Τῆς παραφροσύνης…

Θὰ σᾶς καταθέσω κάποιες σκέψεις μου σήμερα, γιὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν μέσα μας καὶ γύρω μας, διότι πολὺ φοβᾶμαι πλέον, πὼς ἔχουμε  μπεῖ σὲ μίαν κατάστασι τέτοια, ποὺ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἡ κάθε μορφῆς ἔκρηξις θὰ θεωρεῖται ἀπολύτως δικαιολογημένη, γιὰ τοὺς μελετητές, ἀλλὰ ὄχι γιὰ ἐμᾶς. Ἐκρήξεις ποὺ ἄν κι ἔχουν τὰ αἴτιά τους, ἐπιφανειακῶς τοὐλάχιστον, στὰ πολιτικά, οἰκονομικὰ καὶ κοινωνικά μας προβλήματα, κατ’ οὐσίαν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸν δικό μας αὐτοπροσδιορισμό, ὡς ἄτομα εἰδικῶς ἀλλὰ καὶ ὡς κοινωνία γενικότερα.

Τὴν περασμένη Δευτέρα, νωρὶς τὸ πρωΐ, ἐτοιμάσθηκα νὰ πάω σὲ κάποιες δουλειές, ἐξωτερικές.
Βγαίνω ἀπὸ τὸ σπίτι μου φορῶντας τσόκαρα, λεπτὴ μπλούζα μὲ μακρὺ μανίκι καὶ παντελόνι φόρμας γυμναστικῆς.
Τραβῶντας τὴν ἐξώπορτα γιὰ νὰ κλείσῃ, τὸ βλέμμα μου συναντᾶ μία γυναίκα ποὺ μὲ ἐπλησίαζε καὶ φοροῦσε μπλούζα λεπτή, μὲ τιραντάκι, φανελλάκι οὐσιαστικῶς,  παντελόνι φόρμας γυμναστικῆς καὶ μπότες μὲ γούνα. Κυττᾶμε ἡ μία τὴν ἄλλην, ἀπὸ ἐπάνω ἔως κάτω,  γιὰ μερικὰ δευτερόλεπτα καὶ σκᾶμε στὰ γέλια. Ἦταν πράγματι γελοῖον τὸ θέαμα…
Ἡ θερμοκρασία γύρω στοὺς 20-23 βαθμούς. Ἐγὼ μὲ τσόκαρα αὐτὴ μὲ γούνινες μπότες… Ἐγὼ μὲ μακρὺ μανίκι κι αὐτὴ μὲ φανελλάκι… Ἤμασταν πράγματι γιὰ γέλια…

Ἔτσι γελῶντας ἀπομακρυνθήκαμε…
Μπαίνω στὸ αὐτοκίνητό μου καὶ ὁδηγῶντας πιά, εἰσέρχομαι σὲ κεντρικὸ μονόδρομο.
Ὅλα ἔδειχναν μία χαρά ἀλλὰ ἐξ αἴφνης, ἀπὸ τὴν ἀντίθετο κατεύθυνσι, ἐμφανίζεται αὐτοκίνητο τοὺ ὁποίου ὁ ὁδηγὸς ἀκύρωνε τὸν μονόδρομο. Ἐμείωσα ταχύτητα καὶ πλησιάζοντας τὸ ὄχημα, τὸ ὁποῖον ὁ ὁδηγός του ἐστρίμωξε κάπως στὰ ἀριστερὰ τοῦ δρόμου, γιὰ νὰ περάσω, ἀπὸ τὸ ἀνοικτὸ μου παράθυρο λέω ἕνα «Εὖγε», κι ἀπομακρύνομαι.
Δὲν ἔβρισα, δὲν εἰρωνεύθηκα, δὲν ἔκανα καυγά. Ἐξηκολούθησα κανονικὰ τὴν πορεία μου…

Μερικὰ δευτερόλεπτα ἀργότερα, κι ἐν ᾦ ἐσταμάτησα σὲ κάποιο φανάρι, βλέπω δίπλα μου ἕνα ὄχημα, τοῦ ὁποίου ὁ ὁδηγὸς ἐν ἐξ ἄλλῳ καταστάσει, μὲ ἔβριζε μὲ τὰ χειρότερα «κοσμητικά». Ἦταν ὁ ὀδηγὸς τοῦ ὀχήματος ποὺ μοῦ ἔκοψε λίγο πρὶν τὸν δρόμο. Μὲ εἶχε ἀκολουθήσει μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ μὲ ἐξυ βρίσῃ!!!!
Ἀπήντησα, ἀναλόγως, ἀλλὰ δίχως νὰ ὑβρίζω… (παράξενο;) καὶ ἐξηκολούθησα τὸν δρόμο μου, ἀρκετὰ προβληματισμένη. Ὄχι, δὲν ἐκνευρίσθηκα… Προβληματίσθηκα…
Τί παράνοια ἦταν αὐτή; Καί κλαμένη καί δαρμένη; Καί παρεβίασε τόν μονόδρομο καί ὑβρίζει; Ἀν τί νά τό βουλώσῃ καί νά πάῃ στό καλό του ζητᾶ καί τά ῥέστα;

