Ἀκούσαμε λόγια, κενὰ περιεχομένου, ὑποσχέσεις καὶ εὐφάνταστες ἀνακοινώσεις. Ὅλα ἄνευ ἀντικρύσματος. Ψέμματα… ψέμματα… ψέμματα. Ἐκεῖ μέσα, στὴν βο(υ)λή των, ὅπου γιὰ νὰ εἰσέλθῃ κάποιος πρέπει νὰ εἶναι ἀρκούντως ἐκβιάσιμος, πρὸ κειμένου νὰ λέῃ μονίμως «ναὶ σὲ ὅλα». Ἐκεῖ μέσα συμφῶνται καὶ ὑπογράφονται καθημερινῶς μικρὰ ἢ μεγάλα ἐγκλήματα κατὰ τῆς Ἀνθρωπότητος. Μία γενοκτονία ἀκόμη πρὸ τῶν πυλῶν, ἀλλὰ ἅπαντες σφυρίζουν ἀδιάφορα. παραπλανῶντας μας μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς ἀρλοῦμπες, γιὰ νὰ κερδίζουν χρόνο καὶ νὰ συντηροῦν τὶς καρέκλες των.

Τώρα λοιπὸν ποὺ ἐψηφίσθη τό, μὲ ἐμπνευσμένης φαντασιακῆς ἔξω-πραγματικότητος, «μεσοπρόθεσμον πλαίσιον δημοσιονομικῆς στρατηγικῆς», ἀλλὰ οὐσιαστικῶς μνημόνιον ὑποδουλώσεώς μας, ὅλα φαίνονται νὰ ἔχουν τελειώση γιὰ τὴν χώρα. Μιλᾶμε δῆλα δὴ γιὰ ὑπογραφὲς ποὺ θὰ μᾶς κρατοῦν σιδηροδεσμίους στὶς τοκογλυφικὲς ὀρέξεις γιὰ πολλὲς δεκαετίες.

Καί τώρα τί λοιπόν; Ἔφθσε τό τέλος;
Ὅταν μὲ ἐκβιασμούς, ἀπειλές, τρομοκρατία, ἀκραία προπαγάνδα, παραπληροφόρησιν καὶ ἐκφοβισμοὺς μᾶς ἐπιβάλλουν -ἐπισήμως- κάτι ποὺ ὄχι μόνον δὲν ἐπιλέξαμε, ἀλλά, ἐπὶ πλέον, ἀρνούμεθα νὰ ἀποδεκτοῦμε ὡς νόμιμον, αὐτοί, μὲ τὶς δυνάμεις καταστολῆς των, μὲ τὰ μέσα μαζικῆς ἐξαπατήσεως καὶ μὲ ὅλον τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ τῶν κομματοσκύλων τους, συμπεριφέρονται σὰν νὰ εἶναι ὅλα καὶ στὸ καθ΄ ὅλα ἐν τάξει, νόμιμα καὶ συνταγματικά.
Ὅμως… Πλαστογραφῶντας ἢδη πλαστογραφημένα ἔγγραφα, πλαστογραφοῦν νέες πλαστογραφίες, γιὰ νὰ μᾶς ἐπιβάλουν πλαστογραφημένες συμφωνίες, σὲ μίαν πλαστογραφημένη …χώρα.

Καί τώρα τί; Ἔφθασε τό τέλος; Ἀκούσαμε εἰδῶν εἰδῶν φληναφήματα, χείλη «εἰδικῶν» καὶ μή, ποὺ μὲ ὗφος χιλίων καρδιναλίων, μᾶς κουνοῦν τὸ δάκτυλο, ἐπιβάλλοντάς μας νὰ ἀποδεκτοῦμε ὡς …«παπικὰ θέσφατα» ὅλα αὐτὰ τὰ καραγκιοζιλίκια. Σὲ μίαν ἤδη λεηλατημένη χώρα, μὲ ἤδη λεηλατημένους πόρους καί, κυρίως, ἠθικῶς λεηλατημένους πολῖτες, ἔπεται μία ἀτελείωτος συμφορὰ γιὰ ὅλους μας, βάσει αὐτῶν τῶν πληροφοριῶν ποὺ καθημερινῶς διαῤῥέουν καὶ μᾶς παγώνουν.

Καί τώρα τί; Παραφιλολογίες, ἐλπιδοφορίες, παπαρολογίες… Λόγια, λόγια, λόγια…
…γιὰ νὰ κερδίζουν χρόνο καὶ νὰ πολλαπλασιάζουν τὶς κλειδωνιὲς στὶς ἁλυσίδες μας.
Σχέδια ἐπὶ σχεδίων, σενάρια ἐπὶ σεναρίων, παραμυθολογίες ἐπὶ παραμυθολογιῶν γιὰ νὰ μὴ ποῦν τὸ αὐτονόητον: τὶς σάρκες μας θέλουν.
Καὶ στὴν οὐρὰ ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀκοῦμε διαρκῶς εἶναι ποὺ ἐπὶ πλέον ἐμεῖς πρέπει νὰ σώσουμε τὰς εὐρώπας των.
Ἤ, ἄλλως, ἐμεῖς νὰ κουβαλήσουμε στὶς πλᾶτες μας τὶς δικές των ἀποτυχίες, γιὰ νὰ μὴ ξεσκισθοῦν οἱ σάρκες τῶν εὐρωπΕων ἑταίρων μας.
Καί, πάντα, μὰ πάντα, ἕνα «μαζὺ τὰ φάγαμε» πλανᾶται γύρω μας, γιὰ νὰ διαιωνίζεται ἡ ἐνοχή, ἡ ἀμφιβολία καὶ ἡ ἀνασφάλεια.

Καί τώρα τί λοιπόν; Τελειώσαμε; Γιά πόσο θά ἀνθέξουμε; Γιά πόσο θά ἐπιβιώσουμε ἀκόμη, εἴτε κατὰ μόνας εἴτε ἐν συνόλῳ; Πῶς θά ἐξοικονομοῦμε τά ἀναγκαία διά τό ζῇν; Πῶς θά ταΐσουμε τά παιδιά μας; Πῶς θά τά στεγάσουμε; Πῶς θά… θά…θά…
Μία χώρα κρεμασμένη στὰ μανδαλάκια κι ἕνας λαὸς ποδοπατημένος καὶ …ἔνοχος γιὰ ὅλα τὰ ἀνοσιουργήματα τοῦ πλανήτου, ἔως καὶ τὸ …προπατορικὸ ἁμάρτημα. Ἄρα; Ἀπό ἐδῶ καί πέρα μόνον στό …κουπί ἐμεῖς; Ἀνελεύθεροι ἐρέτες μέ βούλα καί στάμπα; Ἔ;

Καί τώρα τί; Ἦλθε τό τέλος; Ἡ -τεχνητὴ- πτωχοποίησίας μας ἀλλὰ καὶ ἡ παράδοσίς μας, ἄνευ διαπραγματεύσεων, στὶς ὀρέξεις τῶν παγκοσμίων γυπῶν εἶναι σίγουρα πρόβλημα. Ἡ ὑπαγωγή μας, ὡς λαοῦ, διὰ χειρὸς τῶν (ἂς ποῦμε) ἐκλεγμένων κουδουνισμένων, στὰ νύχια τῶν παγκοσμιοποιητῶν εἶναι ἐπίσης πρόβλημα. Ἡ πείνα ποὺ ἔρχεται εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερον πρόβλημα. Ἡ συνειδητοποίησις καὶ ἡ ἐπιβεβαίωσις τῆς νέας -ἐν συνόλῳ- ἐθνικῆς μειοδοσίας καὶ ἀπὸ τὰ 300 γνωστά μας κουδουνισμένα, εἶναι ἀκόμη ἕνα πρόβλημα. Ἡ ἀπομείωσις τῆς Ἐλευθερίας μας εἶναι ἀκόμη ἕνα πρόβλημα. Ἡ ἀπειλὴ τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας κι ὁ ταὐτόχρονος ἐποικισμός, μέγιστα προβλήματα.
Καί; Τελειώσαμε;
Ἤ μήπως τώρα …ξεκινᾶμε; Μήπως μία εὐκαιρία γιά …νέα ἀρχή; Καί πῶς;
Τὰ ἔχουμε πῆ ὅμως καὶ θὰ τὰ ξανὰ ποῦμε ὅσες φορὲς θὰ χρειασθῆ… Τώρα ξεκινήσαμε μόλις.

Γιὰ ἀρχὴ εἶναι καλὸ ποὺ συνειδητοποιήσαμε, στὸν βαθμὸ ποὺ τὸ συνειδητοποιήσαμε, πὼς τὰ κουδουνισμέναν πέραν τῆς γνωστῆς φασαρίας των, ἀδυνατοῦν νὰ ἀρθρώσουν λόγο, σκέψιν καί, κυρίως, νὰ νοιώσουν βασικὲς ἠθικὲς ἀρχὲς καί, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, τὴν Ἀνάγκη τοῦ αἰσθήματος Ἐλευθερίας.  Κατ’ ἐπέκτασιν εἶναι ἀδύνατον, ὅσο καὶ παράλογον, τὸ νὰ ἀναμένουμε ἀπὸ αὐτὰ τὰ σκουπίδια κάτι καλό. Ἡ ἀρχὴ τῆς ἀποδομήσεως ἔγινε. Καὶ συνεχίζουμε.

Καί; Μόνον αὐτό;;  Πῶς ἀπαλλασσόμεθα; Πῶς πορευόμεθα; Πῶς ἐπανασχεδιάζουμε;
Ἕνα ἕνα τὰ βήματα. Ἂς ξετυλίξουμε ἀρχικῶς τὸ κουβάρι τῶν πρώτων καί, καθαρὰ ἐξωγενῶν, συνειδητοποιήσεων καί, ἐν συνεχείᾳ, ἔπονται τὰ λοιπά. Ἕνα βῆμα τὴν φορά. Ἕνα ἕνα.

Οὔτως ἢ ἄλλως ἐπάτησαν ἐπάνω σὲ πλαστογραφίες καὶ διαπλοκές, πρὸ κειμένου νὰ ἐπικαλύψουν νομοτύπως ὅλο αὐτὸ τὸ ξέσκισμα ποὺ μᾶς ἐπιφυλάσσουν.

Μϊα τελευταία λεπτομέρεια μόνον. Μποροῦμε πλέον  νὰ μιλᾶμε γιὰ 300 προδότες (ἴσως μὲ μίαν ἢ δύο ἐξαιρέσεις τοῦ κανόνος) ἀλλὰ δὲν εἶναι λύσις ὁ θυμός καὶ ἡ θλίψις. Ναὶ, εἴμαστε ὅλοι ἐξοργισμένοι. Ναί, ξέρουμε ὅλοι πλέον τὸ μέγεθος τοῦ ξεπουλήματος. Ναὶ, ἀναμένουμε ἐπίσης καὶ τὴν τιμωρία. Ἐλπίζω ὅμως αὐτὴ ἡ τιμωρία, ὅταν ἔλθῃ, νὰ εἶναι τιμωρία ἀπὸ δικαίους σὲ ἀδίκους, κι ὄχι ἀπὸ ἀδίκους σὲ ἀδίκους.

Φιλονόη.

φωτογραφία ἀπό ἐδῶ