Οἱ Ἕλληνες Σπαρτιάτες τῆς Χιλῆς.

Μικρὴ Ἀραουκανὴ φορᾶ τὰ χαρακτηριστικὰ ἑλληνικὰ κρεμαστὰ φλουριὰ στὸ κεφάλι.

Ἔχουμε ξανα-ἀναφερθεῖ στοὺς Ἀραουκάνους στὸ ἄρθρο μας μὲ τίτλο:

Οἱ Ἀραουκάνοι ἀπὸ τὴν Σπάρτη.

 Μάλιστα εἶχα σημειώσει τὸ …πάθος κάποιων «ἐπιστημόνων» μας ποὺ ἐκόπησαν καὶ ἐτσακίσθησαν νὰ σπεύσουν στὴν Χιλὴ γιὰ νὰ ἀποδείξουν πὼς οἱ φερόμενοι ὥς Σπαρτιάτες εἶναι ἁπλῶς …καλαμοκαβαλημένοι. Ὄχι, δὲν ἠθέλησαν νὰ ἐρευνήσουν. Ἤξεραν πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, γιὰ ἐμᾶς… Ἤ ὀρθότερα, πρὶν ἀπὸ τοὺς Ἀραουκανοὺς γιὰ τοὺς Ἀραουκανούς.

Σήμερα θὰ σᾶς παρουσιάσω μίαν πιὸ ἀναλυτικὴ προσέγγισι τοῦ θέματος, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀποκτήσουμε μία καλλιτέρα εἰκόνα γιὰ αὐτοὺς τοὺς Ἕλληνες.
Προσέξετε ίδιαιτέρως τὸν χορό, στὸ ταινιάκι ποὺ ἀκολουθεῖ παρακάτω. Γιὰ ὅσους ἀντιλαμβάνονται ἀπὸ χορὸ θὰ ἀναγνωρίσουν στὰ βήματα τῆς κοπέλλας, περὶ τὸ 0:40 καὶ μετά, αὐτό:

Ὄχι μόνον φυσικὰ τῆς κοπέλλας. Προσέξετε καλὰ τὰ βήματα τοῦ χορευτοῦ στὸν μπάλο καὶ μετὰ παρατηρήσετε τὰ βήματα στὸ στιγμιότυπο τοῦ χοροῦ.
Ἀγνοήσατε τὶς φιγοῦρες… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς πάντα τοπικὲς εἶναι καὶ φυσικὰ ἐμπλουτίζονται περισσότερο ὅταν γίνεται διαρκὴς χρήσις αὐτῶν.
Προσέξετε κι αὐτό:


Σὲ συρτὸ στὰ δύο..
Νομίζω πὼς ἀπὸ τοὺς χορούς μας, κι ὄχι μόνον, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε σὲ θαυμάσια συμπεράσματα.

Φιλονόη

Ἄγνωστοι Ἕλληνες: Ἀραουκάνοι, οἱ Σπαρτιᾶτες της Χιλῆς

Σὲ πολλὰ ἄρθρα μας ἔχουμε μιλήσει γιὰ τὸν Ἑλληνισμό. Ἕναν Ἑλληνισμὸ ποὺ δὲν γνωρίζει σύνορα ἀλλὰ ὡς τὶς ἡμέρες μας εἶναι διεσκορπισμένος σὲ ὅλον τὸν κόσμο καί, παρ’ ὅλο ποὺ διατρανώνει τὴν καταγωγή του, παραμένει «ἀνεκμετάλλευτος» ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κράτος.

Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες, ποὺ ἐν πολλοῖς ἀποδεικνύονται περισσότερο Ἕλληνες ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς, φυλάσσουν σὰν «κόρη ὀφθαλμοῦ» τὶς ἀξίες ποὺ τοὺς ἔχει κληροδοτήσει ἡ προέλευσίς των.

Σὲ αὐτοὺς τοὺς Ἕλληνες ἢ ἀλλοιῶς Ἑλληνογενεῖς ἀνήκουν οἱ Παστοὺν καὶ οἱ Καλάς, ποὺ μελετήσαμε σὲ προηγούμενες ἔρευνές μας.

Στὸ παρὸν ἄρθρο θὰ «ταξειδεύσουμε» πιὸ μακρυά, στὴν ἀμερικανικὴ ἤπειρο καὶ συγκεκριμένα στὴν Χιλή, ὅπου ζῇ μέχρι σήμερα ἡ φυλή των Ἀραουκανῶν.

Οἱ «Σπαρτιᾶτες της Χιλῆς», ὅπως ἀποκαλοῦνται, ἔχουν εὐρωπαϊκὴ καταγωγὴ καὶ ἔφθασαν στὴν συγκεκριμένη χώρα ἀπὸ τὰ δυτικὰ (μέσῳ τοῦ Εἰρηνικοῦ Ὠκεανοῦ), ἐνῶ ἀριθμοῦν γύρω στοὺς 1.800.000 κατοίκους (1.100.000 στὴν Χιλὴ καὶ 700.000 στὴν Ἀργεντινή).

Οἱ Ἱσπανοὶ φτάνοντας παλιότερα στὴν περιοχή της Χιλῆς συνάντησαν τοὺς Ἀραουκανούς, οἱ ὁποῖοι ὀνομάζονταν τότε Μαποῦτσε.

Οἱ χρονικογράφοι τῆς ἐποχῆς ἔκαναν λόγο γιὰ «ἀνθρώπους λευκοὺς μὲ γαλάζια μάτια, ἀνοιχτόχρωμη κώμη (ξανθὴ ἢ καστανόξανθη) καὶ ἴσια μύτη».

Ὁ Λουὶς Ἀλδέα στὸ ἔργο του «Βιβλιοθήκη τῶν Χιλιανῶν συγγραφέων» ἀναφέρει χαρακτηριστικά:  « Ἡ Ἀραουκανὴ γυναῖκα εἶναι ὅμοια μὲ τὴν Ἑλληνίδα». Ἀλλὰ καὶ ὁ Μολίνα στὸ ἔργο τοῦ «Historia civil natural del Reyno del Chyle» ὑπογραμμίζει τὴν ὁμοιότητά τους μὲ τοὺς Ἕλληνες, λέγοντας πὼς «εἶναι λευκοί, ἔχουν γαλανὰ μάτια καὶ καστανόξανθα μαλλιά… ἔχουν κανονικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ ὄμορφα».
Ὁ Μαρῖνο ντὲ Λοβέρα, τέλος, στὸ ἔργο τοῦ «Cronicas del Reyno del Chile» τονίζει πὼς πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους «χαρούμενους καὶ καλόβολους, εὐδιάθετους, γενναίους, ὑψηλοῦ ἀναστήματος, μὲ ἴσια μύτη καὶ πρόσωπα ὄμορφα καὶ κοκκινωπά…»

Οἱ Ἀραουκανοὶ ὅμως δὲν ὁμοιάζουν μόνο ὡς πρὸς τὰ ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικά τους μὲ τοὺς Ἕλληνες..

Πρῶτον καὶ κύριον ἡ γλῶσσα τους παρουσιάζει πολλὰ κοινὰ στοιχεῖα σὲ ἐπίπεδον δομῆς καὶ λεξιλογίου μὲ τὴν ἑλληνική:

Ἄρ= ἄριος, γηγενής< ἂρουρα ποὺ σημαίνει γῆ
Αὔκα= ἐπιτίθεμαι<κινέω ποὺ σημαίνει παρορμῶ, ἐπιτίθεμαι
Ἄλντο=πολύ<ἀλδαίνω ποὺ σημαίνει
Μάκο= μακρὺ<μάκος (μῆκος στὴν δωρικὴ διάλεκτο ποὺ ταξίδεψαν στὴν Δύση)
Ἀνίλεο= ἀνηλεής
Ἀντάκορο= Ἀντίχορος
Ἀντίπαν= Ἀντιφάνης
κατοῦμ= τεμαχίζω<κόπτω
κίριο= κύριος
πόνο=πόνος
καρέλαο=Χαρίλαος
Λίεντουρ=Λέανδρος
κόνα=νέος<κούρος
ντουάμν=θέλω<θυμός
φλὶ=ρέω<φλύω ποὺ σημαίνει ὑπερχειλίζω
λόνκο=<ηγέτης<πλοχμός ποὺ σημαίνει πλοκάμι
κάλκου=μάντης<καλχαίνω ποὺ σημαίνει στοχάζομαι (Ἐξ’ οὐ καὶ ὁ μάντης Κάλχας)
πέλου=κινώ<πέλω ποὺ σημαίνει κινῶ
γιάνα=ιθαγενής<ἐεγγενής<γίγνομαι
τέκαου=δέκα
βέλο=βέλος
ἀέτο=ἀετός