Περίπου ἕνα χιλιόμετρο παρακάτω, σὲ ἄλλον κεντρικὸ δρόμο, ὁδηγῶντας μὲ πολὺ χαμηλὲς ταχύτητες πάντα, βλέπω σὲ ἀπόστασιν περίπου ἑκατὸ μέτρων ἕναν πεζό, ποὺ κρατᾶ ἕνα ποτήρι μὲ καφέ, νὰ κινεῖται στὸ μέσον τοῦ δρόμου. Περπατοῦσε  σὰν τὸν κάβουρα. Μία δεξιά, μία ἀριστερά… Μία ἐμπρός, μία πίσω… Σαφῶς φαινόταν πὼς διέσκιζε τὸν δρόμο ἀλλὰ ἔδειχνε πολὺ  ἀφηρημένος, στὰ ὅρια τῆς ἀποχαυνώσεως. Πατῶ ἐλαφρῶς τὴν κόρνα τοῦ αὐτοκινήτου καὶ «ξυπνᾶ» ἀπὸ τὴν ΝΙΡΒΑΝΑ κατάστασί του…
Ἔ, ὅσα ἐξέχασε νὰ πῇ ὁ ὁδηγὸς τοῦ ὀχήματος, ποὺ νωρίτερα μὲ ἔλουσε μὲ τὸ κατεβατὸ τῶν «κοσμητικῶν», τὰ ἐθυμήθη ὁ πεζός.
Δὲν ἀπήντησα… Τὸν κυττοῦσα σαστισμένη, πιστεύοντας ἴσως πὼς ὁ ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ ἔχῃ κάποιο πρόβλημα νοητικό… Ἴσως κι ὄχι, ἀλλὰ τὸ βάδισμά του, λίγες στιγμὲς νωρίτερα, κάτι τέτοιο μοῦ ὐπεδείκνυε… Πεζοί, καταστηματάρχες, ὁδηγοὶ σταμάτησαν νὰ τὸν ἀκούσουν καὶ νὰ τοῦ βάλουν τὶς φωνές, μήπως καὶ τὸν συνετίσουν… Αὐτὸς δὲν μποροῦσε νὰ βάλῃ φρένο στὴν ὑστερία του… Ἔβριζε, ἔβριζε, ἔβριζε….
Ζαλίσθηκα… Τί στό καλό συμβαίνει γύρω μας καί μέσα μας; Τί εἶχε πάθει αὐτός ὁ ἄνθρωπος; Γιατί μέ ἐξύφρισε; Τί τοῦ εἶχα κάνει;

Ἐπέστρεψα στὸ σπίτι μου, ὧρες ἀργότερα. Ἔπιασα μὲ τὴν μνήμη μου νὰ «ξεσκονίσω» καὶ τὰ τρία περιστατικά, κρατῶντας σημειώσεις. Ἐζύγιζα, ξανὰ ἐζύγιζα… Κάτι συμβαίνει… Κάτι πολὺ σοβαρό… Κάτι πολὺ ἐπικίνδυνο, σκέφθηκα… Καὶ δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὰ πολιτικοκοινωνικοοικονομικὰ αἴτια. Αὐτὰ εἶναι οἱ ἀφορμές… Ἄλλο εἶναι… Ἄλλο καὶ μάλιστα πολὺ σοβαρότερον…
Καὶ ξαφνικὰ κατάλαβα…

Ξεκολλᾶμε συν-Ἕλληνες…
Ἀρχίζουμε σιγὰ σιγά, ἀλλὰ μὲ πολὺ πόνο (προσέξετε τὴν ἐξύβρισιν τοῦ ὁδηγοῦ καὶ τοῦ πεζοῦ), νὰ ξεκολλᾶμε ἀπὸ ὅλο αὐτό, ποὺ τόσα χρόνια μᾶς κρατοῦσε δεσμίους σὲ καταστάσεις ἀποχαυνώσεως.
Ἐμεῖς πονᾶμε, διότι βγαίνουμε ἀπὸ ἐκείνην τὴν κατάστασι τοῦ τέλματος ποὺ εἴχαμε περιπέσει…
Σὲ τέτοιες συνθῆκες λοιπὸν μᾶς φταίει ὁ γάϊδαρος -ὁ ἑαυτός μας- καὶ βαρᾶμε τὸ σαμάρι – τοὺς ἄλλους.
Ἐὰν λοιπὸν καταφέρουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτὴν τὴν τόσο σπουδαία ἀλλαγὴ μὲ σύνεσι, μὲ σοβαρότητα καὶ μὲ νηφαλιότητα, θὰ ἔχουμε κερδίσει τὸ 90% τοῦ ἀγῶνος ποὺ καλούμεθα νὰ δώσουμε. Διότι αὐτό, τὸ ὅ,τι ἔρχεται, θὰ εἶναι ἕνας ἀγώνας τέτοιος, ποὺ ἀπὸ αὐτὸν ζωντανοὶ θὰ βγοῦν μόνον αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔχουν καταφέρει νὰ προσδιορίσουν τὸν στόχο τους σαφέστατα. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, αὐτοὶ δῆλα δὴ ποὺ ἀλλοῦ θὰ πατοῦν κι ἀλλοῦ θὰ εὑρίσκονται, τὸ μόνον ποὺ θὰ ἐπιτύχουν θὰ εἶναι νὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ τὴν ῥοὴ τῶν γεγονότων καὶ νὰ εὑρεθοῦν συντόμως στὶς παράπλευρες ἀπώλειες…
Βαρύ, τρομακτικό, ἀλλὰ ἀληθές…

Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ σήμερα ἁπλῶς ἐκτονώνονται, δίχως νὰ μποροῦν νὰ προσδιορίσουν τὸ τὶ τοὺς φταίει, καί, συνήθως, ἔχοντας ἄδικο, ἔχουν τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα. Διαισθητικῶς ἴσως ἀντιλαμβάνονται πὼς δὲν ἔχουν τὸ κουράγιο καὶ τὸ σθένος νὰ πατήσουν γερὰ στὰ πόδια τους καὶ νὰ βγοῦν ἔξω ἀπὸ τὴν ὅποια παγίδα ἔχουν ἐγκλωβισθεῖ. Πρὸς τοῦτο καὶ ἀντιδροῦν σὰν ἀγρίμια… Ἀγρίμια ὅμως ποὺ ἔχουν χάσει καὶ τὴν φωλιά τους καὶ τὴν δύναμί τους, μυρίζοντας τὸν θάνατό τους…

Τί κάνουμε;
Περιμένουμε…
Σὲ λίγο θὰ ἀρχίσουν τὰ πρῶτα «σκασίματα»…
Δὲν ἔχει καμμία σημασία ποὺ αὐτὰ τὰ σκασίματα θὰ ξεκινήσουν ἀπὸ ἐξωτερικὰ αἴτια. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἑστιάζουμε πάντα μέσα μας… Νὰ μᾶς παρατηροῦμε, σὲ σχέσι μὲ τὰ γεγονότα καὶ τοὺς γύρω μας. Νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὸ ποῦ εἶναι ὁ δικός μας, ὁ προσωπικός μας στόχος. Ὁ δρόμος μας…  Νὰ τὸν ἀκολουθοῦμε, αὐτὸν τὸν δρόμο, ἀνεξαρτήτως τῶν πιέσεων καὶ τῶν ἀρνήσεων, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας μᾶς δημιουργεῖ…
Δὲν ἔχει κάποιαν σημασία τὸ ἐὰν θὰ μᾶς ὑβρίσουν. Οὔτε τὸ ἐὰν θὰ μᾶς συμπεριφερθοῦν ἄσκημα. Αὐτὴν τὴν στιγμὴ στοὺς πάντες φταῖν τὰ πάντα. Καμμία λογική… Μόνον παραφροσύνη σὲ κάθε ἐπίπεδον… Ἀπὸ τὴν «κορυφὴ» ἔως τὰ «νύχια»…
Ἀπὸ τὴν μπότα ἔως τὸ τσόκαρο. Ἀπὸ τὸ μακρυμάνικο ἔως τὸ τιραντάκι.
Ἀπὸ τὸν ἥλιο ἔως τὴν καταῤῥακτώδη βροχή.
Ὅλα ἀκραῖα… Ὅλα χαοτικά… Ὅλα ἄτακτα γύρω  μας, μέσα μας… Παραφρονήσαμε κι ἐμεῖς καὶ τὰ κλιματολογικὰ φαινόμενα καὶ οἱ συνάνθρωποί μας καὶ οἱ κοινωνικὲς συνθῆκες καὶ οἱ «πολιτικοὶ» καὶ τὰ οἰκονομικά μας…

Ψυχραιμία λοιπόν…
Σὲ τέτοιες συνθῆκες καλούμεθα νὰ παλεύσουμε καὶ θὰ τὰ καταφέρουμε…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὰ φαινόμενα, κάποιες φορὲς ἐξαπατοῦν….
Ἄς μὴ μένουμε στὰ ὅσα φαίνονται ἀλλὰ ἄς ἀναζητοῦμε αὐτὰ ποὺ πράγματι συμβαίνουν. Κι αὐτὰ ποὺ πράγματι συμβαίνουν εἶναι πολὺ σπουδαία. Πολὺ σημαντικά… Πολὺ χρήσιμα…
Κι ἄς μᾶς πονοῦν….

Φιλονόη.

φωτογραφία

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply