Ἀρκετὰ κλάψαμε! Καιρὸς νὰ ζήσουμε!

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες συνέβησαν καταστάσεις ἀπέραντης εἰρωνίας καὶ θράσους.

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες κατέῤῥευσε διὰ παντὸς στὰ μάτια μας κάθε παλαιοκομματικὴ ὑπόστασις. Ἤ τοὐλάχιστον στὸ μεγαλύτερον μέρος της.

Αὐτὲς τὶς ἠμέρες αἰσθανθήκαμε πὼς ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα θὰ εἴμαστε ὑποχείρια τοῦ κάθε τρελλοῦ καὶ τοῦ κάθε ἀπίστευτου τύπου γιὰ πολλοὺς αἰῶνες.

Ἔτσι πράγματι συνέβῃ.

Ἔτσι πράγματι καταλάβαμε.

Ἔτσι πράγματι θὰ ἐξελιχθοῦν τὰ πράγματα.

Ἀλλά, δὲν εἶναι ἔτσι…

Οὐδέποτα θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἔτσι.

Δὲν γίνεται νὰ εἶναι ἔτσι.

Ξέρετε γιατί οὐδέποτε θά μποροῦσε νά εἶναι ἔτσι;

Διότι ἔως τώρα εἴχαμε ἐπιτρέψει σὲ ὅλους αὐτοὺς νὰ εἰσβάλουν στὴν ζωή μας, νὰ τὴν ὁρίζουν καὶ νὰ τὴν ποδοπατοῦν.

Σὲ αὐτὸ τὸ δικαίωμα πάτησαν καὶ πράττουν τὰ ὅσα σήμερα διαπιστώνουμε.

Διότι ἔως σήμερα λειτουργούσαμε ὡς ἄβουλα ὄντα ποὺ χρειάζονται καθοδήγησι. Ποὺ χρειάζονται προστάτες.

Διότι ἔως σήμερα δὲν μπορούσαμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ μέγεθος τῆς δυνάμεως ποὺ κατέχουμε.

Ποιάν δύναμι τρέμουν καὶ κρύβονται; Τήν ἔχουμε συνειδητοποιήσει; Τήν ἔχουμε ἀντιληφθῇ;

Ποιάν δύναμι τρέμουν καὶ πασκίζουν μὲ τόσην ἀγωνία νὰ …«ἀγνοήσουν» κρατῶντας τάχα μου κάποια ἀνόητα προσχήματα;

Ποιάν δύναμι φοβοῦνται καὶ πολεμοῦν μέ τόσην λύσσα, πρό κειμένου  νὰ μᾶς ἀποπροσανατολίσουν γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθοῦμε πὼς τήν κατέχουμε;

Ξέρετε κάτι;

Αὐτὴ ἡ δύναμις εἴμαστε ἐμεῖς.

Κυττᾶξτε γύρω σας.

Δεκάδες κατακτητὲς ἐπέρασαν καὶ ἐπιβιώσαμε. Ὑπάρχουμε ἀκόμη. Κι ὄχι μόνον ὑπάρχουμε, ἀλλὰ ἔχουμε ξεκινήσει ταχύτατα τὸν ἐπανελληνισμό μας.

Κυττᾶξτε καλὰ γύρω σας. Τὰ ῥημάδια μας ἔγιναν ῥημάδια διότι κάποιοι τὰ ἐκονιορτοποίησαν. Σημάδι πὼς κι ἄλλες φορὲς ἐπάσκισαν νὰ μᾶς ἀφανίσουν. Γιατί; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ τοὺς κάνει νὰ μᾶς τρέμουν; Γιατί κτυποῦν τόσο συχνά καὶ τόσο βάρβαρα; Γιατί φεύγοντας ἀφήνουν πίσω τους καμμένη Γῆ;

Κυττᾶξτε πάρα πολὺ καλὰ γύρω σας. Δεῖτε τὸν Παρθενώνα. Θυμηθεῖτα πῶς ἦταν κάποτε τὰ πράγματα σὲ αὐτὸν τὸν τόπο. Ἀναλογισθεῖτε τὴν εὐθύνη. Δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄλλοι ποὺ δὲν κάνουν τίποτα γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ξαναφτιάξουμε Παρθενῶνες. Εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχουμε πράξει τὰ δέοντα.

Τὸ αὔριο ἔρχεται ταχύτατα.

Δὲν θὰ τὸ καταλάβουμε πόσο γρήγορα θὰ φθάσῃ. Καὶ θὰ φθάσῃ μὲ τοὺς Ἕλληνες νικητὲς κάθε ἀναποδιᾶς, κάθε στραβῆς καταστάσεως…
Ὅλα ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν σήμερα τότε θὰ φαίνονται ἀστεῖα…

Τίποτα δὲν χάθηκε. Κι ἄς πασκίζουν νὰ μᾶς ἀποκοιμίσουν.
Τίποτα δὲν ἀναγνωρίζουμε ἀπὸ ὅσα ὑπογράφουν. Τίποτα δὲν τοὺς ἀνήκει γιὰ νὰ μποροῦν νὰ τὸ ξεπωλοῦν.
Κυττᾶξτε…
Ὁ οὐρανός μας, ἡ θάλασσά μας, ὁ Ἥλιος μας εἶναι ἐδῶ! Γιὰ ἐμᾶς! Μᾶς δυναμώνουν! Μᾶς δείχνουν πὼς ὅσες ἁλυσίδες κι ἐὰν μᾶς περάσουν ἐμεῖς πάντα θὰ παραμένουμε ἐλεύθεροι κι ἀνίκητοι!

Σκλαβιά… Αὐτὸ βλέπουμε… Σκλαβιά…

Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἔτσι.

Γιὰ νὰ ὑπάρχῃ ἕνας θύτης πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ ὑπάρχῃ καὶ κάποιο θύμα.

Κι ἐὰν ἐμεῖς ἀποφασίζουμε νὰ μὴ παραμείνουμε θύματα, τότε πῶς στὰ κομμάτια ὁ θύτης θά μποροῦσε νὰ ἐξακολουθήσῃ τήν τυραννία του;

Δὲν θὰ μποροῦσε.

Κυττᾶξτε γύρω σας.

Εἶναι ὁ τελευταῖος «χειμώνας» ποὺ θὰ ζήσουμε ὡς «χειμώνα».

Εἶναι ὁ χειρότερος «χειμώνας» ποὺ θὰ ζήσουμε καί, κατὰ πῶς φαίνεται, θὰ εἶναι μακρύς, ὀδυνηρὸς καὶ θανατηφόρος.

Πρέπει νὰ τὸν περάσουμε ὅμως. Διότι ἀμέσως μετὰ φθάνει ἡ Ἄνοιξις… Ἀνθισμένη καὶ λαμπερή…

Νὰ χουχουλιάσουμε, νὰ ἀνασυγκροτηθοῦμε, νὰ ἀναζητήσουμε τὶς ῥίζες μας, τίς βάσεις μας, τίς ἀφετηρίες μας.

Ἔως πρὸ τινος τριγυρνούσαμε σὰν ἀνέμελα 15χρονα στὶς παραλίες, στὶς πλατεῖες, στὰ μπαράκια, στὰ σκυλάδικα, στὴν εὔκολο διαβίωσι, στὸν ὠχαδελφισμό…. Παίζαμε, ἐρωτευόμασταν, κρυβόμασταν ἀπὸ τὶς εὐθύνες.

Ἀλλὰ αὐτὲς παρέμεναν ἐκεῖ.

Τὸ θέρος  τέλος λοιπόν, γιὰ τὴν ὥρα τοὐλάχιστον.

Τώρα μπῆκε ὁ «χειμώνας».

Τώρα πρέπει νὰ συμπεριφερθοῦμε μὲ ὅλην μας τὴν σύνεσι. Μὲ τὴν καθαρή μας σκέψι νὰ λάβουμε τὶς σοβαρότερές μας ἀποφάσεις. Μὲ τὴν ματιά μας στηλωμένη στὸ καλλίτερο αὔριο.

Εἶχα κάποτε ἕναν φίλο, τὸν Γιάννη. Μέσα στὰ πολλὰ ποὺ ἔλεγε κάθε πρωΐ ἦταν τὸ ἐξῇς:

«Ἐὰν βασισθῶ στὸν νόμο τῶν πιθανοτήτων, κι ἐὰν δεκτῶ πὼς σήμερα, γύρω στὰ 35 μου, περίπου στὸ μέσον τῆς ζωῆς μου, ἔχω ζήσει ὅλα τὰ ἄσκημα, τότε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα μόνον ὄμορφα θὰ μποροῦσα νὰ περιμένω.»

Ὀ Γιάννης δὲν ἦταν τρελλός. Ἦταν ἐρωτευμένος μὲ τὴν ζωή!

Κι αὐτὸ ὅσοι τὸν συναναστρέφονταν τὸ ἔνοιωθαν.

