Νά ζῇ κανείς ἤ …νά μή ζῇ;

 Εἰλικρινῶς μὲ αὐτὰ ποὺ διαβάζω καθημερινὰ ἔχω ἀρχίσῃ κι ἀναρωτιέμαι…
Ὄχι, τὸ ἐρώτημα δὲν ἀφορᾷ σὲ ἐμέναν ἀλλὰ σὲ κάτι σούργελα ποὺ ἀρθρογραφοῦν ἀραδιάζοντας ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς κοτσάνες καὶ τὶς παπαρολογίες, νομίζοντας ἐπὶ πλέον πὼς πωλοῦν καὶ πνεῦμα…

Ἡ ἀφορμὴ ἀπὸ μία …ματιασμένη.
Αὐτὴ ἡ γυναίκα θεωρεῖ πὼς οἱ ἐπιβιώσαντες τοῦ σεισμοῦ τῆς Ἰαπωνίας δὲν πρέπει νὰ ἐξακολουθήσουν νὰ ζοῦν, ἐφ΄ ὅσον ἔχασαν ὅλα αὐτὰ ποὺ μὲ κόπους ἀπέκτησαν στὴν ζωή τους. Ἀπὸ φορέματα κι αὐτοκίνητα ἔως τοὺς φίλους τους… (Γιὰ παιδιὰ καὶ συντρόφους δὲν διάβασα… Μόνον γιὰ οἰκογένειες γενικῶς…)

Nα ζει κανείς ή να συνωμοτεί;

«Όλα γίνονται για κάποιο λόγο». Να ένα από τα ρητά που δεν πίστεψα και δεν υιοθέτησα ποτέ στην ζωή μου για κανένα λόγο. Όπως επίσης και το «κάθε εμπόδιο για καλό». Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει κάθε κατραπακιά που μας δίνει η άδικη και σκληρή ζωή μας να την εξηγούμε μεταφυσικά.

Γιατί πρέπει να είμαστε πάντα ματιασμένοι όταν δεν έχουμε διάθεση ή μας πονάει το κεφάλι μας; Έχουμε βγάλει αποφθέγματα προς παρηγοριά μας – κάτι που το καταλαβαίνω απόλυτα, δεδομένου του μεγέθους της αξίας και της αναγκαιότητας αυτής της έννοιας – για να ξορκίζουμε το κακό ριζικό μας ή τους κάθε είδους Νεφελίμ που βάλθηκαν να συνωμοτήσουν εναντίον καθενός μας ξεχωριστά, ώστε να χαμογελούν χαιρέκακα βλέποντάς μας δυστυχισμένους. Πίσω από καθετί υπάρχει μια συνωμοσία, έλεος πια! Τα ακούω βερεσέ. Ποτέ δεν αναγνωρίζουμε επί της ουσίας το τί πήγε λάθος και κατέληξε να μας συμβεί το τάδε κακό ή η δείνα ατυχία. Και τέλος πάντων γιατί πρέπει να πιστεύω στο μοιραίο πεπρωμένο, την βασκανία, την μαύρη μαγεία, την φθονερή αρνητική ενέργεια που βγάζουν οι εχθροί μου όταν με βλέπουν να θριαμβεύω ή απλά να φυτοζωώ, και όχι στην επιστημονική θεωρία περί αιτίου και αιτιατού;

Στο σεισμό και έπειτα τσουνάμι της Ιαπωνίας όποιος έτυχε να ανήκει στους τυχερούς (;) επιζήσαντες δεν θεωρώ πως υπήρξε κάποιος λόγος να ζήσει. Και αν υπήρχε κερδίζοντας το κορυφαίο αγαθό της ζωής, έχασε όλα αυτά για τα οποία είχε ιδρωκοπήσει να χτίσει ώστε να επιτύχει το ευ ζην: την οικογένειά του, τους φίλους του, την δουλειά του, τα ρούχα του, έχασε τον φόβο του θανάτου, έζησε κάτι που τον κάνει λιγότερο ανθρώπινο σε σχέση με όλους εμάς που δεν έχουμε αντίστοιχες τραγικές εμπειρίες τόσο κοντά στον θάνατο. Του απέμεινε η φυσική του υπόσταση καταρρακωμένη και το ένστικτο της αυτοσυντήρησής του, το οποίο μάλλον θα βλασφημά από δω και πέρα για όσα υπόλοιπα χρόνια ζωής του απομένουν μιας και θα αποτελεί μια οντότητα που θα βιώνει πάντα ένα είδος ατέρμονου τέλους που όπως  η Χάνα Άρεντ έχει γράψει σε υπερθετικό βαθμό το βίωναν οι κρατούμενοι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μια ζωή που στην ουσία είναι μια μόνιμη καταστολή, ένας συνεχής εφιάλτης με βάση την τραγική ανάμνηση του σεισμού, ένας ψυχικός θάνατος που περιμένει την συνοδεία ενός βιολογικού.

Τολμώ να παραδεχτώ πως αν βρισκόμουν σε μια τέτοια στιγμή, να ζήσω σκηνές αποκάλυψης και συντέλειας του κόσμου όπως δεν θέλουμε να την  φανταζόμαστε, σαν αυτόν τον σεισμό  και το τσουνάμι που κατάπιε πόλεις και ανθρώπους, θα ήθελα να είμαι ένα από τα θύματα και όχι από τους διασωθέντες. Αναλαμβάνω απόλυτα την ευθύνη των λόγων μου και των γραπτών μου και φυσικά δέχομαι να χρεωθώ αυτήν την παραδοχή μου ως αδυναμία μου και λιποταξία από την ζωή που η μαμά μου μου χάρισε και όλοι όσοι έχουν βρεθεί στο διάβα μου όλα αυτά τα χρόνια έχουν χτίσει. Αν πάλι τύχαινε να ζήσω αυτού του δράματος, θα ήμουν πλέον σίγουρη οτι πρόκειται για μια συνωμοσία των δυνάμεων του κακού που θέλουν να με βλέπουν χτυπημένη από την μοίρα και επομένως τα παίρνω όλα πίσω αυτά που είπα

 πηγή

Μόνον ἕνας βαθύτατα ἠλίθιος ἀδυνατεῖ νὰ εὕρῃ στὸ ἐμπόδιον τὸ καλό.
Μόνον κάποιος ποὺ συγγενεύει μὲ τὰ ἄλογα ὄντα, ἀδυνατεῖ νὰ σκεφθῇ πὼς τὰ ἐμπόδια ἐμφανίζονται γιὰ νὰ μᾶς δυναμώσουν καὶ νὰ μᾶς πεπαιδεύσουν.
Ἀλλά σέ ποιόν τά λέω; Στό κενό;

Κάπου ἐκεῖ ἀναφέρεται λοιπὸν ἡ γράφουσα σὲ αἴτιον καὶ αἰτιατόν….
Ἀνατρίχιασα…
Σαφῶς καὶ πάντα, γιὰ τὰ πάντα, ὑπάρχει αἴτιον κι αἰτιατόν. Μὰ ἐὰν δέχομαι τὴν ἐπιστημονικὴ θεώρησιν, τότε ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ νὰ εἶμαι σπορὰ τῆς τύχης καὶ κατ’  ἐπέκτασιν ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ νὰ μοῦ συμβαίνουν τυχαίως τὰ ὅσα μοῦ συμβαίνουν. Ἄρα καὶ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ νὰ μοῦ ἔρχεται ὁ σεισμὸς καὶ τὸ παλιῤῥοϊκὸ κύμα ἔτσι, γιὰ πλάκα… Κάπου τὸ πηγαίνει τὸ κύμα… Ἐγὼ εἶμαι ντὶπ γιὰ ντὶπ ζωντόβολον κι ἀγνοῶ τὸ ποῦ τὸ πηγαίνει, ἀλλὰ καὶ τὸ αἴτιόν του καὶ τὸν …στόχο του.

Καὶ μετὰ μᾶς πετᾶ στὰ …ἄπατα ἡ γράφουσα!!!
Ἄ πὰ πά… Καὶ μὴ χειρότερα νὰ λέμε…
Χάσαμε καὶ τὰ αἴτια καὶ τὰ αἰτιατὰ καὶ τὰ ἐπιστημονικὰ καὶ πιάσαμε τὰ …μαμακίστικα!!!
Ἡ ἀπώλεια, καὶ σὰν ἰδέα μόνον, τρομοκρατεῖ τὴν γράφουσα… Θέλει τὴν …μαμά της…
Τὰ τσαμένα τὰ ζόμπι, ποὺ ἐπέζησαν τῆς καταστροφῆς καὶ κακὼς ἐπέζησαν, διότι τώρα εἶναι ζωντανοὶ νεκροί….
Ἔχασαν, μεταξὺ τῶν πολλῶν ποὺ ἔχασαν, καὶ τὰ ῥοῦχα τους… (Καὶ τὰ παπούτσια τους, καὶ τὰ προφυλακτικά τους… Γιὰ νὰ μὴν πῶ καὶ τοὺς …δονητές τους!!!)
Πῶ πῶ… Λόγοι αὐτοκτονίας… Τὸ εἶπε καὶ ἡ Χάνα Ἄρεντ!!! Ἀμέ… Πῶς… Ἐὰν τὸ εἶπε καὶ ἡ Χάνα… τότε ἐμεῖς κακῶς συζητᾶμε…

Πῆγες βρέ ἄλογον ὄν στήν Ἰαπωνία τότε, ἐχθές, σήμερα, μετά ἀπό τόν σεισμὸ τέλος πάντων, νά δῇς τό γιατί, τό πῶς καί τό πότε ἀνέστρεψαν τά εἰς βάρος τους δεδομένα αὐτοί οἱ ἄνθρωποι καί μέ ποιόν τρόπο κατάφεραν νά τά χρησιμοποίησαν γιά νά μάθουν κάτι περισσότερο;
Κύτταξες αὐτούς τούς ἀνθρώπους στά μάτια; Μίλησες μαζύ τους; Τούς γνώρισες;  Ἔμαθες τό πόσο πλουσιότεροι εἶναι σήμερα μετά ἀπό ἐκεῖνο τό τραγικό συμβάν; Ἤ κάθεσαι πίσω ἀπό μίαν ὀθόνη καί φαντάζεσαι …βασίλεια καί πρίγκηπες;
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ἐσὺ βασίζεις τὶς ἐκτιμήσεις σου σὲ ὅσα γράφει ἡ Χάνα γιὰ τοὺς Ἑβραίους ποὺ ἔπαθανα ἀπὸ τοὺς ναζί. Δῆλα δὴ ἡ Χάνα γράφει γιὰ μίαν ἄλλην φυλή, ἄλλης θεωρήσεως (;;;), λογικῆς (;;;), κοσμοθεάσεως (;;;)… Καί συγκρίνεις βρέ σύ τούς Ἑβραίους μέ τούς Ἰάπωνες; Πᾶμε καλά;
Μᾶλλον ὄχι…
Διότι ἐὰν πηγαίναμε καλὰ αὐτὸ τὸ κοριτσάκι πρὸ πολλοῦ θὰ εἶχε χαθῆ ἀπὸ τὰ τοῦ διαδικτύου…

Ἐγὼ πάλι λέω, γιὰ περιπτώσεις σὰν τὴν παραπάνω, πὼς πρέπει μόνον νὰ …αὐτοκτονῇ.
Νὰ ζῇ ἀποκλείεται… Νὰ καταλάβῃ κάτι γιὰ τὴν ζωὴ ἐπίσης ἀποκλείεται…
Δέν αὐτοκτονεῖ καλλίτερα νά ἡσυχάσῃ κι ὁ κόσμος μας ἀπό μία πετροκτυπημένη;

Φιλονόη

Μὲ τὴν ἐν λόγῳ σελίδα εἶχα ἀσχοληθῇ πρὸ ἀρκετῶν μηνῶν ἐδῶ:

Ὄχι, δὲν εἶμαι συγγενὴς μὲ κάθε ἀνθρώπινο ὄν.

Τότε ἔγραφα πὼς δὲν εἶμαι συγγενὴς μὲ κάθε ἀνθρώπινον ὄν.
Σήμερα ἀντιλαμβάνομαι, γιὰ ἀκόμη μία φορά, πὼς αὐτοὶ ποὺ γράφουν ἐκεῖ μέσα σίγουρα εἶναι συγγενεῖς μὲ τὶς μαϊμοῦδες.
Ἐγὼ πάλι ὄχι…
Οἱ συγγενεῖς μου εἶναι Πόντιοι μὲν Ἄνθρωποι δέ!!!
Μαϊμοῦδες στὸν Πόντο δὲν εἴχαμε…

‘Aλλὰ καὶ ὁ τίτλος… πιασάρικος… Ἔ;

Πάντως, μὲ τόσους πολλοὺς πυροβολημένους γύρω μας, ἐπανέρχεται διαρκῶς τὸ ἐρώτημα… Νά ζῇ κανείς ἤ νά μή ζῆ;  Καί πῶς νά τούς ἀντέξῃ;

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply