ὅλοι ὅπως φαίνονται. Ὀρθότερα, δὲν εἶναι γιὰ νὰ φαίνονται αὐτοὶ ποὺ εἶναι ὅπως πρέπει. Φαίνονται μόνον κάτι τέτοια ἀποβράσματα καὶ πολὺ καλὰ κάνουν…

Τελικῶς ἀντιλαμβάνομαι πὼς μᾶλλον μάθημα ἀντιῤῥατσισμοῦ ἤθελε νὰ μᾶς κάνῃ. 

Κατὰ τὰ ἄλλα καλά…
Τὸ κορίτσι τελείωσε… Ὁ πατέρας του συνῳμίλησε καὶ μὲ τὴν Τατιάνα, μέσα στὸν μεγάλο του πόνο καὶ καϋμό… Ὁ φονιὰς θὰ περάσῃ ζάχαρι καὶ κανέλλα… 
Οἱ ἀρθρογράφοι ξιφουλκοῦν στὸ πτῶμα τῶν πρώην Ἑλλήνων. Οἱ Ἑλληναράδες τρίβουν τὰ χέρια τους… Κι αὐτοὶ ποὺ ἄνοιξαν τὶς κερκόπορτες ἑτοιμάζονται γιὰ προαγωγές….
Πότε πήγαμε καλλίτερα; Ἔ;

Φιλονόη.  

Ευτυχώς που ήταν Έλληνας

Όποιος έκανε τον κόπο χθες να παρατηρήσει τα σχόλια εκατοντάδων χρηστών του ίντερνετ στα ενημερωτικά σάιτ κάτω από την είδηση του στυγερού εγκλήματος στην Ξάνθη θα ένιωθε τον ίδιο τρόμο με αυτόν που προκαλεί μία βραδυφλεγής βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί κάτω από τα θεμέλια του κοινωνικού μας ιστού.

Απειλές για εκδίκηση, απειλές για αυτοδικία, απειλές για πογκρόμ. Με αποδέκτες φυσικά τους συνήθεις υπόπτους που δεν είναι άλλοι από τους σύγχρονους αποδιοπομπαίους τράγους της κοινωνίας μας, τους μετανάστες. Προτού ακόμη στεγνώσει το αίμα από το έγκλημα της Ξάνθης κάποιοι φρόντιζαν να ακονίσουν τα μαχαίρια του τυφλού μίσους προδικάζοντας την εθνικότητα του δράστη. Κάποιοι άλλοι επιχειρηματολογούσαν για το θρήσκευμα του δράστη. Τυφλοί από μίσος προετοίμαζαν ένα κύμα εκδίκησης με στόχο «αιμοσταγείς» μουσουλμάνους και «απάνθρωπους» αλβανούς.

Το σκηνικό της κοινωνικής βίας και της ρατσιστικής μισαλλοδοξίας έχει στηθεί εδώ και καιρό. Κάποιοι φρόντισαν προεκλογικά να εντάξουν στην πολιτική ατζέντα ένα πρόβλημα που για χρόνια οι ίδιοι κρατούσαν επιμελώς κρυμμένο κάτω από το χαλί, δίνοντας έτσι ένα ισχυρό πλεονέκτημα σε αυτούς που σήμερα χαρακτηρίζουν κοινοβουλευτικά επικίνδυνους.

Σε μια κοινωνία που διέρχεται μια άγρια οικονομική στενότητα και αναζητεί εξιλαστήρια θύματα για να ξεσπάσει την οργή της, κάποιοι της προσφέρουν απλόχερα εύκολους στόχους. Δίνουν «διαβατήριο» στην παραβατικότητα του πεζοδρομίου, στοχοποιούν το διαφορετικό και υπόσχονται να επαναφέρουν στην χώρα την ησυχία του νεκροταφείου, την τάξη του στρατοπέδου και την ασφάλεια της φυλακής, όπως αυτές βασίλεψαν στον τόπο μας πριν μερικές δεκαετίες σε αλήστου μνήμης εποχές.

Δημιουργούν εχθρούς για να στηρίξουν την ίδια τους την ύπαρξη. Κατασκευάζουν εκ προοιμίου ενόχους για να δικαιολογήσουν την ίδια τους την παρουσία στον πολιτικό χάρτη του τόπου. Αποπροσανατολίζουν και δημαγωγούν εκμεταλλευόμενοι ένα υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα εν μέσω οικονομικής κρίσης ευαγγελιζόμενοι μια Ελλάδα «καθαρή» από βαρβάρους.

Η υπόθεση της Ξάνθης δεν τους έδωσε την ευκαιρία που ήθελαν. Ο δράστης ήταν Έλλην και Χριστιανός Ορθόδοξος σε αντίθεση με τον δράκο της Πάρου. Τα ακονισμένα μαχαίρια μπήκαν πάλι στα θηκάρια μέχρι το επόμενο έγκλημα που θα έρθει να συγκλονίσει πάλι την κοινή γνώμη. Θα περιμένουν όπως περίμεναν τόσα χρόνια στη γωνία. Θα περιμένουν ως το επόμενο έναυσμα για να ανάψουν το φυτίλι της βόμβας. Της βόμβας που ονειρεύονται να εκραγεί για να «ξεβρομίσει» η χώρα από τους βαρβάρους.

Εγκλωβισμένοι στην λογική του μίσους και μεθυσμένοι από το κρασί των εκλογικών ποσοστών ξιφουλκούν κατά της ίδιας τους της ύπαρξης ξεχνώντας τα λόγια του ποιητή. «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».

πρῶτο θέμα

φωτογραφία