Ἐὰν ὑποθέσουμε πὼς θέλουμε νὰ ἀνεβοῦμε σὲ μίαν κορυφὴ τοῦ Ὀλύμπου, γνωρίζουμε πὼς ἀπαιτεῖται συστηματικὴ προετοιμασία. Ὅσο περισσότερο ἀποφασισμένοι λοιπὸν εἴμαστε γιὰ ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα, τόσο περισσότερο χρόνο ἀφιερώνουμε στὴν προετοιμασία μας, πρὸ κειμένου, ὅταν θὰ ἔλθη ἐκείνη ἡ στιγμὴ νὰ ἀντέχουμε καὶ νὰ ἀνεβοῦμε καὶ νὰ κατεβοῦμε.

Κατὰ αὐτὴν τὴν λογικὴ ὅλα μᾶς συμβαίνουν.
Εἶναι πιὰ καιρὸς νὰ ἀρχίσουμε νὰ συνειδητοποιοῦμε, σιγά-σιγά, πὼς σὲ αὐτὴν τὴν πορεία ποὺ εἰσήλθαμε, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ὁριστικῶς ἀπὸ τὰ σαπρόφυτα, ὄχι μόνον δὲν χωροῦν περιθώρια λάθους, ἀλλὰ ὡς βάσις της ἀπαιτεῖται τὸ ἄτομον νὰ εἶναι ἀπολύτως συνειδητοποιημένος καὶ ἀποφασισμένος Στρατιώτης. Στραιτιώτης σὲ ἕναν πόλεμο ποὺ ναὶ μὲν ξεκίνησε, ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ δὲν ἔχουμε τὴν δυνατότητα, γιὰ τὴν ὥρα, νὰ ἀνακαλύψουμε τὸν στρατηγό μας (ἢ τοὺς στρατηγούς μας), ὀφείλουμε νὰ ξανά-μάθουμε τὸ πῶς εἶναι νὰ εἴμαστε ἁπλοῖ, συνεργάσιμοι, ἀλλὰ καὶ ἀποφασισμένοι Στρατιῶτες…

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς καὶ ὁ Στρατηγὸς μέσα ἀπὸ τὸ Στράτευμα προέρχεται… Πῶς εἶναι δυνατόν λοιπόν νά ἀνακαλύψουμε ἐμεῖς τόν Στρατηγό μας ἐάν δέν εἶναι κι αὐτός ἀποφασισμένος νά ἐκπαιδευθῇ ἄριστα ὡς Στρατιώτης;

Εἶσαι κι ἐσύ…
Εἴμαστε ὅλοι μας στρατιῶτες!!!
Κι ὅσο πιὸ γρήγορα τὸ συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ φθάσουμε στὸν στόχο μας!!!

Ποιόν πόλεμο;
Ποιός στρατός;
Ποιοί στρατιῶτες;
Ποιοί θά πολεμήσουν;
Σέ ποιό πεδίον μαχῶν;
Μέ ποιούς ἐχθρούς;

Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν συγκίνησιν, ποὺ αἰσθάνονται ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀκόμη κάτι νοιώθουν  γιὰ τὴν Πατρίδα…
…ὑπάρχει μία μεγάλη, πολὺ μεγάλη ἀλήθεια μέσα στὸ καταπληκτικὸ αὐτὸ ταινιάκι…!!!

«Μοιάζω μὲ βομβαρδισμένο τοπίο
μὲ ἕνα στιχάκι ποὺ εἶναι μουτζουρωμένο
στῆς ζωῆς τὸ τελευταῖο θρανίο
καὶ μὲ πουλὶ ξενιτεμένο…

Ἔχω πεῖσμα καὶ γερὸ τὸ στομάχι
σὰν τὸ Παῦλο μὲ τὴν κάλπικη λύρα
τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχω δώσει δὲν πῆρα
ἔτσι τὸ θέλησε ἡ Μοῖρα….

Ἄντε νὰ σταθῶ στὰ πόδια μου
μετὰ ἀπὸ τόσα κτυπήματα
ἔχω ξεχάσει τὰ βήματα
μὰ δὲν μὲ παίρνει νὰ πῶ δὲν μπορῶ
πρέπει νὰ μπὼ στὸν χορό…

Μὲς τὸν κόσμο μεγαλώνω τὸν ἄπονο
ποιός στ΄ἀλήθεια παίρνει αὐτὸ ποὺ τοῦ ἀξίζει
δὲν τὸ θέλω μὰ μοῦ βγαίνει παράπονο
γιατὶ ἡ ῥόδα δὲν γυρίζει…»

Λεωνίδας Μπαλάφας

Ποιόν πόλεμο λοιπόν;
Ποιός εἶναι ὁ ἐχθρός;
Τολμῶ νά τόν ἀναγνωρίσω ἤ ἀκόμη κρύβομαι πίσω ἀπό τό δάκτυλό μου;

Τί συμβαίνει μέ τά σύμβολα; (α)

Τί συμβαίνει μέ τά σύμβολα; (β)

Τί συμβαίνει μέ τά σύμβολα; (γ)

Ἄν τὲ νὰ ξαναμάθω λοιπὸν τὰ βήματα, ποὺ ξέχασα τόσους αἰῶνες, διότι μὲ εἶχαν πείση πὼς εἶμαι δουλάκι.
Ἄν τὲ νὰ ξαναεύρω τὸν χαμένο μου ἑαυτό, ἀλλὰ καὶ τὴν χαμένη μου συνείδησιν…
Ἄν τὲ νὰ ξαναύρω τὶς ἀλήθειες ποὺ μοῦ ἔκλεψαν ἤ ποὺ ξέχασα…
Ἄν τὲ νὰ ξαναύρω τὸν σκοπό μου…
Ἄν τὲ νὰ ξαναεύρω τὴν ταὐτότητά μου…
Ἄν τὲ νὰ ξαναύρω λόγο, σοβαρό, ἀλλὰ καὶ δεσμεύσεις, γιὰ νὰ πολεμήσω.
Μὰ θὰ τὰ εὕρω… Εἶναι ἡ Δική μου Ἀνάγκη. Ἡ Ἀνάγκη μας!!!

Μέ τόν χορό θά πολεμήσω λοιπόν;
Μέ τό τραγοῦδι;
Μέ τίς εὐχές; Ἤ μέ κάτι ἄλλο μεγαλύτερο;

Ὁ χορὸς καὶ τὸ τραγοῦδι εἶναι τὸ σύνθημα τοῦ σηκωμοῦ!
Κι ὅσο περισσότεροι τὸ αἰσθάνονται, τόσο πιὸ γρήγορα ὁ σηκωμὸς θὰ γίνη πραγματικότης!!!
Ὁ πραγματικὸς Σηκωμὸς κι ὄχι οἱ πλαστοί, ποὺ τόσα χρόνια μᾶς κρατοῦν ἐν ὑπνώσει…

ΟΛΟΙ μας, ἄλλος λιγώτερο κι ἄλλος περισσότερο, τὸ γνωρίζουμε.
Τὸ νὰ βαδίσῃ κάποιος μερικὰ βήματα σὲ ἕναν χορὸ ΔΕΝ δηλώνει κάτι μεγάλο.
Τὸ νὰ βαδίσῃ αὐτὰ τὰ βήματα, «μπαίνοντας» στὸν χορό, ὅπως μᾶς δείχνει ὁ Κρής, στὸ ταινιάκι εἶναι ἡ ἀρχή!!!

Εἶναι ἡ συνειδητοποίησις τῆς δικῆς μας συμμετοχῆς καὶ ὑποχρεώσεως σὲ συμμετοχή!!!
Ἐὰν ΔΕΝ σηκωθῶ ἐγώ…
Ἐὰν ἐγὼ ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ νὰ κάνω τὰ δικά μου, τὰ ὅποια ἀναλογούντα δικά μου βήματα, Ἐλευθερία ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ!!!

Ὁ Λεωνίδας Μπαλάφας γράφει μερικὲς πολὺ σπουδαῖες ἀλήθειες. Ἀλήθειες ποὺ ἀφοροῦν σὲ ΟΛΟΥΣ μαςκαὶ ποὺ πρέπει, σιγὰ σιγά, νὰ ἀποφασίσουμε νὰ τὶς κάνουμε κτῆμα μας.
Ἀδέλφια εἴμαστε… Ἀδέλφια ποὺ ξεχάσαμε τὸν δεσμὸ τοῦ αἵματος, διότι ἔτσι μᾶς ἀπο-ἐκπαίδευαν γιὰ αἰῶνες…
Ἀδέλφια ποὺ μιλᾶ μέσα μας πιὰ ἡ ἀλήθεια…
Ἀδέλφια ποὺ κατανοοῦμε… Ποὺ συνειδητοποιοῦμε… Ποὺ βγαίνουμε σιγὰ σιγὰ ἀπὸ τὶς σκιὲς τοῦ φόβου, ἀναζητώντας τὸ Φῶς!!!
Τὴν Ἀλήθεια, τὴν Ἐλευθερία μέσα ἀπὸ τὸ Φῶς!!!
Πρὸς τοῦτο καὶ λυσσοῦν νὰ ἀπαξιώσουν κάθε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ πράξιν…
…ἤ νὰ τὴν ἀπομυθοποιήσουν!!!
Αὐτοὶ τρέμουν, ὄχι ἐμεῖς!!!
Ἐὰν δὲν ἔτρεμαν δὲν θὰ σκορποῦσαν τόσα σκουλήκια ἀνάμεσά μας, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς …«παρακολουθοῦν», νὰ μᾶς «καταγράφουν» καὶ νὰ μᾶς «χειραγωγοῦν»!!!
Τόσα ξέρουν, τόσα κάνουν…!!!
(Ναί, ἠλίθιοι παραμένουν…)

Ἀποδομήσαμε ἤδη ἀρκετά… Μὰ χρειάζεται κι ἄλλη ἀποδόμησις, ὅπως καὶ ἐπαναδόμησις σιγὰ σιγά…
Καὶ μόνον ἐμεῖς μπορῦμε νὰ «θυμηθοῦμε τὰ βήματα»!!!
Ναί, μόνον ἐμεῖς μποροῦμε νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ ξεχάσουμε τὸ μούδιασμα, «μπαίνοντας στὸν χορό»!!!
Ναί, μόνον ἐμεῖς μποροῦμε, τώρα πιά, νὰ τὰ κάψουμε ὅλα καὶ νὰ τὰ ξανακτίσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή!!!

Εἶναι κάπως …«νεοταξίτικη» ἀπεικόνισις τοῦ Φοίνικος, ΔΕΝ ἀπέχει καὶ πάρα πολὺ ἀπὸ τὴν πραγματικότητά μας!!!

Ναί, ΔΕΝ θὰ μπορέσουν ὅλοι νὰ τὸ κατανοήσουν αὐτό.
Δὲν πειράζει.
Πάντα λιγοστοὶ ἤμασταν στοὺς πολέμους μας.
Καὶ πάντα Νικητές, ὅταν ἤμασταν ἑνωμένοι…
Ἡ ὥρα σημαίνει σιγὰ σιγά…
Ἔστε ἕτοιμοι!!!

Εἶμαι κι ἐγὼ σὲ αὐτὸν τὸν πόλεμο στρατιώτης…!!!

Κι ἀπό ποῦ ξεκινῶ τελικῶς;
Μά, εἴπαμε… Μόνον ἀπὸ ἐμέναν… Ἐκεῖ εἶναι ἡ δική μου Ἀρχή…

Φιλονόη