Σ’ ἐνα κρίσιμο Συμβούλιό τους ἀπεφασίσθη ἡ δημοσιοποίησις τῆς καταγωγῆς τους καὶ ἀνετέθη στὸν Λόνκο Κιλαπὰν (Πλόχμο Καλλιφάνη) νὰ συγγράψῃ σχετικό βιβλίο, τὸ τὸ ὁποῖο ἔπειτα τιτλοφορήθηκε ὡς «El Origen Griego de los Araucanos» (Ἡ ἑλληνικὴ καταγωγὴ τῶν Ἀραουκάνων) καὶ ἐξεδόθηκτὸ 1974 ἀπὸ τὶς Πανεπιστημιακὲς Ἐκδόσεις του Σαντιάγο.

κερητίζειν: τὸ σημερινὸ χόκεϋ ποὺ ἔπαιζαν καὶ οἱ Ἀραουκάνοι

Ὁ Λόνκο Κιλαπάν, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὁ ἐπίσημος ἱστορικὸς τῶν Ἀραουκανῶν, ἐξιστορεῖ τὰ ἑξῆς.
Περὶ τὸ 800π.Χ. μία ἀποστολὴ ἀπὸ τὴν κυρίως Ἑλλάδα, καὶ συγκεκριμένα τὴν Σπάρτη, ἐξεκίνησε μὲ στόχο τὴν ἵδρυσι ἀποικίας στὴν περιοχή της Χιλῆς. Ἀφοῦ δίησχησαν τὴν Μ. Ἀσία, ἔφθασαν στὸν σημερινὸ Λάος (<λαός)… κατέβηκαν πρὸς τὴν χερσόνησο τῆς Μαλαισίας καὶ ἔπειτα βγῆκαν στὸν Εἰρηνικὸ ὠκεανὸ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν ἀμερικανικὴ ἤπειρο.
Τὸ ἑπόμενο βῆμα τους ἦταν ἡ ἀναζήτησις γῆς ἀναλόγου γεωγραφικοῦ πλάτους μὲ αὐτὸ τῆς Ἑλλάδος, πρὸ κειμένου νὰ ἐγκατασταθοῦν. Ἐκατευθύνθησαν λοιπὸν μεταξὺ τοῦ 36ου καὶ 34ου παραλλήλου νοτίως τοῦ Ἰσημερινοῦ. Ἵδρυσαν ἔτσι κράτος καὶ τὸ ᾠνόμασαν Χιλὴ ὡς παραφθορὰ τῆς λέξεως Φυλή.

Οἱ Σπαρτιᾶτες ἄποικοι ἔφεραν μαζύ τους τὴν νομοθεσία τοῦ Λυκούργου (Κόοργο, ὅπως τὸν ᾡνόμασαν), ἡ ὁποία ἐτέθη σὲ ἰσχὺ καὶ ὀνομάσθη «Νόμος τῶν προγόνων», καθὼς καὶ τὴν παράδοσί τους (Μάτσι< Πυθία). Ὅταν διαβάζῃ κάποιος τὴν ἱστορία των Ἀραουκανῶν, σύμφωνα μὲ τὸν Λόνκο, εἶναι λὲς καὶ διαβάζει τὴν ἱστορία τῆς Σπάρτης.

Ὁ Χιλιανὸς ἱστορικός, ποὺ δὲν ἔχει κανένα ἀπολύτως συμφέρον νὰ ἀποδείξῃ τὴν ὅποια συγγένεια μὲ μία τόσο μικρὴ χώρα στὸν χάρτη κι ἑπομένως δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθῇ ἐθνικιστής, συνέγραψε αὐτὸ τὸ βιβλίο γιὰ νὰ ἐκπληρώσῃ τὸ αἴτημα τῶν συμπατριωτῶν του, ποὺ ἤθελαν νὰ γνωστοποιήσουν σὲ ὅλους ὅτι εἶναι Ἕλληνες!

Δὲν ἦταν ὅμως ὁ μόνος ποὺ ἔκανε λόγο γιὰ κάτι τέτοιο. Ἀκόμη καὶ ὁ μεγαλύτερος ποιητής των Ἀραουκανῶν , Πάμπλο Νερούντα, ἔχει συνθέσει τὸ ἀκόλουθο ποίημα μὲ τίτλο «Canto Heneral»:
Ὦ Ἀραουκανία, μὲ τὶς χειμαρροφυεὶς βαλανιδιές
ἐσὺ ὦ πατρίδα δίχως ἔλεος (…)
κι ἐσεῖς, Ἀραουκάνοι,
πρόγονοί μου (…)
Τὸ αἷμα τὸ ἑλληνικό
κατρακυλᾶ τὴν ὥρα τούτη…»

Προσέξετε τὰ σύμβολα ἐπάνω στὸ τύμπανο Ἀραουκανοῦ, ποὺ ἀπαντῶνται σὲ μακεδονικὲς ἀσπίδες.

Πέραν τῆς γλώσσης, τῆς γενναιότητος καὶ τῆς νομοθεσίας οἱ Ἀραουκανοί, ἀπόγονοι τῶν Σπαρτιατῶν, διαθέτουν καὶ ἄλλες ὁμοιότητες μὲ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες.

Οἱ χοροί τους φὲρ’ εἰπεῖν εἶναι κυκλικοί. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς μάλιστα ὀνομάζεται purrum (= πυῤῥίχιος) καὶ εἶναι πολεμικὸς χορὸς ποὺ ἀπαντᾶ καὶ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα.

Πολλὰ ἀπὸ τὰ παιχνίδια τους, ἀκόμη, εἶναι κατάλοιπα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ὅπως τὸ pollin (βολὴ< βάλλω), κάτι σὰν χόκευ, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ κερητίζειν τῶν Σπαρτιατῶν.

Ἀλλὰ καὶ τὰ ἀντικείμενά τους φέρουν ἑλληνικὰ σύμβολα.

Ἡ εὐγονία, τὸ θάῤῥος, ἡ σκληραγώγησις, ἡ εὐπείθεια σὲ σκληροὺς νόμους, τὸ ἀνυπότακτον τοῦ Ἕλληνος (μακρόχρονος ἀντίστασις σὲ ξένη ἐπιβουλή, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ οἱ ὑπόλοιπες φυλὲς τῆς περιοχῆς εἶχαν ὑποταχθεῖ ἀπὸ πολὺ νωρίς), ἡ αὐτοθυσία ἀποτελοῦν στοιχεῖα ποὺ δικαιολογοῦν ἐπάξια τὸν τίτλο τοὺς «Σπαρτιᾶτες τῆς Χιλῆς».

Οἱ Ἀραουκανοὶ ἔχουν διαδηλώσει ἐπανειλημμένα γιὰ τὴν ἀναγνώρισι τῆς μειονότητός των. Ἀνταπόκρισι ἔχουν εὕρει μόνον ἀπὸ τὴν Σουηδία! Ἡ Ἑλλὰς δηλαδὴ τοὺς ἔχει «γυρίσει τὴν πλάτη».

Ἑλληνογενεῖς φυλὲς σὰν κι αὐτὴν ὑπάρχουν ἀμέτρητες στὸν πλανήτη καὶ ἐμεῖς τὶς ἀφήνουμε στὴν ἀφάνεια, ἐνῶ θὰ μπορούσαμε νὰ τὶς χρησιμοποιήσουμε καὶ πρὸς ὄφελός μας στὰ πλαίσια τῆς πολιτιστικῆς διπλωματίας.

Γιατί πολὺ ἁπλᾶ ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν ἀναγνωρίζει σύνορα καὶ χρονικὰ ὅρια!

πυγμή

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply