Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀναζητᾷ τὶς λύσεις τῶν προβλημάτων του ΕΞΩ ἀπὸ αὐτόν…
Ὅσο θεωρῇ πὼς κάτι ἄλλο ἤ κάποιος ἄλλος θὰ τοῦ ἀπαντήσουν στὰ ἐρωτήματα…
Ὅσο πιστεύῃ πὼς ὁ ἴδιος ἔχει ἀνύπαρκτον εὐθύνη…
…τόσο θὰ ὑπάρχουν δυνᾶστες, θεοί, διάβολοι, ἀφεντικά, «σωτῆρες», «Μεσσίες».

Ἡ εὐθύνη μας, γιὰ τὴν παρουσία μας ἐδῶ, σὲ ἐτοῦτον τὸν πλανήτη εἶναι ΥΠΑΡΚΤΗ!!!
Καὶ εἶναι δική μας, ἀτομική! Οὔτε θὰ ἔλθη κάποιος νὰ καθαρίση, μόλις γυρίσουμε τὴν πλάτη, οὔτε θὰ μᾶς ἐπιτραπῆ νὰ κάνουμε ὅ,τι γουστάρουμε, ὅποτε τὸ γουστάρουμε καὶ γιὰ ὅσο γουστάρουμε, δίχως νὰ μᾶς ζητηθῇ ὁ λόγος… (Κι ἄς ἔχουμε πείσει ἑαυτοὺς πὼς ὅλα τελειώνουν ἐδῶ, μὲ τὴν …ἀποχώρησίν μας!!! Δὲν εἶναι τόσο ἁπλᾶ… Μὰ καὶ νὰ ἦσαν, ὁ πλανήτης μας ΔΕΝ εἶναι ξενοδοχεῖο, στὸ ὁποῖον κάποιος ἄλλος, τὸ κορόιδο, θὰ πληρώση τὸν λογαριασμό…!!!)
Ἡ εὐθύνη εἶναι ἐδῶ, καθημερινῶς καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τὴν ἀναλάβουμε.
Ἡ ἀποποίησίς της δηλώνει ἀποποίησιν καὶ του δικαιώματος τοῦ συναποφασίζειν, τοῦ συμμετέχειν καὶ τοῦ σκέπτεσθαι.
Κι ἐμεῖς, ἀν τὶ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ ἀναλάβουμε τὶς εὐθύνες μας, στὸν μέγιστο βαθμό, ἀναζητοῦμε τρόπους νὰ τὶς ἀποποιηθοῦμε. Κι ὅσο ἀποποιούμεθα εὐθῦνες, τόσο ἀποποιούμεθα δικαιωμάτων. Τόσο δύσκολο εἶναι νά τό ἀντιληφθοῦμε;

Ἄλλο ἡ συμμαχία καὶ ἄλλο ἡ ἐξάρτησις.
Ἄλλο τὸ νὰ περιμένῳ ἀπὸ κάποιαν ἐξωτερικὴ ἀρχὴ νὰ μὲ βοηθήσῃ γιὰ νὰ σωθῷ κι ἄλλο τὸ νὰ ἀναλαμβάνῳ μόνος μου, σὲ κάθε περίπτωσιν, τὸ μερίδιον τῆς εὐθύνης.
Ἄλλο τὸ νὰ θεωρῷ δική μου εὐθύνη τὴν σωτηρία μου καὶ τὴν σωτηρία τῶν γύρω μου καὶ ἄλλο τὸ νὰ θεωρῷ ὑποχρέωσιν τῶν ἄλλων νὰ μὲ στηρίξουν. Εἶτε αὐτοὶ οἱ ἄλλοι εἶναι τὸ κράτος, εἶτε κάποιοι ἐπίδοξοι …«νεοσωτῆρες», εἶτε ἀκόμη κι ὁ ὁποιοσδήποτε θεός μου. Ἄλλως τὲ τὸ «σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χείρα κίνει» οἱ δικοί μας παπποῦδες τὸ εἶπαν.
Τὸ «πέσε πίττα νὰ σὲ φάῳ δὲν ἀφορᾶ σὲ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες»…

Ὅταν ἡ γειτονιά μου κινδυνεύῃ δὲν ζητῶ ἀπὸ τοὺς γείτονες νὰ μὲ σώσουν. Πολεμῶ δίπλα τους καὶ μαζύ τους. Κι ὁ κάθε ἕνας ἐξ ἡμῶν ἔχει τὴν δική του εὐθύνη. Ἐὰν ἕνας ἀποχωρήσῃ, τότε τὸ σημεῖον ποὺ προστάτευε μένει κενὸ καὶ μειώνεται ἡ δυναμικὴ τῆς ἀμύνης μας.  Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ὅμως ἡ συλλογικότης λέγεται ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ!!! Δὲν λέγεται μετατόπισις τῆς δικῆς μου εὐθύνης στὶς πλᾶτες τῶν ἄλλων, διότι ἐὰν ἐγὼ παραμένῳ στὴν συμμαχία τῆς γειτονιᾶς, ἀλλὰ ΔΕΝ συμμετέχω, τότε ἐπίσης ΔΕΝ θὰ ἐνδιαφερθοῦν οἱ γύρω μου γιὰ τὸ ἐὰν θὰ τὰ καταφέρω.
Τρανὸ παράδειγμα ἡ ἀντιμετώπισις τῶν Περσῶν ἀπὸ τοὺς παπποῦδες μας.
ΔΕΝ κρεμάστηκαν ἀπὸ κάπου ἤ ἀπὸ κάποιον. ΣΥΝπολέμησαν ὅλοι.
Μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα…

Ἡ δημοκρατία κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀφορᾷ σὲ ὑπεύθυνα ἄτομα, ποὺ ἔχουν ἐπίγνωσιν τοῦ ποιοὶ εἶναι, τοῦ τὶ μποροῦν νὰ κάνουν καὶ κυρίως τοῦ πόσο πολὺ μποροῦν, ἤ ὄχι, νὰ συνεργασθοῦν μὲ τοὺς γύρω τους, ἔχοντας τὸ ΔΙΚΟ τους, ἀτομικό, σημαντικὸ καὶ ἀπαραίτητον μερίδιον συμμετοχῆς, δράσεως καὶ εὐθύνης. Μὰ στὴν δική μας δημοκρατία ἡ εὐθύνη ἐπιμερίζεται τόσο πολύ, ποὺ τελικῶς καταντᾶ ἀνύπαρκτος. Κι ἔτσι καταντοῦμε  κι ἐμεῖς νὰ θεωροῦμε πὼς ὁ κάθε τσιπροκαμμενοαντωνακιογιωργανδρέας θὰ μᾶς σώση, ἤ ὄχι, ἀπὸ τὰ δεσμά μας. Ὄχι ἐμεῖς. Αὐτός.
Καὶ τὸν λατρεύουμε… Τὸν …προσκυνοῦμε!!! Προστατεύουμε τὴν ἐπιλογή μας καὶ δὲν κυττᾶμε τὸ ἐὰν πράγματι αὐτὸς ἦταν κι ὁ καλλίτερος. Ἀφῆστε δὲ ποὺ ΔΕΝ ἐνδιαφερθήκαμε, συνολικῶς, γιὰ τὸ τί ἐστι σοφόν.
Διότι σοφὸν εἶναι τὸ προλαμβάνειν κι ὄχι τὸ «τρέχειν καὶ μὴ φθάνειν»

Ἐκτὸς τοῦ ὅ,τι ἐμεῖς τοὺς ἐπιλέξαμε, γιὰ τοὺς ὅποιους λόγους, ὅλους αὐτούς, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀντιληφθήκαμε πὼς κάπου μᾶς τὰ λὲν στραβά, ἤ τὰ κάνουν στραβά, ὀφείλαμε νὰ ἀποκολληθοῦμε ἀπὸ τὸ ἇρμα τους. Ἀν τὶ αὐτοῦ κτυπᾶμε ΚΡΥΦΑ τὸ κεφάλι μας στὸν τοῖχο, κτυπᾶμε τοὺς διπλανούς μας, ἀλλὰ καὶ ὅποιους ἄλλους μᾶς ἀποδείξουν πὼς ἡ ἐπιλογή μας ἦταν λάθος. Δὲν ἔχουμε τὸ κουράγιο νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ΕΜΕΙΣ κάναμε τὸ λάθος καὶ θέλουμε, πάσει θυσίᾳ νὰ ἐξαφανίσουμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς τὸ ὑποδεικνύουν. Κι ἐμμένουμε στὸ λάθος μας, τὸ ὑπερασπιζόμεθα μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, διότι ἐὰν ἀποδειχθῇ πὼς κάναμε (καὶ πάλι) λάθος τότε θὰ χάσουμε τὸ νέο μας μπαστουνάκι-σωτῆρα-Μεσσία.
Δῆλα δὴ ἐκτὸς τοῦ ὅ,τι ἔχουμε πάρει διαζύγιο ἀπὸ τὴν λογική, πασχίζουμε νὰ ἐξαφανίσουμε γενικῶς τὴν λογική, διότι μᾶς …δυσκολεύει. Ἀν τὶ φυσικὰ τοῦ νὰ ξεκινήσουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ ζυγίζουμε σωστά…
Καὶ τὸ ἁπλούστερον…
Ἀρκεῖ, πολὺ ἁπλᾶ κι ἔντιμα, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸ λάθος μας…

Θέλουμε δημοκρατία λοιπόν… Τρομάρα μας…
Μὰ ἡ μοναδικὴ περίπτωσις ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ λειτουργήσῃ ἡ δημοκρατία σωστὰ εἶναι μία: νὰ εἶναι ΟΛΟΙ οἱ μετέχοντες τῆς αὐτῆς λογικῆς, ἀντιλήψεως, συναισθήσεως.
Τί σημαίνει αὐτό;
Σημαίνει κατ’  ἀρχὰς σεβασμὸ γιὰ ὅλους, πρὸς ὅλους καὶ κυρίως γιὰ τὸν ἑαυτόν μας. Ἀλλά ποιός τόν ἔχασε γιά νά τόν βροῦμε ἐμεῖς;
Μόλις ἀκοῦμε κάποιον νὰ καταθέτῃ κάτι ποὺ βάλλει τὸ πεποιθησιακὸ οἰκοδόμημά μας, τὸ ὁποιοδήποτε πεποιθησιακὸ οἰκοδόμημά μας, εἴμαστε ἱκανοὶ ἀκόμη καὶ νὰ τὸν …ἐξαφανίσουμε.
Ἄς κυττάξουμε γύρω σας… Ἄς κυττάξουμε παντοῦ… Ἀκόμη καὶ στὸν καθρέπτη μας…
Θά δοῦμε ἐκεῖ πρόσωπα πού ἀντέχουν νά ἀκοῦν τίς ἀλήθειες; Θά δοῦμε ἐκεῖ πρόσωπα ὑπεύθυνα; Θά δοῦμε ἐκεῖ ἀνθρώπους πού θέλουν πράγματι νά διαβιοῦν ἐλευθέρως;
Δὲν νομίζω…
Οἱ ἐμμονές μας, ἀπὸ μόνες τους, ἔχουν καταῤῥίψει μὲ τὸ καλημέρα κάθε μῦθο.

Ὅμως ἀπαιτεῖται καὶ νὰ μάθουμε νὰ ἀκοῦμε.
Πρὶν ἀκόμη ἀκούσουμε τὸ ὁ,τιδήποτε, ἔχουμε καταλήξει στὰ συμπεράσματά μας.
Κι ἀκόμη χειρότερα, ἔχουμε κατατάξει αὐτὸν ποὺ μᾶς πληροφορεῖ, ἀναλόγως τοῦ πόσο μᾶς ἀρέσουν, ἤ ὄχι, αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε.
Ἐὰν μᾶς ἀρέσουν εἶναι δικός μας… Ἐὰν ὄχι… Τὸν πολεμοῦμε.
Ἡ περίπτωσις νά μᾶς λέῃ τήν ἀλήθεια ὑπάρχει ἄρα γέ;
Κι ἐὰν ναί, τότε μήπως τό πρόβλημα εἴμαστε ἐμεῖς;
Θὰ μοῦ πεῖτε ἴσως πὼς δὲν γίνεται νὰ εἶναι ὅλα τὰ …δάκτυλα ἴσα. Ἤ, ἐπίσης, πὼς δὲν γίνεται νὰ ἔχουμε ὅλοι τὴν ἰδίαν ἀντίληψιν ἤ σκέψιν.
Σωστά… Ἐὰν ὅμως εἶχα ἐπίγνωσιν, τότε θὰ γνώριζα πὼς μὴ ἔχοντας τὰ κατάλληλα προσόντα δὲν μπορῶ νὰ συμμετέχῳ σὲ πολλὲς δράσεις, τῶν ὁποίων ἀγνοῶ τὶς διαδικασίες… Κι ἐπίσης…
...ΔΕΝ θὰ τολμοῦσα νὰ ἐκφέρῳ λόγο, ἐὰν αὐτὸς δὲν στηρίζετο σὲ σωρὸ ἐπιχειρημάτων κι ὄχι σὲ δοξασίες ἤ φημολογίες.
Γιατί λοιπόν, ἐὰν ΔΕΝ ἔχῳ τὰ κατάλληλα προσόντα, μπορῶ νά συμμετέχῳ σέ δημοκρατικές διαδικασίες;
Ποιός μέ ἔπεισε γιά κάτι τέτοιο; Κι ἐγώ γιατί τό …ἔπαθα;

Γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθῷ στὴν μνήμη…
Μήπως ἔχουμε μνήμη ἀμοιβάδος;
Μήπως τελικῶς ἀπό ἐκεῖ πρέπει νά ξεκινήσουμε;
Τὸ ἁπλό, τὸ πασιφανές, ἀρνούμεθα νὰ τὸ ἐντάξουμε μέσα στὸν κύκλο τῶν ἐπιχειρημάτων μας, ἐὰν αὐτὸ ΔΕΝ μᾶς ἐξυπηρετῇ. Καὶ αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ κορυφώνεται ὅταν ἀλλάζουν μέσα μας οἱ ἰσοῤῥοπίες ἀπελπισίας-ἐλπίδος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀναζητοῦμε ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς (τί παράξενο) ἀπαντήσεις, λύσεις, θέσφατα.
Παραδείγματα;
Δῆλα δή, ὁ ἐθνοπροδότης GAP, ποὺ ἀφήρεσε πολλὲς δικλεῖδες ἐθνικῆς ἀσφαλείας, ὡς ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν, (ἤ κι ὡς ὑπουργὸς ἀ-παιδείας) θά μποροῦσε νά πάψῃ νά εἶναι ἐθνοπροδότης; Τότε γιατί τόν ἐκλέξαμε πρωθυπουργό;
Ὁ soro-ἀλέξης, ποὺ μία ζωὴ ὑπέθαλπε τὸ ἔγκλημα κατά τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας, θά μποροῦσε νά ἐνδιαφερθῇ σήμερα γιά τό πῶς θά ὑπερασπισθῆ αὐτήν τήν ἑλληνική πολιτεία;
Ὁ Παπαδήμιος πού ὑπηρέτησε πιστά τούς τραπεζῖτες, σὲ ὅλην τὴν ζωή του, θά μποροῦσε νά στραφῇ ἐναντίον τους;
Μήπως ὁ Σταύρακας τοῦ Μπόμπολα θά μποροῦσε νά πάψῃ νά ἀσχολεῖται μέ τήν ὑπεράσπισιν τῶν συμφερόντων τοῦ κάθε Μπόμπολα;
Ὁ Καμμένος, ποὺ χέστηκε γιὰ τὴν παιδεία, θά μποροῦσε νά ὑπηρετήσῃ σωστά ἕνα ἔθνος πού πρῶτα ἀπό ὅλα χρειάζεται παιδεία;
Ἤ μήπως ὁ Καραμανλῆς ποὺ …χέστηκε ἐπάνω του γιά τήν ζωούλα του, θά μποροῦσε νά θέσῃ ἑαυτόν μπροστάρη σέ μία μάχη, στήν ὁποία θά ἐτίθετο ἐμπροσθοφυλακή;
Τό ἀντωνάκιον πού ἔλεγε σέ ὅλα «ΝΑΙ», ἐπὶ Παπαδημίου, θά μποροῦσε νά παλέψῃ γιά τό …«ΟΧΙ»;
Ἤ μήπως ὁ βασιλιᾶς τῆς κωλοτούμπας Καρατζαπαίρνης, θά μποροῦσε νά εἶναι συνεπής ἀπέναντί μας;
Μήπως ὁ Μιχαλολιάκος πού ἦταν θαυμαστής τοῦ ναζισμοῦ θά μποροῦσε νά ὑπερασπισθῇ ἕνα ἔθνος πού πολέμησε τόν ναζισμό; Ἤ μήπως ὁ Γκαργκάνας, πρώην διοικητής τῆς «τραπέζης τῆς Ἑλλάδος», θά ἐπέτρεπε στόν ἀδελφό του, ποὺ ἵδρυσε τό κόμμα τοῦ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, νά δρᾷ κατά τῆς «τραπέζης τῆς Ἑλλάδος» ἤ τῶν τραπεζῶν γενικότερα;
Ἤ μήπως ὁ Κουτσούμπας ὁ ἐργατοπατέρας, (ἡ Παπαῤῥῆγα ἦταν τότε, ἀλλὰ συζητᾶμε γιὰ τὸ ΚΚΕ) πού ἔδιδε ἐντολές προσπίσεως τῆς βο(υ)λῆς τους στό ΠΑΜΕ, θά μποροῦσε νά σώσῃ τά συμφέροντά μας ἀπό τούς …«ἐθνοπατέρες»!!!
(Ἄς μὴν καταπιασθῷ μὲ ἄλλους σήμερα… Στὴν ὥρα τους!!!);

Ὅλοι αὐτοί, καθὼς κι ἄλλοι τόσοι, μᾶς παραμυθιάζουν νυχθημερὸν γιὰ τὸ ὁποιοδήποτε θέμα, μὰ ΠΟΤΕ δὲν ἀναφέρονται στὴν ἀλήθεια καὶ στὸ πῶς θὰ καλυφθοῦν οἱ πραγματικές μας ἀνάγκες. Κι ἐμεῖς, ἀν τὶ νὰ ἀναζητοῦμε, νὰ ἐρευνοῦμε, νὰ ἀμφισβητοῦμε, καταπίνουμε ἀμάσητα τὰ ὅσα τὰ εἴδωλά μας μᾶς ὑπαγορεύουν καὶ πολεμοῦμε τὰ ὅσα δὲν ὑποστηρίζουν αὐτὰ ποὺ τὰ εἴδωλά μας πρεσβεύουν. Λὲς καὶ μαζὺ θὰ τὰ …φᾶμε καὶ θὰ τὰ πιοῦμε τὰ ὅσα ἐκεῖνοι θὰ ἁρπάξουν.
Κι ὅλα αυτά γιατί;;;
Γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὸν σωτῆρα καὶ μεταθέσουμε ἐπάνω μας τὴν εὐθύνη…
Γιὰ νὰ μὴν γίνουμε ἐμεῖς ἐλεύθεροι ἄνθρωποι.
Γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ λέμε τὶς παπαριές μας ἀνενόχλητοι, δίχως ὅμως νὰ ἔχουν βαρύτητα…
Σαχλαμᾶρες καταντήσαμε… Σαχλαμᾶρες δίχως συνείδησιν, ὄραμα, ἀγάπη γιὰ τὴν Πατρίδα, ἔρωτα γιὰ τὴν ἐλευθερία, θαυμασμὸ γιὰ τὴν ἀλήθεια, λατρεία γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα.

Καὶ τὸ χειρότερον…;;;
Ἄν καὶ πασιφανῶς, τὶς περισσότερες φορές, ἀποδεικνύεται πὼς γιὰ ἀκόμη μίαν φορὰ ἀποφασίσαμε λάθος, δὲν ἔχουμε τὴν ἀνδρεία καὶ τὸ σθένος νὰ τὸ ὁμολογήσουμε. Κόττες… Κόττες λειρᾶτες… Αὐτὸ γίναμε…
Δειλοὶ κι ἄβουλοι ἀντάμα, προσμένουμε ἀκόμη κάποιο θαῦμα*…
Δυστυχῶς μας…

Φιλονόη

*Δανεισμένο-κι ἐλαφρῶς παρεφρασμένο- ἀπὸ τὸν μεγάλο ποητή μας Κώστα Βάρναλη.

Ἀφιερωμένον τὸ παραπάνω σὲ ἕνα κορίτσι ποὺ ἀντιστέκεται!
Τὴν εὐχαριστῶ…

φωτογραφία