Ὁ Γιάννης λοιπὸν μᾶς ἔμαθε νὰ ἀνοίγουμε παράθυρα. Ὄχι ἐλπίδας, βεβαιότητος.

Ἔ λοιπόν,  τὰ δύσκολα, τὰ πολὺ δύσκολα τοῦ «χειμῶνος» σὲ λίγο θὰ περάσουν.
Καὶ τότε θὰ βαδίσουμε ὀρθοί, δυνατοί, λαμπεροί, ὅπως μόνον σὲ ἐλευθέρους Ἀνθρώπους ἀξίζει, πρὸς τὴν μοναδικὴ νέα πραγματικότητα ποὺ θὰ διέπεται ἀπὸ τὴν Ἐλευθερία.

Κρατᾶμε.
Κάθε μας στιγμὴ εἶναι ἱερά.
Κάθε μας στιγμὴ πρέπει νὰ τὴν ζήσουμε μὲ ὅλην μας τὴν δύναμι. Εἶτε εἶναι πόνου, εἶτε φόβου, εἶτε ἀπελπισίας. Νὰ τὴν ζήσουμε γιὰ νὰ τὴν θυμόμαστε. Γιὰ νὰ καταλάβουμε πὼς αὐτὸ δὲν μᾶς ἀξίζει. Πὼς δικαιούμεθα καλλίτερες συνθῆκες. Πὼς ὅλα θὰ τὰ ἀνατρέψουμε ὅπως τοὺς πρέπει, τὴν στιγμὴ ποὺ πρέπει, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς πρέπει.

Τὸ τελευταῖο αἴσθημα ποὺ πρέπει νὰ αἰσθανόμεθα εἶναι ὁ φόβος.
Ἂς τὸν ἀφήσουμε ἐπὶ τέλους.
Τί εἶναι σημαντικότερον; Νά νικήσουμε διά παντός κάθε δύναμι πού μᾶς κρατᾶ δεσμίους ἤ νά χαθοῦμε γιά πάντα;

Φιλονόη

Σημείωσις

«Χειμὼν» μακρύς… Ἄγριος, ἀνελέητος, ἐξοντωτικός. Θὰ «παγώσουμε», θὰ πονέσουμε, θὰ ἀπελπισθοῦμε. Θὰ προτιμήσουμε, πολλὲς φορές, νὰ εἴχαμε πεθάνει παρὰ νὰ βιώσουμε αὐτὲς τὶς καταστάσεις ποὺ ἔρχονται. Καὶ δὲν εἶναι μόνον τὰ μνημόνια. Αὐτὰ εἶναι …ψίχουλα. Ἂλλα εἶναι τὰ ζητούμενα.
Μά, ἐδῶ μᾶς πρέπει καὶ μᾶς χρειάζεται καὶ ἀπαιτεῖται ἡ πίστις. Μία πίστις ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ εἶναι μας καὶ κυττᾶ πρὸς τὴν μία καὶ μόνη καὶ ἀληθὴ κι ὁλοκληρωτικὴ κι ἀπόλυτο καὶ ἀδιαπραγμάτευτο Ἐλευθερία. Μία πίστις πού, γιὰ νὰ παραμείνῃ ζωντανή, αἰῶνες τώρα ὑπομείναμε τὰ πάντα, ἔως καὶ …πλαστὴ ἀπελευθέρωσιν. Μία πίστις ὅμως πού, ἀκόμη κι ἐν ἀγνοίᾳ μας, μᾶς διετήρησε ζωντανοὺς καὶ μᾶς κρατᾶ ἀκόμη, παρὰ τὰ ὅσα περάσαμε, ὀρθίους καί, σὲ μικρὸ ἀκόμη βαθμό, ἀποφασισμένους. Μία πίστις ποὺ πρέπει νὰ ἐπανακτισθῇ καὶ νὰ ἐπαναδομηθῇ, νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ περιττά, νὰ καθαρθῇ καὶ νὰ προβάλῃ ἐκ νέου γιγαντιαία καὶ ἀδιαπραγμάτευτος. Μία πίστις ποὺ δὲν σχετίζεται μὲ δόγματα, μὲ ὁπαδισμοὺς καὶ μὲ πλαστότητες. Μία πίστις ποὺ πηγάζει ἀπὸ ἐκείνο τὸ βαθύ, ἀλλὰ ἀναλοίωτο, περὶ Ἐλευθερίας αἴσθημά μας. Ἔ… αὐτό… Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενον. Νὰ ἐξουδετερώσουμε τὸν θυμὸ καὶ νὰ ἑστιάσουμε στὸν σκοπό. 

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply